Գործեր 4։1-37
4 Մինչ այս երկուսը խոսում էին ժողովրդի հետ, ավագ քահանաները, տաճարի վերահսկիչն+ ու սադուկեցիները+ նրանց վրա հասան
2 զայրացած, որովհետև սովորեցնում էին ժողովրդին և Հիսուսի օրինակը բերելով՝ բացահայտ հռչակում էին, որ մահացածները հարություն են առնելու+։
3 Ուստի նրանց բռնեցին ու բանտը գցեցին մինչև հաջորդ օրը+, որովհետև արդեն երեկո էր։
4 Սակայն խոսքը լսողներից շատերը հավատացին+, և այդ մարդկանց թիվը շուրջ հինգ հազարի հասավ+։
5 Հաջորդ օրը Երուսաղեմում հավաքվեցին նրանց իշխանները, երեցներն ու դպիրները+
6 (նաև ավագ քահանա Հաննան+, Կայիափան+, Հովհաննեսը, Ալեքսանդրոսը և բոլոր նրանք, որ ավագ քահանայի ազգականներն էին)
7 և նրանց կանգնեցնելով իրենց մեջտեղը՝ սկսեցին հարցնել. «Ի՞նչ զորությամբ կամ ո՞ւմ անունով արեցիք այդ բանը»+։
8 Այդ ժամանակ Պետրոսը, սուրբ ոգով լցված+, ասաց.
«Ո՛վ ժողովրդի իշխաններ ու երեցներ,
9 եթե մեզ այսօր հարցաքննում են մի հիվանդ մարդու համար կատարած բարի գործի համար+, այսինքն՝ ուզում են իմանալ, թե ում միջոցով այս մարդն առողջացավ,
10 թող հայտնի լինի ձեզ բոլորիդ և Իսրայելի ամբողջ ժողովրդին, որ այս մարդը, որ կանգնած է ձեր առաջ, առողջացավ նազովրեցի Հիսուս Քրիստոսի անունով+, այո՛, հենց նրա շնորհիվ, որին դուք ցցին գամեցիք+, բայց որին Աստված հարություն տվեց+։
11 Սա է «այն քարը, որին դուք՝ շինարարներդ, բանի տեղ չդրեցիք. այն դարձավ անկյան գլուխ»+։
12 Ուրիշ որևէ մեկի միջոցով փրկություն չկա, որովհետև երկնքի տակ չկա մարդկանց տրված մեկ ուրիշ անուն+, որով կարողանանք փրկվել»+։
13 Նրանք Պետրոսի ու Հովհաննեսի համարձակությունը տեսնելով ու իմանալով, որ անուսում և հասարակ+ մարդիկ են՝ զարմանում էին։ Եվ ճանաչեցին նրանց, որ Հիսուսի հետ են եղել+,
14 բայց նայում էին այն բուժված մարդուն, որը կանգնած էր նրանց հետ+, ու ոչինչ չէին կարողանում ասել ի պատասխան+։
15 Ուստի հրամայեցին նրանց Սինեդրիոնի* դահլիճից դուրս գալ ու սկսեցին իրար հետ խորհրդակցել.
16 «Ի՞նչ անենք այս մարդկանց+, քանի որ իրականում նրանց միջոցով արտառոց բան կատարվեց, որը հայտնի դարձավ Երուսաղեմի բոլոր բնակիչներին+, իսկ մենք չենք կարող ժխտել այդ բանը։
17 Բայց որպեսզի ժողովրդի մեջ ավելի շատ չտարածվի, եկեք սպառնանք նրանց, որ այլևս ոչ մի մարդու հետ այդ անունով ընդհանրապես չխոսեն»+։
18 Նրանց կանչելով՝ հրամայեցին, որ ոչ մի տեղ մի բան անգամ չխոսեն ու չսովորեցնեն Հիսուսի անունով։
19 Բայց Պետրոսն ու Հովհաննեսը պատասխանեցին նրանց. «Ինքներդ դատեք, թե Աստծու աչքին ո՛րն է արդար. ձե՞զ լսել, թե՞ Աստծուն։
20 Իսկ ինչ վերաբերում է մեզ, մենք չենք կարող չխոսել այն ամենի մասին, ինչ տեսել ենք ու լսել»+։
21 Այդ ժամանակ մեկ անգամ էլ սպառնալով՝ ազատ արձակեցին նրանց, քանի որ ոչ մի պատճառ չգտան նրանց պատժելու, նաև ժողովրդից վախեցան+, որովհետև բոլորը տեղի ունեցածի համար փառավորում էին Աստծուն,
22 քանի որ այդ մարդը, ով հրաշքով բուժվել էր, քառասունն անց էր։
23 Ազատ արձակվելուց հետո նրանք գնացին իրենց հավատակիցների մոտ+ և պատմեցին, թե իրենց ինչ ասացին ավագ քահանաներն ու երեցները։
24 Սա լսելով՝ նրանք միասնաբար իրենց ձայնը բարձրացրին առ Աստված+ ու ասացին.
«Գերիշխա՛ն+ Տեր, դու ես ստեղծել երկինքը, երկիրը, ծովը և նրանցում եղած ամեն բան+
25 և սուրբ ոգու միջոցով մեր նախահայր Դավթի՝ քո ծառայի բերանով ասացիր+. «Ինչո՞ւ ազգերը խռովվեցին, և ժողովուրդները ունայն բաների մասին խորհեցին+։
26 Երկրի թագավորները վեր կացան, և իշխանները մեկ մարդու պես ժողովվեցին Եհովայի ու նրա օծյալի դեմ»+։
27 Այդպես էլ Հերովդեսն ու Պոնտացի Պիղատոսը+ այլազգի մարդկանց և Իսրայելի ժողովրդի հետ այս քաղաքում հավաքվեցին քո սուրբ+ ծառա Հիսուսի դեմ, որին դու օծեցիր+,
28 որպեսզի անեն այն, ինչ քո ձեռքն ու խորհուրդը նախապես որոշել էին, որ պիտի կատարվի+։
29 Եվ հիմա, ո՛վ Եհովա, ուշադրությո՛ւն դարձրու նրանց սպառնալիքներին+ և այնպես արա, որ ծառաներդ համարձակությամբ քարոզեն քո խոսքը+,
30 մինչ մեկնում ես քո ձեռքը բուժելու համար, և մինչ քո սուրբ ծառա+ Հիսուսի անունով+ նշաններ ու հրաշքներ+ են կատարվում»։
31 Երբ նրանք աղերսագին աղոթեցին, այն տեղը, որտեղ հավաքվել էին, շարժվեց+, ու բոլորը սուրբ ոգով լցվեցին+ և համարձակությամբ Աստծու խոսքն էին քարոզում+։
32 Հավատացյալների բազմությունը մեկ սիրտ ու մեկ հոգի ուներ+, և նրանցից նույնիսկ մեկն էլ չէր ասում, թե իր ունեցածները իր սեփականն են, այլ իրենց բոլոր ունեցածը ընդհանուր էր+։
33 Առաքյալները շարունակում էին արդյունավետորեն վկայել Տեր Հիսուսի հարության մասին+, և բոլորը առատությամբ վայելում էին Աստծու անզուգական բարությունը*։
34 Նրանց մեջ չկար մեկը, որ կարիքի մեջ լիներ+, որովհետև բոլորը, ովքեր ագարակների ու տների տեր էին, վաճառում էին դրանք և փողը բերում
35 ու տալիս էին առաքյալներին+։ Ապա այն բաշխվում էր+ յուրաքանչյուրին՝ ով ինչի կարիք ուներ։
36 Հովսեփը, որը առաքյալների կողմից Բառնաբաս+ անվանվեց (որ թարգմանվում է «մխիթարության որդի») և որը ղևտացի էր ու ծագումով Կիպրոսից էր,
37 մի հողակտոր ուներ, որը վաճառեց և փողը տվեց առաքյալներին+։
