ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើតាមគំរូដ៏ល្អប្រសើរ
ខ្ញុំបានសួរថា៖ «បងដឹងថាខ្ញុំអាយុប៉ុន្មានទេ?»។ បងប្រុសអ៊ីសាក ម៉ារៃបានឆ្លើយតបថា៖ «ខ្ញុំដឹងច្បាស់ណាស់ថាបងអាយុប៉ុន្មាន»។ គាត់បានទូរស័ព្ទពីក្រុងផាតឺសិន រដ្ឋញូវយ៉ក មកកាន់ខ្ញុំនៅរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ។ ខ្ញុំសូមពន្យល់អំពីអ្វីដែលនាំឲ្យមានការសន្ទនានេះ។
ខ្ញុំកើតនៅថ្ងៃទី១០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៦ នាក្រុងវីតឈីថឺ រដ្ឋកង់សាស សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ខ្ញុំជាកូនច្បងក្នុងចំណោមកូនបួននាក់។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះវីល្លាម ហើយម្ដាយខ្ញុំឈ្មោះជីន ពួកគាត់ជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដ៏ស្មោះភក្ដី។ ឪពុកខ្ញុំជាអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលឥឡូវនេះហៅថាអ្នកចាត់ចែងកិច្ចការពួកអ្នកចាស់ទុំ។ ម្ដាយខ្ញុំបានរៀនសេចក្ដីពិតពីម្ដាយរបស់គាត់ដែលមានឈ្មោះអេមម៉ា វ៉ាកណា។ យាយអេមម៉ាបានបង្រៀនសេចក្ដីពិតដល់មនុស្សជាច្រើន រួមទាំងហ្គើទ្រូដ ស្ទីល ដែលបានបម្រើជាសាសនទូតនៅប្រទេសព័រតូរីកូ។ ដូច្នេះ មានគំរូល្អជាច្រើនដែលខ្ញុំអាចធ្វើតាម។
ខ្ញុំនឹកចាំអំពីគំរូល្អ
ឪពុកខ្ញុំកំពុងស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីនៅកាច់ជ្រុងផ្លូវ
នាល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍មួយ ពេលខ្ញុំមានអាយុប្រាំឆ្នាំ ខ្ញុំនិងឪពុកខ្ញុំបានស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិងទស្សនាវដ្ដីការសម្រាលទុក្ខ ដែលឥឡូវហៅថាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! (Awake!) ដល់មនុស្សដែលកំពុងឆ្លងកាត់ផ្លូវ។ នៅពេលនោះ ប្រទេសអាម៉េរិកបានរួមចំណែកយ៉ាងខ្លាំងក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ឪពុកខ្ញុំបានកាន់ជំហរអព្យាក្រឹត។ គ្រូពេទ្យម្នាក់ដែលស្រវឹងស្រាបានដើរកាត់ផ្លូវនោះ ហើយចោទថាឪពុកខ្ញុំជាមនុស្សកំសាកដែលរកលេសមិនព្រមចូលរួមក្នុងសង្គ្រាម។ គ្រូពេទ្យនោះបានដាក់មុខគាត់ជិតមុខឪពុកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា៖ «វ៉ៃមក អាកំសាក!»។ ខ្ញុំភ័យខ្លាច ប៉ុន្ដែខ្ញុំពិតជាកោតស្ងើចឪពុកខ្ញុំណាស់។ គាត់គ្រាន់តែបន្ដស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីដល់មនុស្សដែលកំពុងឈរមើល។ បន្ទាប់មក ទាហានម្នាក់បានដើរកាត់ផ្លូវនោះដែរ ហើយគ្រូពេទ្យនោះបានស្រែកថា៖ «ចាត់ការអាកំសាកនេះទៅ!»។ ទាហាននោះបានឃើញថាគ្រូពេទ្យនោះស្រវឹងស្រា ដូច្នេះគាត់បានថា៖ «ទៅផ្ទះឲ្យស្វាងទៅ!» ហើយពួកគេទាំងពីរបានចាកចេញ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្ដខ្លាំងណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យចិត្ដក្លាហានដល់ឪពុកខ្ញុំ។ គាត់មានហាងកាត់សក់ពីរកន្លែងនៅក្រុងវីតឈីថឺ ហើយគ្រូពេទ្យនោះគឺជាអតិថិជនរបស់គាត់។
ខ្ញុំនិងឪពុកម្ដាយខ្ញុំ កាលទៅមហាសន្និបាតនៅក្រុងវីតឈីថឺរវាងឆ្នាំ១៩៤០និងឆ្នាំ១៩៥០
ពេលខ្ញុំមានអាយុ៨ឆ្នាំ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានលក់ផ្ទះនិងហាងរបស់ពួកគាត់ ហើយបានធ្វើផ្ទះចល័តតូចមួយ។ ក្រោយមក យើងបានរើទៅរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ ជិតក្រុងហ្គ្រេដ ចាំងសិន ដើម្បីបម្រើនៅតំបន់ដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាង។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានត្រួសត្រាយ ហើយបានធ្វើការងារដែលមិនពេញពេល គឺកម្មករនៅកសិដ្ឋានដាំដំណាំនិងចិញ្ចឹមសត្វ។ ដោយសារពរពីព្រះយេហូវ៉ានិងការខំប្រឹងរបស់ពួកគាត់ ក្រុមជំនុំមួយបានត្រូវបង្កើតឡើង។ នៅថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៨ ឪពុកខ្ញុំបានជ្រមុជទឹកឲ្យខ្ញុំក្នុងអូរតាមជើងភ្នំ រួមទាំងអ្នកឯទៀតដែលបានទទួលយកសេចក្ដីពិតដូចជាបងបៀលី នីកកិលនិងប្រពន្ធរបស់គាត់។ ក្រោយមក ពួកគាត់បានធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល ហើយកូនប្រុសនិងកូនប្រសារបស់ពួកគាត់ក៏បានធ្វើដូច្នេះដែរ។
យើងមានចំណងមិត្ដភាពល្អជាមួយនឹងបងប្អូនជាច្រើនដែលជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ជាពិសេសក្រុមគ្រួសារត្រកូលស្ទីល ដូចជាបងដននិងបងអឺលីន បងដេវនិងបងជូលា ហើយបងសាយនិងបងម៉ាថា។ យើងចូលចិត្ដពិចារណាគម្ពីរជាមួយនឹងពួកគាត់ ហើយពួកគាត់មានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់មកលើជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានបង្ហាញខ្ញុំថាពេលយើងចាត់ទុករាជាណាចក្រព្រះថាសំខាន់បំផុត ជីវិតយើងនឹងមានន័យខ្លឹមសារនិងមានអំណរពិតប្រាកដ។
ខ្ញុំរើម្ដងទៀត
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៩ឆ្នាំ បងប្រុសប៊ឺដ ហេស្ទីដែលជិតស្និទ្ធនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ បានសុំខ្ញុំឲ្យត្រួសត្រាយជាមួយនឹងគាត់នៅភាគខាងត្បូងនៃសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលបានសុំយើងឲ្យរើទៅក្រុងរ៉ាសស្ថុន រដ្ឋល្វីហ្ស៍ស៊ីយ៉ានណា ដែលមានសាក្សីខ្លះអសកម្ម។ គាត់បានប្រាប់យើងឲ្យដឹកនាំកិច្ចប្រជុំទាំងអស់រាល់សប្ដាហ៍ ទោះជាគ្មានអ្នកណាមកក៏ដោយ។ យើងបានរកឃើញកន្លែងមួយដើម្បីប្រជុំ ហើយបានរៀបចំកន្លែងនោះ។ យើងបានធ្វើកិច្ចប្រជុំទាំងអស់ ប៉ុន្ដែអស់មួយរយៈពេល មានតែយើងពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលចូលរួម។ យើងបានផ្លាស់វេនគ្នា ដោយម្នាក់ដឹកនាំផ្នែកកិច្ចប្រជុំ រីឯម្នាក់ទៀតឆ្លើយសំណួរទាំងអស់។ បើមានការសម្ដែង យើងទាំងពីរនាក់នៅលើវេទិកាដោយគ្មានអ្នកណាមើលយើងឡើយ! ទីបំផុត បងស្រីវ័យចាស់ម្នាក់បានចាប់ផ្ដើមចូលរួម។ បន្ដិចម្ដងៗ សិស្សគម្ពីរខ្លះនិងអ្នកអសកម្មខ្លះបានចាប់ផ្ដើមមកកិច្ចប្រជុំ ហើយមិនយូរក្រោយមកយើងបានទៅជាក្រុមជំនុំមួយ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនិងបងប៊ឺដបានជួបគ្រូគង្វាលម្នាក់ពីព្រះវិហារព្រះគ្រិស្ដ ហើយគាត់បាននិយាយអំពីបទគម្ពីរខ្លះដែលខ្ញុំមិនស្គាល់។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួល ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតជ្រាលជ្រៅជាងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំជឿ។ ខ្ញុំបានសិក្សារហូតដល់យប់ជ្រៅរាល់យប់អស់មួយសប្ដាហ៍ដើម្បីរកចម្លើយចំពោះសំណួររបស់គាត់។ នោះពិតជាបានជួយខ្ញុំឲ្យពង្រឹងចំណងមិត្ដភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ជួបគ្រូគង្វាលឯទៀត។
មិនយូរក្រោយមក អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលបានសុំខ្ញុំឲ្យរើទៅក្រុងអេល ដូរ៉ាដូ រដ្ឋអារកាន់សាស់ ដើម្បីជួយក្រុមជំនុំនៅទីនោះ។ កាលដែលខ្ញុំនៅទីនោះ ខ្ញុំច្រើនតែត្រូវត្រឡប់ទៅរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូដើម្បីបង្ហាញខ្លួននៅការិយាល័យទាហានបម្រុង ដែលជាគណៈកម្មាធិការដែលសម្រេចចិត្ដថាអ្នកណាត្រូវចូលធ្វើទាហាន។ មានពេលមួយកាលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅរដ្ឋនោះជាមួយនឹងអ្នកត្រួសត្រាយខ្លះទៀត យើងបានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅរដ្ឋតិចសាស់ដែលបានបង្ខូចឡានរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង។ យើងបានទូរស័ព្ទទៅបងប្រុសម្នាក់ដែលបានមកយកយើងទៅផ្ទះរបស់គាត់ ហើយក្រោយមកដឹកយើងទៅកិច្ចប្រជុំ។ នៅទីនោះ ពួកគាត់បានប្រកាសអំពីគ្រោះថ្នាក់របស់យើង ហើយបងប្អូនបានបង្ហាញចិត្ដសប្បុរសដោយឲ្យលុយខ្លះដល់យើង។ បងប្រុសនោះក៏បានលក់ឡានរបស់ខ្ញុំក្នុងតម្លៃ២៥ដុល្លារ។
យើងបានទៅក្រុងវីតឈីថឺដែរ។ បងប្រុសម៉ាខាតនីដែលជិតស្និទ្ធនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ដែលយើងហៅថាដុខ គឺជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅទីនោះ។ បងហ្វ្រេងនិងបងហ្រ្វានស៊ីសដែលជាកូនប្រុសភ្លោះរបស់គាត់ នៅតែជាមិត្ដភក្ដិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគាត់មានឡានចាស់មួយដែលពួកគាត់បានលក់ឲ្យខ្ញុំតម្លៃ២៥ដុល្លារ គឺស្មើនឹងចំនួនលុយដែលខ្ញុំបានទទួលពីឡានខ្ទេចខ្ទីរបស់ខ្ញុំ។ នេះជាលើកទី១ដែលខ្ញុំបានឃើញច្បាស់ថាដោយសារខ្ញុំបានចាត់ទុករាជាណាចក្រព្រះថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំនូវអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការ។ កាលដែលខ្ញុំនៅទីនោះ ក្រុមគ្រួសារម៉ាខាតនីបានណែនាំខ្ញុំឲ្យស្គាល់បងស្រីដ៏ល្អម្នាក់ឈ្មោះបេតអែល ក្រេន។ ម្ដាយរបស់គាត់ឈ្មោះរូថដែលជាសាក្សីដ៏ខ្នះខ្នែងដែលបានបន្ដត្រួសត្រាយរហូតដល់អាយុជាង៩០ឆ្នាំនៅក្រុងវែលីងតោន រដ្ឋកង់សាស។ មិនដល់មួយឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៥៨ខ្ញុំនិងបេតអែលបានរៀបការ ហើយយើងបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយជាមួយគ្នានៅក្រុងអេល ដូរ៉ាដូ។
សេចក្ដីអញ្ជើញដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ដ
យើងចង់ធ្វើតាមគំរូល្អៗដែលយើងបានឃើញតាំងពីនៅក្មេង ដូច្នេះយើងបានសម្រេចចិត្ដថាយើងព្រមទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញណាក៏ដោយដែលមកពីអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅក្រុងវ៉ាលណាត់ រីជ រដ្ឋអារកាន់សាស់។ ក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៦២ យើងរំភើបចិត្ដទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី៣៧។ យើងសប្បាយចិត្ដដែលដឹងថាបងដន ស្ទីលនៅថ្នាក់ដូចយើង។ ក្រោយពីយើងបានរៀនចប់ពីសាលាគីលាត ខ្ញុំនិងបេតអែលបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ប្រទេសកេនយ៉ា។ យើងពិបាកចិត្ដពេលចាកចេញពីក្រុងញូវយ៉ក តែយើងសប្បាយចិត្ដណាស់ពេលយើងទៅដល់អាកាសយានដ្ឋាននៅក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ហើយបានឃើញថាបងប្អូននៅទីនោះមកស្វាគមន៍យើង!
កាលដែលផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ជាមួយនឹងបងម៉ារៀនិងបងគ្រិស្ដ ខានីយ៉ា
មិនយូរប៉ុន្មាន យើងបានស្រឡាញ់ជីវិតនិងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសកេនយ៉ា។ បងគ្រិស្ដនិងបងម៉ារៀ ខានីយ៉ាគឺជាសិស្សគម្ពីរដំបូងរបស់យើងដែលបានទទួលយកសេចក្ដីពិត។ ពួកគាត់នៅតែបម្រើពេញពេលនៅប្រទេសកេនយ៉ា។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ យើងបានត្រូវសុំឲ្យទៅក្រុងកំប៉ាឡា ប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា។ យើងគឺជាសាសនទូតដំបូងនៅប្រទេសនោះ។ នោះគឺជាពេលដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ដ ដោយសារមនុស្សជាច្រើនចង់រៀនសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ ហើយពួកគេបានទៅជាបងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើង។ ប៉ុន្ដែ ក្រោយពីនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកអស់រយៈពេលបីឆ្នាំកន្លះ យើងបានត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកវិញដើម្បីចិញ្ចឹមអប់រំកូន។ នៅថ្ងៃដែលយើងចាកចេញពីទ្វីបអាហ្វ្រិក យើងកើតទុក្ខខ្លាំងជាងថ្ងៃដែលយើងចេញពីក្រុងញូវយ៉ក។ យើងស្រឡាញ់មនុស្សនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ហើយសង្ឃឹមថានឹងត្រឡប់ទៅវិញនៅថ្ងៃណាមួយ។
ភារកិច្ចថ្មី
យើងបានរើទៅភាគខាងជើងនៃរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ ជាកន្លែងដែលឪពុកម្ដាយខ្ញុំរស់នៅ។ មិនយូរក្រោយមក ឃីមបឺលីដែលជាកូនស្រីដំបូងរបស់យើងបានកើតមក ហើយ១៧ខែក្រោយមក យើងមានកូនមួយទៀតគឺស្ទេហ្វានី។ ភារកិច្ចថ្មីរបស់យើងក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយគឺសំខាន់ណាស់ចំពោះយើង។ យើងខំព្យាយាមបង្រៀនសេចក្ដីពិតដល់កូនស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់យើង។ យើងចង់ធ្វើតាមគំរូល្អ ដែលអ្នកឯទៀតបានទុកសម្រាប់យើង។ យើងដឹងថាគំរូល្អអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងលើកូន ប៉ុន្ដែនេះមិនធានាថាពេលពួកគេធំឡើង ពួកគេនឹងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទេ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ប្អូនប្រុសនិងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានចាកចេញពីសេចក្ដីពិត។ យើងសង្ឃឹមថាពួកគាត់នឹងធ្វើតាមគំរូល្អម្ដងទៀតដែលបានត្រូវទុកសម្រាប់ពួកគាត់ដែរ។
យើងពិតជាចូលចិត្ដចិញ្ចឹមអប់រំកូនស្រីរបស់យើង ហើយតែងតែព្យាយាមធ្វើអ្វីផ្សេងៗជាមួយគ្នាជាគ្រួសារ។ ដោយសារយើងរស់នៅជិតក្រុងអាស្ពិន រដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ យើងបានរៀនជិះស្គីបន្ទះដើម្បីម្ដងម្កាលយើងអាចជិះស្គីជាមួយគ្នា។ នេះបានផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើងអាចនិយាយជាមួយនឹងកូនស្រីរបស់យើងកាលដែលយើងជិះកន្ត្រកខ្សែកាបជាមួយគ្នា។ យើងក៏បានទៅបោះតង់ជាមួយនឹងពួកគេ ហើយបាននិយាយគ្នាយ៉ាងសប្បាយរីករាយជុំវិញភ្នក់ភ្លើង។ ទោះជាពួកគេនៅក្មេងក្ដី ពួកគេបាននិយាយអំពីអ្វីដែលពួកគេចង់ធ្វើពេលធំឡើង ហើយមនុស្សបែបណាដែលពួកគេចង់រៀបការជាមួយ។ យើងបានខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបង្រៀនកូនស្រីរបស់យើងឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងតែងតែលើកទឹកចិត្ដពួកគេឲ្យមានគោលដៅបម្រើពេញពេល ហើយរៀបការតែជាមួយនឹងបុគ្គលដែលមានគោលដៅស្រដៀងគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ យើងក៏បានព្យាយាមជួយពួកគេឲ្យយល់ថាគឺល្អបំផុតបើមិនរៀបការពេលនៅក្មេងពេក។ យើងច្រើនតែនិយាយថា៖ «សូមនៅលីវរហូតដល់យ៉ាងហោចណាស់កូនមានអាយុ២៣ឆ្នាំ»។
យើងបានធ្វើតាមគំរូរបស់ឪពុកម្ដាយយើង ដោយព្យាយាមចូលរួមកិច្ចប្រជុំ ព្រមទាំងចេញទៅផ្សព្វផ្សាយជាក្រុមគ្រួសារជាទៀងទាត់។ យើងបានរៀបចំឲ្យបងប្អូនខ្លះដែលបម្រើពេញពេលស្នាក់នៅផ្ទះរបស់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត យើងច្រើនតែនិយាយអំពីទំហំនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត។ យើងសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយយើងទាំងបួននាក់អាចធ្វើដំណើរទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកជាមួយគ្នា។ កូនស្រីយើងពិតជាចង់ធ្វើដូច្នេះ។
យើងមានការសិក្សាជាក្រុមគ្រួសារជាទៀងទាត់។ យើងបានសម្ដែងអំពីស្ថានភាពដែលអាចកើតឡើងនៅសាលា ហើយកូនស្រីរបស់យើងសម្ដែងធ្វើជាសាក្សីដែលឆ្លើយសំណួរផ្សេងៗ។ ពួកគេសប្បាយរៀនតាមវិធីនេះ ហើយនេះបានធ្វើឲ្យពួកគេមានទំនុកចិត្ដ។ ប៉ុន្ដែ កាលដែលពួកគេធំឡើង ជួនកាលពួកគេត្អូញត្អែរអំពីការធ្វើការសិក្សាជាក្រុមគ្រួសារ។ មានពេលមួយ ខ្ញុំធ្លាក់ទឹកចិត្ដខ្លាំងមែនទែនបានជាខ្ញុំប្រាប់ពួកគេឲ្យទៅបន្ទប់របស់ពួកគេ ហើយថាយើងមិនសិក្សាទេ។ ពួកគេបានភ្ញាក់ផ្អើលនិងចាប់ផ្ដើមយំ ហើយនិយាយថាពួកគេចង់រៀន។ ពេលនោះ យើងចាប់ផ្ដើមដឹងថាយើងពិតជាបានជួយពួកគេឲ្យចូលចិត្ដរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា។ កាលដែលពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ពួកគេស្រឡាញ់ការសិក្សា ហើយពួកគេស្រួលប្រាប់យើងអំពីគំនិតនិងអារម្មណ៍របស់ពួកគេ។ ជួនកាលគឺពិបាកពេលដែលឮពួកគេនិយាយថាពួកគេមិនយល់ស្របនឹងសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងគម្ពីរ។ ប៉ុន្ដែ យើងបានស្គាល់អារម្មណ៍ពិតរបស់ពួកគេ។ ក្រោយពីយើងបានវែកញែកជាមួយនឹងពួកគេ ពួកគេបានយល់ស្របនឹងខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
យើងកែសម្រួលតាមការផ្លាស់ប្ដូរថែមទៀត
អស់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំដែលយើងបានចំណាយពេលចិញ្ចឹមអប់រំកូនស្រីរបស់យើងបានកន្លងទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ដោយមានជំនួយនិងការណែនាំពីអង្គការរបស់ព្រះ យើងបានខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីចិញ្ចឹមអប់រំពួកគេឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងសប្បាយចិត្ដខ្លាំងណាស់ពេលកូនស្រីទាំងពីររបស់យើងបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយក្រោយរៀនចប់ពីវិទ្យាល័យ ហើយពួកគេបានរៀនជំនាញដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង។ ពួកគេបានរើទៅក្រុងគ្លីវឡិន រដ្ឋតិណឺស៊ីជាមួយនឹងបងស្រីពីរនាក់ទៀតដើម្បីបម្រើនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាង។ យើងនឹកពួកគេខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្ដែយើងសប្បាយដែលពួកគេប្រើជីវិតក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេល។ ក្រោយមក ខ្ញុំនិងបេតអែលបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយម្ដងទៀត ហេតុនេះហើយបានជាក្រោយមកទៀតយើងមានឱកាសធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជំនួស និងធ្វើកិច្ចការមហាសន្និបាត។
មុនកូនស្រីយើងរើទៅរដ្ឋតិណឺស៊ី ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅក្រុងឡុងដ៍ ប្រទេសអង់គ្លេស ហើយបានទៅលេងការិយាល័យសាខានៅទីនោះ។ ពេលនោះស្ទេហ្វានីមានអាយុ១៩ឆ្នាំ ហើយគាត់បានជួបសមាជិកបេតអែលវ័យក្មេងម្នាក់នៅទីនោះដែលមានឈ្មោះផល ណ័រតុន។ ពេលកូនស្រីយើងទៅទីនោះម្ដងទៀត ឃីមបឺលីបានជួបប្រាយអ៊ឺន ឡឺវិលលីនដែលជាអ្នករួមធ្វើការជាមួយនឹងផល។ ពេលស្ទេហ្វានីដល់អាយុ២៣ឆ្នាំ គាត់បានរៀបការជាមួយនឹងផល។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ពេលឃីមបឺលីមានអាយុ២៥ឆ្នាំ គាត់បានរៀបការជាមួយនឹងប្រាយអ៊ឺន។ ដូច្នេះ ពួកគេបាននៅលីវរហូតដល់យ៉ាងហោចណាស់ពួកគេមានអាយុ២៣ឆ្នាំ។ យើងពិតជាពេញចិត្ដគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលកូនយើងបានជ្រើសរើស។
ពេលនៅការិយាល័យសាខាប្រទេសម៉ាឡាវីជាមួយនឹងផលនិងស្ទេហ្វានី ព្រមទាំងប្រាយអ៊ឺននិងឃីមបឺលីកាលពីឆ្នាំ២០០២
កូនស្រីរបស់យើងបានប្រាប់យើងថាគំរូរបស់យើងនិងគំរូរបស់តាយាយពួកគេបានជួយពួកគេឲ្យ‹បន្ដស្វែងរករាជាណាចក្រព្រះជាមុន› សូម្បីតែពេលពួកគេមានបញ្ហាលុយកាក់ក្ដី។ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣) នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩៨ ផលនិងស្ទេហ្វានីបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី១០៥ ហើយពួកគេបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសម៉ាឡាវី ទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នៅដំណាលគ្នានោះ ប្រាយអ៊ឺននិងឃីមបឺលីបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យធ្វើការនៅបេតអែលនាក្រុងឡុងដ៍ ហើយក្រោយមកបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបេតអែលនៅប្រទេសម៉ាឡាវី។ យើងសប្បាយខ្លាំងណាស់ដោយសារកូនយើងប្រើជីវិតរបស់ពួកគេតាមវិធីដ៏ល្អបំផុត។
សេចក្ដីអញ្ជើញមួយទៀតដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ដ
នៅខែមករា ឆ្នាំ២០០១ ខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅដើមអត្ថបទនេះ។ បងម៉ារៃដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យផ្នែកផ្ដល់ជំនួយដល់អ្នកបកប្រែ បានពន្យល់ថាបងប្អូនប្រុសកំពុងរៀបចំវគ្គសិក្សាដែលនឹងជួយអ្នកបកប្រែទូទាំងពិភពលោកឲ្យយល់ភាសាអង់គ្លេសច្បាស់ជាង។ ទោះជាពេលនោះខ្ញុំមានអាយុ៦៤ឆ្នាំក្ដី ពួកគាត់ចង់បង្ហាត់បង្រៀនខ្ញុំឲ្យធ្វើជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនម្នាក់។ ខ្ញុំនិងបេតអែលបានអធិដ្ឋានអំពីរឿងនេះ ហើយបាននិយាយជាមួយនឹងម្ដាយរបស់យើងដើម្បីទទួលឱវាទពីពួកគាត់។ ទោះជាពួកគាត់មានវ័យចាស់ ហើយមិនសូវអាចទទួលជំនួយពីយើងក្ដី ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ចង់ឲ្យយើងទៅ។ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅវិញ ហើយនិយាយថាយើងពិតជាសប្បាយទទួលយកភារកិច្ចដ៏អស្ចារ្យនេះ។
ក្រោយមក ម្ដាយខ្ញុំបានដឹងថាគាត់មានជំងឺមហារីក។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថាយើងនឹងនៅទីនោះ ហើយជួយលីនដាដែលជាប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំដើម្បីថែរក្សាគាត់។ ម្ដាយខ្ញុំបានបដិសេធ ហើយនិយាយថា៖ «បើកូនមិនទៅ ម៉ែពិបាកចិត្ដជាង»។ ប្អូនលីនដាក៏មានអារម្មណ៍ដូច្នេះដែរ។ យើងមានចិត្ដកតញ្ញូណាស់ដែលពួកគាត់ស្ម័គ្រចិត្ដលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនបែបនេះ ហើយយើងក៏មានចិត្ដកតញ្ញូដែរចំពោះជំនួយរបស់បងប្អូនរួមជំនឿនៅតំបន់នោះ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីយើងបានចាកចេញទៅមជ្ឈមណ្ឌលអប់រំនៃសមាគមប៉មយាម នៅក្រុងផាតឺសិន ប្អូនលីនដាបានទូរស័ព្ទប្រាប់យើងថាម្ដាយយើងស្លាប់ហើយ។ បើម្ដាយនៅរស់ គាត់នឹងប្រាប់យើងឲ្យបន្ដជាប់រវល់នឹងកិច្ចការថ្មីរបស់យើង ហើយយើងបានធ្វើដូច្នេះមែន។
យើងរំភើបចិត្ដដឹងថាភារកិច្ចទី១របស់យើងគឺនៅការិយាល័យសាខាប្រទេសម៉ាឡាវី ជាកន្លែងដែលកូនស្រីយើងនិងប្ដីរបស់ពួកគេបម្រើ។ គឺអស្ចារ្យណាស់ដែលយើងបាននៅជុំគ្នាម្ដងទៀត។ បន្ទាប់មក យើងបានបង្រៀនវគ្គសិក្សានោះនៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ ហើយក្រោយមកនៅប្រទេសសំប៊ី។ ក្រោយបង្រៀនវគ្គសិក្សានោះបានបីឆ្នាំកន្លះ យើងបានត្រឡប់ទៅប្រទេសម៉ាឡាវីដើម្បីសរសេរបទពិសោធន៍របស់សាក្សីដែលទទួលការប្រឆាំងនៅទីនោះដោយសារជំហរអព្យាក្រឹតរបស់ពួកគាត់ជាគ្រិស្ដសាសនិក * (សូមមើលកំណត់សម្គាល់)។
ពេលផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងចៅស្រីរបស់យើង
នៅឆ្នាំ២០០៥ យើងពិបាកចិត្ដម្ដងទៀតពេលចាកចេញពីទ្វីបអាហ្វ្រិក។ យើងបានត្រឡប់ទៅក្រុងបាសិល រដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ។ នៅទីនោះខ្ញុំនិងបេតអែលបន្ដត្រួសត្រាយ។ នៅឆ្នាំ២០០៦ ប្រាយអ៊ឺននិងឃីមបឺលីបានរើមកក្បែរយើងដើម្បីចិញ្ចឹមអប់រំកូនស្រីពីរនាក់របស់ពួកគេឈ្មោះម៉ាខេនស៊ីនិងអេលីសាបិត។ ផលនិងស្ទេហ្វានីនៅតែបម្រើនៅប្រទេសម៉ាឡាវី ហើយផលជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខានៅទីនោះ។ ឥឡូវខ្ញុំមានអាយុជិត៨០ឆ្នាំ ហើយខ្ញុំសប្បាយចិត្ដខ្លាំងណាស់ពេលឃើញបុរសដែលវ័យក្មេងជាងខ្ញុំដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយ បំពេញភារកិច្ចដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើ។ ដើម្បីឲ្យកូននិងចៅរបស់យើងទទួលប្រយោជន៍ យើងបានព្យាយាមធ្វើតាមគំរូល្អដែលអ្នកឯទៀតបានទុកសម្រាប់យើង។ នេះពិតជានាំឲ្យយើងមានអំណរយ៉ាងខ្លាំងនិងមានសុភមង្គល។
^ វគ្គ 30 ជាឧទាហរណ៍ សូមមើលជីវប្រវត្ដិរបស់បងត្រូភីម នឺសំបា ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៥ ទំព័រ២៧-៣១។
