ეკლესიასტე 1:1—18
1 სიტყვები შემკრებისა,+ დავითის ძისა, რომელიც მეფობდა იერუსალიმში.+
2 „ამაოებათა ამაოება!+ — თქვა შემკრებმა. — ამაოებათა ამაოება! ყველაფერი ამაოებაა!“+
3 რას არგებს კაცს გარჯა,+ რომელსაც მზის ქვეშ ეწევა?+
4 თაობა მიდის,+ თაობა მოდის,+ დედამიწა კი მარადიულად რჩება.+
5 მზე ანათებს, მზე ჩადის+ და კვლავ იმ ადგილისკენ ისწრაფვის, საიდანაც უნდა გამოანათოს.+
6 ქარი სამხრეთისკენ ქრის და ჩრდილოეთისკენ ბრუნდება.+ ტრიალებს და ბრუნავს განუწყვეტლივ,+ კვლავ და კვლავ თავისი წრებრუნვის+ დასაწყისს უბრუნდება.
7 ზამთრის ნიაღვრები+ ზღვისკენ მიედინებიან,+ ზღვა კი არ ივსება.+ ზამთრის ნიაღვრები საიდანაც მიედინებიან, კვლავ იქ ბრუნდებიან, რომ ისევ იდინონ.+
8 ყველაფერი დამღლელია;+ არავის შეუძლია ამის აღწერა. თვალი ცქერით ვერ ძღება,+ ვერც ყური ივსება სმენით.+
9 რაც იყო, იგივე იქნება,+ და რაც გაკეთებულა, იგივე გაკეთდება; ასე რომ, არაფერია ახალი მზის ქვეშ.+
10 განა არსებობს რამე, რაზეც იტყვიან, აჰა, ახალიაო?! ის უკვე უხსოვარი დროიდან+ არსებობს; რაც გაჩნდა, ჩვენამდეც არსებობდა.+
11 აღარავის ახსოვს ძველ დროს მცხოვრები ხალხი; ისინიც აღარ ეხსომებათ, ვინც მომავალში მოვა.+ მათ აღარ გაიხსენებენ მათ შემდეგ მოსულები.+
12 მე, შემკრები, განვაგებდი ისრაელს იერუსალიმიდან.+
13 გული მივმართე, რომ გამომეკვლია და მეძებნა სიბრძნე+ ყველაფერში, რაც ცისქვეშეთში ხდება — მწუხარების მომტან საქმეში, რაც ღმერთმა ადამიანის ძეებს მიუჩინა გასაკეთებლად.+
14 ვიხილე ყოველი საქმე, რაც მზის ქვეშ გაკეთებულა,+ და აჰა, ყველაფერი ამაოებაა და ქარის დევნა.+
15 გამრუდებულს ვერ გაასწორებ+ და არარსებულს ვერ დათვლი.
16 გულში+ ვთქვი: „დიდი სიბრძნე შევიძინე, იმათზე მეტი, ვინც ჩემამდე ყოფილა იერუსალიმში;+ დიდ სიბრძნესა და ცოდნას ეზიარა ჩემი გული“.+
17 გული იმისკენ მივმართე, რომ გამეგო, რა იყო სიბრძნე და სიბრიყვე;+ გავიგე, რა არის უგუნურება;+ ესეც ქარის დევნაა.+
18 დიდ სიბრძნეს დიდი მწუხარება მოაქვს;+ ვინც მეტ ცოდნას იძენს, ტკივილს იმატებს.+
