Մի օր դուք իմանում եք, որ ձեր երեխան միտումնավոր կերպով վնասվածքներ է հասցնում իրեն։ Գուցե մտածեք. «Նա ինքնասպանության փորձե՞ր է անում»։

Հավանաբար ոչ։ Սակայն եթե ձեր երեխան վնասվածքներ է հասցնում իրեն, նշանակում է՝ օգնության կարիք ունի։ Ինչպե՞ս կարող եք օգնել նրան։ Նախևառաջ տեսնենք, թե ինչը կարող է դրդել նրան այդպես վարվելու։

Պատճառն այն է, որ շատե՞րն են այդպես վարվում։ Ինչ խոսք, որոշ երիտասարդներ վնասվածքներ են հասցնում իրենք իրենց, քանի որ իմանում են, որ ուրիշներն են այդպես վարվում։ Անգամ եթե ոմանք այդպես են վարվում, այնուամենայնիվ, շատերի դրդապատճառն այլ է։ Իրեն վնասվածքներ հասցնողը սովորաբար դա գաղտնի է անում և ամաչում է իր արարքից։ Քսանամյա Սելիան * ասում է. «Չէի ուզում, որ որևէ մեկը իմանա այդ մասին, թաքցնում էի իմ սպիները»։

Վնասվածքներ հասցնելը ուշադրություն գրավելու միջո՞ց է։ Ոմանց համար գուցե այդպես է։ Սակայն այն պատանիները, որոնց մասին կխոսենք այս հոդվածում, գաղտնի են դա անում և չեն ցանկանում, որ որևէ մեկը նկատի իրենց վնասվածքները։ Բայց մի անհատ, ով նախկինում վնասվածքներ էր հասցնում իրեն, խոստովանում է, որ շատ էր ուզում՝ ուրիշները նկատեն իր սպիները, որպեսզի հնարավորինս շուտ օգնություն ստանար։

Ինչո՞ւ են ոմանք վնասվածքներ հասցնում իրենց։ Պատճառները տարբեր են, սակայն հիմնական պատճառն այն է, որ երիտասարդները սովորաբար զգացական ցավ են ապրում, որը դժվարանում են արտահայտել բառերով։ Հոգեբան Ստիվեն Լեվենկրոնը իր գրքում նշում է, որ ոմանք «կարծում են, թե զգացական ցավից կարող են ազատվել՝ ֆիզիկական վնասվածքներ հասցնելով իրենց» (Cutting)։

Եթե մեղադրում եք ձեզ։ Ձեր երեխայի արարքի համար ձեզ մեղադրելու փոխարեն՝ մտածեք, թե որպես հոգատար ծնող ինչ կարող եք անել, որպեսզի օգնեք ձեր երեխային։

Հորդորեք երեխային խոսել ձեզ հետ իր խնդրի մասին։ Հետևյալ խորհուրդները կարող են օգնել ձեզ։

Մխիթարեք։ Եթե ձեր երեխան խոստովանում է, որ վնասվածքներ է հասցնում իրեն, կտրուկ մի՛ արձագանքեք։ Փոխարենը՝ խոսեք մեղմորեն և համբերատարությամբ։ Աստվածաշնչյան սկզբունք՝ 1 Թեսաղոնիկեցիներ 5։14։

Դատապարտող հարցեր մի՛ տվեք։ Օրինակ՝ կարող եք ասել. «Նկատել եմ, որ ինչ-որ բան է կատարվում քեզ հետ, ի՞նչն է անհանգստացնում քեզ» կամ «ինչո՞վ կարող եմ օգնել» կամ էլ «կուզեի, որ ազատ զգաս ու պատմես ինձ քո մտահոգությունների մասին»։ Լսեք ձեր դեռահաս երեխային՝ առանց նրան ընդհատելու։ Աստվածաշնչյան սկզբունք՝ Հակոբոս 1։19։

Օգնեք դեռահասին իր մասին հավասարակշռված տեսակետ ունենալու։ Նրանք, ովքեր վնասվածքներ են հասցնում իրենց, կենտրոնանում են իրենց բացասական հատկությունների վրա։ Ուստի լավ կլինի, որ օգնեք երեխային տեսնելու իր դրական հատկությունները։ Կարող եք առաջարկել նրան, որ գրի առնի դրանցից առնվազն երեքը։ 24-ամյա Բրիանան ասում է. «Իմ լավ կողմերը գրի առնելը օգնեց ինձ համոզվելու, որ ես արժանիքներ ունեմ» *։

Հորդորեք դեռահասին աղոթել Եհովային։ Աստվածաշունչն նշում է. «Ձեր ամբողջ հոգսը նրա վրա գցեք, որովհետև նա հոգ է տանում ձեր մասին» (1 Պետրոս 5։7)։ 17 տարեկան Լորենան ասում է. «Երբ ինքս ինձ վնասվածքներ հասցնելու ցանկություն էր առաջանում, ինձ ստիպում էի աղոթել և սիրտս բացել Եհովա Աստծու առաջ։ Դա օգնեց, որ ավելի շատ ջանք թափեմ այդ սովորությունից ձերբազատվելու համար»։ Աստվածաշնչյան սկզբունք՝ 1 Թեսաղոնիկեցիներ 5։17։