សំណួរពីអ្នកអាន
ហេតុអ្វីសាំយូអែលទី២ ២១:៧-៩ចែងថា៖ «ស្ដេចដាវីឌបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណាដល់មេភីបូសែត» ប៉ុន្តែក្រោយមកបានប្រគល់មេភីបូសែតឲ្យគេប្រហារជីវិត?
បុគ្គលខ្លះដែលបានអានកំណត់ហេតុនេះបានសួរសំណួរនេះ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ មានបុរសពីរនាក់ដែលមានឈ្មោះមេភីបូសែត។ ការពិចារណាឡើងវិញអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅពេលនោះ នឹងមានប្រយោជន៍សម្រាប់យើង។
សុលដែលជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែលមានកូនប្រុស៧នាក់ និងកូនស្រី២នាក់។ កូនប្រុសច្បងរបស់គាត់គឺយ៉ូណាថាន។ ក្រោយមក ស្ដេចសុលនិងរីសផាជាប្រពន្ធបន្ទាប់ មានកូនប្រុសឈ្មោះមេភីបូសែត។ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ យ៉ូណាថានក៏មានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះមេភីបូសែតដែរ។ ដូច្នេះ ស្ដេចសុលមានកូនប្រុសម្នាក់និងចៅប្រុសម្នាក់ ដែលមានឈ្មោះមេភីបូសែតដូចគ្នា។
នៅពេលមួយ ស្ដេចសុលចាប់ផ្ដើមស្អប់អ្នកក្រុងគីបៀន ហើយព្យាយាមសម្លាប់ពួកគេទាំងអស់គ្នា។ តាមមើលទៅ ពួកគេជាច្រើននាក់បានត្រូវសម្លាប់។ ការប្រព្រឹត្តរបស់ស្ដេចសុលនៅពេលនោះ គឺខុសមែន។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះនៅសម័យយ៉ូស្វេ ពួកមេរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពជាមួយអ្នកក្រុងគីបៀន។—យ៉ូស. ៩:៣-២៧
កិច្ចព្រមព្រៀងនោះនៅតែមានសុពលភាពនៅសម័យរបស់ស្ដេចសុល។ ហេតុនេះហើយ គាត់បំពានកិច្ចព្រមព្រៀងនោះពេលគាត់ព្យាយាមសម្លាប់អ្នកក្រុងគីបៀន។ នេះធ្វើឲ្យ«សុលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់»មានទោសឈាម។ (២សាំ. ២១:១) ក្រោយមក ដាវីឌបានទៅជាស្ដេច។ ពួកអ្នកក្រុងគីបៀនដែលបានរួចជីវិតពីស្ដេចសុល បានប្រាប់ដាវីឌអំពីអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរនោះ។ ដាវីឌបានសួរពួកគេថា តើគាត់គួរទូទាត់សងពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីផ្ដល់ឱកាសឲ្យព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរដល់ស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ជាជាងសុំមាសប្រាក់ អ្នកក្រុងគីបៀនបានសុំដាវីឌឲ្យប្រគល់មកឲ្យពួកគេសម្លាប់នូវកូនប្រុស៧នាក់របស់សុលជាបុរសម្នាក់ដែលបាន«រៀបគម្រោងសម្លាប់»ពួកគេ។ (ជប. ៣៥:៣០, ៣១) ដាវីឌបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់ពួកគេ។—២សាំ. ២១:២-៦
ពេលនោះ សុលនិងយ៉ូណាថានបានស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាមរួចហើយ ប៉ុន្តែមេភីបូសែតដែលជាកូនប្រុសរបស់យ៉ូណាថាននៅរស់នៅឡើយ។ គាត់ពិការតាំងពីក្មេង ដោយសារជួបគ្រោះថ្នាក់មួយ ហើយគាត់គ្មានចំណែកក្នុងការវាយប្រហាររបស់តាគាត់ទៅលើអ្នកក្រុងគីបៀនទេ។ ដាវីឌបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងធ្វើជាមិត្តសម្លាញ់នឹងយ៉ូណាថាន ហើយនោះមានប្រយោជន៍ចំពោះកូនចៅរបស់យ៉ូណាថាន រួមទាំងមេភីបូសែតដែរ។ (១សាំ. ១៨:១; ២០:៤២) គម្ពីរចែងថា៖ «ស្ដេចដាវីឌបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណាដល់មេភីបូសែតជាកូនប្រុសយ៉ូណាថាន ត្រូវជាចៅរបស់សុល ព្រោះគាត់ចង់ធ្វើតាមពាក្យសម្បថដែលគាត់បានស្បថ . . . នៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា»។—២សាំ. ២១:៧
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ដាវីឌបានធ្វើតាមសំណូមពររបស់អ្នកក្រុងគីបៀន។ គាត់បានប្រគល់កូនប្រុសពីរនាក់របស់សុល ដែលមានម្នាក់ឈ្មោះថាមេភីបូសែត ព្រមទាំងចៅប្រុសរបស់សុលប្រាំនាក់។ (២សាំ. ២១:៨, ៩) យ៉ាងនេះ នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលលែងមានទោសឈាមទៀតចំពោះអំពើខុសឆ្គងនោះ។
រឿងនេះមិនគ្រាន់តែជារឿងប្រវត្តិសាស្ត្រប៉ុណ្ណោះទេ។ ច្បាប់របស់ព្រះចែងច្បាស់ថា៖ «មិនត្រូវសម្លាប់កូនដោយសារតែទោសរបស់ឪពុក»។ (បច. ២៤:១៦) បើកូនប្រុសពីរនាក់ និងចៅប្រុសប្រាំនាក់របស់សុលគ្មានកំហុស ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាមិនពេញចិត្តចំពោះការស្លាប់របស់ពួកគេទេ។ ច្បាប់នោះបានបន្ថែមថា៖ «បុគ្គលម្នាក់ៗត្រូវស្លាប់ដោយសារតែទោសរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ»។ តាមមើលទៅ កូនចៅ៧នាក់របស់សុលដែលបានស្លាប់នោះ គឺមានចំណែកក្នុងការព្យាយាមប្រល័យអ្នកក្រុងគីបៀនឲ្យផុតពូជ។ ជាលទ្ធផល ពួកគេបានស្លាប់ចំពោះអំពើខុសឆ្គងរបស់ខ្លួន។
កំណត់ហេតុនេះបង្ហាញថា បុគ្គលណាម្នាក់មិនអាចរកលេសចំពោះអំពើខុសឆ្គង ដោយគិតថាគាត់គ្រាន់តែធ្វើតាមការណែនាំទេ។ គាត់ត្រូវតែទទួលខុសត្រូវចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន។ សុភាសិតល្អមួយចែងថា៖ «ចូរធ្វើឲ្យផ្លូវដើររបស់កូនបានរលូន នោះកូននឹងដើរដោយមានលំនឹងរឹងមាំ។ កូនមិនត្រូវបែរទៅស្ដាំឬទៅឆ្វេងឡើយ។ ចូរដើរជៀសឲ្យឆ្ងាយពីផ្លូវអាក្រក់»។—សុភ. ៤:២៤-២៧; អេភ. ៥:១៥
