១៩២១ មួយរយឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ

លេង

នៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩២១ មានសំណួរសម្រាប់និស្សិតគម្ពីរថា៖ «តើយើងអាចទន្ទឹងរង់ចាំធ្វើកិច្ចការអ្វីខ្លះនៅឆ្នាំនេះ?»។ បន្ទាប់មកទស្សនាវដ្ដីនោះបានផ្ដល់ចម្លើយពីអេសាយ ៦១:១, ២ ដែលរំលឹកពួកគេអំពីភារកិច្ចរបស់ពួកគេដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ ខគម្ពីរនោះចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងខ្ញុំឲ្យប្រកាសដំណឹងល្អ ដល់ជនដែលមានចិត្តសុភាព... ថែមទាំងផ្សព្វផ្សាយអំពីឆ្នាំដែលព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត និងអំពីថ្ងៃសងសឹករបស់ព្រះនៃយើង»។

អ្នកផ្សាយដ៏ក្លាហាន

និស្សិតគម្ពីរត្រូវការចិត្តក្លាហាន ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ ពួកគេត្រូវប្រកាស«ដំណឹងល្អ»ដល់មនុស្សដែលមានចិត្តសុភាព ព្រមទាំងប្រកាសអំពី«ថ្ងៃសងសឹក»ដល់មនុស្សអាក្រក់ដែរ។

បងប្រុសចន ហុសកិនដែលរស់នៅប្រទេសកាណាដា បានផ្សព្វផ្សាយដោយចិត្តក្លាហាន ទោះជាគាត់ទទួលការប្រឆាំងក៏ដោយ។ នៅដើមឆ្នាំ១៩២១ គាត់បានជួបគ្រូគង្វាលពីនិកាយមេតូឌីស្ទ។ បងហុសកិនចាប់ផ្ដើមការសន្ទនាដោយនិយាយថា៖ «សូមយើងនិយាយគ្នាលេងៗអំពីគម្ពីរ ហើយបើមានចំណុចណាដែលយើងមិនយល់ស្រប យើងនៅតែអាចបញ្ចប់ការសន្ទនាដោយស្រួលបួល និងនៅតែរាប់អានគ្នា»។ ប៉ុន្តែ នោះមិនបានកើតឡើងទេ។ បងហុសកិននិយាយថា៖ «ក្រោយយើងបាននិយាយគ្នាតែប៉ុន្មាននាទី [គ្រូគង្វាលនោះ]វ៉ៃទ្វារផ្ទះខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ បានជាខ្ញុំស្មានថាកញ្ចក់ទ្វារនឹងបែក»។

គ្រូគង្វាលនោះបានស្រែកថា៖ «ម៉េចមិនទៅរកអ្នកមិនជឿ ហើយនិយាយជាមួយគេទៅ?»។ បងហុសកិនមិនបានតបឆ្លើយទេ តែពេលគាត់ចេញទៅ គាត់គិតក្នុងចិត្តថា‹ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយជាមួយអ្នកមិនជឿហើយតើ!›។

នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពេលគ្រូគង្វាលនោះថ្លែងសុន្ទរកថានៅវិហាររបស់គាត់ គាត់បាននិយាយមិនល្អអំពីបងហុសកិន។ បងហុសកិននិយាយថា៖ «គាត់បានព្រមានក្រុមជំនុំរបស់គាត់អំពីខ្ញុំ ហើយថាខ្ញុំជាអ្នកភូតភរខ្លាំងជាងគេដែលមិនធ្លាប់មាននៅក្រុងនោះ ព្រមទាំងថាខ្ញុំសមនឹងឲ្យគេបាញ់សម្លាប់»។ ប៉ុន្តែនេះមិនបានបញ្ឈប់បងហុសកិនទេ។ គាត់បានបន្តផ្សព្វផ្សាយ ហើយនិយាយជាមួយមនុស្សជាច្រើន។ បងហុសកិននិយាយបន្តទៀតថា៖ «ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងនោះខ្លាំងណាស់។ អ្នកខ្លះថែមទាំងនិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំដឹងថាអ្នកកំពុងធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះ!› ហើយពួកគេបានស្នើសុំជួយបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្ញុំ»។

ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន និងការសិក្សាជាក្រុមគ្រួសារ

ដើម្បីជួយអ្នកចាប់អារម្មណ៍ឲ្យរីកចម្រើន និស្សិតគម្ពីរបានបោះពុម្ពសំណួរនិងចម្លើយពីគម្ពីរជាទៀងទាត់ក្នុងទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង(The Golden Age)។ * ទស្សនាវដ្ដីនោះក៏មានសំណួរពីគម្ពីរសម្រាប់ប្អូនៗវ័យក្មេង ដែលឪពុកម្ដាយអាចយកមកពិចារណាជាមួយកូនៗ។ ឪពុកម្ដាយបានសួរសំណួរដល់កូន ហើយជួយពួកគេឲ្យរកឃើញចម្លើយពីគម្ពីរ។ សំណួរខ្លះ ដូចជា«តើមានសៀវភៅប៉ុន្មានក្នុងគម្ពីរ?» បានបង្រៀនព័ត៌មានបឋមៗអំពីគម្ពីរ។ សំណួរផ្សេងទៀត ដូចជា«តើគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ៗគួររំពឹងថាគាត់នឹងទទួលការបៀតបៀនឬទេ?» ជួយប្អូនៗវ័យក្មេងឲ្យត្រៀមខ្លួនផ្សព្វផ្សាយដោយចិត្តក្លាហាន។

មានសំណួរអំពីគម្ពីរសម្រាប់បុគ្គលដែលស្គាល់គម្ពីរច្បាស់ជាង។ ពួកគេអាចរកចម្លើយពីសៀវភៅទី១នៃការសិក្សាអំពីបទគម្ពីរ(Studies in the Scriptures)។ បុគ្គលជាច្រើននាក់បានទទួលប្រយោជន៍ពីសំណួរទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង ថ្ងៃទី២១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩២១ បានប្រកាសថាសំណួរទាំងនោះនឹងលែងបោះពុម្ពទៀត។ ហេតុអ្វី?

សៀវភៅថ្មី!

សៀវភៅពិណរបស់ព្រះ

កាតដែលប្រាប់ថាគួរអានទំព័រណាខ្លះ

កាតសំណួរ

បងប្អូនជាអ្នកនាំមុខបានយល់ថា សិស្សគម្ពីរថ្មីត្រូវរៀនគម្ពីរតាមប្រធានបទម្ដងមួយៗ។ ដូច្នេះនៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩២១ សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថាពិណរបស់ព្រះ(The Harp of God)បានត្រូវចេញផ្សាយ។ អ្នកចាប់អារម្មណ៍ដែលទទួលសៀវភៅនោះក៏អាចរៀនវគ្គសិក្សាដោយខ្លួនឯង។ វគ្គសិក្សានោះជួយមនុស្សឲ្យរៀនអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះដើម្បីឲ្យមនុស្សជាតិមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ តើវគ្គសិក្សានោះបានធ្វើឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច?

ពេលបុគ្គលណាម្នាក់ទទួលសៀវភៅនោះ គាត់ទទួលកាតតូចមួយដែលប្រាប់គាត់អំពីទំព័រណាដែលគាត់គួរអាន។ នៅសប្ដាហ៍បន្ទាប់ គាត់ទទួលកាតមួយដែលមានសំណួរផ្សេងៗអំពីអ្វីដែលគាត់បានអាន ហើយនៅចុងកាតនោះ ប្រាប់អំពីទំព័រខ្លះទៀតដែលគាត់គួរអានសម្រាប់សប្ដាហ៍ក្រោយ។

មួយសប្ដាហ៍ម្ដងអស់១២សប្ដាហ៍ សិស្សនោះទទួលកាតថ្មីតាមសំបុត្រពីក្រុមជំនុំដែលនៅជិតគាត់។ បងប្អូនវ័យចាស់ឬបងប្អូនដែលមិនអាចផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ច្រើនតែជាអ្នកផ្ញើកាតនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ បងស្រីអាណា ហ្គាដណឺពីក្រុងមិលវ៉េល រដ្ឋប៉ិនស៊ីវ៉ានី សហរដ្ឋអាម៉េរិក នឹកចាំថា៖ «ពេលសៀវភៅពិណរបស់ព្រះបានចេញផ្សាយ បងស្រីខ្ញុំដែលពិការឈ្មោះថែល អាចធ្វើច្រើនជាងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ គាត់ត្រូវផ្ញើកាតដែលមានសំណួរទាំងនោះដល់បុគ្គលផ្សេងៗ»។ ពេលសិស្សបង្ហើយវគ្គសិក្សានោះ បងប្អូនណាម្នាក់ពីក្រុមជំនុំបានទៅជួបគាត់ ដើម្បីជួយគាត់ឲ្យរៀនថែមទៀតអំពីគម្ពីរ។

បងថែល ហ្គាដណឺអង្គុយលើរទេះរុញរបស់គាត់

កិច្ចការនៅខាងមុខ

នៅចុងឆ្នាំនោះ បងប្រុសចូសេហ្វ រ៉ូធើហ្វឺតបានផ្ញើសំបុត្រមួយទៅក្រុមជំនុំនានា។ គាត់សរសេរថា៖ «កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រព្រះនៅឆ្នាំនេះ គឺធ្វើឡើងនៅកន្លែងច្រើនជាង និងជួយមនុស្សច្រើនជាងឆ្នាំមុនៗទៅទៀត»។ គាត់បន្ថែមថា៖ «នៅសល់កិច្ចការច្រើនទៀត។ សូមលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀត ឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យនេះ»។ និស្សិតគម្ពីរពិតជាបានធ្វើតាមយោបល់នោះ។ នៅឆ្នាំ១៩២២ ពួកគេបានផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងអង់អាចក្លាហានអំពីរាជាណាចក្រព្រះច្រើនជាងពេលមុនៗ។

មិត្តសម្លាញ់ដ៏អង់អាច

និស្សិតគម្ពីរបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនដោយជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគេគឺជាមិត្តដ៏អង់អាច«ដែលកើតមក ដើម្បីជួយគ្នានៅពេលមានទុក្ខលំបាក» ដូចដែលបានត្រូវបង្ហាញក្នុងបទពិសោធន៍ខាងក្រោមនេះ។—សុភ. ១៧:១៧

នៅថ្ងៃអង្គារទី៣១ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩២១ ព្រឹត្តិការណ៍មួយដែលបានត្រូវហៅថាការសម្លាប់រង្គាលពីការប្រកាន់ពូជសាសន៍នៅក្រុងថាល់សា បានផ្ទុះឡើង។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះបានផ្ទុះឡើងនៅក្រុងថាល់សា រដ្ឋអូក្លាហូម៉ា សហរដ្ឋអាម៉េរិក ក្រោយពីបុរសស្បែកខ្មៅម្នាក់បានត្រូវគេចាប់ខ្លួន ដាក់គុក និងកាត់ក្ដីពីបទបៀតបៀនស្ត្រីស្បែកសម្នាក់។ បន្ទាប់មក ក្រុមបុរសស្បែកសដែលមានគ្នាជាង១.០០០នាក់ បានប្រយុទ្ធនឹងបុរសស្បែកខ្មៅមួយក្រុមដែលមានគ្នាតិចជាង។ ការប្រយុទ្ធគ្នានោះបានរាលដាលយ៉ាងលឿនដល់តំបន់ហ្គ្រីនវូតជាតំបន់ដែលមនុស្សស្បែកខ្មៅជាច្រើនរស់នៅ ហើយហាងផ្សេងៗនិងផ្ទះជាង១.៤០០ខ្នងបានត្រូវគេរឹបអូសនិងដុតចោល។ តាមផ្លូវការ អ្នកស្លាប់សរុបមានចំនួន៣៦នាក់ តែតាមពិតចំនួននៃអ្នកស្លាប់ប្រហែលជាមានរាប់រយនាក់។

បងប្រុសរីឆឺដ ហ៊ីល ជានិស្សិតគម្ពីរជនជាតិស្បែកខ្មៅដែលស្នាក់នៅតំបន់ហ្គ្រីនវូត។ គាត់បានរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងថា៖ «នៅយប់ចលាចលនោះ យើងមានកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំដូចធម្មតា។ ក្រោយកិច្ចប្រជុំចប់ យើងឮសំឡេងកាំភ្លើងនៅកណ្ដាលក្រុងថាល់សា។ យើងឮសំឡេងនោះរហូតដល់យប់ជ្រៅ»។ នៅព្រឹកថ្ងៃពុធទី១ ខែមិថុនា ស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ទៅ។ គាត់និយាយបន្តទៀតថា៖ «មនុស្សខ្លះបានមក ហើយនិយាយថាបើអ្នកឯងចង់មានសុវត្ថិភាព អ្នកឯងត្រូវទៅសាលមហោស្របតែម្ដង»។ ដូច្នេះ បងរីឆឺដនិងប្រពន្ធកូនប្រាំនាក់របស់គាត់បានរត់ទៅសាលមហោស្របក្រុងថាល់សានោះ។ នៅទីនោះ តាមការប៉ាន់ស្មាន បុរសស្ត្រីជនជាតិស្បែកខ្មៅប្រមាណ៣.០០០នាក់ បានត្រូវការពារដោយទាហានដែលរដ្ឋាភិបាលបានបញ្ជូនឲ្យបញ្ឈប់ជម្លោះ។

ប្រហែលជានៅពេលដំណាលគ្នានោះ បងប្រុសស្បែកសម្នាក់ឈ្មោះអាថឺ ខ្លោស បានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ក្លាហានមួយ។ គាត់និយាយថា៖ «ពេលខ្ញុំឮថាក្រុមបង្កចលាចលកំពុងសំដៅទៅទូទាំងតំបន់ហ្គ្រីនវូត ហើយរឹបអូសនិងដុតផ្ទះប្រជាជន ខ្ញុំសម្រេចចិត្តទៅមើលសុខទុក្ខមិត្តសម្លាញ់ខ្ញុំម្នាក់ គឺបងរីឆឺដ»។

បងអាថឺ ខ្លោសបានបង្រៀនគម្ពីរដល់កូនក្មេង១៤នាក់ជាក្រុម ដោយប្រើសៀវភៅពិណរបស់ព្រះ

ពេលគាត់មកដល់ផ្ទះរបស់បងរីឆឺដ គាត់បានជួបអ្នកជិតខាងស្បែកសម្នាក់ដែលកាន់កាំភ្លើង។ អ្នកជិតខាងនោះក៏ជាមិត្តភក្ដិរបស់បងរីឆឺដដែរ គាត់គិតស្មានថាបងអាថឺនៅក្រុមបង្កចលាចលដែរ។ អ្នកជិតខាងនោះស្រែកថា៖ «មកទីនេះធ្វើអី?»។

បងអាថឺបាននឹកចាំថា៖ «បើគាត់មិនពេញចិត្តចម្លើយរបស់ខ្ញុំទេ គាត់នឹងបាញ់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំក៏ជាមិត្តភក្ដិបងរីឆឺដម្នាក់ដែរ ហើយថាខ្ញុំមកផ្ទះរបស់បងរីឆឺដច្រើនដងហើយ»។ បងអាថឺនិងអ្នកជិតខាងនោះបានការពារផ្ទះសម្បែងពីពួកក្រុមបង្កចលាចល។

មិនយូរក្រោយមក បងអាថឺបានដឹងថាបងរីឆឺដនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់នៅសាលមហោស្រប។ បងអាថឺបានឮថាមនុស្សស្បែកខ្មៅមិនអាចចាកចេញពីសាលនោះដោយគ្មានការអនុញ្ញាតពីឧត្តមសេនីយ៍បារេតដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវបានទេ។ បងអាថឺបាននិយាយថា៖ «គឺមិនងាយមានឱកាសជួបឧត្តមសេនីយ៍នោះទេ។ តែពេលខ្ញុំជួបគាត់ ខ្ញុំប្រាប់គាត់អំពីគម្រោងការរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានសួរថា៖ ‹តើអ្នកនឹងមើលថែក្រុមគ្រួសារនេះ ហើយបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេឬ?›។ ខ្ញុំរីករាយនឹងឆ្លើយថា បាទខ្ញុំព្រម»។

ដោយមានលិខិតអនុញ្ញាតក្នុងដៃ បងអាថឺប្រញាប់ទៅសាលមហាស្រប។ គាត់បានបង្ហាញលិខិតនោះដល់ទាហានម្នាក់ដែលបានប្រកាសថា៖ «នេះជាហត្ថាលេខារបស់ឧត្តមសេនីយ៍! មានដឹងទេថាអ្នកជាបុគ្គលដំបូងគេដែលអាចយកអ្នកឯទៀតចេញពីកន្លែងនេះ?»។ មិនយូរក្រោយមក បងអាថឺនិងទាហាននោះបានរកឃើញបងរីឆឺដនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ បងអាថឺនិងក្រុមគ្រួសារបងរីឆឺដបានចូលក្នុងឡានរបស់បងអាថឺទាំងអស់គ្នា ហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។

បងអាថឺបានធ្វើឲ្យប្រាកដថាបងរីឆឺដនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មានសុវត្ថិភាព។ គំរូរបស់គាត់អំពីការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយអង់អាចក្លាហានជាបងប្អូន មានឥទ្ធិពលល្អទៅលើអ្នកឯទៀត។ បងអាថឺប្រាប់ថា៖ «អ្នកជិតខាងដែលបានជួយការពារផ្ទះសម្បែងរបស់បងរីឆឺដចូលចិត្តសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាងមុន។ ម្យ៉ាងទៀត ចំនួនអ្នកចាប់អារម្មណ៍សេចក្ដីពិតកើនឡើង ដោយសារពួកគេឃើញថារាស្ត្ររបស់ព្រះមិនប្រកាន់ពណ៌សម្បុរ ហើយថាយើងទាំងអស់គ្នាដែលជារាស្ត្រព្រះគឺមានតម្លៃស្មើៗគ្នា»។

^ វគ្គ 9 នៅឆ្នាំ១៩៣៧ ឈ្មោះរបស់ទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង បានទៅជាទស្សនាវដ្ដីការសម្រាលទុក្ខ(Consolation)។ បន្ទាប់មក ឈ្មោះនោះបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរជាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! នៅឆ្នាំ១៩៤៦។

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម សម្រាប់សិក្សា