ការបំភ្លឺច្បាប់ ២:១-៣៧
២ «បន្ទាប់មក យើងបានត្រឡប់ទៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំតាមផ្លូវទៅសមុទ្រក្រហម ដូចព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់។+ យើងបានធ្វើដំណើរចុះឡើងក្បែរភ្នំសៀអស់ជាច្រើនថ្ងៃ។
២ ទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ខ្ញុំថា៖
៣ ‹អ្នកបានធ្វើដំណើរចុះឡើងក្បែរភ្នំនេះល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ ឥឡូវចូរធ្វើដំណើរបែរទៅខាងជើងវិញ។
៤ អ្នកត្រូវប្រាប់បណ្ដាជននូវបង្គាប់នេះថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងដើរតាមបណ្ដោយព្រំប្រទល់ទឹកដីរបស់បងប្អូនអ្នក គឺកូនចៅរបស់អេសាវ+ដែលកំពុងរស់នៅតំបន់ភ្នំសៀ។+ ពួកគេមុខជាភ័យខ្លាចអ្នករាល់គ្នាហើយ។+ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន។
៥ កុំច្បាំងនឹងពួកគេជាដាច់ខាត ព្រោះខ្ញុំមិនឲ្យទឹកដីរបស់ពួកគេដល់អ្នករាល់គ្នាឡើយ សូម្បីតែប៉ុនបាតជើង។ ព្រោះខ្ញុំបានប្រគល់ភ្នំសៀឲ្យដល់អេសាវជាមត៌ករួចហើយ។+
៦ បើអ្នករាល់គ្នាផឹកទឹកនិងបរិភោគអាហាររបស់ពួកគេ អ្នករាល់គ្នាត្រូវបង់ប្រាក់ឲ្យពួកគេវិញ។+
៧ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា បានឲ្យពរដល់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។ លោកស្គាល់ច្បាស់ថាអ្នករាល់គ្នាបានដើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំដ៏ធំនេះ។ អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ ព្រះយេហូវ៉ាបាននៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជានិច្ច ហើយអ្នករាល់គ្នាមិនដែលខ្វះអ្វីឡើយ»›។+
៨ ដូច្នេះ យើងបានដើរបង្ហួសទឹកដីរបស់បងប្អូនយើង គឺកូនចៅរបស់អេសាវ+ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ភ្នំសៀ ដោយវាងឆ្ងាយពីផ្លូវទៅតំបន់អារ៉ាបា តំបន់អេឡាត និងតំបន់អេស៊ានកេបឺ។+
«បន្ទាប់មក យើងបានធ្វើដំណើរបែរទៅតាមផ្លូវ ទៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំម៉ូអាប់វិញ។+
៩ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ខ្ញុំថា៖ ‹កុំច្បាំងនឹងពួកម៉ូអាប់ជាដាច់ខាត ព្រោះខ្ញុំមិនឲ្យទឹកដីរបស់ពួកគេដល់អ្នកឡើយ ព្រោះខ្ញុំបានប្រគល់ក្រុងអារឲ្យដល់កូនចៅរបស់ឡុតជាមត៌កហើយ។+
១០ (ពួកអេមិម+ធ្លាប់រស់នៅទីនោះ ពួកគេមានចំនួនច្រើនហើយខ្លាំងពូកែ ថែមទាំងខ្ពស់ដូចពួកអេណាគីម។
១១ ឯពួករេផែម+ ពួកគេក៏បានត្រូវចាត់ទុកដូចជាពួកអេណាគីមដែរ+ ហើយពួកម៉ូអាប់បានហៅពួកគេថាពួកអេមិម។
១២ ចំណែកពួកហូរី+វិញ ពួកគេធ្លាប់រស់នៅតំបន់ភ្នំសៀ តែកូនចៅរបស់អេសាវបានបណ្ដេញពួកគេ ថែមទាំងបំផ្លាញពួកគេដែរ រួចតាំងទីលំនៅលើទឹកដីនោះ+ ដូចពួកអ៊ីស្រាអែលនឹងធ្វើទៅលើទឹកដីដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ឲ្យពួកគេទុកជាមត៌ក)។
១៣ ឥឡូវ ចូរអ្នកទៅ ហើយឆ្លងជ្រលងសេរេត›។ ដូច្នេះ យើងក៏ឆ្លងជ្រលងសេរេត។+
១៤ តាំងពីធ្វើដំណើរចេញពីតំបន់កាដេសបានា រហូតដល់ឆ្លងជ្រលងសេរេត យើងបានចំណាយពេលអស់៣៨ឆ្នាំ គឺទាល់តែមនុស្សទាំងអស់ក្នុងជំនាន់នេះ ដែលអាចចូលធ្វើសង្គ្រាមស្លាប់អស់ទៅ ដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថនឹងពួកគេ។+
១៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានលើកដៃទាស់នឹងពួកគេ ហើយបំផ្លាញពួកគេចេញពីជំរំ រហូតដល់ពួកគេវិនាសអស់ទៅ។+
១៦ «មិនយូរក្រោយពីពួកបុរសទាំងអស់ដែលអាចធ្វើសង្គ្រាមបានស្លាប់អស់ទៅ+
១៧ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍មកកាន់ខ្ញុំម្ដងទៀតថា៖
១៨ ‹ថ្ងៃនេះ អ្នកត្រូវធ្វើដំណើរកាត់តាមក្រុងអារក្នុងទឹកដីម៉ូអាប់។
១៩ ពេលធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ទឹកដីរបស់ពួកអាំម៉ូន កុំរករឿងឬប្រយុទ្ធនឹងពួកគេឡើយ ព្រោះខ្ញុំមិនឲ្យទឹកដីរបស់ពួកគេដល់អ្នកទេ គឺខ្ញុំបានប្រគល់ទឹកដីនោះដល់កូនចៅរបស់ឡុតទុកជាមត៌កហើយ។+
២០ ទឹកដីនោះធ្លាប់ត្រូវចាត់ទុកជាទឹកដីរបស់ពួករេផែម+ (ពួករេផែមធ្លាប់រស់នៅទីនោះ ហើយជនជាតិអាំម៉ូនធ្លាប់ហៅពួកគេថាពួកសាំស៊ូមីម។
២១ ពួកគេមានចំនួនច្រើនហើយខ្លាំងពូកែ ថែមទាំងខ្ពស់ដូចពួកអេណាគីមដែរ+ តែព្រះយេហូវ៉ាបានបំផ្លាញពួកគេនៅមុខពួកអាំម៉ូន ហើយពួកអាំម៉ូនបានបណ្ដេញពួកគេចេញ រួចក៏តាំងទីលំនៅលើទឹកដីនោះ។
២២ លោកក៏បានធ្វើដូច្នោះដែរ សម្រាប់កូនចៅរបស់អេសាវដែលរស់នៅតំបន់ភ្នំសៀ+ ពេលដែលលោកបំផ្លាញពួកហូរី+នៅចំពោះពួកគេ។ យ៉ាងនេះ កូនចៅរបស់អេសាវអាចបណ្ដេញពួកហូរីចេញ រួចតាំងទីលំនៅលើទឹកដីពួកគេរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
២៣ ឯពួកអាវីម ពួកគេរស់នៅតាមភូមិ រហូតដល់ក្រុងកាសា។+ ក្រោយមក ពួកកាបតូរីម+ដែលចេញពីកោះកាបតូ* បានមកបំផ្លាញពួកគេ ហើយតាំងទីលំនៅលើទឹកដីពួកគេទៅ)។
២៤ «‹ចូរធ្វើដំណើរទៅ ហើយឆ្លងជ្រលងអើណូន។+ មើល! ខ្ញុំប្រគល់ស៊ីហុន+ជាស្ដេចជនជាតិអាម៉ូរីដែលគ្រប់គ្រងនៅក្រុងហែសបូនដល់អ្នកហើយ។ ដូច្នេះ ចូរច្បាំងនឹងស្ដេចនោះ ហើយចាប់យកទឹកដីគាត់ចុះ។
២៥ នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងបណ្ដាលឲ្យមនុស្សនៅក្រោមមេឃ ភ័យខ្លាចពេលពួកគេឮអំពីអ្នក។ ពួកគេនឹងតក់ស្លុតហើយញ័ររន្ធត់នៅចំពោះមុខអ្នក›។+
២៦ «រួចខ្ញុំបានចាត់ពួកអ្នកនាំសារពីតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំកេដេម៉ូត+ ឲ្យទៅជួបស្ដេចស៊ីហុនដែលគ្រប់គ្រងនៅក្រុងហែសបូន ដោយនាំពាក្យមេត្រីថា៖+
២៧ ‹សូមលោកអនុញ្ញាតឲ្យពួកខ្ញុំដើរឆ្លងកាត់ស្រុករបស់លោកផង។ ពួកខ្ញុំគ្រាន់តែដើរតាមផ្លូវប៉ុណ្ណោះ មិនបែរទៅខាងឆ្វេងឬខាងស្ដាំទេ។+
២៨ ពួកខ្ញុំនឹងបរិភោគអាហារ ហើយផឹកទឹកដែលលោកលក់ឲ្យពួកខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ សូមលោកមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យពួកខ្ញុំដើរឆ្លងកាត់ស្រុករបស់លោក
២៩ រហូតដល់ពួកខ្ញុំឆ្លងផុតទន្លេយ៉ូដាន់ ចូលក្នុងស្រុកដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ពួកខ្ញុំបានសន្យាប្រគល់ឲ្យ។ សូមលោកអនុញ្ញាតឲ្យពួកខ្ញុំផង ដូចកូនចៅអេសាវដែលអាស្រ័យនៅតំបន់ភ្នំសៀ និងពួកម៉ូអាប់ដែលរស់នៅក្រុងអារ បានអនុញ្ញាតឲ្យពួកខ្ញុំដែរ›។
៣០ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ស្ដេចស៊ីហុនមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងដើរឆ្លងកាត់ស្រុកគាត់ទេ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យគាត់មានចិត្តរឹងរូស+ ដើម្បីប្រគល់គាត់មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នាបានឃើញដូច្នោះមែន។+
៣១ «បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំទៀតថា៖ ‹មើល! ខ្ញុំបានប្រគល់ស្ដេចស៊ីហុននិងទឹកដីរបស់គាត់ ឲ្យអ្នកហើយ។ ដូច្នេះ ចូរទៅចាប់យកទឹកដីនោះទុកជាមត៌កចុះ›។+
៣២ ពេលស្ដេចស៊ីហុននាំទ័ពទាំងអស់របស់គាត់ មកច្បាំងនឹងយើងនៅក្រុងយេហាស+
៣៣ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើងបានប្រគល់គាត់មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង។ ដូច្នេះ យើងក៏វាយឈ្នះគាត់និងកូនៗគាត់ ព្រមទាំងទ័ពទាំងអស់របស់គាត់។
៣៤ នៅពេលនោះ យើងបានចាប់យកក្រុងទាំងអស់របស់គាត់ ហើយបំផ្លាញក្រុងទាំងនោះចោល រួមទាំងបុរស ស្ត្រី និងកូនក្មេងផងដែរ គ្មានអ្នកណាម្នាក់រួចជីវិតឡើយ។+
៣៥ ប៉ុន្តែ យើងបានរឹបអូសយករបស់របរ និងហ្វូងសត្វពីក្រុងទាំងនោះ។
៣៦ យើងបានវាយឈ្នះក្រុងទាំងអស់ គឺចាប់ពីក្រុងអារ៉ូអ៊ើរ+ដែលនៅជាយជ្រលងអើណូន (រួមបញ្ចូលក្រុងដែលនៅក្នុងជ្រលងដែរ) រហូតដល់ទឹកដីគីលាត ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ក្រុងទាំងនោះមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង។+
៣៧ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាមិនបានចូលទៅជិតទឹកដីរបស់ពួកអាំម៉ូន+ ដែលនៅតាមជ្រលងយ៉ាបុក+ និងបណ្ដាក្រុងដែលនៅតំបន់ភ្នំ ឬកន្លែងណាដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើងបានហាមឃាត់នោះទេ។
កំណត់សម្គាល់
^ នេះសំដៅលើកោះក្រេត
