ទង្វើមួយដែលបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរស
នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ នៅក្រុងតូចមួយ នារដ្ឋហ្គូចារ៉េទ ប្រទេសឥណ្ឌា ឪពុករបស់បងចនបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្ដែបងចន បងប្អូនរបស់គាត់ទាំងប្រាំនាក់ និងម្ដាយរបស់ពួកគាត់ជាអ្នកកាន់សាសនាកាតូលិកយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន។ ហេតុនេះហើយ ពួកគាត់បានប្រឆាំងនឹងជំនឿរបស់ឪពុក។
នៅថ្ងៃមួយ ឪពុករបស់បងចនបានសុំគាត់ឲ្យយកសំបុត្រមួយទៅឲ្យបងប្រុសម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំ។ ប៉ុន្ដែ នៅព្រឹកនោះ ពេលដែលបងចនបើកធុងដែកធំមួយ គាត់បានមុតម្រាមដៃយ៉ាងជ្រៅ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ គាត់ចង់ធ្វើតាមបង្គាប់របស់ឪពុកគាត់ ដូច្នេះគាត់បានយកក្រណាត់មករុំម្រាមដៃដែលគាត់បានមុតនោះ ហើយយកសំបុត្រនោះទៅឲ្យមិត្ដភក្ដិរបស់ឪពុកគាត់។
ពេលបងចនបានទៅដល់ផ្ទះនោះ បងចនបានឲ្យសំបុត្រទៅប្រពន្ធរបស់បងប្រុសនោះ។ បងស្រីនោះជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានឃើញរបួសលើម្រាមដៃរបស់បងចន រួចគាត់ស្នើសុំជួយ។ គាត់បានយកប្រអប់ដាក់សម្ភារៈសង្គ្រោះបន្ទាន់មក បានលាងសម្អាតមុខរបួសនោះ ហើយបានយកបង់បិទដំបៅមកបិទលើម្រាមដៃនោះ។ បន្ទាប់មក គាត់បានឆុងតែក្ដៅមួយកែវឲ្យបងចន។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ គាត់បាននិយាយយ៉ាងរាក់ទាក់ទៅកាន់បងចនអំពីគម្ពីរ។
ដោយសារគាត់បានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរស នោះបានធ្វើឲ្យបងចនចាប់ផ្ដើមកែប្រែទស្សនៈចំពោះសាក្សី។ ដូច្នេះ បងចនបានសួរសំនួរពីរអំពីជំនឿរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលខុសគ្នាពីជំនឿរបស់សាសនាកាតូលិក។ បងចនបានសួរថា តើលោកយេស៊ូជាព្រះឬ ហើយតើគ្រិស្ដសាសនិកគួរតែអធិដ្ឋានទៅម៉ារៀឬទេ? បងស្រីនោះបានរៀនភាសាហ្គូចារ៉ាទី ដូច្នេះគាត់អាចប្រាប់ចម្លើយដល់បងចនជាភាសាហ្គូចារ៉ាទីដែលជាភាសាកំណើតរបស់បងចន។ គាត់បានបង្ហាញចម្លើយពីគម្ពីរ ហើយបានជូនកូនសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា «ដំណឹងល្អនេះអំពីរាជាណាចក្រព្រះ» (“This Good News of the Kingdom”) ដល់បងចន។
ក្រោយមក ពេលបងចនអានកូនសៀវភៅនោះ គាត់បានដឹងថាអ្វីដែលគាត់កំពុងអានគឺជាសេចក្ដីពិត។ គាត់បានទៅជួបបូជាចារ្យរបស់គាត់ ហើយបានសួរបូជាចារ្យនោះនូវសំនួរពីរដូចគ្នា។ បូជាចារ្យនោះបានខឹងជាខ្លាំង ហើយបានគប់គម្ពីរដាក់គាត់ រួចស្រែកថា៖ «ឯងក្លាយទៅជាសាថានហើយ! ឯងបង្ហាញខ្ញុំមក កន្លែងណាដែលគម្ពីរចែងថាលោកយេស៊ូមិនមែនជាព្រះ ហើយកន្លែងណាដែលគម្ពីរចែងថាយើងមិនគួរគោរពប្រណិប័តន៍ម៉ារៀ។ ឯងបង្ហាញមក!»។ បងចនបានភ្ញាក់ផ្អើលដែលបូជាចារ្យនោះបានប្រព្រឹត្ដដូច្នេះ។ គាត់បានប្រាប់បូជាចារ្យនោះថាគាត់នឹងមិនចូលវិហារសាសនាកាតូលិកម្ដងទៀតទេ ហើយគាត់មិនដែលទៅមែន!
បងចនបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា បានទទួលយកសេចក្ដីពិត ហើយបានចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយមក សមាជិកខ្លះទៀតក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ក៏បានធ្វើដូច្នេះដែរ។ ប្រហែលជា៦០ឆ្នាំក្រោយមក ស្លាកស្នាមនៅលើម្រាមដៃរបស់បងចន នៅតែរំលឹកគាត់អំពីទង្វើដែលបង្ហាញអំពីសេចក្ដីសប្បុរសរបស់គ្រិស្ដសាសនិកពិត ដែលបានជំរុញចិត្ដគាត់ឲ្យចំណាយពេលអស់មួយជីវិតក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។—កូរិនថូសទី២ ៦:៤, ៦
