კაცობრიობა ყოველთვის ისწრაფვოდა, ესიამოვნებინა ღვთისთვის

არასოდეს უარსებია ისეთ საზოგადოებას, რომლის ცხოვრებაშიც ღმერთს არ უთამაშია გარკვეული როლი — როგორც წესი, ყოვლისმპყრობლისა და შემოქმედის როლი. ეს ასეა იმ საზოგადოებებშიც კი, რომლებმაც გამიზნულად აირჩიეს, სეკულარიზაციის გზას დასდგომოდნენ“, — ამბობს ჯონ ბოუკერი თავის წიგნში „ღმერთი — მოკლე ისტორია“. სწრაფვა იმისკენ, რომ ამა თუ იმ სახით ეპოვათ ღმერთი და მისი კეთილგანწყობა მოეპოვებინათ, ყოველთვის იყო ადამიანთა ქმედების განუყოფელი ნაწილი. დედამიწის ზურგზე მრავალს აქვს გულწრფელი სურვილი, ღმერთს ასიამოვნოს. ცხადია, ისინი ამის გაკეთებას, თავიანთი მრწამსის მიხედვით ცდილობენ.

ზოგს სწამს, რომ ღვთის კეთილგანწყობის მოსაპოვებლად საკმარისია პატიოსნად ცხოვრება. სხვების მრწამსით კი ღვთის მოწონების დამსახურება ქველმოქმედებით შეიძლება. გარდა ამისა, მილიონობით ადამიანისთვის რელიგიური ცერემონიალები და რიტუალებია არსებითი.

მეორე მხრივ, არიან ისეთებიც, რომლებსაც სწამთ, რომ ღმერთი მიუწვდომელია — მეტისმეტად შორს არის ადამიანებისგან ან არ სცალია უბრალო ხალხისთვის. როგორც ამბობენ, ძველი დროის ბერძენ ფილოსოფოსს ეპიკურეს სწამდა, რომ ‘ღმერთები მეტისმეტად შორს არიან ადამიანებისგან საიმისოდ, რომ რაიმე ცუდი ან კარგი გაუკეთონ მათ’. მიუხედავად ამისა, მრავალს, ვინც მსგავს აზრებს იზიარებს, მაინც აქვს გარკვეული რწმენა. ზოგი მსხვერპლსაც კი აღავლენს და რიტუალებში იღებს მონაწილეობას იმ იმედით, რომ გარდაცვლილ წინაპართა სულებს გულს მოულბობს.

თქვენ რა აზრი გაქვთ ამასთან დაკავშირებით? აქცევს ღმერთი ყურადღებას მისი კეთილგანწყობილების მოსაპოვებლად გამიზნულ ჩვენს მცდელობას? შეგვიძლია ღვთის გულს შევეხოთ და ვასიამოვნოთ მას?

 [სურათის საავტორო უფლება 2 გვერდზე]

COVER: Courtesy of ROE/Anglo-Australian Observatory, photograph by David Malin