ជីវប្រវត្ដិ
ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យខ្ញុំទទួលជោគជ័យក្នុងកិច្ចបម្រើលោក
ខ្ញុំបានប្រាប់នាយទាហានថាខ្ញុំបានចូលក្នុងគុកម្ដងហើយ ដោយសារខ្ញុំមិនចូលប្រយុទ្ធ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា៖ «តើលោកនឹងបង្ខំខ្ញុំឲ្យធ្វើដូច្នេះម្ដងទៀតឬ?»។ នេះគឺជាលើកទី២ដែលខ្ញុំបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យចូលបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពសហរដ្ឋអាម៉េរិក។
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩២៦ នាភូមិគ្រូកស៊្វីល រដ្ឋអូហៃយ៉ូ នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកកាន់សាសនាទេ ប៉ុន្ដែពួកគាត់បានប្រាប់យើងដែលជាកូនទាំង៨នាក់ឲ្យទៅវិហារ។ ខ្ញុំបានទៅវិហារមេតូឌីស្ទ។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៤ឆ្នាំ គ្រូគង្វាលបានឲ្យរង្វាន់មួយដល់ខ្ញុំ ពីព្រោះខ្ញុំបានទៅវិហាររាល់ថ្ងៃអាទិត្យអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំ។
បងម៉ាគ្រិត វ៉លខឺ (រាប់ពីខាងឆ្វេង បងស្រីទី២) បានជួយខ្ញុំរៀនសេចក្ដីពិត
នៅពេលនោះ បងស្រីម៉ាគ្រិត វ៉លខឺដែលជាអ្នកជិតខាងយើង ហើយដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់បានចាប់ផ្ដើមមកជួបម្ដាយខ្ញុំហើយនិយាយជាមួយនឹងគាត់អំពីគម្ពីរ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដចូលរួមជាមួយនឹងពួកគាត់។ ម្ដាយខ្ញុំបានគិតថាខ្ញុំនឹងរំខានពួកគាត់ពេលសិក្សា ដូច្នេះគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យចេញទៅក្រៅផ្ទះ។ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំបន្ដព្យាយាមស្តាប់ការពិភាក្សារបស់ពួកគាត់។ ក្រោយពីបងម៉ាគ្រិតបានមកជួបម្ដាយខ្ញុំពីរបីដងទៀត គាត់បានសួរខ្ញុំថា៖ «តើប្អូនស្គាល់ឈ្មោះព្រះទេ?»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «អ្នកណាក៏ស្គាល់ដែរ គឺព្រះ»។ គាត់បាននិយាយថា៖ «សូមយកគម្ពីរប្អូនមក ហើយសូមបើកមើលទំនុកតម្កើង ៨៣:១៨»។ ខ្ញុំបានបើកមើល ហើយខ្ញុំបានរកឃើញថានាមព្រះគឺយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានរត់ទៅប្រាប់មិត្ដភក្ដិរបស់ខ្ញុំថា៖ «យប់នេះពេលពួកឯងទៅដល់ផ្ទះវិញ សូមបើកមើលគម្ពីរនៅទំនុកតម្កើង ៨៣:១៨ ហើយមើលថាឈ្មោះព្រះជាអ្វី»។ អ្នកអាចនិយាយថាខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយភ្លាមៗ។
ខ្ញុំបានសិក្សាគម្ពីរ ហើយបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៤១។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចដឹកនាំការសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្ដម្ដាយខ្ញុំនិងបងប្អូនខ្ញុំឲ្យមកកិច្ចប្រជុំនោះ ហើយពួកគាត់ទាំងអស់បានចាប់ផ្ដើមមកចូលរួមក្រុមសិក្សាសៀវភៅដែលខ្ញុំបានដឹកនាំ។ ក៏ប៉ុន្ដែ ឪពុករបស់ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ទេ។
ការប្រឆាំងក្នុងផ្ទះ
ខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចថែមទៀតក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយខ្ញុំបានប្រមូលទុកសៀវភៅជាច្រើនដែលបោះពុម្ពដោយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ថ្ងៃមួយ ឪពុកខ្ញុំបានចង្អុលទៅសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ ហើយនិយាយថា៖ «ឯងឃើញសៀវភៅទាំងអស់នោះទេ? ពុកចង់ឲ្យយកវាចេញពីផ្ទះនេះទៅ ហើយឯងក៏ចេញដែរទៅ»។ ខ្ញុំបានចេញពីផ្ទះ ហើយបានទៅរស់នៅភូមិស៊េនស៊្វីលដែលនៅជិតនោះ នារដ្ឋអូហៃយ៉ូ ប៉ុន្ដែខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅវិញទៅមកដើម្បីលើកទឹកចិត្ដក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។
ឪពុកខ្ញុំបានព្យាយាមបញ្ឈប់ម្ដាយខ្ញុំមិនឲ្យចូលរួមកិច្ចប្រជុំ។ ជួនកាល ពេលម្ដាយខ្ញុំកំពុងចេញទៅកិច្ចប្រជុំ ឪពុកបានរត់តាមពីក្រោយគាត់ ហើយចាប់ទាញគាត់ឲ្យចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញ។ ប៉ុន្ដែ ម្ដាយខ្ញុំរត់ចេញទៅតាមទ្វារមួយទៀត ហើយទៅកិច្ចប្រជុំ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ម្ដាយខ្ញុំថា៖ «កុំបារម្ភម៉ែ គាត់នឹងហត់លែងរត់តាមទៀត»។ ក្រោយមក ឪពុកខ្ញុំលែងព្យាយាមបញ្ឈប់ម្ដាយខ្ញុំទៀត ហើយម្ដាយខ្ញុំបានចូលរួមកិច្ចប្រជុំដោយសេរី។
ពេលសាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយបានចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ១៩៤៣ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមថ្លែងសុន្ទរកថាក្នុងសាលានោះនៅក្រុមជំនុំខ្ញុំ។ ឱវាទដែលខ្ញុំបានទទួលបន្ទាប់ពីផ្នែករបស់ខ្ញុំនៅសាលានោះបានជួយខ្ញុំឲ្យថ្លែងសុន្ទរកថាបានប្រសើរជាង។
អព្យាក្រឹតភាពក្នុងអំឡុងសង្គ្រាម
នៅឆ្នាំ១៩៤៤ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ខ្ញុំបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យចូលបម្រើក្នុងជួរកងទ័ព។ ខ្ញុំបានទៅបន្ទាយទាហានហ្វត ហេស នាក្រុងកូឡាំបឺស រដ្ឋអូហៃយ៉ូ បានពិនិត្យសុខភាព ហើយបានបំពេញឯកសារ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាយទាហាននៅទីនោះថាខ្ញុំនឹងមិនចូលធ្វើទាហានទេ។ ពួកគេបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅផ្ទះ។ ប៉ុន្ដែ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ប៉ូលិសម្នាក់បានមកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «ខូវិណ រ៉ូបិសិន ខ្ញុំមានដីកាចាប់ខ្លួនអ្នក»។
ពីរសប្ដាហ៍ក្រោយមក នៅតុលាការចៅក្រមបាននិយាយថា៖ «បើនោះស្រេចលើខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងដាក់ទោសអ្នកឲ្យជាប់គុកអស់មួយជីវិត។ តើអ្នកមានអ្វីចង់និយាយទេ?»។ ខ្ញុំបានតបឆ្លើយថា៖ «សូមគោរពលោកចៅក្រម រដ្ឋាភិបាលគួរតែចាត់ទុកខ្ញុំជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាសនា។ ខ្ញុំបង្រៀនមនុស្សគ្រប់គ្នានៅមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយខ្ញុំបានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រដល់មនុស្សជាច្រើន»។ * (សូមមើលកំណត់សម្គាល់) ចៅក្រមនោះបានប្រាប់គណៈវិនិច្ឆ័យថា៖ «អ្នកទាំងអស់គ្នាមិនមែននៅទីនេះដើម្បីសម្រេចចិត្ដថាបុរសវ័យក្មេងម្នាក់នេះជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាសនាឬមិនមែនទេ។ អ្នកទាំងអស់គ្នានៅទីនេះដើម្បីសម្រេចចិត្ដថាបុរសនេះព្រមចូលបម្រើក្នុងកងទ័ពឬមិនព្រម»។ មិនដល់កន្លះម៉ោងផង គណៈវិនិច្ឆ័យបានសម្រេចចិត្ដថាខ្ញុំមានទោស។ ចៅក្រមបានកាត់ទោសខ្ញុំឲ្យជាប់គុករយៈពេលប្រាំឆ្នាំនៅក្រុងអាសឡិន រដ្ឋកិនថឹកគី។
ព្រះយេហូវ៉ាការពារខ្ញុំនៅក្នុងគុក
អស់រយៈពេលពីរសប្ដាហ៍ដំបូងខ្ញុំបាននៅក្នុងគុកនាក្រុងកូឡាំបឺស រដ្ឋអូហៃយ៉ូ ហើយនៅថ្ងៃដំបូងខ្ញុំបានស្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់គុក។ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ខ្ញុំមិនអាចនៅក្នុងបន្ទប់គុកប្រាំឆ្នាំបានទេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឡើយ»។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ អ្នកយាមគុកបានឲ្យខ្ញុំចេញពីបន្ទប់គុក។ ខ្ញុំបានដើរទៅជិតបុរសអ្នកទោសម្នាក់ដែលខ្ពស់និងមានស្មាធំ ហើយយើងបានឈរនៅទីនោះមើលទៅក្រៅបង្អួច។ គាត់បានសួរខ្ញុំថា៖ «មានទោសអី អាតឿ?»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់»។ គាត់បាននិយាយថា៖ «អីចឹងហេតុអ្វីឯងនៅទីនេះ?»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិនចូលធ្វើសង្គ្រាមនិងមិនសម្លាប់មនុស្សទេ»។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ពួកគេដាក់គុកឯងដោយសារឯងមិនសម្លាប់មនុស្ស។ តែពួកគេដាក់គុកមនុស្សឯទៀតដោយសារមនុស្សទាំងនោះសម្លាប់អ្នកឯទៀត។ តើនេះសមហេតុផលទេ?»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «អត់ទេ»។
បន្ទាប់មក គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំជាប់គុកមួយទៀតអស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំ ហើយនៅទីនោះខ្ញុំបានអានសៀវភៅខ្លះរបស់ពួកឯង»។ ពេលខ្ញុំឮដូច្នេះ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ា សូមជួយខ្ញុំធ្វើឲ្យបុរសនេះនៅខាងខ្ញុំផង»។ រំពេចនោះ ផលដែលជាអ្នកទោសនោះ បាននិយាយថា៖ «បើមនុស្សទាំងនេះធ្វើបាបឯង ឯងគ្រាន់តែប្រាប់ខ្ញុំមក។ ខ្ញុំនឹងចាត់ការពួកគេ»។ ដូច្នេះក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំនៅទីនោះ ខ្ញុំមិនមានបញ្ហាជាមួយនឹងក្រុមអ្នកទោស៥០នាក់ទាំងនោះឡើយ។
ខ្ញុំនៅក្នុងចំណោមសាក្សីដែលជាប់គុកដោយសារអព្យាក្រឹតភាព នៅក្រុងអាសឡិន រដ្ឋកិនថឹកគី
ពេលមន្ដ្រីគុកបានផ្លាស់ខ្ញុំទៅគុកនៅក្រុងអាសឡិន ខ្ញុំបានជួបបងប្អូនខ្លះដែលមានភាពចាស់ទុំដែលនៅទីនោះរួចហើយ។ ពួកគាត់បានជួយខ្ញុំនិងអ្នកឯទៀតឲ្យនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគាត់បានឲ្យយើងអានអំណានគម្ពីរប្រចាំសប្ដាហ៍ ហើយយើងបានរៀបចំសំណួរនិងចម្លើយសម្រាប់ការជួបជុំគ្នានោះដែលយើងហៅថាការជួបជុំគ្នាដើម្បីពិគ្រោះគម្ពីរ។ យើងបានស្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់គុកធំដែលមានគ្រែនៅជាប់នឹងជញ្ជាំង។ មានបងប្រុសម្នាក់ដែលបានរៀបចំតំបន់ផ្សាយរបស់យើង។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «រ៉ូបិសិន ប្អូនមានភារកិច្ចចំពោះគ្រែប៉ុន្មាននេះ។ អ្នកណាដែលមកគ្រែនោះគឺជាតំបន់ផ្សាយរបស់ប្អូន។ សូមធ្វើឲ្យប្រាកដថាប្អូនផ្សព្វផ្សាយឲ្យគាត់មុនគាត់ចេញ»។ នោះគឺជារបៀបដែលយើងផ្សព្វផ្សាយដោយមានរបៀបរៀបរយ។
អ្វីដែលខ្ញុំបានរកឃើញនៅក្រៅគុក
សង្គ្រាមលោកលើកទី២បានចប់នៅឆ្នាំ១៩៤៥ ប៉ុន្ដែខ្ញុំនៅតែជាប់គុកអស់មួយរយៈពេលក្រោយមក។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភអំពីក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដោយសារឪពុកខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «បើអាចចាត់ការឯងបាន ស្រួលបញ្ឈប់សមាជិកផ្សេងទៀត»។ ក្រោយពីខ្ញុំបានត្រូវដោះលែង ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលនិងសប្បាយចិត្ដដោយសារសមាជិក៧នាក់ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំចូលរួមកិច្ចប្រជុំ ហើយប្អូនស្រីម្នាក់របស់ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកទោះជាឪពុកប្រឆាំងក៏ដោយ។
ពេលចេញទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងបងដេមេទ្រាស ផាផាចូចដែលជាអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងដែលបានចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅឆ្នាំ១៩១៣
ពេលសង្គ្រាមនៅប្រទេសកូរ៉េបានចាប់ផ្ដើមនាឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យចូលបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពជាលើកទី២។ គេបានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅបន្ទាយទាហានហ្វត ហេសម្ដងទៀត។ ក្រោយពីសាកល្បងសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ នាយទាហានម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «ក្នុងក្រុមរបស់អ្នក អ្នកមានពិន្ទុខ្ពស់»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ខ្ញុំនឹងមិនចូលបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពទេ»។ ខ្ញុំបានដកស្រង់បទគម្ពីរនៅធីម៉ូថេទី២ ២:៣ ហើយបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំជាទាហានរបស់គ្រិស្ដរួចហើយ»។ បន្ទាប់ពីគាត់នៅស្ងៀមយ៉ាងយូរ គាត់បាននិយាយថា៖ «អ្នកអាចចេញទៅបាន»។
មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបានចូលរួមប្រជុំបេតអែលនៅមហាសន្និបាតមួយនាក្រុងស៊ីនស៊ីនណាធី រដ្ឋអូហៃយ៉ូ។ បងប្រុសមីលថុន ហេនសូលបានប្រាប់យើងថានៅបេតអែលត្រូវការបងប្អូនប្រុសដែលចង់ខំប្រឹងធ្វើការដើម្បីរាជាណាចក្រ។ ខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំបម្រើនៅបេតអែល ហើយបានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យចូល។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅបេតអែលនាតំបន់ប៊្រុគ្លីន នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៥៤ ហើយខ្ញុំបានបម្រើនៅបេតអែលតាំងពីពេលនោះមក។
ខ្ញុំតែងតែមានកិច្ចការជាច្រើននៅបេតអែល។ អស់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ ខ្ញុំបានត្រួតពិនិត្យម៉ាស៊ីនចំហាយកម្ដៅនៅក្នុងកន្លែងបោះពុម្ពនិងអគារការិយាល័យ ហើយធ្វើជាជាងជួសជុលម៉ាស៊ីននិងសោផ្សេងៗ។ ខ្ញុំក៏បានធ្វើការនៅសាលសន្និបាតផ្សេងៗនាក្រុងញូវយ៉ក។
ពេលថែរក្សាម៉ាស៊ីនចំហាយកម្ដៅនៅអគារការិយាល័យនៅបេតអែលនាតំបន់ប៊្រុគ្លីន
ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្ដកម្មវិធីនៅបេតអែលខ្លាំងណាស់ដូចជាការគោរពប្រណិប័តន៍ពេលព្រឹក និងការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមជាក្រុមគ្រួសារបេតអែល ព្រមទាំងការផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងក្រុមជំនុំផងដែរ។ អ្វីៗទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលគ្រប់ក្រុមគ្រួសារនៃសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគួរតែធ្វើជាទៀងទាត់។ ពេលឪពុកម្ដាយនិងកូនពិចារណាបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃជាមួយគ្នា គោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារជាទៀងទាត់ រួមចំណែកក្នុងកិច្ចប្រជុំ ហើយខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ នោះសមាជិកទាំងអស់ក្នុងក្រុមគ្រួសារទំនងជានឹងនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច។
ខ្ញុំមានមិត្ដភក្ដិជាច្រើននៅបេតអែលនិងនៅក្រុមជំនុំ។ មិត្ដភក្ដិខ្លះគឺជាអ្នកដែលព្រះបានរើសតាំង ហើយបានទៅស្ថានសួគ៌រួចហើយ។ មិត្ដភក្ដិខ្លះទៀតមិនមែនជាអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងទេ។ ប៉ុន្ដែ អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់ជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ រួមទាំងសមាជិកបេតអែលដែរ។ បើខ្ញុំមានទំនាស់ជាមួយនឹងបងប្អូនម្នាក់ ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាព។ ខ្ញុំគិតអំពីបទគម្ពីរនៅម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤និងរបៀបដែលយើងគួរដោះស្រាយទំនាស់របស់យើង។ គឺមិនងាយស្រួលឲ្យយើងនិយាយពាក្យ«សុំទោស»ទេ ប៉ុន្ដែទំនាស់ភាគច្រើនបានត្រូវដោះស្រាយតាមរបៀបនេះ។
លទ្ធផលល្អដែលមកពីកិច្ចបម្រើរបស់ខ្ញុំ
ឥឡូវខ្ញុំពិបាកផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ដោយសារអាយុរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្ដែខ្ញុំមិនបានឈប់ព្យាយាមទេ។ ខ្ញុំបានរៀនភាសាចិនកុកងឺបន្ដិចបន្ដួច ហើយចូលចិត្ដជួបជនជាតិចិននៅតាមផ្លូវ។ នៅព្រឹកខ្លះខ្ញុំចែកទស្សនាវដ្ដីអស់៣០ឬ៤០ក្បាលដល់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍។
ពេលផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិចិន នៅតំបន់ប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក
ខ្ញុំថែមទាំងបានធ្វើការត្រឡប់ទៅជួបនៅប្រទេសចិន! ថ្ងៃមួយ ក្មេងស្រីរួសរាយម្នាក់បានញញឹមដាក់ខ្ញុំ កាលដែលនាងបានដើរចែកចាយក្រដាសផ្សាយពាណិជ្ជកម្មសម្រាប់កន្លែងលក់ផ្លែឈើ។ ខ្ញុំបានញញឹមហើយស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិងទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! (Awake!) ជាភាសាចិនដល់នាង។ នាងបានយកទស្សនាវដ្ដីទាំងនោះហើយបានប្រាប់ខ្ញុំថានាងឈ្មោះខេធី។ ក្រោយមក ពេលណាខេធីឃើញខ្ញុំ នាងបានមកនិយាយជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបង្រៀននាងអំពីឈ្មោះនៃផ្លែឈើនិងបន្លែជាភាសាអង់គ្លេស ហើយនាងបានថាតាមខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់បទគម្ពីរដល់នាងដែរ ហើយនាងបានទទួលយកសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀន។ ប៉ុន្ដែ ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំលែងឃើញនាងទៀត។
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំបានស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីដល់ក្មេងស្រីម្នាក់ទៀតដែលដើរចែកចាយក្រដាសផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ហើយនាងបានទទួលយកទស្សនាវដ្ដីទាំងនោះ។ មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក នាងបានហុចទូរស័ព្ទរបស់នាងឲ្យខ្ញុំហើយបាននិយាយថា៖ «សូមនិយាយទៅប្រទេសចិន»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកណានៅប្រទេសចិនទេ»។ ប៉ុន្ដែ នាងបានបង្ខំខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំបានយកទូរស័ព្ទនោះហើយបាននិយាយថា៖ «អាឡូ ខ្ញុំគឺរ៉ូបិសិន»។ សំឡេងម្ខាងទៀតថា៖ «ពូរ៉ូប៊ី ខ្ញុំគឺខេធី។ ខ្ញុំមកប្រទេសចិនវិញហើយ»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ប្រទេសចិន?»។ ខេធីបានឆ្លើយថា៖ «ចាស! ពូរ៉ូប៊ី ពូឃើញក្មេងស្រីដែលហុចទូរស័ព្ទឲ្យពូទេ? នាងគឺជាប្អូនស្រីខ្ញុំ។ ពូបានបង្រៀនខ្ញុំអំពីអ្វីៗល្អជាច្រើន។ សូមបង្រៀននាងដូចដែលពូបានបង្រៀនខ្ញុំ»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ខេធី ពូនឹងព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាព។ អរគុណដែលប្រាប់ពូថាក្មួយនៅឯណា»។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនឹងប្អូនស្រីរបស់ខេធីជាលើកចុងក្រោយ។ ទោះជាឥឡូវក្មេងស្រីទាំងពីរនាក់នេះនៅទីណាក៏ដោយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាពួកគេរៀនថែមទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់រយៈពេល៧៣ឆ្នាំ ហើយខ្ញុំសប្បាយដែលលោកបានជួយខ្ញុំឲ្យរក្សាអព្យាក្រឹតភាព និងនៅស្មោះត្រង់ពេលនៅក្នុងគុក។ ម្យ៉ាងទៀត បងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំថាពួកគេបានទទួលការលើកទឹកចិត្ដ ពេលឃើញខ្ញុំស៊ូទ្រាំនឹងការប្រឆាំងពីឪពុកដោយមិនឈប់ព្យាយាម។ នៅទីបំផុត ម្ដាយខ្ញុំនិងបងប្អូន៦នាក់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។ សូម្បីតែចិត្ដគំនិតរបស់ឪពុកខ្ញុំក៏ផ្លាស់ប្ដូរបន្ដិចដែរ ហើយគាត់បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំខ្លះមុនគាត់ស្លាប់។
ប្រសិនបើជាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ សមាជិកក្រុមគ្រួសារនិងមិត្ដភក្ដិរបស់ខ្ញុំដែលបានស្លាប់នឹងមានជីវិតឡើងវិញនៅពិភពលោកថ្មី។ សូមស្រមៃគិតថា យើងនឹងមានអំណរយ៉ាងណាកាលដែលយើងគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរហូតជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់! * (សូមមើលកំណត់សម្គាល់)
^ វគ្គ 14 នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក រដ្ឋាភិបាលមិនបានតម្រូវឲ្យអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាសនាបំពេញកាតព្វកិច្ចយោធាទេ។
^ វគ្គ 32 កាលដែលអត្ថបទនេះបានត្រូវរៀបចំដើម្បីបោះពុម្ព បងខូវិណ រ៉ូបិសិនបានស្លាប់ដោយរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។
