បណ្ដាស្ដេចទី១ ២០:១-៤៣
២០ គ្រានោះ បេនហាដាត+ជាស្ដេចស្រុកស៊ីរី+បានប្រមូលទ័ពគាត់ទាំងអស់ រួមទាំងស្ដេច៣២រូប ព្រមទាំងសេះនិងរទេះចម្បាំងរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មក ពួកគេបានឡើងទៅឡោមព័ទ្ធច្បាំង+នឹងក្រុងសាម៉ារី។+
២ បេនហាដាតក៏បានចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅជួបអាហាប់+ជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ អ្នកនាំសារនោះបាននិយាយទៅកាន់អាហាប់ថា៖ «បេនហាដាតបានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖
៣ ‹មាសប្រាក់របស់អ្នកជារបស់ខ្ញុំ ហើយប្រពន្ធណាដែលមានរូបឆោមស្រស់និងកូនប្រុសស្អាតៗរបស់អ្នកក៏ជារបស់ខ្ញុំដែរ›»។
៤ ស្ដេចអ៊ីស្រាអែលក៏បានតបទៅវិញថា៖ «សូមឲ្យបានដូចប្រសាសន៍របស់លោកម្ចាស់ទៅចុះ ខ្លួនខ្ញុំនិងរបស់សព្វសារពើដែលខ្ញុំមាន សុទ្ធតែជារបស់លោកទាំងអស់»។+
៥ ក្រោយមក អ្នកនាំសារបានត្រឡប់មកវិញ រួចប្រាប់ថា៖ «បេនហាដាតមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ ‹ខ្ញុំបានផ្ញើសារទៅអ្នកថា៖ «អ្នកត្រូវប្រគល់មាសប្រាក់និងប្រពន្ធកូនឲ្យខ្ញុំ»។
៦ ប៉ុន្តែ ដល់ថ្ងៃស្អែកថ្មើរនេះ ខ្ញុំនឹងចាត់ពួកអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឲ្យទៅឯអ្នក។ ពួកគេនឹងពិនិត្យមើលយ៉ាងហ្មត់ចត់ក្នុងវិមានអ្នក និងក្នុងផ្ទះពួកអ្នកបម្រើអ្នក។ ពួកគេនឹងប្រមូលយករបស់មានតម្លៃទាំងអស់›»។
៧ ដូច្នេះ ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានកោះហៅបុរសចាស់ទុំទាំងអស់ឲ្យមក ហើយនិយាយថា៖ «សូមអស់លោកជួយពិចារណាមើល បុគ្គលនេះកំពុងបង្ករឿងនឹងយើងហើយ ព្រោះគាត់បានទាមទារប្រពន្ធកូនខ្ញុំ មាសប្រាក់របស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមិនបានបដិសេធនឹងបង្គាប់របស់គាត់ទេ»។
៨ រួចមក ពួកបុរសចាស់ទុំនិងបណ្ដាជនទាំងអស់បាននិយាយទៅកាន់ស្ដេចថា៖ «សូមលោកកុំស្ដាប់បង្គាប់ពួកគេ ហើយកុំយល់ព្រមឡើយ»។
៩ ដូច្នេះ ស្ដេចបាននិយាយទៅកាន់អ្នកនាំសាររបស់បេនហាដាតថា៖ «ចូរទៅប្រាប់ស្ដេចជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមបង្គាប់មុនទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ បង្គាប់ក្រោយនេះ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើតាមទេ›»។ អ្នកនាំសារក៏បានត្រឡប់ទៅវិញដោយនាំដំណឹងនេះទៅប្រាប់បេនហាដាត។
១០ បេនហាដាតក៏បានផ្ញើសារត្រឡប់ទៅវិញថា៖ «បើមានសល់កម្ទេចក្រុងសាម៉ារីល្មមឲ្យដល់ពួកអ្នកដែលមកជាមួយខ្ញុំ ម្នាក់មួយក្ដាប់ នោះសូមឲ្យអស់ទាំងព្រះដាក់ទោសខ្ញុំយ៉ាងធ្ងន់ទៅចុះ!»។
១១ ឯស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានតបទៅវិញថា៖ «ចូរប្រាប់បេនហាដាតថា៖ ‹មុនចម្បាំងចាប់ផ្ដើម សូមកុំអួតខ្លួនដូចជាអ្នកដែលបានឈ្នះចម្បាំងឡើយ›»។+
១២ អ្នកនាំសារបាននាំពាក្យទាំងនោះទៅប្រាប់បេនហាដាត កាលដែលគាត់និងពួកស្ដេចកំពុងពិសាស្រាក្នុងត្រសាល។ ពេលឮភ្លាម បេនហាដាតបានបញ្ជាពួកអ្នកបម្រើរបស់គាត់ថា៖ «ចូរត្រៀមខ្លួនទៅប្រយុទ្ធ!»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានត្រៀមខ្លួនទៅវាយលុកក្រុងសាម៉ារី។
១៣ ពេលនោះ មានអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ចូលទៅជួបស្ដេចអាហាប់+ ហើយប្រាប់ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹តើអ្នកឃើញក្រុមមនុស្សដ៏ធំនេះទេ? នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នក នោះអ្នកនឹងដឹងថាខ្ញុំគឺជាព្រះយេហូវ៉ា›»។+
១៤ អាហាប់បានសួរថា៖ «តើលោកនឹងប្រគល់តាមរយៈអ្នកណា?»។ អ្នកប្រកាសទំនាយក៏តបទៅវិញថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ ‹តាមរយៈពួកអ្នកបម្រើរបស់អភិបាលខេត្តទាំងប៉ុន្មាន›»។ ដូច្នេះ អាហាប់បានសួរថា៖ «តើអ្នកណានឹងច្បាំងមុន?»។ អ្នកប្រកាសទំនាយឆ្លើយថា៖ «គឺលោក!»។
១៥ រួចមក អាហាប់បានរាប់ពួកអ្នកបម្រើរបស់អភិបាលខេត្តទាំងប៉ុន្មាន ហើយឃើញថាពួកគេមានគ្នាចំនួន២៣២នាក់។ បន្ទាប់ពីនោះ គាត់បានរាប់បុរសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ហើយឃើញថាមានចំនួន៧.០០០នាក់។
១៦ ពួកគេបានចេញទៅទាំងកណ្ដាលថ្ងៃត្រង់ កាលដែលបេនហាដាតកំពុងពិសាស្រាស្រវឹងក្នុងត្រសាលជាមួយនឹងពួកស្ដេច៣២រូបដែលរួមដៃនឹងគាត់។
១៧ កាលពួកអ្នកបម្រើរបស់អភិបាលខេត្តទាំងប៉ុន្មានចេញពីក្រុងមក បេនហាដាតបានចាត់បុរសខ្លះឲ្យទៅមើលថាមានអ្វីកើតឡើង។ រួចពួកគេបានមករាយការណ៍ដល់គាត់វិញថា៖ «មានពួកបុរសចេញពីក្រុងសាម៉ារី»។
១៨ បេនហាដាតបានបង្គាប់ថា៖ «ទោះជាពួកគេចេញមកសុំចុះចូល ឬចង់មកច្បាំងក្ដី ចូរចាប់ពួកគេទាំងរស់»។
១៩ ពេលពួកអ្នកបម្រើរបស់អភិបាលខេត្តទាំងប៉ុន្មានបានចេញពីក្រុង ក៏មានពលទ័ពចេញមកជាមួយដែរ។
២០ ពួកគេម្នាក់ៗបានវាយសម្លាប់ពួកសត្រូវ។ ទ័ពស៊ីរីបានបាក់ទ័ពរត់បែកខ្ញែកគ្នា+ ហើយពួកអ៊ីស្រាអែលបានដេញតាមពួកគេ។ ឯបេនហាដាតជាស្ដេចស៊ីរីវិញ គាត់បានឡើងជិះសេះរត់ទៅជាមួយនឹងទ័ពសេះខ្លះទៀត។
២១ ពេលនោះ ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានចេញទៅតាមវាយប្រហារទាំងទ័ពសេះទាំងទ័ពរទេះចម្បាំង។ គាត់បានសម្លាប់ទាហានស៊ីរីយ៉ាងសន្ធឹក។
២២ ក្រោយមក អ្នកប្រកាសទំនាយ+បានចូលទៅជួបស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ហើយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមទៅពង្រឹងកម្លាំងទ័ព ហើយគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើ+ ព្រោះដល់ដើមឆ្នាំក្រោយ ស្ដេចស្រុកស៊ីរីនឹងមកធ្វើចម្បាំងនឹងអ្នកម្ដងទៀត»។+
២៣ ឯពួកអ្នកបម្រើរបស់ស្ដេចស្រុកស៊ីរីបានប្រាប់បេនហាដាតថា៖ «ព្រះរបស់ពួកគេគឺជាព្រះនៃតំបន់ភ្នំ។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេឈ្នះយើង។ ប៉ុន្តែ បើយើងច្បាំងនឹងពួកគេនៅតំបន់ទំនាបវិញ យើងច្បាស់ជាច្បាំងឈ្នះពួកគេមិនខាន។
២៤ សូមលោកធ្វើដូច្នេះ គឺឲ្យពួកអភិបាលដឹកនាំទ័ពក្នុងចម្បាំងជំនួសស្ដេចទាំងនោះវិញ។+
២៥ រួចសូមប្រមូលទ័ពឲ្យស្មើនឹងចំនួនទ័ពដែលលោកបានបាត់បង់ ព្រមទាំងចំនួនសេះនិងចំនួនរទេះចម្បាំងឲ្យស្មើនឹងលើកមុនដែរ។ ចូរយើងចេញទៅច្បាំងជាមួយនឹងពួកគេនៅតំបន់ទំនាបវិញ លើកនេះយើងច្បាស់ជាឈ្នះពួកគេមិនខាន»។ ដូច្នេះ បេនហាដាតបានស្ដាប់យោបល់របស់ពួកអ្នកបម្រើទាំងនោះ ហើយធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេបានប្រាប់។
២៦ នៅដើមឆ្នាំបន្ទាប់* បេនហាដាតបានប្រមូលទ័ពស៊ីរី ហើយឡើងទៅក្រុងអាផែក+ ដើម្បីច្បាំងនឹងពួកអ៊ីស្រាអែល។
២៧ ឯពួកអ៊ីស្រាអែលវិញ ពួកគេក៏បានត្រូវប្រមូលមកដែរ ហើយពួកគេបានទទួលស្បៀងអាហារ។ រួចមក ពួកគេចេញទៅច្បាំងនឹងពួកស៊ីរី។ ពេលពួកអ៊ីស្រាអែលបោះទ័ពនៅមុខជំរំពួកស៊ីរី ពួកគេប្រៀបដូចជាពពែពីរហ្វូងតូចៗ តែពួកស៊ីរីមានគ្នាច្រើនពេញទឹកដីនោះ។+
២៨ បន្ទាប់មក តំណាងព្រះពិតបានចូលទៅជួបស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ហើយនិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ដោយសារពួកស៊ីរីបាននិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាព្រះនៃតំបន់ភ្នំ មិនមែនជាព្រះនៃតំបន់ទំនាបទេ» នោះខ្ញុំនឹងប្រគល់ក្រុមមនុស្សដ៏ធំនេះទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នក+ ហើយអ្នកនឹងដឹងច្បាស់ថាខ្ញុំគឺជាព្រះយេហូវ៉ា›»។+
២៩ ពួកគេទាំងសងខាងបានបោះជំរំទល់មុខគ្នាអស់រយៈពេល៧ថ្ងៃ ហើយនៅថ្ងៃទី៧ពួកគេចាប់ផ្ដើមច្បាំងគ្នា។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានសម្លាប់ទ័ពថ្មើរជើងរបស់ពួកស៊ីរីចំនួន១០០.០០០នាក់ក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃ។
៣០ ចំណែកឯពួកស៊ីរីចំនួន២៧.០០០នាក់ដែលនៅសល់ ពួកគេបានរត់ចូលទៅក្រុងអាផែក។+ ប៉ុន្តែ កំពែងក្រុងបានរលំសង្កត់លើពួកគេស្លាប់អស់ទៅ។ ពេលនោះ បេនហាដាតក៏បានរត់ចូលក្រុងនោះដែរ ហើយចូលទៅពួនក្នុងបន្ទប់មួយ។
៣១ ខណៈនោះ ពួកអ្នកបម្រើរបស់បេនហាដាតបាននិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «យើងធ្លាប់ឮថាបណ្ដាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល មានមេត្តាករុណា។* ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងស្លៀកបាវ ហើយយកខ្សែពួរមកចងនៅក្បាល រួចចេញទៅឯស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ប្រហែលជាគាត់នឹងទុកជីវិតឲ្យលោក»។+
៣២ ដូច្នេះ ពួកគេបានស្លៀកបាវ ហើយយកខ្សែពួរមកចងនៅក្បាល រួចចេញទៅឯស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេបាននិយាយទៅកាន់ស្ដេចថា៖ «បេនហាដាតជាអ្នកបម្រើលោក បានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹សូមលោកមេត្តាទុកជីវិតឲ្យខ្ញុំផង›»។ រួចមក អាហាប់តបវិញថា៖ «តើគាត់នៅរស់ឬ? គាត់ដូចជាបងប្អូនខ្ញុំ»។
៣៣ ពួកអ្នកបម្រើទាំងនោះចាត់ទុកថានោះជាសញ្ញាសម្គាល់ល្អ ហើយពួកគេក៏ជឿសម្ដីរបស់អាហាប់។ ដូច្នេះពួកគេបាននិយាយថា៖ «មែន បេនហាដាតដូចជាបងប្អូនលោក»។ ខណៈនោះ អាហាប់បាននិយាយថា៖ «ចូរទៅអញ្ជើញគាត់មក»។ បន្ទាប់មក បេនហាដាតក៏ចេញទៅជួបអាហាប់ ហើយអាហាប់ឲ្យគាត់ឡើងជិះរទេះជាមួយ។
៣៤ បេនហាដាតបាននិយាយទៅអាហាប់ថា៖ «ខ្ញុំនឹងប្រគល់ក្រុងទាំងប៉ុន្មានឲ្យលោកវិញ ជាក្រុងដែលឪពុកខ្ញុំបានដណ្ដើមយកពីឪពុកលោក។ លោកអាចបង្កើតផ្សារ*ក្នុងក្រុងដាម៉ាស់ ដូចឪពុកខ្ញុំបានបង្កើតក្នុងក្រុងសាម៉ារីដែរ»។
អាហាប់បានតបថា៖ «តាមការព្រមព្រៀងនេះ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកទៅវិញ»។
យ៉ាងនោះពួកគាត់បានព្រមព្រៀងគ្នា ហើយអាហាប់បានឲ្យបេនហាដាតទៅវិញ។
៣៥ គ្រានោះ មានបុរសម្នាក់ជាកូនចៅរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ។*+ គាត់បានធ្វើតាមបង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយនិយាយទៅកាន់មិត្តគាត់ថា៖ «ចូរវាយខ្ញុំមក!»។ ប៉ុន្តែ អ្នកនោះមិនព្រមវាយគាត់ទេ។
៣៦ បុរសនោះក៏ប្រាប់មិត្តគាត់ថា៖ «ដោយសារអ្នកមិនបានស្ដាប់តាមប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះនៅវេលាណាដែលអ្នកចាកចេញពីខ្ញុំ វេលានោះនឹងមានតោមួយមកសម្លាប់អ្នក»។ ក្រោយពីមិត្តនោះចេញទៅ គាត់ក៏ប្រទះនឹងតោមួយ ហើយវាសម្លាប់គាត់ទៅ។
៣៧ បន្ទាប់ពីនោះមក បុរសដដែលនោះបានជួបបុរសម្នាក់ទៀត ហើយនិយាយថា៖ «ចូរវាយខ្ញុំមក!»។ ដូច្នេះ អ្នកនោះក៏បានវាយគាត់ឲ្យរបួស។
៣៨ រួចមក បុរសដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយនោះ បានយកក្រណាត់មករុំភ្នែកដើម្បីកុំឲ្យគេចំណាំគាត់បាន ហើយទៅស្ទាក់ចាំជួបស្ដេចអាហាប់នៅតាមផ្លូវ។
៣៩ កាលដែលស្ដេចធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ បុរសនោះបានស្រែកឡើងថា៖ «ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើលោកបានទៅធ្វើសង្គ្រាមដ៏ខ្លាំងមួយ ហើយមានបុរសម្នាក់នាំឈ្លើយសឹកម្នាក់មកប្រគល់ឲ្យខ្ញុំ ទាំងប្រាប់ថា៖ ‹ចូរយាមបុរសនេះ បើគាត់រត់រួច នោះជីវិតអ្នកនឹងត្រូវប្ដូរជំនួសគាត់វិញ+ បើពុំនោះទេអ្នកត្រូវបង់ប្រាក់មួយថាលិន›។*
៤០ ប៉ុន្តែ កាលដែលខ្ញុំកំពុងរវល់ធ្វើនេះធ្វើនោះ ស្រាប់តែឈ្លើយសឹកនោះរត់បាត់ទៅ»។ រួចស្ដេចអ៊ីស្រាអែលបាននិយាយទៅគាត់ថា៖ «អ្នកបានវិនិច្ឆ័យខ្លួនឯងហើយ អ្នកសមនឹងទទួលទោសនោះមែន!»។
៤១ បន្ទាប់មក គាត់ស្រាយក្រណាត់រុំភ្នែកចេញ។ ភ្លាមនោះ ស្ដេចអ៊ីស្រាអែលស្គាល់ថាគាត់ជាអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់។+
៤២ គាត់និយាយទៅស្ដេចថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ ‹ដោយសារអ្នកឲ្យបុរសនោះរួចពីកណ្ដាប់ដៃអ្នក គឺបុរសដែលខ្ញុំបានកាត់ទោសឲ្យស្លាប់+ នោះជីវិតអ្នកនឹងត្រូវប្ដូរជំនួសជីវិតគាត់+ ហើយជីវិតរាស្ត្ររបស់អ្នកនឹងត្រូវប្ដូរជំនួសជីវិតរាស្ត្ររបស់គាត់វិញ›»។+
៤៣ ក្រោយពីឮដូច្នេះ ស្ដេចអ៊ីស្រាអែលក៏ត្រឡប់ទៅវិមាននៅក្រុងសាម៉ារីវិញ+ ទាំងមានទឹកមុខស្រពោននិងអាក់អន់ចិត្ត។
កំណត់សម្គាល់
^ នេះស្របតាមប្រតិទិនរបស់ជនជាតិហេប្រឺ។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៥
^ ឬ«សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់»
^ ឬ«ប្រើផ្លូវ»
^ «កូនចៅរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ» តាមមើលទៅនេះសំដៅលើសាលាមួយដែលបង្រៀនពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ ឬសំដៅលើក្រុមរបស់អ្នកប្រកាសទំនាយ
^ មួយថាលិនស្មើនឹង៣៤,២គីឡូក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
