អត្ថបទសិក្សា ៤៨
ចូរ«មើលចំទៅ»ពេលអនាគត
«ចូរឲ្យភ្នែកឯងមើលចំទៅមុខ»។—សុភ. ៤:២៥
ចម្រៀងលេខ៧៧ ពន្លឺក្នុងភពងងឹត
សេចក្ដីសង្ខេប *
១-២. តើយើងអាចធ្វើតាមយោបល់នៅសុភាសិត ៤:២៥ តាមរបៀបណា? សូមលើកឧទាហរណ៍។
សូមស្រមៃគិតអំពីឧទាហរណ៍ទាំងនេះ។ បងស្រីវ័យចាស់ម្នាក់នឹករឭកអំពីអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗនៅអតីតកាល។ ទោះជាឥឡូវនេះជីវិតរបស់គាត់ពិបាកជាងមុន គាត់បន្តព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ (១កូ. ១៥:៥៨) ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គាត់ស្រមៃឃើញខ្លួនគាត់និងបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់រស់នៅជាមួយគ្នាក្នុងពិភពលោកថ្មីដែលព្រះបានសន្យា។ បងស្រីម្នាក់ទៀត ចាំថាបងប្អូនម្នាក់បានធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចិត្ត ប៉ុន្តែគាត់សម្រេចចិត្តមិនខឹងងំទេ។ (កូឡ. ៣:១៣) បងប្រុសម្នាក់នឹកចាំអំពីកំហុសរបស់ខ្លួនគាត់ ប៉ុន្តែគាត់បន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីនៅស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានាឥឡូវនេះ។—ទំនុក. ៥១:១០
២ តើបងប្អូនទាំងបីនាក់នេះមានភាពស្រដៀងគ្នាត្រង់ចំណុចណា? ពួកគេទាំងអស់គ្នានឹកចាំអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅអតីតកាល ប៉ុន្តែពួកគេមិនមែនរស់នៅក្នុងអតីតកាលទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមើលចំទៅពេលអនាគត។—សូមអាន សុភាសិត ៤:២៥
៣. ហេតុអ្វីយើងត្រូវ«មើលចំទៅ»ពេលអនាគត?
៣ ហេតុអ្វីគឺសំខាន់ឲ្យយើង«មើលចំទៅ»ពេលអនាគត? ដូចដែលបុគ្គលម្នាក់មិនអាចដើរត្រង់ទៅមុខបាន បើគាត់តែងតែបែរទៅមើលក្រោយ។ យើងក៏មិនអាចជឿនទៅមុខក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាបានដែរ បើយើងតែងតែគិតអំពីអតីតកាល។—លូក. ៩:៦២
៤. តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទនេះ?
៤ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំពីអន្ទាក់បីដែលអាចនាំឲ្យយើងរស់នៅក្នុងអតីតកាល។ * អន្ទាក់ទាំងនោះគឺ (១) ការនឹកស្រណោះ (២) ការខឹងងំ និង(៣) ការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេក។ ក្នុងករណីទាំងបីនេះ យើងនឹងឃើញអំពីរបៀបដែលគោលការណ៍គម្ពីរអាចជួយយើងឲ្យប្រឹងសំដៅទៅ«អ្វីៗនៅខាងមុខ» ជាជាងគិតច្រើនពេកអំពី«អ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ»។—ភី. ៣:១៣
អន្ទាក់នៃការនឹកស្រណោះ
តើអ្វីអាចរារាំងយើងពីការមើលចំទៅពេលអនាគត? (សូមមើលវគ្គ៥, ៩, ១៣) *
៥. តើសាស្ដា ៧:១០ព្រមានយើងអំពីអន្ទាក់អ្វី?
៥ សូមអាន សាស្ដា ៧:១០។ សូមកត់សម្គាល់ថាខនេះមិនបានចែងថា គឺជាការខុសឲ្យសួរថា «ហេតុអ្វីបានជាសម័យជាន់មុនគឺល្អ?»។ អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗគឺជាអំណោយមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ ផ្ទុយទៅវិញ ខនោះចែងថា៖ «កុំឲ្យសួរថា ‹ហេតុអ្វីបានជាសម័យជាន់មុនល្អជាងសម័យសព្វថ្ងៃនេះ?›»។ ដូច្នេះ អន្ទាក់គឺមកពីការប្រៀបធៀបស្ថានភាពនៅឥឡូវនេះជាមួយនឹងស្ថានភាពនៅសម័យមុន ហើយសន្និដ្ឋានថាអ្វីៗទាំងអស់នៅសព្វថ្ងៃនេះគឺអន់ជាង។
តើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើខុសអ្វីក្រោយពីចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប? (សូមមើលវគ្គ៦)
៦. ហេតុអ្វីគឺមិនប្រកបដោយប្រាជ្ញាឲ្យយើងបន្តគិតថាជីវិតរបស់យើងនៅអតីតកាលគឺប្រសើរជាង? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។
៦ ហេតុអ្វីគឺមិនប្រកបដោយប្រាជ្ញាឲ្យយើងបន្តគិតថាជីវិតរបស់យើងនៅអតីតកាលគឺប្រសើរជាង? ការនឹកស្រណោះអំពីអតីតកាលអាចនាំឲ្យយើងគិតតែអ្វីល្អៗពីគ្រានោះប៉ុណ្ណោះ ឬអាចធ្វើឲ្យយើងភ្លេចអំពីការពិបាកដែលយើងធ្លាប់មាន។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ។ ក្រោយពីចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប ពួកគេឆាប់ភ្លេចថាជីវិតនៅទីនោះគឺពិបាកយ៉ាងណា។ ពួកគេបែរជាគិតអំពីអាហារល្អៗដែលពួកគេធ្លាប់មាននៅទីនោះទៅវិញ។ ពួកគេបាននិយាយថា៖ «យើងនឹករឭកពីត្រីដែលយើងបានបរិភោគនៅស្រុកអេស៊ីបជាឥតថ្លៃ ហើយពីត្រសក់ ឪឡឹក ខ្ទឹមខ្យល់ ខ្ទឹមសំឡ នឹងខ្ទឹមសផង!»។ (ជន. ១១:៥) ប៉ុន្តែ តើពួកគេពិតជាបានបរិភោគអាហារនៅទីនោះដោយ«ឥតថ្លៃ»ឬទេ? មិនមែនទេ។ នៅពេលនោះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាខ្ញុំបម្រើដែលរងការជិះជាន់យ៉ាងខ្លាំងនៅស្រុកអេស៊ីប។ ដូច្នេះ ពួកគេមិនមែនទទួលអាហារដោយទទេៗឡើយ។ (និក្ខ. ១:១៣, ១៤; ៣:៦-៩) ប៉ុន្តែ ក្រោយមកពួកគេបានភ្លេចអំពីការពិបាកទាំងនោះ ហើយនឹកស្រណោះអំពីអតីតកាល។ ពួកគេសម្រេចចិត្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីល្អៗនៅអតីតកាល ជាជាងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីល្អៗដែលព្រះយេហូវ៉ាទើបតែបានធ្វើចំពោះពួកគេ។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តនឹងចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេទេ។—ជន. ១១:១០
៧. តើអ្វីបានជួយបងស្រីម្នាក់ឲ្យជៀសវាងពីការជាប់អន្ទាក់នៃការនឹកស្រណោះ?
៧ តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យជៀសវាងពីអន្ទាក់នៃការនឹកស្រណោះ? សូមគិតអំពីគំរូរបស់បងស្រីម្នាក់ដែលចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅបេតអែលតំបន់ប៊្រុគ្លីន នាឆ្នាំ១៩៤៥។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានរៀបការជាមួយនឹងបងប្រុសម្នាក់ដែលបម្រើនៅបេតអែលដែរ ហើយពួកគាត់បានបម្រើជាមួយគ្នានៅទីនោះអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ១៩៧៦ ប្ដីរបស់គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ បងស្រីនោះនិយាយថា ពេលប្ដីគាត់ដឹងថាខ្លួនជិតស្លាប់ គាត់បានឲ្យយោបល់ល្អដើម្បីជួយប្រពន្ធក្រោយពីគាត់ស្លាប់។ ប្ដីគាត់បាននិយាយថា៖ «យើងមានជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏សប្បាយ។ មនុស្សជាច្រើនមិនមានបទពិសោធន៍នេះទេ»។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏លើកទឹកចិត្តប្រពន្ធថា៖ «អូននៅតែចងចាំអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗ តែសូមកុំរស់នៅក្នុងអតីតកាល។ កាលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ ការឈឺចាប់របស់អូននឹងរសាយទៅ។ សូមកុំធ្លាក់ទឹកចិត្តខ្លាំងពេក និងអាណិតខ្លួន។ ចូរអរសប្បាយចំពោះគ្រាល្អៗដែលយើងបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយគ្នា។ . . . អនុស្សាវរីយ៍គឺជាអំណោយពីព្រះសម្រាប់យើង»។ នេះគឺជាយោបល់ដ៏ល្អណាស់ មែនទេ?
៨. តើបងស្រីម្នាក់ទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណាពីយោបល់របស់ប្ដីគាត់?
៨ បងស្រីនោះបានធ្វើតាមយោបល់ពីប្ដីរបស់គាត់។ គាត់បានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់រហូតដល់គាត់ស្លាប់នៅអាយុ៩២ឆ្នាំ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុនគាត់ស្លាប់ គាត់បាននិយាយថា៖ «ពេលគិតអំពីការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេលអស់៦៣ឆ្នាំ ខ្ញុំអាចនិយាយថាជីវិតខ្ញុំពិតជាមានន័យខ្លឹមសារ»។ ហេតុអ្វី? គាត់ពន្យល់ថា៖ «ជីវិតមានន័យ គឺអាស្រ័យលើការមានបងប្អូនរួមជំនឿដែលជាក្រុមគ្រួសារដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង និងការមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅក្នុងសួនឧទ្យាននៅផែនដីជាមួយពួកគេ ដោយរួមគ្នាបម្រើអ្នកបង្កើតដ៏ឧត្តុង្គឧត្ដមរបស់យើងជារៀងរហូត ពោលគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះពិតតែមួយ»។ បងស្រីនោះជាគំរូដ៏ល្អប្រសើរអំពីបុគ្គលដែលផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើថ្ងៃអនាគត!
អន្ទាក់នៃការខឹងងំ
៩. ដូចបញ្ជាក់នៅលេវីវិន័យ ១៩:១៨ តើពេលណាយើងប្រហែលជាពិបាកឈប់ខឹងងំអ្នកណាម្នាក់?
៩ សូមអាន លេវីវិន័យ ១៩:១៨។ បើបុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តខុសនឹងយើងជាបងប្អូនរួមជំនឿ ជាមិត្តជិតស្និទ្ធ ឬជាសាច់ញាតិ នោះយើងច្រើនតែពិបាកបំភ្លេចរឿងនោះចោល និងឈប់ប្រកាន់ទោសគាត់។ ជាឧទាហរណ៍ បងស្រីម្នាក់បានត្រូវបងប្អូនរួមជំនឿម្នាក់ចោទប្រកាន់ថាបងស្រីនោះបានលួចលុយរបស់គាត់ តែនេះមិនមែនជាការពិតទេ។ ក្រោយមក បងប្អូនដែលបានចោទប្រកាន់នោះបានមកសុំទោសបងស្រីនោះ ប៉ុន្តែគាត់បន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើរឿងនោះ។ តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចបងស្រីនោះឬទេ? ទោះជាយើងមិនធ្លាប់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដូចនេះក្ដី យើងភាគច្រើនធ្លាប់ខឹងងំ ហើយគិតថាយើងមិនអាចអភ័យទោសអ្នកដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្តបានទេ។
១០. តើអ្វីអាចជួយយើងពេលយើងខឹងងំ?
១០ តើអ្វីអាចជួយយើងពេលដែលយើងខឹងងំ? យើងត្រូវចាំថាព្រះយេហូវ៉ាឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ លោកដឹងអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលយើងឆ្លងកាត់ រួមទាំងពេលយើងរងអំពើអយុត្តិធម៌ផងដែរ។ (ហេ. ៤:១៣) លោកអាណិតយើងពេលយើងរងទុក្ខវេទនា ហើយលោកសន្យាថានៅទីបំផុតលោកនឹងបំបាត់ការឈឺចាប់ទាំងអស់ដែលយើងរងពីអំពើអយុត្តិធម៌។—អេ. ៦៣:៩; បប. ២១:៣, ៤
១១. ពេលយើងលះចោលការខឹងងំ តើយើងទទួលប្រយោជន៍អ្វី?
១១ យើងក៏ចង់ចាំដែរថា ពេលយើងលះចោលការខឹងងំ យើងសប្បាយចិត្តជាង។ នេះជាអ្វីដែលបងស្រីដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅខាងលើបានរៀនពីបទពិសោធន៍របស់គាត់។ យូរៗទៅ គាត់អាចលះចោលការខឹងងំនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ គាត់ទទួលស្គាល់ថា ពេលយើងអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀត ព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសឲ្យយើង។ (ម៉ាថ. ៦:១៤) គាត់ដឹងថាអ្វីដែលបងប្អូនម្នាក់ទៀតបានធ្វើគឺខុស តែគាត់សម្រេចចិត្តលះចោលការខឹងងំ។ ជាលទ្ធផល បងស្រីនោះអរសប្បាយជាង ហើយអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
អន្ទាក់នៃការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេក
១២. តើយើងរៀនអ្វីពីយ៉ូហានទី១ ៣:១៩, ២០?
១២ សូមអាន យ៉ូហានទី១ ៣:១៩, ២០។ ជួនកាល យើងទាំងអស់គ្នាបន្ទោសខ្លួន។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកខ្លះបន្ទោសខ្លួនចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើមុនរៀនសេចក្ដីពិត។ អ្នកខ្លះទៀតបន្ទោសខ្លួនចំពោះកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើក្រោយពីទទួលការជ្រមុជទឹក។ ការមានអារម្មណ៍បែបនេះគឺជារឿងធម្មតា។ (រ៉ូម ៣:២៣) ពិតមែនថាយើងចង់ធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ តែ«យើងទាំងអស់គ្នាជំពប់ដួលជាញឹកញយ»។ (យ៉ា. ៣:២; រ៉ូម ៧:២១-២៣) ទោះជាការបន្ទោសខ្លួនធ្វើឲ្យយើងមិនសប្បាយចិត្តក្ដី នោះអាចមានប្រយោជន៍ចំពោះយើង។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការបន្ទោសខ្លួនអាចជំរុញចិត្តយើងឲ្យធ្វើការកែប្រែក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយតាំងចិត្តមិនធ្វើនោះម្ដងទៀត។—ហេ. ១២:១២, ១៣
១៣. ហេតុអ្វីយើងត្រូវការពារចិត្តកុំឲ្យបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេក?
១៣ ក៏ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេកក្នុងន័យថា សូម្បីតែក្រោយពីយើងបានប្រែចិត្ត ហើយព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាលោកបានអភ័យទោសឲ្យយើង ក៏យើងបន្តបន្ទោសខ្លួន។ ការបន្ទោសខ្លួនបែបនេះមិនមានប្រយោជន៍ចំពោះយើងទេ។ (ទំនុក. ៣១:១០; ៣៨:៣, ៤) សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់បងស្រីម្នាក់ដែលបន្តបន្ទោសខ្លួនចំពោះអំពើខុសឆ្គងនៅអតីតកាល។ គាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ខំប្រឹងក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទេ ដោយសារខ្ញុំទំនងជាមិនត្រូវសង្គ្រោះដដែលហ្នឹង»។ យើងជាច្រើននាក់ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចបងស្រីនោះ។ ដូច្នេះ គឺសំខាន់ចាំបាច់ដែលយើងការពារចិត្ត កុំឲ្យធ្លាក់ចូលអន្ទាក់នៃការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេក។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះសាថានពិតជាសប្បាយចិត្តបើយើងឈប់បម្រើព្រះយេហូវ៉ា ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យយើងរួចហើយក៏ដោយ។—សូមពិនិត្យបន្ថែម កូរិនថូសទី២ ២:៥-៧, ១១
១៤. តើយើងអាចដឹងប្រាកដយ៉ាងដូចម្ដេចថាព្រះយេហូវ៉ាចង់អភ័យទោសឲ្យយើង?
១៤ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ‹តើខ្ញុំអាចដឹងប្រាកដយ៉ាងដូចម្ដេចថាព្រះយេហូវ៉ាចង់អភ័យទោសឲ្យខ្ញុំ?›។ ការដែលអ្នកឆ្ងល់បែបនេះ បង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាអាចអភ័យទោសឲ្យអ្នក។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមុន ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមចែងថា៖ «យើង[ប្រហែលជា]ធ្វើខុសដដែលៗម្ដងហើយម្ដងទៀត។ នេះអាចមកពីយើងមិនបានលះចោលភាពទន់ខ្សោយដែលយើងមានមុនយើងចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះ។ . . . សូមកុំអស់សង្ឃឹម ហើយសូមកុំគិតថាអ្នកបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនអាចអភ័យទោសឲ្យឡើយ។ សាថានចង់ឲ្យអ្នកគិតដូច្នេះ។ ពេលអ្នកកើតទុក្ខនិងសោកស្ដាយចំពោះកំហុសដែលអ្នកបានធ្វើ នេះបង្ហាញថាអ្នកមិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ទេ ហើយថាព្រះយេហូវ៉ាអាចអភ័យទោសឲ្យអ្នក។ ចូរមានចិត្តរាបទាបជានិច្ច និងបន្តអធិដ្ឋានសុំព្រះឲ្យអភ័យទោសឲ្យអ្នក ជួយអ្នកឲ្យមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យដែលមិនផ្ដន្ទាទោស ហើយជួយអ្នកឲ្យឈប់ធ្វើខុសដដែលៗ។ ទោះជាកូនតូចជួបរឿងណាក៏ដោយ គាត់តែងតែសុំជំនួយពីឪពុករបស់គាត់។ ដូចគ្នាដែរ ចូរបន្តសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោក នោះលោកនឹងជួយអ្នក»។
១៥-១៦. តើបងប្អូនខ្លះមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលពួកគេយល់ថាព្រះយេហូវ៉ាចង់អភ័យទោសឲ្យពួកគេ?
១៥ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់ទទួលការសម្រាលទុក្ខ ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាចង់អភ័យទោសឲ្យពួកគេ។ ជាឧទាហរណ៍ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន បងប្រុសម្នាក់បានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីបទពិសោធន៍មួយ នៅក្នុងអត្ថបទតភាគដែលមានចំណងជើងថា «គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត»។ ក្នុងអត្ថបទនោះ បងស្រីម្នាក់និយាយថា ដោយសារបទពិសោធន៍មិនល្អរបស់គាត់នៅអតីតកាល គឺពិបាកឲ្យគាត់ជឿថាព្រះយេហូវ៉ាអាចស្រឡាញ់គាត់។ គាត់នៅតែមានអារម្មណ៍បែបនោះអស់ជាយូរឆ្នាំក្រោយពីគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។ ប៉ុន្តែ កាលដែលគាត់គិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីថ្លៃលោះ នោះបានជួយគាត់ឲ្យជឿថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់គាត់។
១៦ តើបទពិសោធន៍របស់បងស្រីនោះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើបងប្រុសម្នាក់នេះ? គាត់បានសរសេរថា៖ «ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំច្រើនតែមើលរូបអាសអាភាស ហើយខ្ញុំពិបាកឈប់មានទម្លាប់នោះណាស់។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានមើលវាម្ដងទៀត។ ខ្ញុំបានសុំជំនួយពីពួកអ្នកចាស់ទុំ ហើយព្យាយាមយកឈ្នះបញ្ហានោះ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំបានពង្រឹងទំនុកចិត្តខ្ញុំអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ជួនកាលខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃ ហើយថាព្រះយេហូវ៉ាមិនអាចស្រឡាញ់ខ្ញុំបានទេ។ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍របស់បងស្រីនេះពិតជាបានជួយខ្ញុំ។ ឥឡូវ ខ្ញុំយល់ថាពេលខ្ញុំគិតថាព្រះមិនអាចអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំ គឺហាក់ដូចជាខ្ញុំថា គ្រឿងបូជារបស់បុត្រលោកមិនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីគ្របបាំងការខុសឆ្គងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានកាត់អត្ថបទនោះទុក ដើម្បីខ្ញុំអាចអាននិងរំពឹងគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់បងស្រីនោះនៅពេលណាដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំ»។
១៧. តើសាវ័កប៉ូលបានជៀសវាងពីអន្ទាក់នៃការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេកយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ បទពិសោធន៍ដូចនេះ រំលឹកយើងអំពីសាវ័កប៉ូល។ មុនដែលគាត់ទៅជាគ្រិស្តសាសនិក គាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរមួយចំនួន។ ប៉ូលនៅតែចាំអំពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីទាំងនោះទេ។ (១ធី. ១:១២-១៥) គាត់ចាត់ទុកថ្លៃលោះជាអំណោយសម្រាប់គាត់ផ្ទាល់។ (កាឡ. ២:២០) យ៉ាងនេះ ប៉ូលបានជៀសវាងពីអន្ទាក់នៃការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេក ហើយចាប់ពីពេលនោះទៅ គាត់ផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការឲ្យព្រះយេហូវ៉ានូវអ្វីដែលល្អបំផុត។
ចូររស់នៅសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត
ចូរយើងតាំងចិត្តរស់នៅសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត (សូមមើលវគ្គ១៨-១៩) *
១៨. តើយើងបានរៀនអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទនេះ?
១៨ តើយើងបានរៀនអ្វីពីការពិចារណាអំពីអន្ទាក់ផ្សេងៗក្នុងអត្ថបទនេះ? (១) អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗជាពរមួយពីព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែទោះជាជីវិតរបស់យើងនៅអតីតកាលគឺល្អយ៉ាងណាក្ដី អនាគតរបស់យើងក្នុងពិភពលោកថ្មីនឹងល្អប្រសើរជាងនោះទៅទៀត។ (២) អ្នកឯទៀតប្រហែលជាធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្ត ប៉ុន្តែពេលយើងសម្រេចចិត្តអភ័យទោសឲ្យពួកគេ យើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅឥឡូវនេះ។ (៣) ការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេកអាចធ្វើឲ្យយើងពិបាកមានអំណរក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ ដូចប៉ូល យើងត្រូវជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យយើង។
១៩. ហេតុអ្វីយើងដឹងថានៅពិភពលោកថ្មី យើងនឹងមិនឈឺចិត្តដោយសារស្ដាយក្រោយចំពោះអ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅអតីតកាល?
១៩ យើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជារៀងរហូត។ នៅពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ យើងនឹងមិនឈឺចិត្តដោយសារសោកស្ដាយចំពោះអ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅអតីតកាល។ ស្ដីអំពីគ្រានោះ គម្ពីរចែងថា៖ «របស់ពីមុនៗ នោះនឹងគ្មានអ្នកណានឹកចាំទៀត»។ (អេ. ៦៥:១៧) សូមគិតទៅមើល នៅសព្វថ្ងៃនេះបងប្អូនយើងខ្លះកាន់តែចាស់ទៅៗក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែក្នុងពិភពលោកថ្មី យើងទាំងអស់គ្នានឹងទៅជាក្មេងវិញ។ (យ៉ូប ៣៣:២៥) ដូច្នេះ ចូរយើងតាំងចិត្តកុំរស់នៅក្នុងអតីតកាល។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមយើងមើលចំទៅពេលអនាគត ហើយរស់នៅសម្រាប់អ្វីដែលនៅខាងមុខ!
ចម្រៀងលេខ១៤២ ចូររក្សាសេចក្ដីសង្ឃឹមជានិច្ច
^ វគ្គ 5 ការនឹកចាំអំពីអតីតកាលអាចមានប្រយោជន៍។ ប៉ុន្តែ យើងមិនចង់គិតច្រើនពេកអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅអតីតកាល រហូតដល់លែងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាពនៅបច្ចុប្បន្ននេះទេ ឬរហូតដល់យើងឈប់គិតអំពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីសួនឧទ្យាន។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំពីអន្ទាក់បីដែលអាចនាំឲ្យយើងរស់នៅក្នុងអតីតកាល។ យើងនឹងគិតអំពីគោលការណ៍គម្ពីរនិងគំរូរបស់បងប្អូននៅសម័យនេះ ដែលអាចជួយយើងឲ្យជៀសវាងពីអន្ទាក់ទាំងនេះ។
^ វគ្គ 4 ការពន្យល់ពាក្យ: ក្នុងអត្ថបទនេះ«ការរស់នៅក្នុងអតីតកាល» មានន័យថាយើងតែងតែគិតអំពីអតីតកាល ពោលគឺនិយាយឥតឈប់ និងនឹកស្រមៃអំពីអតីតកាល ឬគិតថាជីវិតនៅអតីតកាលល្អប្រសើរជាងជីវិតនៅបច្ចុប្បន្នកាល។
^ វគ្គ 56 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: ការនឹកស្រណោះ ការខឹងងំ និងការបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេកគឺប្រៀបដូចជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ដែលយើងទាញទៅតាមខ្លួន ហើយដែលរារាំងយើងពីការដើរឆ្ពោះទៅមុខនៅលើផ្លូវដែលនាំទៅឯជីវិត។
^ វគ្គ 63 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: ក្រោយពីយើងលះចោលអារម្មណ៍ទាំងនេះ យើងធូរចិត្តនិងសប្បាយចិត្ត ហើយយើងមានកម្លាំងឡើងវិញ។ យ៉ាងនេះ យើងអាចមើលចំទៅមុខដល់ថ្ងៃអនាគតបាន។
