អេសាយ ៣៣:១-២៤

  • ការ​វិនិច្ឆ័យ​និង​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​សម្រាប់​មនុស្ស​សុចរិត (​១​-​២៤)

    • ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​ចៅ​ក្រម ជា​អ្នក​តែង​ច្បាប់ និង​ជា​មហា​ក្សត្រ (​២២)

    • គ្មាន​អ្នក​ណា​នឹង​និយាយ​ថា​៖ ​«​ខ្ញុំ​ឈឺ​»​ទៀត​ឡើយ (​២៤)

៣៣  វេទនា​ហើយ! អ្នក​ដែល​បំផ្លាញ​គេ ហើយ​មិន​ទាន់​ត្រូវ​គេ​បំផ្លាញ+វេទនា​ហើយ! អ្នក​ដែល​ក្បត់​គេ ហើយ​មិន​ទាន់​ត្រូវ​គេ​ក្បត់​វិញ។ ព្រោះ​ពេល​អ្នក​បំផ្លាញ​ចប់​ហើយ គេ​នឹង​បំផ្លាញ​អ្នក​វិញ។+ ក្រោយ​ពី​អ្នក​ក្បត់​គេ​ហើយ គេ​នឹង​ក្បត់​អ្នក​វិញ។  ២  ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អើយ! សូម​បង្ហាញ​ការ​ពេញ​ចិត្ត​ដល់​យើង​ផង+ព្រោះ​យើង​សង្ឃឹម​លើ​លោក​ហើយ។ សូម​ផ្ដល់​កម្លាំង​ដល់​យើង+រៀង​រាល់​ព្រឹកហើយ​សូម​ធ្វើ​ជា​អ្នក​សង្គ្រោះ​យើង​នៅ​គ្រា​លំបាក។+  ៣  ពេល​ឮ​សំឡេង​លាន់​រំពង​របស់​លោក បណ្ដា​ជន​នាំ​គ្នា​រត់​គេច។ ពេល​លោក​ក្រោក​ឡើង ប្រជា​ជាតិ​ទាំង​ឡាយ​រត់​ខ្ចាត់​ខ្ចាយ។+  ៤  ហ្វូង​កណ្ដូប​ប្រមូល​ផ្ដុំ​គ្នា​យ៉ាង​ណា នោះ​គេ​នឹង​ប្រមូល​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​អ្នក​យ៉ាង​នោះ​ដែរមនុស្ស​នឹង​សម្រុក​ចូល​ទៅ​យក ដូច​ជា​ហ្វូង​កណ្ដូប​ពពាក់​ពពូន​គ្នា។  ៥  ព្រះ​យេហូវ៉ា​នឹង​ទទួល​ការ​លើក​តម្កើងព្រោះ​លោក​អាស្រ័យ​នៅ​ស្ថាន​ដ៏​ខ្ពស់។ លោក​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ភ្នំ​ស៊ីយ៉ូន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​សុចរិត​យុត្តិធម៌។  ៦  លោក​ជា​អ្នក​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​មាន​សុវត្ថិភាព។ ឯ​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ+ ប្រាជ្ញា ចំណេះ និង​ការ​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​យេហូវ៉ា+​នឹង​មាន​ជា​បរិបូរ នេះ​ហើយ​ជា​ទ្រព្យ​វិសេស​របស់​លោក។*  ៧  មើល! វីរបុរស​របស់​ពួក​គេ​នឹង​ស្រែក​នៅ​តាម​ផ្លូវហើយ​ពួក​អ្នក​នាំ​សារ​ដែល​ទៅ​សុំ​សន្តិភាព នឹង​ទ្រហោ​យំ​យ៉ាង​ខ្លាំង។  ៨  នៅ​តាម​ផ្លូវ​ធំ​នឹង​គ្មាន​មនុស្ស​ទេ ហើយ​ក៏​គ្មាន​អ្នក​ដំណើរ​នៅ​លើ​ផ្លូវ​តូច​ដែរ។ គាត់*បាន​បំពាន​កិច្ច​ព្រម​ព្រៀង គាត់​មើល​ងាយ​ក្រុង​ទាំង​ឡាយហើយ​មិន​យោគ​យល់​ដល់​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ឡើយ។+  ៩  ទឹក​ដី​នឹង​យំ​កាន់​ទុក្ខ* ហើយ​ខ្សោយ​ទៅ​ៗ។ តំបន់​ភ្នំ​លីបង់​នឹង​រង​ការ​អាម៉ាស់+ ហើយ​ពុក​ផុយ​ទៅ។ វាល​សារ៉ុន​នឹង​ទៅ​ដូច​ជា​តំបន់​ស្ងាត់​ជ្រងំហើយ​តំបន់​បាសាន​និង​ភ្នំ​កើមែល នឹង​ជ្រុះ​ស្លឹក​អស់។+ ១០  ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​៖ ​«​ឥឡូវ ខ្ញុំ​នឹង​ក្រោក​ឡើងខ្ញុំ​នឹង​លើក​កិត្តិយស​ខ្ញុំ+ ខ្ញុំ​នឹង​លើក​តម្កើង​ខ្លួន​ខ្ញុំ។ ១១  អ្នក​នឹង​មាន​គភ៌​ជា​ស្មៅ​ក្រៀម​ស្វិត ហើយ​សម្រាល​បាន​ជា​ចំបើង​វិញ។ ចិត្ត​គំនិត​របស់​អ្នក​នឹង​បំផ្លាញ​អ្នក ដូច​ជា​ភ្លើង​ឆាប​ឆេះ។+ ១២  បណ្ដា​ជន​នឹង​ប្រៀប​ដូច​ជា​ផេះ​កំបោរ។ ពួក​គេ​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ ដូច​ជា​គុម្ព​បន្លា​ដែល​គេ​កាប់​ដុត​ចោល។+ ១៣  ឱ​អ្នក​ដែល​នៅ​ឆ្ងាយ​អើយ! ចូរ​ស្ដាប់​អំពី​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ចុះ! ឱ​អ្នក​ដែល​នៅ​ជិត​អើយ! ចូរ​ទទួល​ស្គាល់​ឫទ្ធានុភាព​របស់​ខ្ញុំ! ១៤  នៅ​ភ្នំ​ស៊ីយ៉ូន ពួក​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ខុស​ឆ្គង​ភ័យ​តក់​ស្លុត+ហើយ​ពួក​អ្នក​ក្បត់​ជំនឿ​ញ័រ​រន្ធត់ ដោយ​និយាយ​ថា​៖ ‹តើ​មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់​អាច​រស់​ក្បែរ​ភ្លើង​ឆេះ​សន្ធោ​សន្ធៅ​បាន​ទៅ?+ តើ​មាន​អ្នក​ណា​ម្នាក់​អាច​រស់​នៅ​ជិត​អណ្ដាត​ភ្លើង​ឆាប​ឆេះ​រហូត​បាន?›។ ១៥  គឺ​អ្នក​ណា​ដែល​ដើរ​ក្នុង​ផ្លូវ​សុចរិត​ជា​និច្ច+ ជា​អ្នក​និយាយ​ទៀង​ត្រង់+មិន​រក​កម្រៃ​ដោយ​ការ​បោក​ប្រាស់ និង​ដោយ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​មិន​ស្មោះ​ត្រង់ហើយ​មិន​លូក​ដៃ​ទៅ​ទទួល​សំណូក+និង​ខ្ទប់​ត្រចៀក​មិន​ស្ដាប់​គម្រោង​ការ​សម្លាប់​មនុស្សថែម​ទាំង​បិទ​ភ្នែក​មិន​ព្រម​មើល​ការ​អាក្រក់​ឡើយ។ ១៦  គាត់​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​កន្លែង​ដ៏​ខ្ពស់ហើយ​ជម្រក​របស់​គាត់​មាន​សុវត្ថិភាព ព្រោះ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​បន្ទាយ​ថ្ម។ គាត់​តែង​តែ​ទទួល​អាហារ និង​ទឹក​មិន​ដែល​ខាន​ឡើយ​»។+ ១៧  ភ្នែក​ទាំង​គូ​របស់​អ្នក​នឹង​ឃើញ​ស្ដេច​ដែល​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សិរី​រុង​រឿងហើយ​នឹង​មើល​ឃើញ​ស្រុក​មួយ​ដែល​នៅ​ឆ្ងាយ។ ១៨  ក្នុង​ចិត្ត អ្នក​នឹង​នឹក​ឃើញ*នូវ​គ្រា​ដ៏​រន្ធត់ ហើយ​សួរ​ថា​៖ ​«​តើ​លេខាធិការ​នៅ​ឯ​ណា? តើ​អ្នក​ដែល​បង់​សួយ​អាករ​ទៅ​ណា​បាត់​ហើយ?+ តើ​អ្នក​ដែល​រាប់​ប៉ម​នៅ​ឯ​ណា?​»។ ១៩  នៅ​ពេល​នោះ អ្នក​នឹង​លែង​ឃើញ​ប្រជា​ជាតិ​ដែល​គ្មាន​ការ​គោរព​នេះ​ទៀត​ហើយជា​ប្រជា​ជាតិ​ដែល​និយាយ​ភាសា ដែល​អ្នក​ស្ដាប់​មិន​បានហើយ​និយាយ​ត្រដិត ដែល​អ្នក​ស្ដាប់​មិន​យល់។+ ២០  ចូរ​មើល​ទៅ​ក្រុង​ស៊ីយ៉ូន ជា​ក្រុង​ដែល​យើង​តែង​តែ​ធ្វើ​ពិធី​បុណ្យ។+ អ្នក​នឹង​មើល​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ជា​កន្លែង​រស់​នៅ​ដ៏​សុខ​សាន្តជា​ត្រសាល​ដែល​នៅ​ស្ថិត​ស្ថេរ។+ ឯ​ស្នឹង​ត្រសាល​នឹង​មិន​ត្រូវ​ដក​ចេញ​ទេហើយ​ខ្សែ​ពួរ​សម្រាប់​ចង​ក៏​មិន​ត្រូវ​បណ្ដាច់​ដែរ។ ២១  ប៉ុន្តែ នៅ​ទី​នោះ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​ដ៏​រុង​រឿង​អស្ចារ្យនឹង​ការ​ពារ​យើង ដូច​ទន្លេ​និង​ផ្លូវ​ទឹក​ការ​ពារ​ក្រុង​ដែល​គ្មាន​នាវា​ឆ្លង​កាត់ឬ​គ្មាន​សំពៅ​ធំ​សម្បើម​ធ្វើ​ដំណើរ​លើ​នោះ​ឡើយ។ ២២  ព្រោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​ចៅ​ក្រម​របស់​យើង+ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​អ្នក​តែង​ច្បាប់​ឲ្យ​យើង+ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​មហា​ក្សត្រ​របស់​យើង+គឺ​លោក​ហើយ​ជា​អ្នក​សង្គ្រោះ​យើង។+ ២៣  ឯ​ខ្សែ​ពួរ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នឹង​ធូរ​អស់មិន​អាច​ចង​ទប់​ដង​ក្ដោង​ឲ្យ​មាំ​បាន​ទេ ហើយ​ក៏​មិន​អាច​ចង​ក្ដោង​បាន​ដែរ។ នៅ​គ្រា​នោះ គេ​នឹង​រឹប​អូស​បាន​របស់​របរ​យ៉ាង​ច្រើន​សន្ធឹក យក​មក​ចែក​គ្នាគឺ​មាន​ច្រើន​ដល់​ម្ល៉េះ សូម្បី​តែ​មនុស្ស​ខ្វិន​ក៏​ប្រមូល​បាន​ច្រើន​ដែរ។+ ២៤  រីឯ​បណ្ដា​ជន​ដែល​រស់​នៅ​ក្នុង​ស្រុក ពួក​គេ​នឹង​មិន​និយាយ​ថា​៖ ​«​ខ្ញុំ​ឈឺ​»​ទៀត​ឡើយ+ព្រោះ​ពួក​គេ​នឹង​ទទួល​ការ​អភ័យ​ទោស​ចំពោះ​កំហុស​ឆ្គង​របស់​ខ្លួន។+

កំណត់សម្គាល់

ឬ​ប្រហែល​ជា​មាន​ន័យ​ថា​«​ទ្រព្យ​វិសេស​ដែល​លោក​ផ្ដល់​ឲ្យ​»​
នេះ​សំដៅ​លើ​សត្រូវ
ឬ​ប្រហែល​ជា​មាន​ន័យ​ថា​«​ហួត​ហែង​»​
ឬ​«​រំពឹង​គិត​»​