«ԵՐԲ մտիկ ըրի բարեկամներուս փորձառութիւնները, որոնք կը ծառայէին ուր որ ռահվիրաներու շատ պէտք կար, շատ ուզեցի ես ալ համտեսել այդ ուրախութիւնը», կ’ըսէ Սիլվիանա, որ 20–ական տարիքի մէջ ռահվիրայ քոյր մըն է։ Ան կ’աւելցնէ. «Բայց զգացի թէ ատիկա կարողութենէս վեր է»։

Սիլվիանային պէս կը զգա՞ս։ Կրնայ ըլլալ որ կ’ուզես ծառայել թաղամասի մը մէջ, ուր Թագաւորութեան քարոզիչներու աւելի պէտք կայ, բայց կը կասկածիս որ այս նպատակակէտիդ պիտի հասնիս։ Եթէ այս պարագան ունիս, մի՛ յուսահատիր։ Հազարաւոր եղբայրներ ու քոյրեր Եհովային օգնութեամբ կրցած են իրենց ծառայութիւնը աւելցնել, հակառակ որ դժուարութիւններ ունէին։ Պիտի այցելենք Մատակասքարը, երկրագունդին ամէնէն մեծ չորրորդ կղզին, որպէսզի տեսնենք թէ Եհովան ինչպէ՛ս ոմանց օգնած է այս քայլը առնելու։

Անցեալ 10 տարիներուն ընթացքին, աւելի քան 70 նախանձախնդիր հրատարակիչներ եւ ռահվիրաներ 11 երկիրներէ * եկած են, որպէսզի ծառայեն Ափրիկէի այս արդիւնաբեր դաշտին մէջ, ուր շատեր կը յարգեն Սուրբ Գիրքը։ Նաեւ բազմաթիւ տեղացի հրատարակիչներ յօժար սրտով փոխադրուած են կղզիին ուրիշ շրջաններ, որպէսզի Թագաւորութեան բարի լուրը տարածեն։ Ծանօթանանք անոնցմէ ոմանց։

Լուի եւ Փըռին, 30–ական տարիքի զոյգ մը, Ֆրանսայէն փոխադրուեցան Մատակասքար։ Անոնք տարիներով կը մտածէին ուրիշ երկրի մը մէջ ծառայել, բայց Փըռին երկու միտքի վրայ էր։ Ան կը բացատրէ. «Կը վախնայի չգիտցած տեղս երթալու։ Հոգ կ’ընէի որ ետեւս պիտի ձգեմ ընտանիքս, ժողովքս, տունս, ծանօթ շրջաններ եւ սովորական կեանքս։ Ինծի համար ամէնէն մեծ դժուարութիւնը՝ մտահոգութիւններս էին»։ 2012–ին, Փըռին իր քաջութիւնը հաւաքեց եւ իր ամուսինին հետ փոխադրուեցաւ։ Ան ի՞նչ կ’ըսէ իրենց որոշումին մասին։ «Կրնամ ըսել որ մեր հաւատքը զօրացաւ, Եհովային ձեռքը տեսնելով մեր կեանքին մէջ»։ Լուին կ’աւելցնէ. «Երեւակայէ, Մատակասքարի մէջ մեր առաջին Յիշատակատօնին՝ մեր աշակերտներէն 10 հոգի ներկայ եղան»։

Երբ խնդիրներ ծագեցան, անոնք ինչպէ՞ս զօրութիւն  ստացան, որ իրենց նշանակումին մէջ մնան։ Աղօթքով Եհովայէն խնդրեցին, որ դիմանալու ոյժ տայ իրենց (Փլպ. 4։13)։ Լուին կը պատմէ. «Եհովան մեր աղօթքներուն պատասխանեց եւ իր ‘խաղաղութիւնը’ տուաւ մեզի։ Կրցանք կեդրոնանալ մեր ծառայութեան մէջ մեր ստացած ուրախութեան վրայ։ Նաեւ, Ֆրանսայի մեր բարեկամները նամակներ եւ ե–նամակներ ղրկեցին մեզի, որպէսզի քաջալերեն որ չյանձնուինք» (Փլպ. 4։6, 7. Բ. Կոր. 4։7)։

Եհովան առատաձեռնօրէն օրհնեց Լուիին եւ Փըռինին համբերատարութիւնը։ Լուի կ’ըսէ. «2014–ի հոկտեմբերին, Ֆրանսայի մէջ ներկայ գտնուեցանք Քրիստոնեայ զոյգերու աստուածաշնչական դպրոցին *։ Ատիկա անմոռանալի նուէր մըն էր Եհովայէն»։ Անոնք շատ ուրախացան երբ աւարտելէ ետք վերանշանակուեցան Մատակասքար։

2010–ին, Ֆրանսայէն 50–ական տարիքի մէջ եղող զոյգ մը՝ Տիտիէյ եւ Նատին, փոխադրուեցան Մատակասքար։ Տիտիէյ կը պատմէ. «Երբ աւելի երիտասարդ էինք, ռահվիրայ էինք։ Ետքը, երեք պզտիկ ունեցանք։ Երբ անոնք չափահաս դարձան, սկսանք մտածել օտար երկրի մը մէջ ծառայելու մասին»։ Նատին կը խոստովանի. «Զաւակներէս հեռու մնալու գաղափարը զիս կը կեցնէր։ Բայց անոնք մեզի ըսին. ‘Եթէ օտար երկրի մը մէջ ծառայէք, ձեզմով հպարտ պիտի ըլլանք’։ Այս խօսքը մեզ քաջալերեց որ փոխադրուինք։ Թէեւ հիմա մեր զաւակներէն շատ հեռու ենք, բայց ուրախ ենք որ շատ անգամներ կրնանք իրենց հետ խօսիլ»։

Տիտիէյին եւ Նատինին համար դժուար էր մալգաշերէն լեզուն սորվիլը։ Նատին ժպտելով կ’ըսէ. «Այլեւս 20–ական տարիքին մէջ չենք»։ Անոնք ինչպէ՞ս յաջողեցան։ Սկիզբը, անոնք ֆրանսերէն լեզուն գործածող ժողովքի մը գացին։ Ետքը, երբ զգացին թէ ժամանակն է որ տեղական լեզուն սորվին, փոխադրուեցան մալգաշերէն լեզուն գործածող ժողովքի մը։ Նատին կ’ըսէ. «Քարոզելու ատեն կը հանդիպինք շատերու, որոնք կը փափաքին Սուրբ Գիրքը սերտել։ Անոնք յաճախ մեզի շնորհակալութիւն կը յայտնեն, որ իրենց կ’այցելենք։ Սկիզբը, ասիկա երազի պէս էր ինծի համար։ Կը սիրեմ այս թաղամասին մէջ ծառայել։ Երբ առտուն արթննամ, ես ինծի կ’ըսեմ. ‘Ի՜նչ աղուոր է. ծառայութեան պիտի ելլեմ այսօր’»։

Տիտիէյ կը ժպտի մինչ կը յիշէ այն ժամանակը, երբ սկսաւ մալգաշերէն սորվիլ. «Անգամ մը, ժողով մը կը վարէի, բայց բնա՛ւ չէի հասկնար եղբայրներուն–քոյրերուն տուած պատասխանները։ Միայն ‘Շնորհակալ եմ’ կ’ըսէի։ Երբ քրոջ մը շնորհակալութիւն յայտնեցի իր տուած պատասխանին համար, իր ետեւը նստողները սկսան ինծի նշան ընել, թէ պատասխանը սխալ էր։ Շուտով առիթ տուի եղբօր մը, որ ճիշդ պատասխանը տայ։ Յուսամ իր պատասխանը ճիշդ էր»։

2005–ին, համաժողովի մը ընթացքին, Թիեռի եւ իր կինը Նատիա դիտեցին «Աստուած պատուող նպատակակէտերու հետամո՛ւտ եղիր» թատերախաղը։ Տիմոթէոսին  մասին եղող այս թատերախաղը իրենց սրտին դպաւ եւ փափաք արթնցուց, որ ծառայեն ուր որ Թագաւորութեան քարոզիչներու աւելի պէտք կայ։ Թիեռի կ’ըսէ. «Երբ թատերախաղը վերջացաւ եւ կը ծափահարէինք, կնոջս կողմը ծռելով հարցուցի. ‘Ո՞ւր պիտի երթանք’։ Կինս ըսաւ որ նոյն բանին մասին կը մտածէր»։ Անոնք առանց ժամանակ կորսնցնելու սկսան քայլեր առնել, որ իրենց նպատակակէտին հասնին։ Նատիան կը պատմէ. «Կամաց–կամաց սկսանք մեր ունեցածները թեթեւցնել, մինչեւ որ մեր ամբողջ ունեցածը բաւեց չորս պայուսակներու մէջ»։

Անոնք 2006–ին հասան Մատակասքար եւ առաջին օրէն սիրեցին այդտեղի ծառայութիւնը։ Նատիան կ’ըսէ. «Թաղամասի մարդոց ընդառաջումը շատ ուրախութիւն կու տայ մեզի»։

Բայց վեց տարի ետք, դժուարութիւն մը ծագեցաւ։ Նատիային մայրը՝ Մարի–Մատլէն, որ Ֆրանսայի մէջ կ’ապրէր, ինկաւ եւ ձեռքը կոտրեց ու գլուխը վիրաւորեց։ Զոյգը անոր բժիշկին հետ խօսելէ ետք, խնդրեցին որ գայ եւ իրենց հետ ապրի Մատակասքարի մէջ։ Թէեւ այդ ժամանակ ան 80 տարեկան էր, բայց ուրախութեամբ ընդունեց հրաւէրը։ Անոր կարծիքը ի՞նչ է օտար երկրի մը մէջ ապրելու մասին։ Ան կ’ըսէ. «Ատեններ, վարժուիլը դժուար է, բայց ինքզինքս շատ օգտակար կը զգամ ժողովքին մէջ, հակառակ որ շատ կարողութիւն չունիմ։ Իսկ զիս իրապէս ուրախացնող բանը այն է, որ հոս ապրիլս առիթ կու տայ աղջիկիս եւ իր ամուսինին, որ այստեղի իրենց արդիւնաբեր ծառայութիւնը շարունակեն»։

Ռին 20–ական տարիքի սկիզբը եղող եղբայր մըն է։ Ան մեծցած է Ալէոդրա Մէնկուրուի մէջ, որ Մատակասքարի արեւելքը գտնուող բարեբեր շրջան մըն է։ Ան դպրոցի դասերուն մէջ լաւ էր եւ կ’ուզէր բարձր ուսում ստանալ։ Բայց Սուրբ Գիրքը սերտելէ ետք, իր միտքը փոխեց։ Ան կը պատմէ. «Ջանացի երկրորդական ուսումս աւելի շուտ վերջացնել, եւ Եհովային խոստացայ՝ ‘Եթէ տարեվերջի քննութիւններուն մէջ յաջողիմ, ռահվիրայութեան պիտի սկսիմ’»։ Ռին իր խօսքին տէրը ելաւ։ Աւարտելէ ետք, ան սկսաւ ռահվիրայ եղբօր մը հետ ապրիլ, մասնակի ժամով գործ մը աշխատիլ եւ ռահվիրայութիւն ընել։ Ան կ’ըսէ. «Ասիկա կեանքիս մէջ առած լաւագոյն որոշումս էր»։

Բայց Ռինին ազգականները չհասկցան որ ինչո՛ւ աշխարհիկ ասպարէզ մը չընտրեց։ Ան կը պատմէ. «Հայրս, հօրեղբայրս եւ մամքոյրս զիս քաջալերեցին, որ բարձր ուսում առնեմ։ Բայց չուզեցի ռահվիրայութիւնը բանի մը հետ փոխել»։ Շատ չանցած, Ռին ուզեց ծառայել ուր որ աւելի պէտք կար քարոզիչներու։ Ինչո՞ւ։ Ան կը պատմէ. «Մեր տունը գողեր մտան եւ ապրանքներէս շատ բաներ գողցան։ Այդ գողութիւնը ձգեց որ խոկամ ‘երկինքը գանձեր դիզելու’ վրայ, որուն մասին Յիսուս խօսեցաւ։ Որոշեցի աւելի ջանք թափել հոգեւոր հարստութիւն ունենալու համար» (Մատ. 6։19, 20)։ Ան փոխադրուեցաւ երկրին ամէնէն հարաւը գտնուող շրջանը, որ իր ապրած տեղէն 1300 քմ. անդին չոր տեղ մըն էր։ Հոն կ’ապրին էնդէնտրոյ ժողովուրդը։ Ան ինչո՞ւ փոխադրուեցաւ հոն։

Գողութենէն մէկ ամիս առաջ, Ռին սկսած էր Սուրբ Գիրքը սերտել երկու էնդէնտրոյ անձերու հետ։ Ան իրենց լեզուով կարգ մը արտայայտութիւններ սորվեցաւ եւ մտածեց այն բազմաթիւ էնդէնտրոներուն մասին, որոնք տակաւին չէին լսած Թագաւորութեան բարի լուրը։ Ան կ’ըսէ. «Եհովային աղօթեցի որ ինծի օգնէ փոխադրուելու դէնտրոյերէն լեզուն գործածող շրջանը»։

Ռին փոխադրուեցաւ, եւ հասածին պէս դժուարութիւն մը ունեցաւ. գործ չգտաւ։ Մարդ մը իրեն ըսաւ. «Ինչո՞ւ հոս եկար։ Մարդիկ ա՛յստեղէն կ’երթան քու եղած տեղդ, որպէսզի գործ գտնեն»։ Երկու շաբաթ ետք, Ռին մարզային համաժողովի մը գնաց՝ գրպանը գրեթէ դրամ չըլլալով, եւ կը մտածէր թէ ինչ ընէր։ Համաժողովին վերջին օրը, եղբայր մը բան մը դրաւ Ռինին գրպանը։ Ատիկա գումար մըն էր, որ բաւարար էր որ Ռին վերադառնար էնդէնտրոներու շրջանը եւ գործ բանար որպէս մածուն ծախող։ Ան կ’ըսէ. «Ճի՛շդ ժամանակին Եհովային ձեռքը զգացի։ Այլեւս կրնայի շարունակել օգնել անոնց, որոնք առիթ չեն ունեցած Եհովային մասին լսելու»։ Նաեւ շատ գործ կար ժողովքին մէջ։ Ռին կ’աւելցնէ. «Նշանակում ստացայ որ հանրային դասախօսութիւն տամ երկու շաբաթը անգամ մը։ Եհովան իր  կազմակերպութեան միջոցաւ կը մարզէր զիս»։ Ներկայիս, Ռին տակաւին Թագաւորութեան բարի լուրը կու տայ դէնտրոյերէն խօսող մարդոց, որոնք կ’ուզեն Եհովային մասին սորվիլ։

Եհովան մեզ կը վստահեցնէ, որ «երկրի վրայ օրհնուողը ճշմարիտ Աստուծմով [պիտի] օրհնուի» (Եսա. 65։16)։ Երբ շատ ջանք կը թափենք որ մեր ծառայութիւնը աւելցնենք հակառակ դժուարութիւններու, Եհովային օրհնութիւնը կը վայելենք։ Նկատի առ Սիլվիանան, որ յօդուածին սկիզբը նշեցինք։ Յիշէ թէ ան կը զգար որ իր կարողութենէն վեր էր ծառայել քարոզիչներու աւելի կարիք ունեցող շրջանի մը մէջ։ Ինչո՞ւ։ Ան կը բացատրէ. «Ձախ ոտքս աջ ոտքէս շուրջ 9 սմ. կարճ է։ Ասոր համար, կաղալով կը քալեմ եւ շուտ կը յոգնիմ»։

Բայց 2014–ին, Սիլվիանան իր ժողովքին մէկ ռահվիրայ քրոջ՝ Սիլվի Էնին հետ փոխադրուեցաւ պզտիկ գիւղ մը, որ 85 քմ. հեռու էր իրենց շրջանէն։ Սիլվիանային երազը իրականացաւ, հակառակ դժուարութիւններուն։ Ան ի՜նչ լաւ օրհնութիւն մը ստացաւ։ Ան կը պատմէ. «Նշանակումիս մէջ միայն մէկ տարի ծառայելէ ետք, Տորըթին անունով մայր մը, որուն հետ կը սերտէի, մկրտուեցաւ մեր շրջանային համաժողովին»։

Ինչպէս որ այս հաւատակիցներուն խօսքերը կը ցուցնեն, երբ մեր ծառայութիւնը աւելցնենք՝ հակառակ դժուարութիւններու, մեր անձնական կեանքին մէջ կը տեսնենք որ Եհովային հետեւեալ խոստումը վստահելի է. «Քեզ պիտի զօրացնեմ ու քեզի օգնութիւն պիտի ընեմ» (Եսա. 41։10)։ Այսպիսով, Եհովային հետ մեր փոխյարաբերութիւնը կը զօրանայ։ Ասկէ զատ, մեր շրջանին մէջ կամ օտար երկրի մը մէջ անձնուրացօրէն ծառայելը մեզ կը պատրաստէ նոր աշխարհին մէջ մեր ունենալիք հոգեւոր գործունէութիւններուն։ Ինչպէս որ Տիտիէյ կ’ըսէ, «քարոզիչներու աւելի կարիք ունեցող շրջաններու մէջ ծառայելը լաւ մարզում մըն է ապագային համար»։ Կը մաղթենք որ շուտով ա՛լ աւելի անձնուրաց ծառայողներ սկսին այդ մարզումը ունենալ։