ՈՂԲՔ ԵՐԵՄԵԱՅ 2։1-22
ՏԷՐՈՋԸ ՊԱՏԻԺԸ ԵՐՈՒՍԱՂԷՄԻ
2 Տէրը՝ բարկանալով՝ խաւարով ծածկեց Սիօնի աղջիկը,Իսրայէլին փառքը երկնքէն վար նետեցՈւ իր բարկութեան օրը իր ոտքերուն պատուանդանը չյիշեց։
2 Տէրը առանց խնայելու Յակոբին բոլոր բնակարանները կործանեց,Յուդայի աղջկան ամրոցները իր բարկութիւնովը փլցուց ու հիմնայատակ ըրաւ,Թագաւորութիւնն ու անոր իշխանները անպատուեց։
3 Սաստիկ բարկութեամբ Իսրայէլի բոլոր զօրութիւնը փշրեց,Անոր աջ ձեռքը թշնամիին երեսէն ետ քաշեցԵւ Յակոբի մէջ կրակի բոցի պէս բռնկեցաւ ու անոր բոլորտիքը կերաւ։
4 Իր աղեղը թշնամիի պէս լարեց, իր աջ ձեռքովը հակառակորդի պէս կեցաւ։Բոլոր աչքի հաճոյ եղողները մեռցուց։Իր բարկութիւնը կրակի պէս թափեց Սիօնի աղջկան խորանին մէջ։
5 Տէրը թշնամիի պէս եղաւ, Իսրայէլը,Անոր բոլոր պալատները եւ անոր ամրոցները կործանեց,Յուդայի աղջկան մէջ ողբն ու կոծը շատցուց։
6 Անոր հիւղը պարտէզի հիւղի պէս* բռնութեամբ կործանեց, անոր ժողովատեղին աւերեց։Տէրը Սիօնի մէջ հանդիսաւոր տօնը ու շաբաթը մոռցուց,Իր սաստիկ բարկութիւնովը թագաւորն ու քահանան անարգեց։
7 Տէրը իր սեղանը մերժեց ու իր սրբարանէն զզուեցաւ։Անոր պալատներուն պարիսպները թշնամիին ձեռքը մատնեց.Անոնք Տէրոջը տանը մէջ հանդիսաւոր տօնի օրուան պէս ձայն տուին։
8 Տէրը խորհեցաւ Սիօնի աղջկան պարիսպը քակել.Լար քաշեց, իր ձեռքը կործանելէն ետ չդարձուց.Պատնէշին ու պարսպին սուգ բռնել տուաւ, անոնք մէկտեղ տրտմեցան։
9 Անոր դռները գետինը անցան, անոր նիգերը աւերեց ու կոտրեց.Անոր թագաւորն ու իշխանները ազգերուն մէջ են. օրէնք չկայ.Անոր մարգարէներն ալ Տէրոջմէ տեսիլք չեն ընդունիր։
10 Սիօնին ծերերը գետնի վրայ նստած՝ լուռ կը կենան,Իրենց գլխուն վրայ հող դրին, քուրձեր հագան,Երուսաղէմի կոյսերը գլուխնին գետինը իջեցուցին։
11 Իմ ժողովուրդիս աղջկան բեկմանը համար աչքերս արցունք թափելէն աւրուեցան,Աղիքներս խռովեցան, լեարդս գետինը թափուեցաւ,Վասն զի տղաքներն ու կաթնկերները քաղաքին հրապարակներուն մէջ կը նուաղին։
12 Անոնք իրենց մայրերուն կ’ըսեն. «Ո՞ւր են ցորենն ու գինին»։Երբ վիրաւորուածներու պէս կը նուաղին քաղաքին հրապարակներուն մէջ,Երբ իրենց հոգին կ’աւանդեն իրենց մայրերուն գրկերուն մէջ։
13 Քեզի ի՞նչ վկայութիւն բերեմ. քեզ ի՞նչ բանի հետ բաղդատեմ, ո՛վ Երուսաղէմի աղջիկ.Քեզ մխիթարելու համար քեզի ի՞նչ նմանութիւն բերեմ, ո՛վ Սիօնի կոյս աղջիկ.Քանզի քու աւերակդ ծովու չափ ընդարձակ է. ո՞վ կրնայ քեզ վերաշինել։
14 Քու մարգարէներդ քեզի համար սնոտի ու յիմարական տեսիլքներ տեսան,Քու անօրէնութիւնդ քեզի չյայտնեցին, որ քեզ գերութենէ դարձնեն,Հապա քեզի համար սնոտի տեսիլքներ* ու մոլորութիւններ տեսան։
15 Բոլոր ճամբայէն անցնողները քեզի համար ծափ զարկինԵւ սուլելով գլուխնին շարժեցին Երուսաղէմի աղջկան համարՈւ ըսին. ‘Ա՞յս է այն քաղաքը, որ գեղեցկութեան կատարելութիւնը ու բոլոր երկրին Ուրախութիւնը կը կոչուէր»։
16 Քու բոլոր թշնամիներդ իրենց բերանը քու վրադ բացինԵւ սուլելով ակռայ կրճտեցին ու ըսին. ‘Զանիկա կործանեցինք’։Ահա այս է մեր սպասած օրը, գտանք, տեսանք զանիկա։
17 Տէրը իր խորհածը կատարեց, առաջին օրերէն պատուիրած խօսքը գործադրեց,Փլցուց ու չխնայեց եւ թշնամին քու վրադ ուրախացուց,Քու թշնամիներուդ եղջիւրը բարձրացուց։
18 Անոնց սիրտը Տէրոջը աղաղակեց.Ո՛վ Սիօնի աղջկան պարիսպ, ցորեկ ու գիշեր հեղեղի պէս արցունք հոսեցուր։Քեզի հանգիստ մի՛ տար, աչքիդ բիբը թող չդադարի։
19 Ելի՛ր, գիշերով աղաղակէ գիշերուան պահերուն սկիզբը.Քու սիրտդ ջուրի պէս թափէ Տէրոջը առջեւ.Ձեռքերդ անոր վերցուր ու տղոցդ հոգիներուն համար,Որոնք փողոցներուն գլուխը անօթութենէ կը մարին։
20 Տե՛ս, ո՛վ Տէր, ու նայէ՛, որո՞ւ այսպէս ըրիր.Միթէ կիները իրենց պտուղը՝ իրենց գրկած տղաքները՝ պիտի ուտե՞ն.Քահանան ու մարգարէն Տէրոջը սրբարանին մէջ պիտի սպաննուի՞ն։
21 Տղան ու ծերը փողոցներու մէջ գետնի վրայ պառկեցան,Իմ կոյսերս ու երիտասարդներս սուրէն ինկան.Քու բարկութեանդ օրը զանոնք մեռցուցիր, մորթեցիր ու չխնայեցիր։
22 Ամէն կողմէ իմ վախերս հանդիսաւոր տօնի օրուան պէս կանչեցիրՈւ Տէրոջը բարկութեան օրը մնացորդ կամ ազատուած չմնաց.Իմ թշնամիս իմ գրկածներս ու մեծցուցածներս հատցուց։
