ជីវប្រវត្ដិ
អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ ជាអ្វីដែលខ្ញុំគួរតែធ្វើ
អស់រយៈពេលជាង៣០ឆ្នាំ បងដាណឺល រីដឡេជាមេធាវីដែលនិយាយការពារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងរឿងក្ដីនៅតុលាការ។ គាត់មានចំណែកដ៏សំខាន់ក្នុងការជួយអ្នកឯទៀតឲ្យយល់ថាអ្នកជំងឺមានសិទ្ធិបដិសេធការចាក់បញ្ចូលឈាម។ គាត់បានជួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាឲ្យឈ្នះរឿងក្ដីជាច្រើននៅតុលាការកំពូលនាសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ មិត្តភក្ដិរបស់គាត់ហៅគាត់ថាដន។ គាត់ជាមនុស្សដែលខ្នះខ្នែង មានចិត្តរាបទាប និងលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន។
នៅឆ្នាំ២០១៩ បងដនបានកើតជំងឺមួយដែលមនុស្សកម្រមាន ហើយដែលមិនអាចព្យាបាលបាន។ ជំងឺនេះធ្វើឲ្យរូបកាយរបស់គាត់ចុះខ្សោយលឿនណាស់ ហើយគាត់បានស្លាប់នៅថ្ងៃទី១៦ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៩។ នេះគឺជាជីវប្រវត្ដិរបស់គាត់។
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩៥៤ នាក្រុងសាំងផល រដ្ឋមីណេសូតា សហរដ្ឋអាម៉េរិក នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមានជីវភាពមធ្យម ហើយកាន់សាសនាកាតូលិករ៉ូម។ ខ្ញុំមានបងប្អូនប្រាំនាក់ ហើយខ្ញុំជាកូនទី២។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានទៅសាលាសាសនាកាតូលិក ហើយខ្ញុំបានជួយបូជាចារ្យពេលមានកម្មវិធីនៅវិហារម្ដងៗ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសូវស្គាល់គម្ពីរទេ។ ទោះជាខ្ញុំជឿថាត្រូវតែមានព្រះដែលបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់ក្ដី ខ្ញុំមិនជឿថាសាសនាកាតូលិកអាចជួយខ្ញុំឲ្យគោរពប្រណិប័តន៍លោកទេ។
ការរៀនសេចក្ដីពិត
កាលដែលខ្ញុំរៀនឆ្នាំទី១នៅសកលវិទ្យាល័យផ្នែកច្បាប់ វីល្លាម មីសែល ប្ដីប្រពន្ធមួយគូដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានមកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំកំពុងបោកខោអាវ ដូច្នេះខ្ញុំបានសុំពួកគាត់ឲ្យមកជួបខ្ញុំនៅថ្ងៃក្រោយ ពួកគាត់ក៏ព្រម។ ពេលពួកគាត់ត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំបានសួរពួកគាត់ពីរសំណួរ៖ «ហេតុអ្វីមនុស្សអាក្រក់ទទួលជោគជ័យក្នុងជីវិតជាងមនុស្សល្អ?» ហើយ«តើមនុស្សអាចមានសុភមង្គលពិតប្រាកដក្នុងជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេច?»។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលយកសៀវភៅសេចក្ដីពិតដែលនាំទៅដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ (The Truth That Leads to Eternal Life) និងសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីពីបទគម្ពីរបរិសុទ្ធ (New World Translation of the Holy Scriptures) ដែលមានក្របពណ៌បៃតងដ៏គួរឲ្យទាក់ទាញភ្នែក។ ខ្ញុំក៏យល់ព្រមសិក្សាគម្ពីរដែរ។ នេះពិតជាជួយខ្ញុំឲ្យភ្លឺភ្នែកមែន។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដោយរៀនដឹងថារាជាណាចក្ររបស់ព្រះជារដ្ឋាភិបាលដែលនឹងគ្រប់គ្រងលើផែនដី។ ខ្ញុំអាចឃើញថាការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សគឺបរាជ័យទាំងស្រុង ហើយបន្សល់ទុកនូវភាពឈឺចាប់ ទុក្ខវេទនា ភាពអយុត្តិធម៌ និងរឿងខ្លោចផ្សាដល់ពិភពលោក។
ខ្ញុំបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ានៅដើមឆ្នាំ១៩៨២ ហើយនៅឆ្នាំនោះខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឯមហាសន្និបាតដែលមានប្រធានថា«សេចក្ដីពិតអំពីរាជាណាចក្រ» ដែលបានត្រូវធ្វើឡើងនៅមជ្ឈមណ្ឌលសាំងផល។ នៅសប្ដាហ៍បន្ទាប់ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅមជ្ឈមណ្ឌលនោះដើម្បីប្រឡងជាមេធាវីប្រចាំរដ្ឋមីណេសូតា។ នៅដើមខែតុលា ខ្ញុំបានឮថាខ្ញុំបានប្រឡងជាប់ នោះមានន័យថាខ្ញុំអាចធ្វើជាមេធាវីបាន។
នៅមហាសន្និបាត«សេចក្ដីពិតអំពីរាជាណាចក្រ»នោះ ខ្ញុំបានជួបបងប្រុសម៉ៃក៍ រីឆឺដសិនដែលជាសមាជិកបេតអែលប៊្រុគ្លីន។ គាត់បានប្រាប់ដំណឹងថាមន្ទីរចាត់ការបានបង្កើតផ្នែកច្បាប់។ ពេលខ្ញុំឮដូច្នេះ ខ្ញុំបាននឹកឃើញពាក្យរបស់មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ជនជាតិអេចូពី ដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅសកម្មភាព ៨:៣៦ រួចខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា ‹តើមានអ្វីធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចសុំធ្វើការនៅផ្នែកខាងច្បាប់នោះ?›។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំបម្រើនៅបេតអែល។
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ដែលខ្ញុំបានទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ឪពុកខ្ញុំបានសួរខ្ញុំថា តើការធ្វើការឲ្យប៉មយាមនឹងផ្ដល់ប្រយោជន៍អ្វីដល់អាជីពរបស់ខ្ញុំជាមេធាវី។ ខ្ញុំពន្យល់គាត់ថា ខ្ញុំនឹងធ្វើកិច្ចការស្ម័គ្រចិត្ត ហើយនឹងទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភបន្តិចបន្តួចក្នុងមួយខែដូចសមាជិកបេតអែលឯទៀតដែរ។
ដោយសារខ្ញុំព្រមទទួលការងារនៅតុលាការរួចហើយ ខ្ញុំមិនអាចទៅបេតអែលភ្លាមៗទេ។ ដូច្នេះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅបេតអែលនាតំបន់ប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក នៅឆ្នាំ១៩៨៤។ ខ្ញុំទទួលភារកិច្ចនៅផ្នែកច្បាប់។ បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំនៅតុលាការបានជួយខ្ញុំឲ្យត្រៀមខ្លួន ចំពោះអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលក្រោយមក។
ការជួសជុលមហាស្រពស្ទេនលី
មហាស្រពស្ទេនលី ពេលដែលយើងទិញ
យើងបានទិញមហាស្រពស្ទេនលីនៅក្រុងជើហ្ស៊ី រដ្ឋនូជើហ្ស៊ី នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៨៣។ បងប្អូនយើងបានសុំលិខិតអនុញ្ញាតដើម្បីជួសជុលប្រព័ន្ធអគ្គិសនីនិងប្រព័ន្ធទឹករបស់មហាស្រពនោះ។ ពេលបងប្រុសយើងជួបពួកអាជ្ញាធរនៅតំបន់នោះ បងប្រុសទាំងនោះពន្យល់ថាយើងចង់ប្រើមហាស្រពស្ទេនលីនោះជាសាលសន្និបាតសម្រាប់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែមានបញ្ហាមួយ។ ច្បាប់ក្រុងជើហ្ស៊ីអំពីរបៀបប្រើប្រាស់អគារផ្សេងៗ ចែងថាអគារសម្រាប់ការគោរពប្រណិប័តន៍ខាងសាសនាគួរតែស្ថិតក្នុងតំបន់ដែលមានមនុស្សរស់នៅធម្មតា។ ប៉ុន្តែ មហាស្រពស្ទេនលីស្ថិតនៅតំបន់រកស៊ី។ ដូច្នេះ ពួកអាជ្ញាធរនៅក្រុងនោះ មិនព្រមឲ្យលិខិតអនុញ្ញាតទេ។ បងប្រុសយើងបានស្នើសុំលិខិតអនុញ្ញាតនោះពីពួកអាជ្ញាធរម្ដងទៀត ប៉ុន្តែការស្នើសុំនោះបានត្រូវគេច្រានចោល។
នៅសប្ដាហ៍ដំបូងដែលខ្ញុំបម្រើនៅបេតអែល អង្គការរបស់យើងបានលើករឿងក្ដីអំពីបញ្ហានោះទៅតុលាការ។ ដោយសារខ្ញុំបានធ្វើការនៅតុលាការមួយអស់ពីរឆ្នាំ នាក្រុងសាំងផល រដ្ឋមីណេសូតា ខ្ញុំយល់ច្បាស់អំពីរឿងក្ដីបែបនោះ។ មេធាវីម្នាក់របស់យើងបាននិយាយថា មហាស្រពស្ទេនលីធ្លាប់ប្រើសម្រាប់កម្មវិធីផ្សេងៗដូចជាភាពយន្ត និងការប្រគំតន្ត្រីជាដើម។ ដូច្នេះ គឺមិនសមហេតុសមផលទេដែលកម្មវិធីសាសនាគឺខុសច្បាប់។ តុលាការជាន់ទាបស្ដាប់រឿងនោះ ហើយចេញសេចក្ដីសម្រេចថា ពួកអាជ្ញាធរនៅក្រុងជើហ្ស៊ី បានបំពានសិទ្ធិសេរីភាពខាងសាសនារបស់យើង។ តុលាការនោះបានបញ្ជាឲ្យអាជ្ញាធរក្រុងផ្ដល់លិខិតអនុញ្ញាតដែលសំខាន់ចាំបាច់ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឃើញព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរទៅលើរបៀបដែលអង្គការប្រើផ្លូវច្បាប់ដើម្បីបញ្ជឿនកិច្ចការលោក។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងដែលខ្ញុំអាចចូលរួមក្នុងកិច្ចការនោះ។
បងប្អូនរបស់យើងចាប់ផ្ដើមកិច្ចការជួសជុលដ៏ធំ ហើយមិនដល់មួយឆ្នាំក្រោយពីការជួសជុលបានចាប់ផ្ដើម វគ្គបញ្ចប់នៃសាលាគីលាតជំនាន់ទី៧៩បានធ្វើឡើងនៅសាលសន្និបាតនោះ នៅថ្ងៃទី៨ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨៥។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គឺជាឯកសិទ្ធិដើម្បីជួយជាសមាជិកខាងច្បាប់ឲ្យកិច្ចការរាជាណាចក្រជឿនទៅមុខ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្កប់ចិត្តជាងអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ពិសោធន៍ ពេលធ្វើជាមេធាវីមុនចូលបេតអែល។ ខ្ញុំស្មានមិនដល់ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើខ្ញុំក្នុងរឿងក្ដីជាច្រើនទៀត។
ការការពារសិទ្ធិទទួលការព្យាបាលដោយមិនប្រើឈាម
ក្រោយពីឆ្នាំ១៩៨០ គ្រូពេទ្យនិងមន្ទីរពេទ្យច្រើនតែមិនធ្វើតាមសំណូមពររបស់សាក្សីពេញវ័យដែលចង់ប្រើវិធីព្យាបាលនិងផលិតផលដែលមិនរួមបញ្ចូលឈាម។ ស្ត្រីដែលមានផ្ទៃពោះមានការពិបាកខ្លាំងជាង ដោយសារចៅក្រមច្រើនតែគិតថាពួកគេគ្មានសិទ្ធិបដិសេធការបញ្ចូលឈាមទេ។ ចៅក្រមវែកញែកថា បើស្ត្រីនោះមិនព្រមទទួលការបញ្ចូលឈាមទេ គាត់អាចស្លាប់ ហើយទារកនឹងធំឡើងដោយកំព្រាម្ដាយ។
នៅថ្ងៃទី២៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៨៨ បងស្រីដឺនីស នីកូឡូបានបាត់បង់ឈាមយ៉ាងច្រើនក្រោយពីគាត់សម្រាលបានកូនប្រុសម្នាក់។ អេម៉ូក្លូប៊ីនក្នុងគ្រាប់ឈាមក្រហមរបស់គាត់បានធ្លាក់ចុះក្រោម៥.០។ ដោយសារគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ គ្រូពេទ្យចង់ឲ្យគាត់ទទួលយកការចាក់បញ្ចូលឈាម។ តែបងនីកូឡូមិនយល់ព្រមទេ។ នៅព្រឹកស្អែក ខាងមន្ទីរពេទ្យបានសុំការអនុញ្ញាតពីចៅក្រមដើម្បីបញ្ចូលឈាមឲ្យគាត់។ ចៅក្រមមិនបានផ្ដល់ឱកាសដល់បងនីកូឡូឬប្ដីរបស់គាត់ដើម្បីពន្យល់អំពីទស្សនៈរបស់ពួកគាត់ឡើយ ហើយចៅក្រមនោះថែមទាំងមិនបានប្រាប់ពួកគាត់ថា គាត់បានអនុញ្ញាតឲ្យមន្ទីរពេទ្យបញ្ចូលឈាមឲ្យបងនីកូឡូ។
នៅថ្ងៃសុក្រទី៣០ ខែធ្នូ ក្រុមគ្រូពេទ្យបានបញ្ចូលឈាមឲ្យបងនីកូឡូ ទោះជាប្ដីនិងសាច់ញាតិដែលនៅជាមួយគាត់បានបដិសេធយ៉ាងណាក៏ដោយ។ នៅល្ងាចនោះ សាច់ញាតិប៉ុន្មាននាក់និងអ្នកចាស់ទុំខ្លះបានត្រូវចាប់ខ្លួន ដោយសារពួកគេបានត្រូវគេចោទប្រកាន់ពីបទរារាំងគ្រូពេទ្យមិនឲ្យបញ្ចូលឈាមបងនីកូឡូ។ នៅព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ទី៣១ ខែធ្នូ ក្រុមអ្នកកាសែត ទូរទស្សន៍ និងវិទ្យុ ពីកន្លែងផ្សេងៗនៅក្រុងញូវយ៉ក បានផ្សាយព័ត៌មានអំពីការចាប់ខ្លួននេះ។
ខ្ញុំនិងបងហ្វីលីព ប្រុមឡេយពេលយើងនៅក្មេងជាង
នៅព្រឹកថ្ងៃច័ន្ទ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនឹងចៅក្រមនៃតុលាការជាន់ខ្ពស់ជាងម្នាក់ឈ្មោះមីលថុន ម៉ូឡិន។ ខ្ញុំបានរៀបរាប់អំពីរឿងក្ដីនោះដោយលើកបញ្ជាក់ថា ចៅក្រមម្នាក់ទៀតបានចុះហត្ថលេខាយល់ព្រមឲ្យគេបញ្ចូលឈាមដល់បងស្រីយើងដោយមិនបានស៊ើបអង្កេត។ ចៅក្រមម៉ូឡិនបានសុំខ្ញុំឲ្យមកបន្ទប់ការិយាល័យរបស់គាត់នៅរសៀលថ្ងៃនោះ ដើម្បីនិយាយអំពីហេតុការណ៍និងច្បាប់ដែលទាក់ទងនឹងរឿងក្ដីនោះ។ នៅល្ងាចនោះ បងហ្វីលីព ប្រុមឡេយដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យរបស់ខ្ញុំបានទៅជាមួយខ្ញុំដើម្បីជួបចៅក្រមម៉ូឡិន។ ចៅក្រមនោះក៏បានកោះហៅមេធាវីរបស់មន្ទីរពេទ្យឲ្យចូលរួមជាមួយយើង។ យើងបានជជែកតវ៉ាគ្នាយ៉ាងខ្លាំងៗ។ ក្នុងអំឡុងពេលសន្ទនានោះ បងប្រុមឡេយបានសរសេរនៅលើកំណត់របស់គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «សូមស្ងប់អារម្មណ៍បន្តិច»។ នោះគឺជាយោបល់ល្អមែន ដោយសារនៅពេលនោះ ខ្ញុំចង់និយាយយកឈ្នះមេធាវីរបស់មន្ទីរពេទ្យដើម្បីបើកបង្ហាញថាពួកគេគឺខុស។
ចាប់ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ៖ រីឆឺដ មុក, ហ្គ្រេហ្គោរី អូល, ផល ផូលីដូរ៉ូ, ហ្វីលីព ប្រុមឡេយ, ខ្ញុំ និងម៉ារីអូ ម៉ូរ៉េណូ។ ពួកយើងជាមេធាវីនៅថ្ងៃដែលយើងនិយាយការពាររឿងក្ដីមួយនៅតុលាការកំពូលនាសហរដ្ឋអាម៉េរិក ក្នុងរឿងក្ដីរវាងប៉មយាមនិងភូមិស្ត្រាថន (សូមមើលសៀវភៅរាជាណាចក្ររបស់ព្រះចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងហើយ! នៅទំព័រ១៦៥)។
ប្រហែលជាមួយម៉ោងក្រោយមក ចៅក្រមម៉ូឡិនបាននិយាយថា រឿងក្ដីនេះនឹងត្រូវដោះស្រាយមុនគេនៅព្រឹកស្អែក។ កាលដែលយើងចេញពីបន្ទប់គាត់ ចៅក្រមម៉ូឡិនបាននិយាយថា មេធាវីរបស់មន្ទីរពេទ្យនឹងត្រូវព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងនៅថ្ងៃស្អែក។ នោះមានន័យថា មេធាវីមិនស្រួលបង្ហាញថាមន្ទីរពេទ្យមានសិទ្ធិដើម្បីបង្ខំបងនីកូឡូឲ្យទទួលយកការបញ្ចូលឈាមទេ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាពង្រឹងទំនុកចិត្តខ្ញុំថាយើងមានឱកាសឈ្នះរឿងក្ដីនេះ។ គឺអស្ចារ្យមែនពេលខ្ញុំឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រើយើងដើម្បីសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។
យើងបានធ្វើការរហូតដល់យប់ជ្រៅដើម្បីត្រៀមពាក្យដែលត្រូវនិយាយនៅព្រឹកស្អែក។ សាលាកាត់ក្ដីនោះគឺនៅជិតបេតអែលប៊្រុគ្លីន ដូច្នេះបងប្អូនភាគច្រើនដែលបម្រើនៅផ្នែកច្បាប់បានដើរទៅទីនោះ។ ក្រោយពីចៅក្រមបួននាក់បានឮអំពីការជជែករបស់យើង ពួកគេបានច្រានចោលការបង្គាប់ឲ្យចាក់បញ្ចូលឈាម។ តុលាការជាន់ខ្ពស់បានធ្វើតាមសំណើរបស់បងនីកូឡូ ហើយបានចេញសេចក្ដីសម្រេចថាការចុះហត្ថលេខាលើបង្គាប់ ដោយមិនបានស្ដាប់ទស្សនៈរបស់អ្នកជំងឺជាមុនសិន គឺប្រឆាំងនឹងសិទ្ធិមនុស្ស។
មិនយូរក្រោយមកតុលាការកំពូលនៅរដ្ឋញូវយ៉ក បានបញ្ជាក់ថាបងនីកូឡូមានសិទ្ធិទទួលការព្យាបាលដោយមិនបញ្ចូលឈាម។ នេះគឺជារឿងក្ដីទី១ដែលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិចូលរួមក្នុងចំណោមរឿងក្ដីបួន ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការបញ្ចូលឈាមដែលបានត្រូវសម្រេចដោយតុលាការជាន់ខ្ពស់នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ (សូមមើលប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា « ការឈ្នះរឿងក្ដីនៅតុលាកំពូលរបស់រដ្ឋផ្សេងៗ») ខ្ញុំក៏បានចូលរួមជាមួយនឹងមេធាវីឯទៀតនៅបេតអែល ក្នុងរឿងក្ដីដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងសិទ្ធិចិញ្ចឹមអប់រំកូន ការលែងលះ ព្រមទាំងច្បាប់ស្ដីអំពីការប្រើប្រាស់ដីធ្លីនិងអគារ។
អាពាហ៍ពិពាហ៍និងជីវិតក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំនិងដូន ប្រពន្ធខ្ញុំ
ពេលដែលខ្ញុំបានជួបដូនដែលជាប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំជាលើកដំបូង គាត់គឺជាស្ត្រីមេម៉ាយដែលមានកូនបីនាក់។ គាត់ធ្វើការផង និងត្រួសត្រាយផង។ គាត់ឆ្លងកាត់ជីវិតដ៏លំបាក ហើយខ្ញុំពិតជាកោតស្ងើចចំពោះការតាំងចិត្តរបស់គាត់ក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ នៅឆ្នាំ១៩៩២ យើងបានចូលរួមមហាសន្និបាតប្រចាំតំបន់ដែលមានប្រធានថា «អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ»នៅក្រុងញូវយ៉ក ហើយខ្ញុំបានសុំគាត់ស្វែងយល់ចិត្តគ្នា។ យើងបានរៀបការមួយឆ្នាំក្រោយមក។ ប្រពន្ធខ្ញុំចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុតជានិច្ច ហើយចូលចិត្តសើចសប្បាយ។ នេះគឺជាអំណោយមួយពីព្រះយេហូវ៉ាសម្រាប់ខ្ញុំ។ ប្រពន្ធខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំបានសេចក្ដីល្អអស់មួយជីវិត។—សុភ. ៣១:១២
ពេលយើងរៀបការ កូនៗមានអាយុ១១ឆ្នាំ ១៣ឆ្នាំ និង១៦ឆ្នាំ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាឪពុកដ៏ល្អចំពោះពួកគេ ដូច្នេះខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់អាននិងធ្វើតាមអ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំអាចរកឃើញក្នុងសៀវភៅផ្សេងៗរបស់យើងអំពីការណែនាំដើម្បីធ្វើជាឪពុកចុង។ មានការពិបាកផ្សេងៗ ប៉ុន្តែខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលកូនៗបានចាត់ទុកខ្ញុំជាមិត្តដ៏គួរឲ្យទុកចិត្តរបស់ពួកគេនិងជាឪពុកដែលស្រឡាញ់ពួកគេ។ យើងតែងតែស្វាគមន៍មិត្តភក្ដិរបស់កូនៗយើងឲ្យមកផ្ទះរបស់យើង ហើយយើងចូលចិត្តសេពគប់ជាមួយនឹងមនុស្សវ័យក្មេងដ៏ពេញកម្លាំងទាំងនោះ។
នៅឆ្នាំ២០១៣ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំបានរើទៅរដ្ឋវិស្កុនស៊ិន ដើម្បីជួយថែរក្សាឪពុកម្ដាយរបស់យើងដែលមានវ័យចាស់។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ដែលកិច្ចបម្រើរបស់ខ្ញុំនៅបេតអែលនៅតែបន្ត។ ខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបន្តជួយកិច្ចការខាងច្បាប់សម្រាប់អង្គការរបស់យើងជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការបណ្ដោះអាសន្ន។
ការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងមួយរំពេច
នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៨ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថាខ្ញុំច្រើនតែមានស្លេស្មដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចេះតែគ្រហែម។ គ្រូពេទ្យបានពិនិត្យមើលខ្ញុំ ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចរកឃើញថាបញ្ហានោះបណ្ដាលមកពីអ្វីទេ។ ក្រោយមកគ្រូពេទ្យម្នាក់ទៀតបានឲ្យយោបល់ខ្ញុំទៅជួបគ្រូពេទ្យផ្នែកសរសៃ។ ក្រោយមកខ្ញុំបានជួបគ្រូពេទ្យផ្នែកសរសៃ នៅខែមករា ឆ្នាំ២០១៩ ហើយគ្រូពេទ្យនោះបានរកឃើញថាខ្ញុំទំនងជាមានជំងឺដ៏កម្រមួយ ដែលក្រោយមកនឹងមានឥទ្ធិពលធ្ងន់ធ្ងរលើរូបកាយរបស់ខ្ញុំទាំងមូល។
បីថ្ងៃក្រោយមក កាលដែលខ្ញុំកំពុងជិះស្គី ខ្ញុំបានដួល ហើយបាក់កដៃស្ដាំរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជិះស្គីតាំងពីតូច ដូច្នេះខ្ញុំអាចជិះវាបានយ៉ាងស្ទាត់។ ហេតុនេះ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមលែងអាចបញ្ជាសរសៃសាច់ដុំទៀតហើយ។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាជំងឺរបស់ខ្ញុំកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗយ៉ាងលឿនបែបនោះទេ ហើយនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែពិបាកនិយាយ ធ្វើចលនា និងពិបាកលេប។
ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលខ្ញុំអាចរួមចំណែកក្នុងការជួយអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយធ្វើជាមេធាវី។ ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តដែលខ្ញុំអាចសរសេរអត្ថបទជាច្រើនក្នុងទស្សនាវដ្ដីដែលបានត្រូវបោះពុម្ពសម្រាប់គ្រូពេទ្យ មេធាវី និងចៅក្រម។ ខ្ញុំក៏ថ្លែងសុន្ទរកថានៅទូទាំងពិភពលោក នៅចំពោះមុខគ្រូពេទ្យនិងមេធាវី ដើម្បីនិយាយការពារសិទ្ធិរបស់រាស្ត្រព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការជ្រើសរើសវិធីព្យាបាលដោយមិនបញ្ចូលឈាម។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានទស្សនៈដូចលូកា ១៧:១០ដែលថា៖ ‹ខ្ញុំជាខ្ញុំបម្រើឥតប្រយោជន៍។ អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ ជាអ្វីដែលខ្ញុំគួរតែធ្វើ›។
