რომაელები 9:1—33
9 ჭეშმარიტებას+ ვამბობ ქრისტეში, არ ვცრუობ,+ ჩემი სინდისი მემოწმება წმინდა სულში,
2 რომ დიდი მწუხარება და გაუყუჩებელი ტკივილი მაქვს გულში.+
3 ნეტავი მე ვყოფილიყავი დაწყევლილი და ქრისტესგან მოკვეთილი ჩემი ძმების,+ ხორციელი ნათესავების გულისთვის,+
4 რომლებიც ისრაელები+ არიან და რომლებსაც ეკუთვნით შვილება,+ დიდება,+ შეთანხმებები,+ რომლებსაც მიეცათ კანონი,+ წმინდა მსახურება+ და დაპირებები.+
5 მათნი არიან წინაპრები+ და მათგან არის ქრისტე ხორციელად;+ ღმერთი+ კი, რომელიც ყოველივეზე მაღლაა, კურთხეული იყოს მარადიულად. ამინ.
6 ნუ იფიქრებთ, რომ ღვთის სიტყვა არ შესრულებულა,+ რადგან ისრაელთაგან ყველა როდია ნამდვილი ისრაელი.+
7 და ის, რომ აბრაამის შთამომავლები არიან, არ ნიშნავს, რომ ყველა შვილია,+ არამედ, როგორც დაწერილია: „ის, ვისაც შენი შთამომავალი ეწოდება, ისაკისგან წარმოიშობა“.+
8 ესე იგი, ხორციელი შვილები+ კი არ არიან ღვთის შვილები,+ არამედ შთამომავლებად ისინი ითვლებიან, რომლებიც დანაპირების+ მიხედვით არიან შვილები,
9 რადგან დანაპირები ასეთი იყო: „ამ დროს მოვალ და სარას ვაჟი ეყოლება“.+
10 და არა მარტო ეს, რებეკასაც ჩაესახა ტყუპები+ ერთი კაცისგან — ჩვენი წინაპარი ისაკისგან.
11 როცა ჯერ არ იყვნენ დაბადებულნი და არც კარგი ჰქონდათ გაკეთებული და არც ცუდი+ — ღვთის განზრახვა არჩევანთან დაკავშირებით საქმეებზე რომ არ ყოფილიყო დამოკიდებული, არამედ მომწოდებელზე+ —
12 უთხრა მას ღმერთმა: „უფროსი უმცროსს დაემონება“,+
13 როგორც წერია: „იაკობი შევიყვარე, ესავი კი შევიძულე“.+
14 მაშ, რას ვიტყვით? უსამართლობაა ღმერთთან?+ არავითარ შემთხვევაში!
15 ის მოსეს ეუბნება: „ვისაც შევიწყალებ, შევიწყალებ და ვისაც თანავუგრძნობ, თანავუგრძნობ“.+
16 ეს მასზე კი არ არის დამოკიდებული, ვისაც სურს ან ვინც ისწრაფვის, არამედ მწყალობელ+ ღმერთზე.+
17 წმინდა წერილი ფარაონს ეუბნება: „იმისთვის დაგტოვე, რომ შენზე ვაჩვენო ჩემი ძალა და ჩემი სახელი მთელ დედამიწას ეუწყოს“.+
18 ასე რომ, თუ სურს, შეიწყალებს,+ და თუ სურს, დაუშვებს, რომ გაჯიუტდეს.+
19 მაგრამ შენ მკითხავ: „მაშ, რაღად სდებს ბრალს? ვინ აღუდგება წინ მის გამჟღავნებულ ნებას?“+
20 ვინა ხარ შენ, ადამიანო,+ რომ სიტყვას უბრუნებ ღმერთს?+ განა ნაკეთობა ეტყვის გამკეთებელს, ასეთი რატომ შემქმენიო?+
21 როგორ? ნუთუ მეთუნეს+ უფლება არა აქვს, რომ მოზელილი თიხისგან ერთი ჭურჭელი საპატიო ხმარებისთვის გააკეთოს, მეორე კი — არასაპატიო ხმარებისთვის?+
22 მერე რა, რომ ღმერთი, რომელსაც სურს, აჩვენოს თავისი რისხვა და აუწყოს თავისი ძლიერება, დიდი სულგრძელობით უთმენდა დასაღუპავად გამზადებულ რისხვის ჭურჭელს,+
23 რათა ეჩვენებინა თავისი დიდების სიმდიდრე+ წყალობის ჭურჭელზე,+ რომელიც წინასწარ გაამზადა სადიდებლად,+
24 ანუ ჩვენზე, რომლებსაც მოგვიწოდა არა მხოლოდ იუდეველთაგან, არამედ უცხოტომელთაგანაც?+
25 როგორც ოსიაში ამბობს: «ვინც არ არის ჩემი ხალხი,+ მას ვუწოდებ ჩემს ხალხს და ვინც არ არის საყვარელი, მას ვუწოდებ საყვარელს,+
26 და იქ, სადაც ნათქვამი იყო მათ მიმართ: „ჩემი ხალხი არა ხართ“, მათ „ცოცხალი ღვთის ძეები“ ეწოდებათ».+
27 ესაია ღაღადებს ისრაელზე: „ისრაელის ძეთა რიცხვი ზღვის ქვიშასავითაც რომ იყოს,+ მხოლოდ ნაწილი გადარჩება,+
28 რადგან იეჰოვა სამართალს აღასრულებს დედამიწაზე, საბოლოოდ და დაუყოვნებლივ“.+
29 და როგორც ესაიას წინასწარ ჰქონდა ნათქვამი: „ლაშქართა ღმერთ იეჰოვას+ რომ არ დაეტოვებინა შთამომავლობა ჩვენთვის, სოდომივით ვიქნებოდით და გომორას დავემსგავსებოდით“.+
30 მაშ, რას ვიტყვით? იმას, რომ უცხოტომელებმა, რომლებიც სიმართლისკენ არ ისწრაფოდნენ, მიაღწიეს სიმართლეს,+ რომელიც რწმენას მოაქვს.+
31 ისრაელმა კი, თუმცა სიმართლის კანონისკენ ისწრაფოდა, ვერ მიაღწია მიზანს.+
32 რატომ? იმიტომ, რომ რწმენით კი არ ისწრაფოდა მისკენ, არამედ საქმეებით.+ მათ ფეხი წამოჰკრეს „დაბრკოლების ქვას“,+
33 როგორც დაწერილია: „აი, ვდებ სიონში დაბრკოლების ქვასა+ და შეფერხების კლდეს,+ მაგრამ მას, ვისაც სწამს ის, იმედი არ გაუცრუვდება“.+
