Սոփոնիա 2։1-15
2 Քննեցէք ձեր անձերը եւ քննութիւն արէք, ով անամօթ ազգ։
2 Դեռ որոշումը չ’ծնած, օրը մղեղի պէս է անցնում, դեռ Տիրոջ բորբոքած բարկութիւնը ձեզ վերայ չ’եկած, դեռ Տիրոջ բորբոքած բարկութիւնը ձեզ վերայ չ’եկած։
3 Խնդրեցէք Տիրոջը, ով երկրի բոլոր խոնարհներ, որ կատարում էք նորա իրաւունքը, որոնեցէք արդարութիւն, որոնեցէք խոնարհութիւն, գուցէ ծածկուած պահուիք Տիրոջ բարկութեան օրը.
4 Որովհետեւ Գազան թողուած է լինելու, եւ Ասկաղոնը՝ աւերակ, Ազովտոսին կէսօրին են աքսորելու, եւ Ակկարոնը պիտի վարուի։
5 Վա՜յ ծովեզերքումը բնակողներին, Քերեթիների ազգին. Տիրոջ խօսքը ձեզ դէմ է, ով Փղշտացիների երկիր՝ Քանան. որ ես քեզ պիտի փչացնեմ, որ բնակող չ’լինի։
6 Եւ ծովեզերքը պիտի դառնայ հովիւների գետնափոր արօտներ եւ հօտերի մակաղատեղիք։
7 Եւ ծովեզերքը Յուդայի տան մնացորդինը պիտի լինի. եւ նորանք պիտի արածեցնեն նորանց վերայ, Ասկաղոնի տներումը իրիկունը պիտի մակաղեն, որովհետեւ նորանց Տէր Աստուածը պիտի այցելէ նորանց, եւ նորանց գերութիւնը պիտի ետ դարձնէ։
8 Լսեցի Մովաբի նախատինքը, եւ Ամմոնի որդկանց հայհոյութիւնները, որով նախատեցին իմ ժողովրդին, եւ գոռոզացան նորանց սահմանի դէմ։
9 Դորա համար, Կենդանի եմ ես, ասում է Զօրաց Տէրը՝ Իսրայէլի Աստուածը, որ Մովաբը Սոդոմի պէս պիտի դառնայ, եւ Ամմոնի որդիքը Գոմորի պէս, եղինճների ստացուածք եւ աղի հանք եւ ամայի՝ մինչեւ յաւիտեան. իմ ժողովրդի մնացորդը պիտի յափշտակէ նորանց, եւ ազգիս մնացորդը պիտի ժառանգէ նորանց։
10 Սա պիտի լինի նորանց համար իրանց ամբարտաւանութեան տեղ, որովհետեւ նորանք նախատեցին եւ ամբարտաւանացան Զօրաց Տիրոջ ժողովրդի դէմ։
11 Ահարկու է Տէրը նորանց դէմ, որովհետեւ նա ոչնչացնելու է երկրի բոլոր աստուածները, եւ նորան երկրպագութիւն պիտի անեն իւրաքանիւրն իր տեղից ազգերի բոլոր կղզիները։
12 Դուք էլ, ով Եթէովպացիք, իմ սրովն պիտի սպանուիք։
13 Եւ նա մեկնելու է իր ձեռքը հիւսիսի վերայ, եւ կորցնելու է Ասորեստանցիին, եւ Նինուէն ամայի է անելու, չոր երկիր՝ ինչպէս անապատը։
14 Եւ նորա մէջ պիտի հօտերով մակաղեն ազգերի բոլոր գազանները, հաւալուսն էլ, ոզնին էլ պիտի օթեւանեն նորա խոյակներումը. նորանց ձայնը պիտի հնչէ պատուհաններումը, աւերմունքը շէմքումը պիտի լինի. որովհետեւ նորա եղեւնազարդը նա մերկացրեց։
15 Սա է ցնծացող քաղաքը, որ ապահով բնակուել էր, որ իր սրտումն ասում էր. Ես եմ, եւ ինձանից ջոկ էլ չ’կայ. ի՜նչպէս աւերակ եւ գազանների մակաղատեղի եղաւ. ամեն նորա մօտով անցնողը պիտի սուլէ ու ձեռքը շարժէ։
