Gleði upprisunnar
Söngur 102
Gleði upprisunnar
1. Lasarus var látinn
liggja steingröf í.
Enginn gat því aftrað
eða afstýrt því.
Systur hans því syrgðu
sárt við heljar dyr,
þá að því Krist spurðu:
„Því komst þú ei fyrr?“
Jesús gekk að gröf hans,
grét en mælti’ í trú:
„Látni vinur lifðu,
Lasarus kom þú.“
Lík fékk líf frá svefni,
Lasarus gekk þá,
geislaði af gleði,
góða vini sá.
2. Lærisveinar lausnar,
launa væntu þá,
son Guðs ákaft syrgðu
sem hann dáinn lá.
Hollir sínum herra
hörmuðu af tryggð,
hjarta þeirra’ og hugur
haldin djúpri hryggð.
Guð ei Jesú gleymdi
grafarhelli í.
Því á þriðja degi
þróttinn gaf á ný.
Gleði gagntók trúa,
geig var öllum eytt.
Hafði hlýðnum Jesú
heljarlykla veitt.
3. Adamssynd í Eden
öllum dauða bjó.
„Lífga mun ég látna,“
lofar Kristur þó.
Þeir sem gröfin geymir
geta heyrt hans raust,
eignast lífið aftur
eilíft, kvalalaust.
Þá mun Drottinn dæma’ um
dyggðir sérhvers manns,
fær hann eftir æru
undir ríki hans.
Allir er fá nöfn sín
alvalds lífsbók í
öðlast lífið eilíft
á jörð sem er ný.