იობი 30:1—31
30 „ახლა კი ჩემზეუმცროსები+ დამცინიან,+რომელთა მამებსაცჩემი ფარის ძაღლების გვერდითაც კი არ დავაყენებდი.
2 რას მარგებდა მათი მკლავის ძალა?დაილია მათი ძლიერება.+
3 უნაყოფონი არიან სიდუხჭირისა და შიმშილის გამო,ღრღნიან უწყლო ადგილს,+გუშინ ქარიშხალმა რომ გააპარტახა.
4 მარილიან ბალახს კრეფდნენ ბუჩქებთანდა ბუჩქის ფესვები იყო მათი საჭმელი.
5 გარიყულები იყვნენ საზოგადოებიდან+და ხალხი ისე უყვიროდა მათ, როგორც ქურდებს.
6 ხევის ფერდობზე მკვიდრობენ,მიწის ღრმულებსა და კლდეებში.
7 ბუჩქებიდან ღაღადებენდა ჭინჭრებში ეხუტებიან ერთმანეთს.
8 უგუნურისა+ და უსახელოს ძეებიშოლტით არიან განდევნილნი ქვეყნიდან.
9 ახლა მე გავხდი მათი სასიმღერო+და დასაცინი.+
10 შემიძულეს, შორს უჭირავთ თავი ჩემგან+და არ იკავებენ თავს, სახეში მაფურთხებენ.+
11 ვინაიდან მოუშვა მან ჩემი მშვილდის ლარი და დამამდაბლა.ლაგამი მიუშვეს მათ ჩემ წინააღმდეგ.
12 ჩემ მარჯვნივ წამოიმართნენ ეს ნაშიერნი.ფეხი კი გამითავისუფლეს,მაგრამ დამღუპველ დაბრკოლებებს მიქმნიან.+
13 დამინგრიეს სავალი;მარტო იმაში დამეხმარნენ, რომ უბედურება შემმთხვეოდა,+მშველელი არ დასჭირვებიათ.
14 თითქოს დიდი ნაპრალიდან გამოდიანო,ქარიშხალივით მოგრიალდნენ.
15 თავზარი დამეცა,თითქოს ქარმა წაიღო ჩემი წარჩინებულობადა ღრუბელივით გადაიარა ჩემმა ხსნამ.
16 ჩემშივე იცლება ჩემი სული;+გაჭირვების დღეები+ მიპყრობენ.
17 ღამით ძვლები+ დამებურღა და დამძვრა,ტკივილი მღრღნის და არ მიყუჩდება.+
18 მომეტებულმა ძალამ სახე უცვალა ჩემს სამოსელს,ჩემი მოსასხამის საყელოსავით მარტყია გარს.
19 თიხას დამაბრუნა,რომ მიწასა და ნაცარს დავმსგავსებოდი.
20 შველასა გთხოვ, მაგრამ არ მპასუხობ;+ვდგავარ, რომ ყურადღება მომაქციო.
21 იცვლები, რომ სასტიკად მომეპყრო,+მთელი შენი მკლავის ძლიერებით მემტერები.
22 ჯერ ქარზე მაყენებ, რომ გავიქროლო,მერე კი გრგვინვით მანადგურებ.
23 კარგად ვიცი, რომ სიკვდილს დაუბრუნებ ჩემს თავს,+ყველა ცოცხლის შესაკრებელ სახლში.
24 მაგრამ არავინ სწევს ხელს უბრალო ნანგრევების გროვაზე,+არც არავის დაუძლურებისას ისმის საშველად ღაღადი მისი უბედურების გამო.
25 გაჭირვებულისთვის ვტიროდი+და დამწუხრებული მქონდა სული ღარიბის გამო.+
26 კარგს ველოდი, მაგრამ ცუდი შემემთხვა;+სინათლეს ველოდი, მაგრამ წყვდიადმა დაისადგურა.
27 ამიდუღდა ნაწლავები და არ ჩუმდება,გაჭირვების დღეები დამიდგა.
28 დანაღვლიანებული+ დავდიოდი, მზე არ მინათებდა,კრებულში ვდგებოდი და შველას ვითხოვდი.
29 ძმად გავუხდი ტურებსდა მეგობრად — სირაქლემის+ ასულებს.
30 კანი ჩამიშავდა+ და ამძვრა,ძვლები კი სიმშრალისგან გამიხურდა.
31 ჩემი ქნარი მხოლოდ გლოვისთვის არის,ჩემი სტვირი კი — მოტირალთა ხმისთვის“.
