ესპანელები ამ მხარეს პირველად ხუთი საუკუნის წინ ესტუმრნენ. მათ ამ ტერიტორიას უწოდეს კოსტა-რიკა („მდიდარი ნაპირი“), რადგან ფიქრობდნენ, რომ აქ აღმოაჩენდნენ დიდძალ ოქროს, მაგრამ იმედები გაუცრუვდათ. ეს ტერიტორია დღეს ცნობილია არა როგორც ძვირფასი ლითონების ქვეყანა, არამედ როგორც ბიომრავალფეროვნებით გამორჩეული ერთ-ერთი ყველაზე მდიდარი მხარე.

კოსტარიკელებს ერთი საინტერესო ჩვეულება აქვთ. სიტყვებს ბოლოში უმატებენ სუფიქსს „იკო“, რითაც სიტყვა კნინობით ფორმას იძენს. ამის გამო მათ „ტიკოსებს“ უწოდებენ. მაგალითად, ნაცვლად იმისა, რომ თქვან „უნ მომენტო“ (ერთი წუთით), ამბობენ „უნ მომენტიკო“ (პაწაწინა წუთით). ყოველდღიურ საუბარში მადლიერების ან თანხმობის ნიშნად, აგრეთვე მისალმებისას და დამშვიდობებისას ხშირად იყენებენ ფრაზას „პურა ვიდა“ (გაიხარე!).

კოსტარიკელების ერთ-ერთი საყვარელი კერძია „გალიო პინტო“ (სიტყვასიტყვით „დაწინწკლული მამალი“). ეს არის  ცალ-ცალკე მოხარშული ბრინჯისა და ლობიოს ნაზავი, რომელსაც სუნელებით კაზმავენ. „გალიო პინტოს“ მიირთმევენ როგორც საუზმეზე, ისე სადილად და ვახშმად. ტრადიციული სასმელია ყავა „ჩორეადო“, რომელიც მზადდება ხის სადგამზე ჩამოკიდებულ ნაჭრის ფილტრში.

კოსტა-რიკაში იეჰოვას მოწმეების 450-მდე კრებაა. შეხვედრები ათ ენაზე ტარდება, მათ შორის კოსტარიკული ჟესტების ენასა და ორ ადგილობრივ ენაზე, ბრიბრისა და კაბაკარზე.