បណ្ដាស្ដេចទី២ ៥:១-២៧
៥ នៅស្រុកស៊ីរីមានបុរសម្នាក់ឈ្មោះណាម៉ាន គាត់ជាមេទ័ពដ៏អង់អាច ហើយមានមុខមាត់។ ស្ដេចស្រុកស៊ីរីស្រឡាញ់ពេញចិត្តគាត់ណាស់ ព្រោះណាម៉ានបានសង្គ្រោះពួកស៊ីរីដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ គាត់មានជំងឺឃ្លង់។
២ នៅថ្ងៃមួយ ទ័ពស៊ីរីបានទៅវាយលុកទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏ចាប់បានក្មេងស្រីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលម្នាក់។ ក្មេងស្រីនោះក៏បានទៅជាអ្នកបម្រើរបស់ប្រពន្ធណាម៉ាន។
៣ នៅពេលមួយ នាងនិយាយទៅកាន់ចៅហ្វាយស្រីថា៖ «នៅស្រុកសាម៉ារីមានអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់+ បើលោកម្ចាស់ទៅជួបគាត់ គាត់នឹងធ្វើឲ្យលោកម្ចាស់ជាសះស្បើយពីជំងឺឃ្លង់ពុំខាន»។+
៤ ដូច្នេះ គាត់*ក៏ទៅជម្រាបស្ដេចស្រុកស៊ីរីអំពីអ្វីដែលក្មេងស្រីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនោះបានប្រាប់។
៥ រួចមក ស្ដេចស្រុកស៊ីរីបាននិយាយថា៖ «ចូរទៅចុះ! ខ្ញុំនឹងផ្ញើសំបុត្រមួយឲ្យស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។ ដូច្នេះ ណាម៉ានក៏ធ្វើដំណើរទៅ ទាំងនាំយកប្រាក់១០ថាលិន* មាស៦.០០០ដុំ និងសម្លៀកបំពាក់១០បន្លាស់ទៅជាមួយ។
៦ ពេលទៅដល់ ណាម៉ានក៏ជូនសំបុត្រនោះដល់ស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ សំបុត្រនោះមានសេចក្ដីដូចតទៅ៖ «អ្នកដែលយកសំបុត្រនេះមកប្រគល់ឲ្យអ្នក គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឈ្មោះណាម៉ាន។ ខ្ញុំបានចាត់គាត់ទៅ ដើម្បីឲ្យអ្នកព្យាបាលគាត់ឲ្យជាសះស្បើយពីជំងឺឃ្លង់»។
៧ ក្រោយពីស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលអានសំបុត្រចប់ភ្លាម គាត់ក៏ចាប់ហែកអាវ ហើយនិយាយថា៖ «តើខ្ញុំជាអ្វី? ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សស្លាប់ឬរស់បានទេ។+ មើល! ស្ដេចនេះបានចាត់បុរសកើតឃ្លង់នេះ មកឲ្យខ្ញុំព្យាបាល! ដូចអស់លោកឃើញស្រាប់ហើយ គាត់ចង់រករឿងនឹងខ្ញុំច្បាស់ណាស់»។
៨ ឯអេលីសេជាតំណាងព្រះពិត ក៏បានឮដំណឹងនោះដែរ។ ពេលនោះ គាត់ក៏ចាត់គេឲ្យទៅជម្រាបស្ដេចថា៖ «ហេតុអ្វីក៏ស្ដេចហែកអាវដូច្នេះ? សូមចាត់បុរសនោះមកឯខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងថានៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលមានអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ពិតមែន»។+
៩ ដូច្នេះ ណាម៉ានក៏ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះអេលីសេ អមដោយទ័ពសេះនិងទ័ពរទេះចម្បាំងរបស់គាត់។ ពេលទៅដល់ ពួកគេបានឈរនៅមុខផ្ទះអេលីសេ។
១០ ខណៈនោះ អេលីសេក៏ចាត់អ្នកបម្រើឲ្យទៅប្រាប់ណាម៉ានថា៖ «ចូរទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ៉ូដាន់+ឲ្យបាន៧ដងទៅ+ នោះស្បែករបស់អ្នកនឹងជាស្អាតឡើងវិញ»។
១១ ពេលឮដូច្នោះ ណាម៉ានក៏ខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយបម្រុងនឹងចាកចេញភ្លាម។ ប៉ុន្តែ មុនចាកចេញ គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតស្មានថាគាត់នឹងចេញមកជួបខ្ញុំ ហើយអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់គាត់។ រួចរាដៃពីលើដំបៅរបស់ខ្ញុំ ឲ្យរោគឃ្លង់បានជាសះស្បើយ។
១២ តើទន្លេអាបាណានិងទន្លេផាផានៅក្រុងដាម៉ាស់+មិនល្អជាងទន្លេទាំងឡាយនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬ? បើខ្ញុំទៅមុជក្នុងទន្លេទាំងនោះ តើមិនបានជាស្អាតទេឬ?»។ រួចគាត់ក៏ចេញទៅទាំងមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង។
១៣ ឯពួកអ្នកបម្រើរបស់ណាម៉ានក៏ចូលទៅជិតគាត់ ហើយជម្រាបថា៖ «លោកម្ចាស់* បើអ្នកប្រកាសទំនាយនោះប្រាប់លោកឲ្យធ្វើអ្វីពិបាក លោកមុខជាធ្វើតាម មែនទេ? គាត់គ្រាន់តែឲ្យលោកទៅ‹មុជទឹកដើម្បីជាស្អាត›ទេតើ ម្ដេចក៏លោកមិនព្រមធ្វើតាមទៅវិញ?»។
១៤ ដូច្នេះ ណាម៉ានក៏ព្រមចុះទៅមុជទឹកនៅទន្លេយ៉ូដាន់អស់៧ដង តាមបង្គាប់របស់តំណាងព្រះពិត។+ ក្រោយពីមុជរួច ស្បែកគាត់ប្រែជាស្អាតឡើងវិញ+ ដូចស្បែករបស់កូនក្មេង។+
១៥ ក្រោយនោះ ណាម៉ាននិងក្រុមរបស់គាត់ក៏ត្រឡប់ទៅជួបអេលីសេជាតំណាងព្រះពិត។+ ណាម៉ានក៏ឈរនៅមុខអេលីសេ ហើយនិយាយថា៖ «ឥឡូវ ខ្ញុំដឹងថានៅលើផែនដីគ្មានព្រះណាទៀត ក្រៅពីព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឡើយ។+ សូមលោកមេត្តាទទួលអំណោយពីខ្ញុំផងចុះ»។
១៦ ប៉ុន្តែ អេលីសេបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ និងជាព្រះដែលខ្ញុំកំពុងបម្រើថា ខ្ញុំមិនព្រមទទួលអំណោយរបស់អ្នកទេ»។+ យ៉ាងណាក្ដី ណាម៉ានចេះតែទទូចឲ្យគាត់ទទួលអំណោយនោះ តែគាត់មិនព្រមទទួលឡើយ។
១៧ នៅទីបំផុត ណាម៉ានបាននិយាយថា៖ «បើលោកមិនព្រមទទួលទេ សូមលោកអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំយកដីខ្លះ ដាក់លើខ្នងលាពីរដឹកទៅវិញផង ព្រោះខ្ញុំនឹងមិនជូនគ្រឿងបូជាដល់ព្រះណាទៀត ក្រៅពីព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។
១៨ ប៉ុន្តែ សូមព្រះយេហូវ៉ាមេត្តាអនុគ្រោះឲ្យខ្ញុំរឿងមួយ គឺពេលស្ដេចរបស់ខ្ញុំចូលទៅវិហារ គោរពបូជាដល់ព្រះរីម៉ូន ខ្ញុំជាអ្នកជួយទប់គាត់ ហើយក៏ត្រូវលំឱនកាយនៅវិហារព្រះនោះដែរ។ ពេលខ្ញុំធ្វើដូច្នោះ សូមព្រះយេហូវ៉ាមេត្តាអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំផង»។
១៩ ក្រោយពីឮដូច្នេះ អេលីសេក៏និយាយទៅណាម៉ានថា៖ «ចូរត្រឡប់ទៅវិញដោយសុខសាន្តចុះ»។ រួចគាត់ក៏ចាកចេញទៅ។ លុះគាត់ធ្វើដំណើរបានឆ្ងាយបន្តិច
២០ កេហាស៊ី+ជាអ្នកបម្រើអេលីសេដែលជាតំណាងព្រះពិត+ បានគិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹លោកម្ចាស់ខ្ញុំឲ្យណាម៉ានជាជនជាតិស៊ីរី+ត្រឡប់ទៅវិញ ដោយមិនព្រមទទួលអំណោយពីគាត់សោះ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅថា ខ្ញុំនឹងរត់ទៅតាមគាត់ ហើយសុំអំណោយខ្លះ›។
២១ បន្ទាប់មក កេហាស៊ីក៏រត់ទៅតាមណាម៉ាន។ ឯណាម៉ាន គាត់ឃើញថាមានមនុស្សម្នាក់រត់តាមក្រោយគាត់។ ពេលនោះ គាត់ក៏ចុះពីលើរទេះទៅជួបកេហាស៊ី រួចសួរថា៖ «តើមានរឿងអ្វី?»។
២២ គាត់ក៏ឆ្លើយតបថា៖ «គ្មានរឿងអ្វីទេ គ្រាន់តែលោកម្ចាស់ខ្ញុំចាត់ខ្ញុំឲ្យមកប្រាប់លោកថា៖ ‹មានកូនចៅពួកអ្នកប្រកាសទំនាយពីរនាក់ទើបតែមកជួបខ្ញុំ ពីតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម។ សូមលោកឲ្យប្រាក់ពួកគេមួយថាលិន និងសម្លៀកបំពាក់ពីរបន្លាស់ផង›»។+
២៣ ណាម៉ានបាននិយាយថា៖ «យកពីរថាលិនចុះ» ហើយគាត់ក៏បង្ខំកេហាស៊ីឲ្យយក។+ ណាម៉ានបានច្រកសម្លៀកបំពាក់ពីរបន្លាស់និងប្រាក់ពីរថាលិនក្នុងបាវពីរ រួចបង្គាប់អ្នកបម្រើពីរនាក់ឲ្យលីបាវនោះទៅជាមួយកេហាស៊ី។
២៤ ពេលកេហាស៊ីទៅដល់អូផែល* គាត់ក៏យកបាវពីអ្នកបម្រើពីរនាក់នោះ ទៅដាក់ក្នុងផ្ទះគាត់ រួចប្រាប់ពួកគេឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ។ ក្រោយពីពួកគេចាកចេញទៅ
២៥ គាត់ក៏ចូលទៅឯអេលីសេ។ ពេលនោះ អេលីសេសួរគាត់ថា៖ «កេហាស៊ី តើអ្នកទើបមកពីណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមិនបានទៅណាទេ លោកម្ចាស់»។+
២៦ រួចអេលីសេបាននិយាយថា៖ «តើអ្នកស្មានថាខ្ញុំមិនដឹងថាអ្នករត់ទៅតាមបុរសនោះ ហើយគាត់បានចុះពីរទេះមកទទួលអ្នកទេឬ? ពេលនេះ មិនមែនជាពេលដែលត្រូវទទួលយកប្រាក់ សម្លៀកបំពាក់ ឬចម្ការអូលីវ ចម្ការទំពាំងបាយជូរ គោ ចៀម ឬអ្នកបម្រើប្រុសស្រីទេ។+
២៧ ដូច្នេះ ជំងឺឃ្លង់របស់ណាម៉ាន+នឹងធ្លាក់មកលើអ្នកវិញ ហើយមកលើកូនចៅរបស់អ្នកជារៀងដរាបតទៅ»។ រំពេចនោះ ស្បែកគាត់ក៏សស្គុស* ហើយគាត់ចេញទៅទាំងកើតជំងឺឃ្លង់។+
កំណត់សម្គាល់
^ ប្រហែលជាសំដៅលើណាម៉ាន
^ មួយថាលិនស្មើនឹង៣៤,២គីឡូក្រាម។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែម ផ្នែកខ១៤
^ ន័យត្រង់«លោកឪពុក»
^ មានទីតាំងនៅក្រុងសាម៉ារី។ កន្លែងនោះប្រហែលជាបន្ទាយឬភ្នំតូចមួយ
^ ន័យត្រង់«សដូចព្រិល»
