ყველასთვის ცნობილია, რომ ძველ ეგვიპტეში პაპირუსი, იგივე ჭილი, ძირითადი საწერი მასალა იყო. ბერძნებიცა და რომაელებიც პაპირუსზე წერდნენ. * მაგრამ ცოტამ თუ იცის, რომ პაპირუსს არა მხოლოდ საწერ მასალად, არამედ ნავების ასაგებადაც იყენებდნენ.

2 500-ზე მეტი წლის წინ წინასწარმეტყველმა ესაიამ მოიხსენია „ეთიოპიის მდინარეების მხარეში“ მცხოვრები ხალხი, რომლებმაც ზღვით გაგზავნეს დესპანები „წყალზე მოცურავე ჭილის ნავებით“. მოგვიანებით წინასწარმეტყველმა იერემიამაც იწინასწარმეტყველა, რომ, როცა მიდიელები და სპარსელები ბაბილონში შეიჭრებოდნენ, ჭილის ნავებს გადაწვავდნენ, რომ ბაბილონელებს გაქცევის საშუალება არ მისცემოდათ (ეს. 18:1, 2; იერ. 51:32).

ბიბლია ღვთისგან შთაგონებული წიგნია, ამიტომ ჩვენ, ვინც ბიბლიას ვიკვლევთ, არ გვიკვირს, რომ არქეოლოგიური აღმოჩენებითაც დასტურდება ის ფაქტი, რომ ბიბლიურ დროში ნავებს პაპირუსისგან აგებდნენ (2 ტიმ. 3:16). რა აღმოჩენებს ვგულისხმობთ? არაერთი არქეოლოგიური მტკიცებულება ადასტურებს იმას, რომ ეგვიპტეში ნავებს პაპირუსისგან აგებდნენ.

ეგვიპტურ სამარხებში აღმოჩენილ ნახატებსა თუ რელიეფურ გამოსახულებებზე ასახულია პაპირუსის მოპოვებისა და ნავების დამზადების სცენები. მამაკაცები პაპირუსის ღეროებს ჭრიდნენ და ძნებად კრავდნენ, შემდეგ კი რამდენიმე ძნას ერთად მჭიდროდ კრავდნენ. სამწახნაგოვანი ღეროს წყალობით პაპირუსის ძნები მჭიდროდ იკვრებოდა და მტკიცე საშენ მასალას ქმნიდა. ერთ წიგნში ნათქვამია, რომ პაპირუსის ნავები ზოგჯერ სიგრძეში 17 მეტრს აღემატებოდა და 10-10 ან 12-12 ნიჩაბი ჰქონდა (A Companion to Ancient Egypt).

პაპირუსი ადვილად მოსაპოვებელი ნედლეული იყო ნილოსის ხეობაში. ამასთანავე, მისგან ნავების დამზადებაც შედარებით იოლი იყო. მაშინაც კი, როცა გემთმშენებლობაში აქტიურად დაიწყეს ხის მასალის გამოყენება, როგორც ჩანს, მეთევზეები და მონადირეები ისევ პაპირუსის ტივებსა და პატარა ნავებს ანიჭებდნენ უპირატესობას.

პაპირუსისგან დამზადებული ნავები ხალხში საკმაოდ დიდი ხნის მანძილზე სარგებლობდა პოპულარობით. ახ. წ. I-II საუკუნეებში მოღვაწე ბერძენი მწერალი პლუტარქე წერდა, რომ პაპირუსის ტივები მისი ეპოქის ხალხისთვისაც კარგად იყო ცნობილი.