SÚ SKOÐUN að Guð noti náttúruhamfarir til að refsa vondu fólki er ekki ný af nálinni. Árið 1755 fórust um 60.000 manns af völdum jarðskjálfta, eldsvoða og fljóðbylgju sem reið yfir Lissabon í Portúgal. Þá varpaði hinn kunni heimspekingur Voltaire fram þessari spurningu: „Var meira um lesti í hinni föllnu Lissabon heldur en í París, þar sem nautnalífið var í algleymingi?“ Milljónir manna hafa velt því fyrir sér hvort Guð beiti náttúruhamförum til að refsa fólki.

Í ljósi alls þessa ættum við að velta eftirfarandi spurningum fyrir okkur: Beitir Guð virkilega náttúruhamförum til að refsa fólki? Eru þessir hörmulegu atburðir, sem hafa dunið yfir á undanförnum árum, refsing Guðs?

Sumir sem vilja skella skuldinni á Guð hafa bent á frásögur í Biblíunni þar sem Guð notaði náttúruöflin til að valda eyðingu. (1. Mósebók 7:17-22; 18:20; 19:24, 25; 4. Mósebók 16:31-35) En þegar þessar frásögur eru athugaðar kemur í ljós að þrjú meginatriði einkenna þær allar. Í fyrsta lagi var fólk varað við fyrir fram. Í öðru lagi farast bæði góðir og illir í náttúruhamförum nú á tímum, en sú var ekki raunin þegar Guð olli eyðingu. Þeim einum var eytt sem voru forhertir í illsku sinni og neituðu að hlusta á viðvaranir. Og í þriðja lagi sá Guð til þess að saklaust fólk kæmist undan. – 1. Mósebók 7:1, 23; 19:15-17; 4. Mósebók 16:23-27.

Það bendir ekkert til þess að Guð standi að baki þeim ótalmörgu náttúruhamförum sem hafa sett líf milljóna manna á annan endann undanfarin ár. Hvað býr þá að baki greinilegri fjölgun slíkra hamfara? Hvernig er best að bregðast við? Rennur sú stund einhvern tíma upp að náttúruhamfarir heyri sögunni til? Svörin er að finna í næstu greinum.