Թաղումների հետ կապված արարողությունների վերաբերյալ մեր տեսակետները մենք հիմնում ենք այն բանի վրա, ինչ սովորեցնում է Աստվածաշունչը։ Իսկ Աստվածաշունչը սովորեցնում է, որ...

•   Բնական է սգալ սիրելիի մահը։ Հիսուսի աշակերտները սգում էին, երբ մահանում էին իրենց սիրելիները (Հովհաննես 11:33–35, 38; Գործեր 8:2; 9:39)։ Ուստի մեզ համար թաղումը ոչ թե խրախճանքի ժամանակ է (Ժողովող 3:1, 4; 7:1–4), այլ հակառակը՝ կարեկցանք դրսևորելու ժամանակ (Հռոմեացիներ 12:15)։

•   Մահացածները անգիտակից վիճակում են։ Անկախ մեր էթնիկական ծագումից կամ մշակութային պատկանելությունից՝ մենք հեռու ենք մնում այնպիսի սովորույթներից և արարողություններից, որոնք սկիզբ են առել ոչ սուրբգրային հիմք ունեցող այն հավատալիքից, թե մահացածները գիտակից վիճակում են և կարող են ազդել ապրողների վրա (Ժողովող 9:5, 6, 10)։ Այդ սովորույթներից են արթնությունը (հանգուցյալի կողքին արթուն նստելը), թաղման ճոխ արարողությունները, մահվան տարեդարձը նշելը, մահացածի համար զոհաբերություններ անելը, մահացածների հետ խոսելը, նրանցից ինչ-որ բան խնդրելը և այրիության ծեսերը։ Մենք խուսափում ենք այդ բոլոր սովորույթներից և արարողություններից, քանի որ հնազանդվում ենք Աստվածաշնչի հետևյալ պատվերին. «Զատվեցե՛ք.... և այլևս անմաքուր բանի մի՛ դիպեք» (2 Կորնթացիներ 6:17)։

•   Մահացածների համար հույս կա։ Աստվածաշունչը սովորեցնում է, որ հարություն է լինելու, և որ գալու է մի ժամանակ, երբ մահ այլևս չի լինելու (Գործեր 24:15; Հայտնություն 21:4)։ Ինչպես վաղ քրիստոնյաներին, այնպես էլ մեզ այդ հույսն օգնում է խուսափելու մեր վիշտը ծայրահեղ կերպով արտահայտելուց (1 Թեսաղոնիկեցիներ 4:13)։

•   Հարկավոր է համեստ լինել (Առակներ 11:2)։ Մենք թաղումը չենք համարում մեր դիրքը կամ ֆինանսական վիճակը «ցուցադրաբար ներկայացնելու» առիթ (1 Հովհաննես 2:16)։ Մենք ճոխ թաղումներ չենք անում, որոնք հիմնականում կազմակերպվում են խնջույք անելու, չափազանց թանկարժեք դագաղով ու արտասովոր հագուկապով ներկաներին տպավորելու նպատակով։

•   Մենք չենք փորձում թաղման վերաբերյալ մեր տեսակետը պարտադրել ուրիշներին։ Մենք հետևում ենք այս սկզբունքին. «Մեզանից յուրաքանչյուրը իր անձի համար պիտի հաշիվ տա Աստծուն» (Հռոմեացիներ 14:12)։ Սակայն առիթի դեպքում ձգտում ենք մարդկանց բացատրել մեր հավատալիքները «մեղմությամբ ու խոր հարգանքով» (1 Պետրոս 3:15)։

 Վայրը։ Եթե ընտանիքի անդամները որոշում են թաղման արարողություն կազմակերպել, ապա կարող են դա անել իրենց ընտրած վայրում, օրինակ՝ Թագավորության սրահում, սգո սրահներում, տանը, դիակիզարանում կամ գերեզմանոցում։

 Արարողությունը։ Ներկայացվում է ելույթ՝ սգացողներին մխիթարելու համար։ Ելույթում բացատրվում է, թե Աստվածաշունչն ինչ է ասում մահվան և հարության հույսի մասին (Հովհաննես 11:25; Հռոմեացիներ 5:12; 2 Պետրոս 3:13)։ Ելույթի ընթացքում հնարավոր է՝ հիշատակվեն հանգուցյալի լավ հատկությունները և այն, թե ինչ օրինակ է նա մեզ թողել իր հավատարմության շնորհիվ (2 Սամուել 1:17–27)։

 Կարելի է Աստվածաշնչի վրա հիմնված երգ երգել (Կողոսացիներ 3:16)։ Այդ արարողությունը եզրափակվում է մխիթարիչ աղոթքով (Փիլիպպեցիներ 4:6, 7)։

 Հանգանակություն, կամ՝ դրամահավաք։ Կրոնական ծառայությունների, այդ թվում թաղման արարողությունների համար մենք դրամահավաք չենք անցկացնում, ինչպես որ հանգանակություն չենք հավաքում մեր ժողովի հանդիպումներին (Մատթեոս 10:8)։

 Ներկաները։ Ոչ Վկա անհատները հրավիրվում են ներկա գտնվելու Թագավորության սրահում անցկացվող թաղման արարողությանը։ Ինչպես մեր ժողովի հանդիպումներին, նույնպեսև այդ արարողություններին կարող են ներկա լինել բոլոր ցանկացողները։

 Յուրաքանչյուր Վկա ինքն է որոշում կայացնում՝ առաջնորդվելով Աստվածաշնչով դաստիարակված իր խղճով (1 Տիմոթեոս 1:19)։ Սակայն մենք չենք մասնակցում այնպիսի կրոնական արարողությունների, որոնք, մեր կարծիքով, հակասում են Աստվածաշնչին (2 Կորնթացիներ 6:14–17)։