Þau tóku í sig kjark

Það er ekki alltaf auðvelt að taka í sig kjark til að prédika. Reyndar sagði Páll postuli að einu sinni hefði það kostað sig ‚mikla baráttu.‘ (1. Þessaloníkubréf 2:2) Er það ‚baráttunnar‘ virði að prédika? Það er engin trygging fyrir því að eitthvað stórkostlegt gerist í boðunarstarfinu, en fólk Guðs er oft ánægt með að það skuli hafa tekið í sig kjark. Tökum nokkur dæmi.

Tara var átta ára þegar kennarinn sagði bekknum að í síðari heimsstyrjöldinni hafi Gyðingar í fangabúðum þurft að ganga með gula Davíðsstjörnu til auðkennis. Tara hlustaði með athygli og velti fyrir sér hvort hún ætti að leggja orð í belg. „Ég baðst fyrir með augun opin,“ segir hún. Síðan rétti hún upp höndina og sagði að vottar Jehóva hefðu líka verið í þessum fangabúðum og hefðu þurft að ganga með purpuralitan þríhyrning. Kennarinn sýndi áhuga og þakkaði henni fyrir. Ábending Töru varð tilefni nánari samræðna við kennarann sem sýndi öllum bekknum síðar myndbandið Jehovah’s Witnesses Stand Firm Against Nazi Assault (Vottar Jehóva standa einarðir gegn árásum nasista).

Irène er ungur óskírður boðberi í Gíneu í Vestur-Afríku. Hana langaði til að taka framförum í boðunarstarfinu. Trúboðinn, sem kenndi henni Biblíuna, hvatti hana til að reyna að koma tímaritunum Varðturninn og Vaknið! á framfæri við skólasystkini sín. Irène var hikandi því að bekkjarfélagarnir höfðu ekki verið móttækilegir áður. En hvatning trúboðans varð til þess að hún ákvað að tala fyrst við stúlku sem hafði virst vera mest á móti sannleikanum. Henni til undrunar brást stúlkan vel við og þáði blöðin fúslega. Sama var að segja um aðra nemendur. Irène dreifði fleiri blöðum þann mánuðinn en síðustu fimm mánuðina á undan samanlagt.

Öldungur í Trínidad var hikandi við að tala við skólastjóra um fræðslugildi tímaritsins Vaknið! En hann tók í sig kjark og gerði það. „Ég baðst fyrir þegar ég gekk inn á skólasvæðið,“ segir hann. „Ég trúði því varla þegar skólastjórinn reyndist einkar viðkunnanlegur.“ Hann þáði Vaknið! sem fjallaði um efnið: „Hvaða von er um unga fólkið?“ og féllst jafnvel á að nota það við kennslu. Síðan hefur skólastjórinn þegið 40 blöð um margvísleg efni.

Vaughn þótti alltaf erfitt að prédika sem unglingur. „Ég varð taugaóstyrkur, sveittur í lófunum og hraðmæltur — ég gat ekki hægt á mér.“ Hann gerðist boðberi í fullu starfi en átti samt erfitt með að tala. Einu sinni var hann á heimleið eftir árangurslítinn dag í atvinnuleit. Hann langaði til að vitna fyrir einhverjum í neðanjarðarlestinni „svo að það rættist að minnsta kosti eitthvað úr lélegum degi.“ En hann var ragur við virðulegan kaupsýslumann í lestinni. Að lokum tók hann í sig kjark og fór að tala við roskinn mann sem sat við hlið hans. Þeir töluðu lengi saman. „Þú spyrð góðra spurninga af ungum manni að vera,“ sagði kaupsýslumaðurinn. „Ertu guðfræðingur?“ „Nei, ég er vottur Jehóva,“ svaraði Vaughn. Maðurinn brosti. „Nú skil ég,“ sagði hann.

Allir þessir vottar — og ótal aðrir — eru glaðir yfir því að þeir skyldu taka í sig kjark til að prédika. Ætlar þú að gera það líka?

[Myndir á blaðsíðu 31]

Tara

[Myndir á blaðsíðu 31]

Vaughn