Бір есепке сай, Сьерра-Леонедегі құлағы естімейтін адамдардың саны 3000-нан 5000-ға дейін жетсе, Гвинеяда олар жүздеп кездеседі. Ехоба “әртүрлі адамдардың құтқарылғанын” қалайды, бірақ құлағы естімейтін адамдар ізгі хабарды қалай “естімек”? (Тім. 1-х. 2:4).

Ғалақад мектебін бітіріп, 1998 жылы Сьерра-Леонеге келген Мишель Вашингтон есімді миссионер былай деп есіне алады: “Күйеуім Кевин екеуміз тағайындалған қауымға құлағы естімейтін төрт адам келетін. Мен ағылшын ым тілін білетіндіктен, мұндай адамдарға көмектескім келді. Филиалдағы бауырластар менен қауымдар мен конгрестер кезінде айтылатын мәліметтерді ым тіліне аударып тұруды өтінді және жақын маңдағы қауымдарды осы шара жайлы хабардар етті. Филиал сондай-ақ құлағы естімейтіндерге көмектесуді қалайтын жариялаушылар үшін ым тілі сабақтарын ұйымдастырды. Біз адамдардың арасынан құлағы  естімейтіндерді іздестіріп, олармен Киелі кітапты зерттей бастадық. Осындай жандарға көмектесуге тырысып жатқанымызды байқаған адамдар бізді мақтап жатты. Алайда істеп жүргендерімізді жақтырмағандар да болды. Бір дінбасы құлағы естімейтіндерге бізді “жалған пайғамбарлар” деп, оларға және олардың отбасыларына бізден аулақ жүруді ескертті. Ал кейбіреулеріне бізбен араласқан жағдайда алып отырған қаржылай көмектерінен айырылатындары жайлы айтылған екен. Осыдан кейін құлағы естімейтін адамдар екі топқа бөлінді: бірінші топ бізбен араласпай, дінбасын қоштаған болса, екіншісі бізбен араласуды шешіп, дінбасын қолдамады. Осы екінші топтағылардың кейбірі шындық жағында берік тұрып, көп ұзамай шомылдыру рәсімінен өтті”.

Мысалы, туылғаннан құлағы естімейтін Феми қарапайым ым-ишараттарды көрсетіп қана араласатын. Ол бәріне, әсіресе құлағы еститін адамдарға күдікпен қарайтын және өзін бақытсыз әрі ешкімге керексіз сезінетін. Көп ұзамай ол ым тіліндегі топқа баратын бауырластармен Киелі кітапты зерттей бастады. Кейін ол қауым кездесулеріне жүйелі түрде барып, ым тілін үйренді. Бүгінде шомылдыру рәсімінен өткен Феми құлағы естімейтін басқа да адамдарға қуана-қуана шындықты айтып жүр.

2010 жылдың шілде айында ағылшын ым тіліндегі топ қауымға айналды. Ым тіліндегі топтар сондай-ақ Бо мен Конакри қалаларында да бар.

Киелі кітаптан бірінші ғасырдағы мәсіхшілердің көбісінің кедей болғанын білуге болады. Шәкірт Жақып былай деген: “Құдай осы дүниелік тұрғыдан кедейлерді сенімге бай болсын... деп таңдап алды емес пе?” (Жақ. 2:5). Ехобаға деген сенімдері Сьерра-Леоне мен Гвинеядағы жариялаушыларға да жұбаныш пен үміт сыйлады.

Шалғай аймақтарда тұратын тұрмыс жағдайы төмен Куәгер отбасыларының сенімдері оларды айлар  бойы ақша жинап, облыстық конгреске қатысуға талпындырады. Кейбірі жол ақыларын өтей алу үшін дәнді-дақылдар өсіреді. Делегаттар 20 не 30 адамнан топтасып, кішкентай жүк көлігіне сығылысып мініп алады. Сөйтіп, олар күннің ыстығында шаңды жолдармен салдырлаған көлікпен, 20 не одан да көп сағат жол жүреді. Басқа делегаттар ұзақ қашықтықты жаяу жүріп өтеді. Бір ер бауырлас былай дейді: “Біз өзімізбен бірге көп банан алып, 80 шақырым жолды жаяу жүрдік. Жол-жөнекей біз банандарды сатып, жүгімізді жеңілдеттік, әрі біраз ақша таптық. Соның арқасында әрі қарай жүк көлігіне мініп бардық”.

Сондай-ақ Ехобаға деген берік сенімдерінің арқасында көптеген жариялаушылар өркендеп жатқан елдерге көшіп кету мүмкіндігінен бас тартты. Салтбасты ер бауырластарға арналған Киелі кітап мектебін бітірген Эммануил Паттон есімді бауырлас былай дейді:  “Біз Ехобаның қажеттіліктерімізді қамтамасыз ететініне сенімдіміз. Жариялаушылар жетіспейтін жерде тұратындықтан, мұндағы қызметіміздің әсіресе бағалы екенін түсінеміз” (Мат. 6:33). Бүгінде Эммануил ақсақал болып қызмет етеді және әйелі Юнис екеуі Патшалық ісін алға жылжыту үшін аянбай еңбек етуде. Басқа отағалары отбасындағылардың рухани күйлерін әрі бірліктерін сақтау үшін басқа елге көшуден бас тартқан. “Мен отбасымнан ұзақ уақыт бойы алыста болуға мәжбүр ететін жұмыстан бас тарттым”,— дейді арнайы ізашар әрі аудандық бақылаушының орынбасары болып қызмет еткен Тимоти Нюма.— “Әйелім Флоренс екеуміз балаларымызды өзгелердің тәрбиесіне беріп, олардың алыс жерде білім  алғандарынан гөрі жергілікті жерде оқығандарын жөн көрдік”.

Басқа бауырластар түрлі қиындықтарға қарамастан, рухани істерге атсалысу арқылы берік сенімдерін іс жүзінде көрсетуде. Жоғарыда аты аталған Кевин Вашингтон былай дейді: “Көптеген жариялаушылар адамның сағын сындыратын қиындықтарға қарамастан, жүйелі түрде уағызға шығуда әрі қауымдағы жауапкершіліктерін атқаруда. Мысалы, кейбіреулері созылмалы аурумен ауырады және басқа жерлерде кеңінен таралған медициналық көмек пен дәрі-дәрмекке қол жеткізе алмайды. Өзгелері болса сауатты болу үшін көп күш салуда. Сондықтан қандай да бір бауырластың атқарған қызметіне көңілім толмаса, өзімнен былай деп сұраймын: “Егер мен толық уақытты жұмыс істесем, денсаулығым нашар болса, көзім дұрыс көрмей, киетін көзілдірігім болмаса не теократиялық кітапханамның қоры шектеулі болса және үйде электр жарығы болмаса, міндетімді олардан артық атқара алар ма едім?”

Сьерра-Леоне мен Гвинеядағы бауырластар осындай және басқа да қиындықтарға қарамастан, Ехобаға мадақ әкелуде. Бірінші ғасырдағы мәсіхшілер сияқты олар “көп жағдайларда табанды болу, қиындық көру, мұқтаждықта болу,.. кедей деп есептелгенмен, көп адамды байыту, түгі жоқтай көрінгенмен, бәріне ие болу” арқылы өздерін Құдайдың қызметшісі ретінде танытуда (Қор. 2-х. 6:4, 10).

Тоқсан жылдан аса уақыт бұрын Альфред Джозеф пен Леонард Блэкмен Сьерра-Леонедегі егіндіктің “пісіп, жинауға дайын тұрғанын” айтқан еді (Жох. 4:35). Шамамен 35 жылдан кейін Гвинеядан Мануел Диого есімді бауырлас хат жазып: “Мұнда қызығушылық білдірген адамдар өте көп”,— деген болатын. Бүгінде осы екі елдегі Ехобаның қызметшілері ізгі хабарға құлақ асатын адамдардың әлі де көп екеніне сенімді.

 2012 жылы Гвинеяда өткен Еске алу кешіне 3479 адам келді. Бұл сан елдегі жариялаушылар санынан төрт жарым есеге көп. Ал 2030 жариялаушысы бар Сьерра-Леонеде өткен Еске алу кешіне 7854 адам келді. Бұл жергілікті жариялаушылар санынан төрт есеге көп. Еске алу кешіне қатысқан ең қарт бауырлас арнайы ізашар болып қызмет еткен 93 жасар Уинифред Ремми болды. Ол күйеуі Личфилдпен Сьерра-Леонеге 1963 жылы келген болатын. Ол 60 жыл бойы толық уақытты қызмет еткен соң, арнайы ізашар ретіндегі қызметін әрі қарай да жалғастырған еді. Уинифред *  былай деді: “Сьерра-Леоне осындай рухани мықты бауырластарға бай болады деп кім ойлаған?! Мен қарт болсам да, бұл керемет өсімге әлі де үлес қосқым келеді”.

Сьерра-Леоне мен Гвинеядағы Ехоба куәгерлері Уинифред бауырластың сөздеріне шын жүректен қосылады. Су жағасындағы үлкен ағаш сияқты олар Ехобаға мадақ әкелетін жеміс беруге белдерін бекем буған (Заб. 1:3). Олар Ехобаның қолдауымен адамдарға нағыз бостандық сыйлайтын үмітпен — “Құдай балаларының салтанатты бостандығына жету үмітімен” бөлісуді әрі қарай да жалғастыруда (Рим. 8:21).