Սաղմոս 142։1-7
Դաւիթի երգ. երբոր քարայրումն էր*. աղօթք։
142 Ես իմ ձայնով դէպի Տէրն եմ աղաղակում. իմ ձայնովը Տիրոջն եմ աղաչում:
2 Իմ հառաչանքը թափում եմ նորա առաջին. իմ նեղութիւնը պատմում եմ նորա առաջին:
3 Երբոր հոգիս մաշվում է ինձանում, դու ճանաչում ես այն ժամանակ իմ գնացքը. այն ճանապարհումը, որ գնում եմ, որոգայթ լարեցին ինձ համար:
4 Նայիր աջ կողմին եւ տես. մէկը չ’կայ որ ինձ ճանաչէ. ապաստանը կորաւ ինձանից. մէկը չ’կայ որ իմ անձի համար հոգս անէ։
5 Տէր, դէպի քեզ եմ աղաղակում եւ ասում. դու ես իմ յոյսը՝ իմ բաժինը կենդանեաց երկրումը:
6 Նայիր դէպի իմ աղաղակը, որ շատ խեղճ եմ. փրկիր ինձ իմ հալածիչներիցը որ ինձանից զօրաւոր են:
7 Իմ անձը հանիր բանտիցը որ գոհանամ քո անունիցը. արդարները կ’պատեն ինձ, երբոր ինձ բարութիւն անես:
