Գործեր 27։1-44
27 Երբոր հրաման եղաւ մեզ, որ նաւով գնանք Իտալիա, Պօղոսին եւ ուրիշ մի քանի կապուածներ էլ տուին մի հարիւրապետի, որի անունը Յուլիոս էր՝ Սեբաստոսի գնդիցը:
2 Եւ մտնելով մի Ադրամինտացի նաւ՝ որ գնալու էր Ասիայի կողմերը, ճանապարհ ընկանք. Արիստարքոս Մակեդոնացի Թեսաղոնիկեցին էլ մեզ հետ էր:
3 Եւ միւս օրը իջանք Սիդոն. եւ Յուլիոսը մարդասիրութիւն ցոյց տալով Պօղոսին՝ հրամայեց որ բարեկամների մօտ գնայ եւ խնամք գտնէ:
4 Եւ այնտեղից ճանապարհուելով նաւով գնացինք Կիպրոսի ցած կողմովը՝ քամու ներհակ լինելու պատճառովը:
5 Այն ժամանակ Կիլիկիայի եւ Պամփիւլիայի ծովի միջով գնալով իջանք Լիկիացիների Միռան:
6 Եւ հարիւրապետն այնտեղ մի Աղեքսանդրացի նաւ գտաւ՝ որ Իտալիա էր գնում, եւ մեզ նորա մէջ մտցրեց:
7 Եւ շատ օրեր ծանր նաւելով հազիւ հասանք Կնիդի կողմերը. եւ երբոր քամին չ’թողեց մեզ, նաւով գնացինք Կրետէի ցած կողմը Սաղմոնայի մօտ:
8 Եւ երբոր նորանով դժուարութիւնով անցանք՝ եկանք մի տեղ, որ կոչվում էր Գեղեցիկ նաւահանգիստ. որի մօտ էր Ղասեա քաղաքը:
9 Եւ որովհետեւ շատ ժամանակ էր անցել՝ եւ նաւով գնալու համար վտանգաւոր էր, ծոմի ժամանակն էլ արդեն անցած լինելով, Պօղոսը խրատ էր տալիս,
10 Նորանց ասելով. Ով մարդիկ, տեսնում եմ որ այս նաւարկութիւնը նեղութիւնով եւ շատ վնասով է լինելու, ոչ թէ միայն բեռնին եւ նաւին, այլ մեր անձերին էլ:
11 Բայց հարիւրապետը նաւապետին եւ նաւավարին աւելի էր ականջ դնում քան թէ Պօղոսի խօսքերին:
12 Որովհետեւ այն նաւահանգիստն անյարմար էր երեւում ձմեռն անցկացնելու համար, շատերը խորհեցին որ այնտեղից գնան. որ ձմեռը մնալու համար գուցէ կարողանան Փիւնիկէն հասնիլ՝ Կրետացիների այն նաւահանգիստը որ դէպի արեւմտեան հարաւի կողմը եւ դէպի աերեւմտեան հիւսիսն էր նայում:
13 Եւ երբոր հարաւի քամին մեղմօրէն փչեց, կարծում էին թէ իրանց նպատակին կը հասնեն. եւ ճանապարհ ընկած անցնում էին Կրետէի մօտովը:
14 Եւ շատ ժամանակ չէր անցել՝ որ նորա վերայ մի մրրկալից հողմ ընկաւ, որ Եւրակիկլոն էր կոչվում:
15 Եւ երբոր նաւը բռնուեցաւ եւ հողմի դէմ չ’կարողացաւ դիմանալ, բաց ընկած գնում եւ գալիս էին:
16 Եւ դիմելով մի կղզու՝ որ Կղօդա էր կոչվում, հազիւ կարողացանք մակոյկը բռնել:
17 Որն առնելով օգնութեան գործածեցին եւ նաւը տակիցը կապեցին, եւ վախենալով՝ որ յորձանուտը չ’ընկնեն, առագաստը իջեցիրին, եւ այնպէս գնում եւ գալիս էին:
18 Եւ երբոր մենք շատ նեղութիւն էինք քաշում փոթորկից, հետեւեալ օրը բեռները ծովի մէջ էին գցում:
19 Եւ երրորդ օրը մեր ձեռքովը նաւի գործիքը դուրս թափեցինք:
20 Եւ երբոր շատ օրեր՝ ոչ արեւ եւ ոչ աստղեր էին երեւում, եւ փոթորիկն էլ քիչ չէր որ մեզ վերայ կար, ապա մեր ազատուելու բոլոր յոյսը կտրուեցաւ:
21 Եւ որովհետեւ շատ օրեր սոված էին, այն ժամանակ Պօղոսը նորանց մէջ կանգնած ասեց. Ով մարդիկ, պէտք է ձեզ՝ ինձ լսէիք, եւ Կրետէիցը դուրս չ’գայիք՝ եւ այս նեղութիւնիցը եւ վնասիցը պրծնէիք:
22 Եւ հիմա էլ խրատում եմ ձեզ՝ որ սրտապինդ կենաք. որ ձեզանից ոչ մէկի անձին էլ վնաս չի լինիլ, բացի այդ նաւիցը:
23 Որովհետեւ այս գիշեր երեւեցաւ ինձ այն Աստուծոյ հրեշտակը՝ որ ես նորանն եմ, եւ որին էլ պաշտում եմ.
24 Եւ ասեց. Մի վախենար, Պօղոս. պէտք է քեզ՝ Կայսեր առաջին կանգնես. եւ ահա Աստուած շնորհել է քեզ այդ բոլոր քեզ հետ նաւողները:
25 Սորա համար սրտապինդ կացէք, ով մարդիկ. որովհետեւ հաւատում եմ Աստուծուն, որ այսպէս կ’լինի ինչպէս ինձ հետ խօսեց:
26 Բայց պէտք է մի կղզի ընկնենք:
27 Երբոր տասնեւչորսերորդ գիշերն եղաւ՝ քանի որ դեռ Ադրիականի անդունդներումը տարուբերվում էինք, կէս գիշերումը նաւավարները կարծում էին՝ թէ մի ցամաքի հասած լինեն:
28 Եւ գնդերը գցելով քսան գիրկ խոր գտան. եւ մի քիչ էլ առաջ գնալով էլի գցեցին՝ եւ տասնեւհինգ գիրկ գտան:
29 Եւ որովհետեւ վախեցան որ մի գուցե քարոտ տեղերի մէջ ընկնեն. յետի կողմիցը չորս խարիսխ գցեցին եւ սպասում էին լուսանալուն:
30 Բայց երբոր նաւավարներն ուզում էին որ նաւիցը փախչեն եւ մակոյկը իջեցրին ծովը. այն պատճառանքով՝ իբր թէ առաջի կողմիցն էլ պիտի խարիսխ գցեն:
31 Պօղոսը հարիւրապետին եւ զինուորներին ասեց. Եթէ դորանք նաւումը չ’մնան, դուք չէք կարող ապրիլ:
32 Այն ժամանակ զինուորները մակոյկի չուանները կտրեցին՝ եւ նորան դէն գցեցին:
33 Եւ երբոր ուզում էր առաւօտ լինել, Պօղոսն ամենին աղաչում էր՝ որ կերակուր առնեն, ասելով. Այսօր տասնեւչորսերորդ օրն է՝ որ դուք սպասելով անօթի էք մնացել, եւ մի բան չէք կերել:
34 Նորա համար աղաչում եմ ձեզ, որ կերակուր ուտէք, որովհետեւ սա ձեր ազատութեան համար է. վասնզի ձեզանից մէկի գլխիցը մի մազ չի ընկնիլ:
35 Եւ սա ասելով, հաց առաւ ամենքի առաջին Աստուածանից գոհացաւ, կտրեց եւ սկսեց ուտել:
36 Եւ ամենքը քաջալերուեցան, եւ իրանք էլ կերակուր առան:
37 Եւ նաւի մէջ ամենքս երկու հարիւր եօթանասունեւվեց հոգի էինք:
38 Երբոր այն կերակրովը կշտացան, նաւը թեթեւացրին՝ ցորենը ծովը թափելով:
39 Եւ երբոր առաւօտ եղաւ՝ երկիրը չէին ճանաչում, բայց մի գոգ էին տեսնում՝ որ ծովեզր էր. եւ մտածում էին որ եթէ հնար լինի, նաւն այնտեղ պրծացնեն:
40 Եւ խարիսխները կտրելով ծովը գցեցին. ղեկերի կապերը թուլացրին. եւ առագաստը վեր առան՝ քամուն տուին դէպի ծովի եզրի կողմը:
41 Եւ մի տեղ ընկան՝ որ երկու կողմիցը ծով ունէր. եւ նաւը նստեցրին. եւ նաւի առաջի կողմը խրուած անշարժ մնաց, եւ յետի կողմն ալիքների սաստկութիւնիցը քանդվում էր:
42 Եւ զինւորները խորհուրդ էին արել՝ որ կապուածներին սպանեն, մի գուցե մէկը լողայ փախչի:
43 Բայց հարիւրապետը կամենալով Պօղոսին ապրեցնել, նորանց այն խորհրդիցը արգիլեց. եւ հրամայեց որ լող տալ կարողացողներն առաջ ընկնեն եւ դուրս գնան ցամաքը:
44 Եւ մնացածներն էլ որը տախտակներով եւ որը նաւի ուրիշ բաներով. եւ այնպէս եղաւ որ ամենքը պրծան դուրս եկան ցամաքը:
