1, 2. Hvaða kraftaverk unnu Pétur og Jóhannes nálægt musterishliðinu?

 SÍÐDEGISSÓLIN skín á iðandi mannfjöldann. Trúræknir Gyðingar og lærisveinar Krists streyma inn á musterissvæðið. Það líður að ‚bænastundinni‘. a (Post. 2:46; 3:1) Pétur og Jóhannes mjakast í átt að musterishliðinu sem kallast Fagrahlið. Í gegnum kliðinn í mannfjöldanum heyrist í betlara kalla eftir ölmusu. Þetta er miðaldra maður sem hefur verið lamaður frá fæðingu. – Post. 3:2; 4:22.

² Betlarinn fer með sína margendurteknu bón um framlag þegar Pétur og Jóhannes nálgast. Postularnir nema staðar og maðurinn horfir á þá með vonarglampa í augunum. „Silfur og gull á ég ekki,“ segir Pétur, „en það sem ég hef gef ég þér. Í nafni Jesú Krists frá Nasaret: Gakktu!“ Sjáðu fyrir þér undrandi mannfjöldann þegar Pétur tekur í hönd lamaða mannsins og hann stendur upp – í fyrsta sinn á ævinni. (Post. 3:6, 7) Hann horfir á fæturna sem nú eru orðnir heilbrigðir og tekur hikandi fyrstu skrefin. Það er engin furða að maðurinn skuli fara að hoppa um og lofa Guð!

3. Hvaða einstöku gjöf gátu maðurinn sem hafði læknast og mannfjöldinn fengið?

³ Mannfjöldinn er frá sér numinn og flykkist að Pétri og Jóhannesi í súlnagöngum Salómons. Hér, á staðnum þar sem Jesús kenndi einu sinni, útskýrir Pétur fyrir fólkinu hvaða þýðingu þessi atburður hafi. (Jóh. 10:23) Hann gefur hér gjöf sem er miklu meira virði en silfur og gull. Gjöfin snýst um meira en bara lækningu. Þarna fá menn tækifæri til að iðrast, fá syndir sínar afmáðar og verða fylgjendur Jesú Krists sem Jehóva hafði valið til að vera ‚höfðingi lífsins‘. – Post. 3:15.

4. (a) Til hvers leiðir það að maðurinn skyldi læknast? (b) Hvaða tveim spurningum verður svarað?

⁴ Hvílíkur dagur! Einn maður fær lækningu og getur nú gengið. Þúsundir fá tækifæri til að læknast á annan hátt svo að þeir geti lifað eins og Guði er samboðið. (Kól. 1:9, 10) Atburðir þessa dags leiða líka til þess að það skerst í odda með tryggum fylgjendum Krists og valdamönnum  sem reyna að koma í veg fyrir að þeir boði boðskapinn um ríki Guðs eins og Jesús hafði sagt þeim að gera. (Post. 1:8) Hvað getum við lært af aðferðum og framkomu Péturs og Jóhannesar – ‚ómenntaðra almúgamanna‘ – þegar þeir boða mannfjöldanum trúna? b (Post. 4:13) Og hvernig getum við líkt eftir viðbrögðum þeirra og hinna lærisveinanna við andstöðu?

5. Hvernig ávarpaði Pétur mannfjöldann og hvað lærum við af því?

⁵ Pétur og Jóhannes stóðu frammi fyrir mannfjöldanum vitandi að sumir í hópnum höfðu kannski nýlega heimtað að Jesús yrði tekinn af lífi. (Mark. 15:8–15; Post. 3:13–15) Hugsaðu þér hugrekki Péturs þegar hann sagði hiklaust að lamaði maðurinn hefði læknast í nafni Jesú. Pétur útvatnaði ekki sannleikann. Hann sagði opinskátt að fólkið ætti hlutdeild í dauða Krists. Pétur bar samt engan kala til þessa fólks því að hann vissi að það hafði ‚gert þetta í vanþekkingu‘. (Post. 3:17) Hann leit á það sem bræður sína og systur og beindi athyglinni að jákvæðum hliðum fagnaðarboðskaparins. Ef menn iðruðust og tækju trú á Krist myndu koma ‚tímar þar sem Jehóva veitti þeim nýjan kraft‘. (Post. 3:19) Við þurfum líka að vera hugrökk og opinská þegar við boðum komandi dóm Guðs. Við megum samt ekki vera hranaleg, ágeng eða dómhörð. Við lítum frekar á þá sem við boðum trúna sem tilvonandi trúsystkini. Eins og Pétur beinum við athyglinni sérstaklega að jákvæðum hliðum fagnaðarboðskaparins.

6. Hvernig sýndu Pétur og Jóhannes auðmýkt og hógværð?

⁶ Postularnir voru hógværir. Þeir eignuðu sér ekki heiðurinn af kraftaverkinu sem þeir höfðu unnið. Pétur sagði við fólkið: „Af hverju starið þið á okkur eins og við hefðum af eigin mætti eða guðrækni gert honum kleift að ganga?“ (Post. 3:12) Pétur og hinir postularnir vissu að allt gott sem þeir komu til leiðar í þjónustunni var Guði að þakka en ekki sjálfum þeim. Þess vegna gáfu þeir Jehóva og Jesú heiðurinn af öllu sem þeir áorkuðu.

7, 8. (a) Hvaða gjöf getum við gefið fólki? (b) Hvernig er loforðið um að ‚allt verði endurreist‘ að rætast nú á tímum?

⁷ Við þurfum líka að vera hógvær þegar við boðum trúna. Andi Guðs gerir þjónum hans ekki kleift að lækna með kraftaverkum nú á dögum. Hins vegar getum við hjálpað fólki að eignast trú á Guð og Krist og eignast sömu gjöf og Pétur bauð fram – tækifæri til að fá syndir sínar fyrirgefnar og fá nýjan kraft frá Jehóva. Hundruð þúsunda þiggja þetta boð á hverju ári og skírast sem lærisveinar Krists.

 ⁸ Við lifum nú á þeim tíma „þegar allt verður endurreist“ eins og Pétur talaði um. Ríki Guðs var stofnsett á himnum árið 1914 en þannig rættist það sem „Guð lét heilaga spámenn sína boða forðum daga“. (Post. 3:21; Sálm. 110:1–3; Dan. 4:16, 17) Stuttu síðar hófst andlegt endurreisnarstarf á jörðinni undir umsjón Krists. Þar af leiðandi hafa milljónir manna fengið að ganga inn í andlega paradís og orðið þegnar Guðsríkis. Þeir hafa afklæðst hinum gamla og spillta manni og ‚íklæðst hinum nýja manni sem er skapaður samkvæmt vilja Guðs‘. (Ef. 4:22–24) Þjónar Guðs hafa ekki komið þessu til leiðar í eigin krafti heldur með anda Guðs, rétt eins og þegar lamaði betlarinn var læknaður. Eins og Pétur þurfum við að nota orð Guðs óhikað og fagmannlega þegar við kennum öðrum. Þegar okkur tekst að hjálpa fólki að verða lærisveinar Krists er það krafti Guðs að þakka en ekki sjálfum okkur.

9–11. (a) Hvernig brugðust leiðtogar Gyðinga við boðskap Péturs og Jóhannesar? (b) Hvað voru postularnir ákveðnir í að gera?

⁹ Ræða Péturs olli töluverðu uppnámi og ekki síður maðurinn sem hafði verið lamaður en hoppaði nú um með hrópum og köllum. Varðforinginn sem hafði umsjón með öryggi á musterissvæðinu og yfirprestarnir flýttu sér á vettvang. Þessir menn voru líklega saddúkear, voldugur sértrúarhópur ríkra manna sem beitti sér fyrir friðsamlegum samskiptum við Rómverja. Þeir höfnuðu hinum munnlegu lögum sem farísear höfðu í hávegum og hæddust að þeim sem trúðu á upprisu. c Það fór illilega í taugarnar á þeim að Pétur og Jóhannes skyldu vera í musterinu að kenna óhikað að Jesús hefði verið reistur upp.

¹⁰ Andstæðingarnir voru reiðir, vörpuðu Pétri og Jóhannesi í fangelsi og drógu þá síðan fyrir hæstarétt Gyðinga daginn eftir. Frá sjónarhóli þessara yfirstéttarmanna voru Pétur og Jóhannes „ómenntaðir almúgamenn“ og höfðu engan rétt til að kenna í musterinu. Þeir höfðu ekki stundað nám við neina viðurkennda guðfræðiskóla. Það kom Æðstaráðinu á óvart hve djarfmæltir þeir voru og töluðu af mikilli sannfæringu. Hvernig gátu þeir flutt mál sitt svona vel? Ein ástæðan var sú að „þeir höfðu verið með Jesú“. (Post. 4:13) Meistari þeirra hafði kennt eins og sá sem hefur vald en ekki eins og fræðimennirnir. – Matt. 7:28, 29.

¹¹ Dómstóllinn skipaði postulunum að hætta boðuninni. Skipanir dómstólsins vógu þungt í þessu samfélagi. Fáeinum vikum áður hafði Jesús staðið frammi fyrir þessu sama ráði og þá hafði það lýst yfir að  ‚hann væri dauðasekur‘. (Matt. 26:59–66) En Pétur og Jóhannes létu ekki þessa ríku, menntuðu og voldugu menn hræða sig. Þeir sögðu óttalaust en með virðingu: „Dæmið sjálfir hvort það sé rétt í augum Guðs að hlusta á ykkur frekar en Guð. En við getum ekki hætt að tala um það sem við höfum séð og heyrt.“ – Post. 4:19, 20.

12. Hvað hjálpar okkur að byggja upp hugrekki og sannfæringu?

¹² Geturðu sýnt sams konar hugrekki? Hvernig líður þér þegar þú færð tækifæri til að vitna fyrir ríku, menntuðu eða valdamiklu fólki í samfélaginu? Eða þegar ættingjar, skólafélagar eða vinnufélagar gera lítið úr trú þinni? Missirðu kjarkinn? Það er hægt að sigrast á því. Þegar Jesús var á jörðinni kenndi hann postulunum að verja trú sína af öryggi og virðingu. (Matt. 10:11–18) Eftir að hann reis upp lofaði hann lærisveinunum að hann yrði áfram með þeim ‚alla daga allt þar til þessi heimsskipan endaði‘. (Matt. 28:20) Undir handleiðslu Jesú kennir ‚trúi og skynsami þjónninn‘ okkur hvernig við eigum að verja trú okkar. (Matt. 24:45–47; 1. Pét. 3:15) Við fáum þessa fræðslu á samkomum eins og samkomunni Líf okkar og boðun og í biblíutengdum ritum og greinum eins og í greinaflokknum „Biblíuspurningar og svör“ á jw.org. Nýtirðu þér þessar leiðir? Ef þú gerir það byggirðu upp hugrekki og sannfæringu. Þá líkirðu eftir postulunum og lætur ekkert aftra þér að segja frá þeim yndislegu sannindum sem þú hefur „séð og heyrt“.

13, 14. Hvað eigum við að gera ef við mætum andstöðu og hvers vegna?

¹³ Pétur og Jóhannes voru ekki fyrr lausir úr haldi en þeir fóru og hittu hina í söfnuðinum. Söfnuðurinn ‚bað þá til Guðs‘ um hugrekki til að halda boðuninni áfram. (Post. 4:24) Pétur vissi mætavel hve heimskulegt það væri að reyna að gera vilja Guðs í eigin mætti. Fáeinum vikum áður hafði hann sagt við Jesú öruggur með sig: „Þó að allir hinir hrasi og falli vegna þess sem kemur fyrir þig geri ég það  aldrei!“ En óttinn við menn náði fljótt tökum á Pétri eins og Jesús hafði sagt fyrir og hann afneitaði vini sínum og kennara. Pétur lærði þó af mistökum sínum. – Matt. 26:33, 34, 69–75.

¹⁴ Ákveðni ein og sér er ekki nóg til að þú getir verið vottur um Krist eins og þér hefur verið falið. Þegar andstæðingar reyna að brjóta niður trú þína eða fá þig til að hætta að boða trúna skaltu fylgja fordæmi Péturs og Jóhannesar. Biddu Jehóva að styrkja þig. Leitaðu eftir stuðningi hjá söfnuðinum. Segðu öldungunum og öðrum þroskuðum trúsystkinum frá erfiðleikum þínum. Bænir annarra geta styrkt þig til muna. – Ef. 6:18; Jak. 5:16.

15. Hvers vegna geta þeir sem hafa hætt að boða trúna hert upp hugann?

¹⁵ Hertu upp hugann ef þú hefur látið undan þrýstingi og hætt að boða trúna um tíma. Mundu að allir postularnir hættu því tímabundið eftir að Jesús dó en þeir tóku fljótt við sér. (Matt. 26:56; 28:10, 16–20) Láttu ekki fyrri mistök draga þig niður. Lærðu frekar af reynslunni og nýttu þér hana til að styrkja aðra.

16, 17. Hvað getum við lært af bæninni sem fylgjendur Krists í Jerúsalem báðu?

¹⁶ Um hvað ættum við að biðja þegar valdamenn snúast gegn okkur? Tökum eftir að lærisveinarnir báðu ekki um að vera hlíft við prófraunum. Þeir mundu vel eftir orðum Jesú: „Ef menn hafa ofsótt mig munu þeir líka ofsækja ykkur.“ (Jóh. 15:20) Þessir trúföstu lærisveinar báðu Jehóva öllu heldur um að ‚gefa gaum að‘ hótunum andstæðinganna. (Post. 4:29) Þeir sáu greinilega heildarmyndina og áttuðu sig á að þessum ofsóknum hafði verið spáð. Þeir vissu að vilji Guðs myndi ná fram að ganga á jörð eins og Jesús hafði kennt þeim að biðja, sama hvað mennskir valdhafar segðu. – Matt. 6:9, 10.

¹⁷ Til að geta gert vilja Jehóva báðu lærisveinarnir til hans: „Veittu þjónum þínum kjark til að halda áfram að tala orð þitt óttalaust.“ Jehóva svaraði bæninni samstundis. ‚Staðurinn þar sem þeir voru samankomnir skalf og þeir fylltust heilögum anda allir sem einn og töluðu orð Guðs óttalaust.‘ (Post. 4:29–31) Ekkert  getur hindrað að vilji Guðs nái fram að ganga. (Jes. 55:11) Það skiptir engu hversu erfiðar aðstæður virðast vera eða hversu öflugur andstæðingurinn er. Ef við biðjum til Guðs getum við treyst því að hann veiti okkur þann styrk sem þarf til að tala orð hans óttalaust.

18. Hvað gerðu safnaðarmenn í Jerúsalem hver fyrir annan?

¹⁸ Ungi söfnuðurinn í Jerúsalem óx hratt og fljótlega voru safnaðarmenn orðnir meira en 5.000. d Þrátt fyrir ólíkan uppruna voru lærisveinarnir „sameinaðir í hjarta og sál“. Þeir voru sameinaðir í sama hugarfari og sömu skoðun. (Post. 4:32; 1. Kor. 1:10) Lærisveinarnir báðu ekki bara Jehóva um að blessa það sem þeir gerðu. Þeir studdu líka hver annan bæði í trúnni og fjárhagslega eftir þörfum. (1. Jóh. 3:16–18) Sem dæmi má nefna lærisveininn Jósef sem postularnir kölluðu Barnabas. Hann seldi landskika sem hann átti og gaf allt andvirðið til að hjálpa þeim sem voru langt að komnir þannig að þeir gætu verið lengur í Jerúsalem og lært meira um nýfundna trú sína.

19. Hvers vegna tók Jehóva Ananías og Saffíru af lífi?

¹⁹ Hjónin Ananías og Saffíra seldu líka eign nokkra og gáfu framlag. Þau þóttust gefa allt andvirðið en ,héldu nokkru af því eftir með leynd‘. (Post. 5:2) Jehóva lét þau deyja, ekki af því að gjöfin væri ófullnægjandi heldur af því að þau gáfu af slæmum hvötum og reyndu að blekkja postulana. En í raun ,lugu þau ekki að mönnum heldur Guði‘. (Post. 5:4) Rétt eins og hræsnararnir sem Jesús fordæmdi var Ananíasi og Saffíru meira í mun að hljóta lof frá mönnum en velþóknun Guðs. – Matt. 6:1–3.

20. Af hvaða hvötum ættum við að gefa Jehóva?

²⁰ Milljónir votta Jehóva nú á dögum styðja boðunina um allan heim með frjálsum framlögum. Þar líkja þeir eftir örlæti trúfastra lærisveina í Jerúsalem á fyrstu öld. Enginn er neyddur til að styðja þessa starfsemi, hvorki með tíma sínum né fjármunum. Jehóva vill ekki að við þjónum sér tilneydd eða með tregðu. (2. Kor. 9:7) Þegar við gefum hefur hann mestan áhuga á hvötinni, ekki upphæðinni. (Mark. 12:41–44) Við viljum aldrei hugsa eins og Ananías og Saffíra og láta þjónustuna við Guð stjórnast af eigingirni eða löngun til að upphefja okkur. Líkjum heldur eftir Pétri, Jóhannesi og Barnabasi og þjónum Jehóva alltaf af því að við elskum hann og náungann heilshugar. – Matt. 22:37–40.