Սաղմոս 39։1-13
Երգողների գլխաւորին. Իդիթունին։* Դաւիթի Սաղմոս։
39 Ես ասեցի՝ թէ իմ ճանապարհները պահեմ լեզուովս մեղանչելից. իմ բերանին սանձ դնեմ՝ դեռ քանի որ ամբարիշտն իմ առաջին է:
2 Բերանս փակեցի պապանձուելով. բարի բանից էլ լուռ կացայ, եւ ցաւս շատ գրգռուեցաւ:
3 Սիրտս ինձանում տաքացաւ. ես մտածելիս կրակ էր վառվում. խօսեցի իմ լեզուովը:
4 Տէր, ցոյց տուր ինձ իմ վերջը եւ իմ օրերի չափը թե որքան է, թող իմանամ թէ քանի՜ անցաւոր եմ ես:
5 Ահա թիզի չափով կարգեցիր իմ օրերը, եւ իմ կեանքի ժամանակը ոչինչի պէս է քո առաջին. բոլորովին ունայն է ամեն մարդ՝ որքան հաստատ էլ լինի: (Սէլա։)
6 Միայն պատկերի պէս է ման գալիս մարդը. միայն զուր տեղն է հոգս քաշում. հաւաքում է եւ չ’գիտէ թէ ով պիտի առնէ այն:
7 Եւ հիմա ի՞նչ բանի սպասեմ, ով Տէր. իմ յոյսը քեզ վերայ է:
8 Իմ ամեն անօրէնութիւններիցը փրկիր ինձ. ինձ յիմարի նախատինքը մի շինիր:
9 Ես լուռ եմ կենում, իմ բերանը չեմ բանում, որովհետեւ դու արիր:
10 Քո պատուհասը հեռացրու ինձանից. ես քո ձեռքի զարնելովը փչացայ:
11 Երբոր յանդիմանութիւնով խրատում ես մարդին իր անօրէնութիւնների համար. ապա նորա գեղեցկութիւնը ոչնչացնում ես ինչպէս ցեցից. իրաւի որ ունայն է ամեն մարդ: (Սէլա։)
12 Տէր, լսիր իմ աղօթքը, եւ իմ աղաղակին միտք դիր. իմ արտասուքին լուռ մի կենար. որովհետեւ ես քո առաջին պանդուխտ եմ եւ հիւր ինչպէս որ իմ ամեն հայրերը:
13 Թոյլ տուր ինձ զուարթանամ, որ տակաւին չեմ գնացել եւ ոչնչացել:
