Ո՛չ։ Քանի որ Աստծուն երկրպագելը անձնական որոշման հարց է (Հռոմեացիներ 14։12)։ Եհովայի վկաները իրենց երեխաներին սովորեցնում են աստվածաշնչյան սկզբունքները, բայց երբ վերջիններս մեծանում են, իրենք են որոշում՝ դառնալ Եհովայի վկա, թե ոչ (Հռոմեացիներ 12։2; Գաղատացիներ 6։5)։

 Շատ ծնողների պես՝ Եհովայի վկաները լավագույնն են ցանկանում իրենց երեխաների համար և սովորեցնում են այն, ինչը, իրենց կարծիքով, օգտակար կլինի նրանց համար՝ հմտություններ, ինչպես նաև բարոյական սկզբունքներ և կրոնական համոզմունքներ։ Եհովայի վկաները հավատում են, որ Աստվածաշունչը օգնում է լավագույն կյանքով ապրելու, ուստի ձգտում են իրենց երեխաների մեջ հոգևոր արժեքներ սերմանել՝ նրանց հետ ուսումնասիրելով Աստվածաշունչը և հաճախելով քրիստոնեական հանդիպումներին (2 Օրենք 6։6, 7)։ Այդ իսկ պատճառով յուրաքանչյուր երեխա, երբ մեծանա, կարող է տեղեկացված որոշում կայացնել՝ ընդունել ծնողների դավանած կրոնը, թե ոչ։

•  Եհովայի վկաները մկրտո՞ւմ են նորածին երեխաներին

•  Եհովայի վկաները դադարո՞ւմ են իրենց երեխաների հետ շփվելուց, երբ նրանք որոշում են չմկրտվել

•  Ինչո՞ւ են Եհովայի վկաները իրենց երեխաներին իրենց հետ տանում քարոզչության

•  Եհովայի վկաները մասնակցո՞ւմ են տոներին

•  Ի՞նչ են ասում նրանք, ովքեր մեծացել են Եհովայի վկաների ընտանիքում

 Ո՛չ։ Աստվածաշունչը չի խրախուսում նորածինների մկրտությունը։ Օրինակ՝ այն պատմում է, որ առաջին դարի քրիստոնյաները նախքան մկրտվելը լսեցին լուրը, «սրտանց ընդունեցին» այն և զղջացին (Գործեր 2։14, 22, 38, 41)։ Այսպիսով՝ մկրտվելու համար անհատը պետք է այն տարիքի լինի, որ կարողանա հասկանալ աստվածաշնչյան ուսմունքները, պետք է հավատա դրանց և որոշում կայացրած լինի ապրելու այդ ուսմունքների համաձայն։ Սրանք բաներ են, որ նորածինը չի կարող անել։

 Երբ երեխան մեծանա, գուցե որոշի մկրտվել։ Սակայն դա անելով՝ նա պետք է հասկանա, թե ինչ պատասխանատվություն է վերցնում իր վրա։

 Ո՛չ։ Թեև Վկա ծնողները տխրում են, երբ երեխան չի ընդունում իրենց հավատը, սակայն շարունակում են սիրել նրան և չեն խզում նրա հետ իրենց փոխհարաբերությունները զուտ այն պատճառով, որ նա հրաժարվել է Վկա դառնալուց։

 Մենք մեր երեխաներին ներգրավում ենք քարոզչական գործի մեջ մի քանի պատճառներով։ a

•   Աստվածաշունչը ծնողներին պատվիրում է հոգևորապես կրթել իրենց երեխաներին՝ սովորեցնելով երկրպագել Աստծուն (Եփեսացիներ 6։4)։ Քանի որ հավատի մասին հանրորեն հռչակելը երկրպագության մաս է կազմում, քարոզչությունը կարևոր դեր ունի երեխայի հոգևոր կրթության մեջ (Հռոմեացիներ 10։9, 10; Եբրայեցիներ 13։15)։

•   Աստվածաշունչը մասնավորապես երիտասարդներին հորդորում է «օրհնել Տիրոջ անունը» (Սաղմոս 148։12, 13, «Արարատ» թարգմանություն)։ Աստծուն օրհնելու, կամ՝ գովաբանելու կարևոր կերպերից մեկը նրա մասին ուրիշներին պատմելն է։ b

•   Երեխաների համար օգտակար է իրենց ծնողների հետ քարոզելը։ Օրինակ՝ նրանք սովորում են հաղորդակցվել տարբեր մարդկանց հետ և այնպիսի արժեքավոր հատկություններ են ձեռք բերում, ինչպիսիք են կարեկցանքը, բարությունը, անեսասիրությունը և հարգալից լինելը։ Երեխաները նաև ավելի լավ են հասկանում, թե իրենց համոզմունքները սուրբգրային ինչ հիմք ունեն։

 Եհովայի վկաները չեն նշում կրոնական տոներ կամ Աստծուն տհաճ այլ տոնակատարություններ (2 Կորնթացիներ 6։14–17; Եփեսացիներ 5։10)։ c Օրինակ՝ մենք չենք մասնակցում ծննդյան տոներին կամ սուրբ ծննդյան տոնակատարություններին, որոնք քրիստոնեական ծագում չունեն։

 Այնուամենայնիվ, մենք ուրախությամբ ժամանակ ենք անցկացնում մեր ընտանիքի հետ և առատաձեռնորեն նվերներ ենք տալիս մեր երեխաներին։ Փոխանակ թույլ տալու, որ օրացույցը որոշի, թե երբ մեր ընտանիքի անդամները միասին հավաքվեն և իրար նվերներ անեն՝ մենք հավաքույթներ ենք կազմակերպում և նվերներ ենք տալիս իրար ողջ տարվա ընթացքում։