សៀវភៅសាំយូអែលទី១ ២៧:១-១២

  • ពួក​ភីលីស្ទីន​ឲ្យ​ក្រុង​ស៊ីកឡាក់​ទៅ​ដាវីឌ (​១​-​១២)

២៧  ទោះ​ជា​យ៉ាង​នោះ​ក៏​ដោយ ដាវីឌ​គិត​ក្នុង​ចិត្ត​ថា​៖ ​«​ថ្ងៃ​មួយ​ខ្ញុំ​ច្បាស់​ជា​ស្លាប់​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​សុល​ជា​មិន​ខាន។ គ្មាន​ផ្លូវ​ណា​ល្អ​ជាង​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រត់​ភៀស​ខ្លួន+ទៅ​នៅ​ទឹក​ដី​ភីលីស្ទីន​ទេ។ បើ​ទៅ​ទី​នោះ សុល​នឹង​ឈប់​តាម​ចាប់​ខ្ញុំ​ក្នុង​តំបន់​ទាំង​អស់​នៅ​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល​ទៀត+ ហើយ​ខ្ញុំ​នឹង​រួច​ផុត​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​គាត់​»។ ២  ដូច្នេះ ដាវីឌ​និង​បុរស​៦០០​នាក់+ដែល​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​គាត់ បាន​ក្រោក​ឡើង​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ឯ​អាគីស+ជា​ស្ដេច​ក្រុង​កាថ ដែល​ត្រូវ​ជា​កូន​ប្រុស​របស់​ម៉ាអក់។ ៣  ដាវីឌ​និង​ពួក​បុរស​របស់​គាត់ ព្រម​ទាំង​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ពួក​គេ បាន​មក​អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​កាថ​ជា​មួយ​នឹង​អាគីស។ ដាវីឌ​ក៏​នាំ​ប្រពន្ធ​ពីរ​នាក់​របស់​គាត់​មក​ជា​មួយ​ដែរ គឺ​អាហ៊ីណោម+ជា​អ្នក​ក្រុង​យេសរៀល និង​អាប៊ីកែល+ជា​អ្នក​ក្រុង​កើមែល ដែល​ជា​ប្រពន្ធ​របស់​សព​ណាបាល។ ៤  ពេល​សុល​ឮ​ដំណឹង​ថា ដាវីឌ​បាន​រត់​ភៀស​ខ្លួន​ទៅ​ក្រុង​កាថ គាត់​ឈប់​ស្វែង​រក​ដាវីឌ​ទៀត។+ ៥  ក្រោយ​មក ដាវីឌ​ជម្រាប​អាគីស​ថា​៖ ​«​បើ​លោក​ពេញ​ចិត្ត​ខ្ញុំ សូម​លោក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រស់​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​មួយ​នៅ​ជនបទ ព្រោះ​មិន​សម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​បម្រើ​របស់​លោក​អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​រាជធានី​ជា​មួយ​នឹង​លោក​ទេ​»។ ៦  នៅ​ថ្ងៃ​នោះ អាគីស​បាន​ឲ្យ​ក្រុង​ស៊ីកឡាក់+ទៅ​គាត់។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ក្រុង​ស៊ីកឡាក់​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ក្រុង​របស់​ស្ដេច​ស្រុក​យូដា​រហូត​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ។ ៧  ដាវីឌ​អាស្រ័យ​នៅ​ជនបទ​ក្នុង​ស្រុក​ភីលីស្ទីន អស់​រយៈ​ពេល​១​ឆ្នាំ​៤​ខែ។+ ៨  ដាវីឌ​និង​ពួក​បុរស​របស់​គាត់​បាន​ឡើង​ទៅ​វាយលុក​ជន​ជាតិ​កេសឺ+ ជន​ជាតិ​គីសាយ និង​ជន​ជាតិ​អាម៉ាលេក+ ព្រោះ​ពួក​គេ​រស់​នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​ដែល​លាត​សន្ធឹង​ពី​ធីឡាម​រហូត​ដល់​ស៊ើ+ និង​រហូត​ដល់​ស្រុក​អេហ្ស៊ីប។ ៩  ពេល​ដែល​ដាវីឌ​វាយលុក​ទឹក​ដី​ទាំង​នោះ គាត់​មិន​ទុក​ជីវិត​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ឡើយ ទោះ​ជា​ស្រី​ឬ​ប្រុស​ក្ដី។+ គាត់​រឹប​អូស​យក​ហ្វូង​ចៀម ហ្វូង​គោ ហ្វូង​លា ហ្វូង​អូដ្ឋ និង​សម្លៀក​បំពាក់។ រួចគាត់​ត្រឡប់​មក​ឯ​អាគីស​វិញ។ ១០  ក្រោយ​ពី​ដាវីឌ​ត្រឡប់​មក​វិញ អាគីស​តែង​សួរ​គាត់​ថា​៖ ​«​ថ្ងៃ​នេះ តើ​អ្នក​ទៅ​វាយ​លុក​កន្លែង​ណា?​»។ ពេល​ខ្លះ​ដាវីឌ​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​ទៅ​វាយលុក​ខាង​ត្បូង*ស្រុក​យូដា​»។+ ពេល​ខ្លះ​ទៀត​គាត់​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​ទៅ​វាយលុក​ខាង​ត្បូង​ស្រុក​របស់​កូន​ចៅ​យេរ៉ាមេល​»​+ ឬ​គាត់​និយាយ​ថា​៖ ​«​ទៅ​វាយលុក​ខាង​ត្បូង​ស្រុក​របស់​ជន​ជាតិ​កែន​»។+ ១១  ដាវីឌ​មិន​ទុក​ជីវិត​បុរស​ឬ​ស្ត្រី​ណា​ម្នាក់​ឲ្យ​នៅ​រស់​ទេ ក្រែង​លោ​ពួក​គេ​ទៅ​ប្រាប់​អ្នក​ក្រុង​កាថ​អំពី​អ្វី​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ (​ដាវីឌ​តែង​តែ​ធ្វើ​ដូច្នោះ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​គាត់​ស្នាក់​នៅ​ជនបទ​ក្នុង​ស្រុក​ភីលីស្ទីន​)។ ១២  អាគីស​ជឿ​សម្ដី​ដាវីឌ ហើយ​គិត​ក្នុង​ចិត្ត​ថា​៖ ‹ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ដែល​ជា​ជន​រួម​ជាតិ​របស់​គាត់ ច្បាស់​ជា​ស្អប់ខ្ពើម​គាត់​ជា​មិន​ខាន។ ដូច្នេះ គាត់​នឹង​បន្ត​ធ្វើ​ជា​អ្នក​បម្រើ​របស់​ខ្ញុំ​រហូត›។

កំណត់សម្គាល់

ឬ​«​ណេកេប​»​