Ժողովող 3։1-22
3 Ամեն բանի ժամանակ կայ. եւ ժամանակ՝ երկնքի տակի բոլոր ձեռնարկութեան։
2 Ծնելու ժամանակ, եւ մեռնելու ժամանակ. տնկելու ժամանակ, եւ տնկածը պոկելու ժամանակ.
3 Սպանելու ժամանակ, եւ բժշկելու ժամանակ. քանդելու ժամանակ, եւ շինելու ժամանակ.
4 Լալու ժամանակ, եւ ծիծաղելու ժամանակ. սգալու ժամանակ, եւ պարելու ժամանակ.
5 Քարեր դէն գցելու ժամանակ, եւ քարեր ժողովելու ժամանակ. գրկելու ժամանակ, եւ գրկելուց հեռանալու ժամանակ.
6 Որոնելու ժամանակ, եւ կորցնելու ժամանակ. պահելու ժամանակ, եւ դէն գցելու ժամանակ.
7 Պատառելու ժամանակ, եւ կարելու ժամանակ. լռելու ժամանակ, եւ խօսելու ժամանակ.
8 Սիրելու ժամանակ, եւ ատելու ժամանակ. պատերազմի ժամանակ, եւ խաղաղութեան ժամանակ։
9 Ի՞նչ օգուտ ունի նա, որ գործում է, իր քաշած աշխատանքիցը։
10 Տեսայ այն զբաղմունքը որ Աստուած տուել է մարդկանց որդիներին, որ նորանով զբաղուին։
11 Նա ամեն բան արել է վայելուչ իր ժամանակին, նաեւ յաւիտենականութիւնը դրել է նորանց սրտումը. բայց այնպէս որ մարդս չէ կարող ըմբռնել Աստուծոյ արած գործքը գլխիցը մինչեւ ծայրը։
12 Իմացել եմ, որ նորանցում մի աւելի լաւ բան չ’կայ քան թէ լաւութիւն անելը իր կեանքում։
13 Ու նաեւ որ ամեն մարդ ուտում խմում է եւ իր բոլոր աշխատանքը վայելում. դա Աստուծոյ պարգեւն է։
14 Իմացել եմ, որ ամեն ինչ որ Աստուած անում է, այն յաւիտենական է, նորա վերայ չի աւելացնուիլ, եւ նորանից չի պակասացնուիլ, եւ Աստուած արել է որ վախենան նորա երեսիցը։
15 Ինչ որ կայ, այն արդէն կար. եւ ինչ որ լինելու է, այն արդէն եղած է, եւ Աստուած կ’որոնէ անցկացածը։
16 Եւ էլի տեսայ արեգակի տակին դատի տեղը, որ անզգամութիւն կար այնտեղ. եւ արդարութեան տեղը՝ որ այնտեղ անզգամութիւն կար։
17 Ես ասեցի իմ սրտումը. Արդարին եւ ամբարշտին Աստուած է դատում. որովհետեւ ամեն ձեռնարկութեան ժամանակ կայ, եւ ամեն բանի համար՝ որ լինում է այնտեղ։
18 Ես ասեցի իմ սրտումը. Սա մարդկանց որդիների համար է, որ Աստուած փորձէ նորանց, որ տեսնեն թէ իրանք անասուններ են ինքն ըստ ինքեան։
19 Նորա համար որ մարդկանց որդիների պատահածը եւ անասուններին պատահածը, նորանց պատահածը մէկ է: Ինչպէս սա է մեռնում, նոյնպէս էլ մեռնում է նա. եւ ամենքի շունչը մէկ է. եւ մարդս անասունից մի առաւելութիւն չ’ունի. որովհետեւ ամենն էլ ունայն է։
20 Ամենը գնում է մէկ տեղ, ամենը հողից է եղել եւ ամենը հող է դառնալու։
21 Ո՞վ գիտէ թէ մարդկանց որդիների հոգին վերեւ է գնում, եւ անասունի ոգին ցած է գնում գետինը։
22 Եւ ես տեսայ որ նորանից աւելի լաւութիւն չ’կայ, որ մարդ ուրախանայ իր գործքովը, որովհետեւ նորա բաժինը դա է. որովհետեւ ո՞վ պիտի տանէ նորան որ տեսնէ, թէ իրանից յետոյ ինչ է լինելու։
