რაფაელ პარედი, რომელიც მეუღლესთან, ფრანსიასთან, ერთად ბეთელში მსახურობს, 1957 წელს 18 წლის ასაკში მოინათლა. მას ახსოვს, როგორ აედევნებოდნენ ხოლმე მსახურებაში საიდუმლო პოლიციის თანამშრომლები, რომლებიც მიზეზს ეძებდნენ მის და მის გვერდით მყოფთა დასაპატიმრებლად. რაფაელი იხსენებს: „ზოგჯერ ხელიდან რომ დავსხლტომოდით, ვიწრო ქუჩებსა და ჩიხებში გავდიოდით და ღობეზე ვხტებოდით“. ანდრეა ალმანსარი გვიხსნის, თუ  რას აკეთებდნენ, პოლიციის ყურადღება რომ არ მიეპყროთ: „დიდ სიფრთხილეს ვიჩენდით. ერთ სახლთან რომ ვიქადაგებდით, ათ სახლს ვტოვებდით და მეთერთმეტეზე ვაკაკუნებდით“.

1959 წლისთვის, ტრუხილიოს რეჟიმის დამყარებიდან თითქმის 30 წლის შემდეგ, ქვეყანაში პოლიტიკურმა კლიმატმა შეცვლა დაიწყო. 1959 წლის 14 ივნისს ქვეყნიდან განდევნილმა დომინიკელებმა კიდევ ერთხელ სცადეს ტრუხილიოს რეჟიმის დამხობა. მიუხედავად იმისა, რომ ხელისუფლებამ ზოგი მეამბოხე მოკლა, ზოგი კი — დააპატიმრა, ტრუხილიოს მოწინააღმდეგეთა რიგებს უფრო და უფრო მეტი ადამიანი უერთდებოდა. დიქტატორის მტრები ხვდებოდნენ, რომ მთავრობა უძლეველი არ იყო და წინააღმდეგობას კიდევ უფრო აძლიერებდნენ.

1960 წლის 25 იანვარს, ტრუხილიოს მთავრობასთან მრავალწლიანი თანამშრომლობის შემდეგ, კათოლიკურმა ეკლესიამ გამოაქვეყნა წერილი, სადაც გმობდა ადამიანის უფლების ხელყოფას. დომინიკელი ისტორიკოსი ბერნარდო ვეგა წერს: „1959 წლის ივნისში არსებული რეჟიმის დასამხობად გადასახლებულთა მიერ წამოწყებულმა ბრძოლამ, მეამბოხეთა რეპრესიებმა და მოგვიანებით ქვეყნის შიგნით აგორებულმა წინააღმდეგობის ტალღამ, აიძულა ეკლესია, წლების მანძილზე პირველად დაპირისპირებოდა ტრუხილიოს“.

საინტერესოა, რომ 1960 წლის მაისში მთავრობამ გააუქმა კანონი, რომელიც იეჰოვას მოწმეების საქმიანობას კრძალავდა. მრავალწლიანი აკრძალვის შემდეგ ხსნა იქიდან მოვიდა, საიდანაც არ ელოდნენ. აკრძალვა თავად ტრუხილიომ გააუქმა მას შემდეგ, რაც კათოლიკურ ეკლესიასთან უთანხმოება მოუვიდა.