Առաջին դարուն, Հռոմ որքա՞ն ազատութիւն տուած էր Հրէաստանի հրեայ իշխանութիւններուն։

ԱՅԴ ժամանակ, հռոմայեցիները կ’իշխէին Հրէաստանի վրայ։ Անոնք կը նշանակէին կառավարիչ մը, որ իր ձեռքին տակ զօրագունդեր կ’ունենար։ Անոր բուն պարտականութիւնն էր՝ Հռոմին համար տուրքեր հաւաքել եւ կարգ ու կանոնը պահել։ Հռոմայեցիները կը խափանէին անօրէն գործունէութիւնները եւ կը պատժէին ո՛վ որ խանգարումներ կը պատճառէր։ Այլապէս, անոնք երկրին ամէնօրեայ կառավարումը ընդհանրապէս կը ձգէին տեղական առաջնորդներու ձեռքին մէջ։

Սենետրիոնը հրեաներուն բարձրագոյն ատեանն էր, եւ յանձն կ’առնէր ամէն ինչ որ հրէական օրէնքին հետ կապ ունէր։ Հրէաստանի տարածքին կային նաեւ աւելի ցած ատեաններ, որոնք հաւանաբար յանձն կ’առնէին քաղաքային եւ ոճրային հարցերուն մեծամասնութիւնը, եւ հռոմայեցի կառավարիչները չէին խառնուեր այսպիսի հարցերու։ Բայց ոճրագործները մահապատիժի ենթարկելը, ընդհանրապէս հռոմայեցիներուն իրաւունքն էր։ Ատոր մէկ բացառութիւնն էր, երբ Սենետրիոնի անդամները դատեցին Ստեփանոսը եւ ձգեցին որ քարկոծուելով մեռցուի (Գործք 6։8-15. 7։54-59)։

Ուրեմն, Սենետրիոնը լայն իրաւասութիւններ ունէր։ Ուսումնական Էմիլ Շիւրըր կ’ըսէ. «Բայց ատոր ամէնէն մեծ սահմանափակումը այն էր՝ թէ հռոմէական իշխանութիւնները որեւէ ժամանակ կրնային հարցը ձեռք առնել եւ իրենց ուզածին պէս վարուիլ, ինչպէս՝ երբ կասկածէին որ քաղաքական խնդիր կայ»։ Օրինակ՝ զօրապետ Կղօդիոս Լիւսիաս ինք հարցուփորձեց Պօղոս առաքեալը, որ Հռոմի քաղաքացի էր (Գործք 23։26-30)։