დავითი ფიქრობდა, ვის მიმართ შეეძლო სიკეთის გამოვლენა (2 სამ. 9:1; w06 6/15 14 ¶6).

მან დაუყოვნებლივ იმოქმედა მეფიბოშეთის სასიკეთოდ (1 სამ. 20:15, 42; 2 სამ. 9:5—7; w05 5/15 17 ¶11).

დავითმა ციბას დაავალა, რომ ეზრუნა მეფიბოშეთის მემკვიდრეობაზე (2 სამ. 9:9, 10; w02 2/15 14 ¶10).

დავითს არ დავიწყებია იონათანისთვის მიცემული პირობა. ჩვენც სიყვარულითა და სიკეთით უნდა მოვეპყროთ და-ძმებს (ფსალმ. 41:1, 2; იგავ. 19:17).