იეჰოვას მოწმეები ითვალისწინებენ ბიბლიაში ჩაწერილ რჩევას და დამცინავებთან და ცილისმწამებლებთან კამათს ერიდებიან. წიგნ „იგავებში“ ვკითხულობთ: „ვინც დამცინავს შეცდომაზე უთითებს, სირცხვილს იხვეჭს“ (იგავები 9:7, 8; 26:4). ნაცვლად იმისა, რომ ასეთ ხალხთან კამათში ჩაებან, იეჰოვას მოწმეები ყველანაირად ცდილობენ ღვთის ნება შეასრულონ (ფსალმუნი 119:69).

 ბიბლიაში წერია, რომ არის „დუმილის დრო და ლაპარაკის დრო“ (ეკლესიასტე 3:7). ჩვენ ვესაუბრებით იმ ადამიანებს, ვისაც გულწრფელად სურს ღვთის შესახებ სიმართლის გაგება, მაგრამ უარს ვამბობთ მათთან საუბარზე, ვინც ცდილობს, უაზრო კამათში აგვიყოლიოს. ასეთი მოქმედებით იესოსა და პირველ საუკუნეში მცხოვრებ ქრისტიანებს ვბაძავთ.

•   იესოს თავის მართლება არ დაუწყია, როცა პილატეს წინაშე ბრალს სდებდნენ და ცილს სწამებდნენ (მათე 27:11—14; 1 პეტრე 2:21—23). მას მაშინაც არაფერი უთქვამს, როცა გაუმაძღარი და სმას გადაყოლილი უწოდეს. იესომ ცილისმწამებლებს თავისი საქმეებით გასცა პასუხი. ის შემდეგი პრინციპის თანახმად მოიქცა: „სიბრძნის სიმართლეს მისი საქმეები ამტკიცებს“ (მათე 11:19). თუმცაღა იყო შემთხვევები, როცა იესო გაბედულად პასუხობდა ცილისმწამებლებს (მათე 15:1—3; მარკოზი 3:22—30).

   იესომ თავის მოციქულებს უთხრა, გული არ გასტეხოდათ, თუ ვინმე უსამართლოდ დასდებდა ბრალს. მან თქვა: „ბედნიერნი ხართ, როცა გლანძღავენ, გდევნიან და ყველანაირ ბოროტებას გაბრალებენ ჩემ გამო“ (მათე 5:11, 12). ამასთან, იესო მათ დაჰპირდა, რომ დაეხმარებოდა, როცა ბრალმდებლებთან ქადაგების შესაძლებლობა მიეცემოდათ. მან მოციქულებს უთხრა: „მე დაგიდებთ ბაგეზე სიბრძნეს, რომელსაც თქვენი მოწინააღმდეგეები ერთადაც ვერ შეეწინააღმდეგებიან და ვერ შეედავებიან“ (ლუკა 21:12—15).

•   მოციქული პავლე ქრისტიანებს ურჩევდა, მორიდებოდნენ მოწინააღმდეგეებთან კამათს, რადგან ეს უსარგებლო და ამაო იყო (ტიტე 3:9; რომაელები 16:17, 18).

•   მოციქული პეტრე ქრისტიანებს მოუწოდებდა, ყოველთვის გაბედულად ესაუბრათ თავიანთ რწმენაზე (1 პეტრე 3:15). თუმცა მან ისიც აღნიშნა, რომ რწმენას საუკეთესოდ ჩვენი საქმეები ამტკიცებს. მან დაწერა: „კარგის კეთებით აუკრათ პირი უგუნურებს, რომლებიც უმეცრებით ლაპარაკობენ“ (1 პეტრე 2:12—15).