ជីវប្រវត្ដិ
ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរជាច្រើនដល់ខ្ញុំដោយសារការសម្រេចចិត្ដរបស់ខ្ញុំ
នៅឆ្នាំ១៩៣៩ យើងបានក្រោកពីគេងនៅពាក់កណ្ដាលយប់មួយ ហើយបានបើកឡានជាងមួយម៉ោង ទៅក្រុងចូផ្លិនដែលជាក្រុងតូចមួយនៅភាគខាងត្បូងឆៀងខាងលិចនៃរដ្ឋមីហ្សូរី សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ នៅទីនោះ យើងបានចាប់ផ្ដើមទុកខិត្ដប័ណ្ណនៅក្រោមទ្វារផ្ទះនីមួយៗក្នុងតំបន់ផ្សាយយើងដោយលបៗ។ ក្រោយពីយើងបំពេញកិច្ចការនោះ យើងចូលក្នុងឡាន ហើយទៅជួបជុំនឹងក្រុមផ្សាយផ្សេងទៀត។ នៅពេលនោះគឺព្រឹកព្រលឹមហើយ។ ហេតុអ្វីយើងបានទៅផ្សព្វផ្សាយនៅយប់មុនថ្ងៃរះ ហើយចាកចេញយ៉ាងលឿនពីតំបន់ផ្សាយ? ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកអំពីរឿងនេះនៅពេលក្រោយ។
ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះហ្វ្រេដ ម៉ូឡូហាន និងម្ដាយខ្ញុំឈ្មោះអេតណា។ នៅឆ្នាំ១៩៣៤ពេលខ្ញុំបានកើតមក ពួកគាត់ជានិស្សិតគម្ពីរ(សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា)អស់រយៈពេល២០ឆ្នាំរួចហើយ។ ខ្ញុំមានចិត្ដកតញ្ញូដែលពួកគាត់បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងបានរស់នៅក្រុងផាសិន ជាក្រុងតូចមួយនៅភាគខាងត្បូងឆៀងខាងកើតនៃរដ្ឋកង់សាស។ បងប្អូនស្ទើរតែទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើងជាពួកអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំង។ ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំនិងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់។ តាមធម្មតា នៅរសៀលថ្ងៃសៅរ៍ យើងបានផ្សព្វផ្សាយតាមផ្លូវ ដែលសព្វថ្ងៃនេះយើងហៅថាកិច្ចផ្សព្វផ្សាយសាធារណៈ។ នៅពេលខ្លះយើងអស់កម្លាំង ប៉ុន្ដែឪពុកយើងតែងតែទិញការ៉េមឲ្យយើងក្រោយពីផ្សព្វផ្សាយចប់។
ក្រុមជំនុំតូចរបស់យើងមានតំបន់ផ្សព្វផ្សាយធំដែលមានក្រុងតូចៗមួយចំនួននិងមានកសិដ្ឋានជាច្រើន។ ជាជាងឲ្យលុយសម្រាប់ទិញសៀវភៅរបស់យើង កសិករខ្លះបានឲ្យបន្លែដែលពួកគេបានដាំដល់យើង ពងមាន់ស្រស់(ដែលពួកគេយកចេញពីសំបុក) ឬថែមទាំងឲ្យមាន់ដែលនៅរស់ដែរ។ ឪពុកយើងបានធ្វើវិភាគទានសម្រាប់សៀវភៅទាំងនោះរួចហើយ ដូច្នេះអាហារនេះបានជួយផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសារយើង។
ខ្ញុំចូលរួមក្នុងសកម្មភាពពិសេស
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានប្រើម៉ាស៊ីនចាក់ថាសសំឡេងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ ខ្ញុំមិនអាចប្រើម៉ាស៊ីននោះបានទេដោយសារខ្ញុំក្មេងពេក ប៉ុន្ដែខ្ញុំសប្បាយជួយឪពុកម្ដាយខ្ញុំចាក់ថាសសំឡេងសុន្ទរកថារបស់បងប្រុសរ៉ូធើហ្វឺត នៅពេលដែលពួកគាត់ធ្វើការត្រឡប់ទៅជួបនិងបង្រៀនគម្ពីរ។
ខ្ញុំជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយនៅមុខឡានរបស់យើងដែលមានប្រដាប់បំពងសំឡេង
ឪពុកខ្ញុំបានភ្ជាប់ប្រដាប់បំពងសំឡេងទៅលើដំបូលឡានរបស់យើង។ ឡានដែលមានប្រដាប់បំពងសំឡេងគឺមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ តាមធម្មតា យើងបានចាក់បទភ្លេងដើម្បីទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់មនុស្ស ហើយបន្ទាប់មកយើងចាក់សុន្ទរកថាដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ក្រោយសុន្ទរកថាចប់ យើងបានស្នើផ្ដល់សៀវភៅរបស់យើងដល់មនុស្សដែលចាប់អារម្មណ៍។
នៅក្រុងឈេរីវ៉េលដែលជាក្រុងតូចមួយ នារដ្ឋកង់សាស ឪពុកខ្ញុំបានចតឡានដែលមានប្រដាប់បំពងសំឡេងនៅក្នុងសួនមួយ ដែលមានមនុស្សជាច្រើននាក់លម្ហែកាយនៅថ្ងៃអាទិត្យ។ បន្ទាប់មក ប៉ូលិសបានមក ហើយប្រាប់ឪពុកខ្ញុំថាគាត់អាចបើកសំឡេងនោះបាន តែនៅខាងក្រៅសួនប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ ឪពុកខ្ញុំបានបើកចេញ ហើយយកឡានទៅចតនៅផ្លូវក្បែរសួនវិញ ដើម្បីមនុស្សនៅទីនោះនៅតែអាចឮកម្មវិធីនោះយ៉ាងច្បាស់។ នៅពេលបែបនោះ ខ្ញុំតែងតែរំភើបចិត្ដណាស់ដែលខ្ញុំនៅជាមួយនឹងឪពុក ព្រមទាំងជាមួយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះចេរី។
ក្នុងអំឡុងឆ្នាំទាំងនោះ យើងបានចូលរួមសកម្មភាពពិសេសនៅតំបន់ផ្សាយផ្សេងៗដែលមានមនុស្សប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំង។ ដូចដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់នៅខាងលើ យើងបានក្រោកពីគេងនៅពាក់កណ្ដាលយប់ ហើយបានទុកខិត្ដប័ណ្ណឬកូនសៀវភៅនៅក្រោមទ្វារផ្ទះរបស់មនុស្សដោយលបៗ។ ក្រោយមក យើងទាំងអស់គ្នាបានជួបជុំគ្នានៅខាងក្រៅក្រុងនោះ ដើម្បីដឹងថាតើប៉ូលិសបានចាប់ខ្លួនបងប្អូនណាម្នាក់ឬយ៉ាងណា។
វិធីផ្សព្វផ្សាយមួយទៀតដែលគួរឲ្យរំភើបចិត្ដគឺការដង្ហែក្បួន។ យើងបានពាក់ស្លាកធំ ហើយដើរដង្ហែក្បួនទៅតាមផ្លូវ នៅក្រុងផ្សេងៗ។ ខ្ញុំចាំនៅពេលមួយដែលបងប្អូនបានមកក្រុងរបស់យើង ហើយបានដង្ហែក្បួនដោយពាក់ស្លាកដែលសរសេរថា៖ «សាសនាគឺជាអន្ទាក់និងជារបរទុច្ចរិត»។ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមដើរពីផ្ទះរបស់យើង ហើយបានដើរកាត់ក្រុងដែលយើងរស់នៅអស់ប្រហែលជាមួយគីឡូម៉ែត្រកន្លះ និងបន្ទាប់មកបានត្រឡប់មកផ្ទះយើងវិញ។ យើងសប្បាយណាស់ដែលគ្មានអ្នកណាបញ្ឈប់ពួកគេ ប៉ុន្ដែមនុស្សជាច្រើនបានចាប់អារម្មណ៍អំពីអ្វីនោះ។
មហាសន្និបាតពេលខ្ញុំនៅក្មេង
ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងច្រើនតែធ្វើដំណើរទៅរដ្ឋតិចសាស់ដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាត។ ឪពុកខ្ញុំបានធ្វើការសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនរថភ្លើង ដូច្នេះយើងអាចជិះរថភ្លើងដោយឥតគិតថ្លៃទៅមហាសន្និបាត និងដើម្បីទៅសួរសុខទុក្ខសាច់ញាតិរបស់យើង។ អ៊ំប្រុសរបស់ខ្ញុំខាងម្ដាយឈ្មោះហ្វ្រេដ វីស្មា និងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះយូលេលីបានរស់នៅក្រុងថេមផល រដ្ឋតិចសាស់។ អ៊ំហ្វ្រេដបានរៀនសេចក្ដីពិតនៅដើមសតវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩០០ ពេលដែលគាត់មានវ័យក្មេង។ បន្ទាប់មក គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយបានប្រាប់អំពីអ្វីដែលគាត់បានរៀនដល់បងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ រួមទាំងម្ដាយខ្ញុំដែរ។ បងប្អូននៅភាគកណ្ដាលរដ្ឋតិចសាស់ ស្គាល់អ៊ំហ្វ្រេដយ៉ាងច្បាស់ដោយសារគាត់ធ្លាប់បម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល។ គាត់ជាមនុស្សសប្បុរស សប្បាយរីករាយ និងខ្នះខ្នែង ហើយជាគំរូដ៏ល្អសម្រាប់ខ្ញុំ។
នៅឆ្នាំ១៩៤១ យើងបានធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងទៅក្រុងសាំងលូអ៊ីស រដ្ឋមីហ្សូរី ដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាតដ៏ធំមួយ។ ប្អូនៗវ័យក្មេងទាំងអស់បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យអង្គុយជាមួយគ្នានៅជិតវេទិកាដើម្បីស្តាប់សុន្ទរកថារបស់បងរ៉ូធើហ្វឺត ដែលមានចំណងជើងថា «កូនក្មេងរបស់ស្ដេច»។ នៅពេលគាត់ថ្លែងសុន្ទរកថាចប់ ប្អូនៗវ័យក្មេងទាំង១៥.០០០នាក់បានភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ពេលបងរ៉ូធើហ្វឺតនិងអ្នកជំនួយរបស់គាត់បានឲ្យយើងម្នាក់ៗនូវសៀវភៅថ្មីដែលមានចំណងជើងថាកូនក្មេង (Children)។
នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៤៣ យើងបានចូលរួមសន្និបាតដែលមានប្រធានថា «ចូរមានសកម្មភាពឡើង»នៅក្រុងខហ្វីវីល រដ្ឋកង់សាស។ នៅទីនោះ យើងបានឮសេចក្ដីជូនដំណឹងថាក្រុមជំនុំទាំងអស់នឹងមានសាលាថ្មី ពោលគឺសាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ យើងក៏បានទទួលកូនសៀវភៅមួយដែលមាន៥២មេរៀន ដែលយើងត្រូវប្រើនៅសាលានោះ។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំដដែលនោះ ខ្ញុំបានថ្លែងសុន្ទរកថាជាលើកដំបូង។ សន្និបាតនោះក៏ពិសេសសម្រាប់ខ្ញុំដែរ ដោយសារខ្ញុំនិងបងប្អូនប៉ុន្មាននាក់ទៀតបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅក្នុងបឹងដ៏ត្រជាក់ នៅកសិដ្ឋានមួយជិតកន្លែងធ្វើសន្និបាត។
ខ្ញុំចង់បម្រើនៅបេតអែល
ខ្ញុំបានរៀនចប់វិទ្យាល័យនៅឆ្នាំ១៩៥១ ហើយត្រូវសម្រេចចិត្ដថាខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីក្នុងជីវិត។ បងចេរីធ្លាប់បម្រើនៅបេតអែល ហើយខ្ញុំពិតជាចង់បម្រើនៅបេតអែលដែរ ដូច្នេះខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំចូលបម្រើនៅទីនោះ។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅបេតអែល ហើយខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅទីនោះនៅថ្ងៃទី១០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៥២។ នេះគឺជាការសម្រេចចិត្ដដ៏ល្អមួយដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យបម្រើព្រះច្រើនជាង។
ខ្ញុំចង់ធ្វើកិច្ចការនៅផ្នែកបោះពុម្ពដើម្បីជួយបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីនិងសៀវភៅផ្សេងៗរបស់យើង។ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើជាអ្នករត់តុ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានធ្វើការនៅផ្ទះបាយ។ ខ្ញុំចូលចិត្ដកិច្ចការនោះ ហើយបានរៀនច្រើន។ យើងផ្លាស់វេនគ្នា ហើយខ្ញុំមានពេលសម្រាកខ្លះក្នុងអំឡុងពេលថ្ងៃ។ ខ្ញុំច្រើនតែទៅបណ្ណាល័យបេតអែល ហើយប្រើសៀវភៅជាច្រើននៅទីនោះដើម្បីធ្វើការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន។ នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យពង្រឹងជំនឿនិងចំណងមិត្ដភាពជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្ដកាន់តែខ្លាំងថាខ្ញុំនឹងបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅបេតអែលយូរបំផុតតាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។ បងចេរីបានចាកចេញពីបេតអែលនៅឆ្នាំ១៩៤៩ ហើយបានរៀបការជាមួយនឹងបងស្រីប៉ាទ្រីសា។ ប៉ុន្ដែពួកគាត់បានរស់នៅជិតខ្ញុំនាតំបន់ប៊្រុគ្លីន ហើយបានលើកទឹកចិត្ដនិងជួយខ្ញុំកាលដែលខ្ញុំជាសមាជិកបេតអែលថ្មី។
មិនយូរក្រោយពីខ្ញុំបានចូលបម្រើនៅបេតអែល បងប្រុសៗបានចាប់ផ្ដើមជ្រើសរើសបងប្អូនប្រុសនៅបេតអែលដើម្បីកត់ឈ្មោះរបស់ពួកគេក្នុងបញ្ជីមួយសម្រាប់ពួកអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថា។ បងប្អូនប្រុសៗដែលមានឈ្មោះនៅក្នុងបញ្ជីនេះ បានត្រូវចាត់ឲ្យទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅក្រុមជំនុំនានារហូតដល់ចម្ងាយ៣២០គីឡូម៉ែត្រពីតំបន់ប៊្រុគ្លីន។ នៅទីនោះ ពួកគេថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈ និងផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំនៅក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសដែលបានត្រូវជ្រើសរើសឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះ។ ខ្ញុំភ័យពេលចាប់ផ្ដើមធ្វើទស្សនកិច្ចទាំងនេះ និងថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈ។ នៅពេលនោះ សុន្ទរកថាសាធារណៈបានត្រូវថ្លែងសម្រាប់រយៈពេលមួយម៉ោង។ តាមធម្មតា ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅក្រុមជំនុំនីមួយៗដោយជិះរថភ្លើង។ ខ្ញុំចាំច្បាស់អំពីល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យមួយនារដូវរងា ឆ្នាំ១៩៥៤។ ខ្ញុំបានជិះរថភ្លើងត្រឡប់ទៅក្រុងញូវយ៉កវិញ ដែលនឹងទៅដល់បេតអែលនៅពេលល្ងាច។ ប៉ុន្ដែ ពេលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ មានខ្យល់ព្យុះនិងព្រិលធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំង ហើយម៉ាស៊ីនរថភ្លើងបានឈប់ដំណើរការ។ ខ្ញុំមិនអាចទៅដល់ក្រុងញូវយ៉ករហូតដល់ម៉ោងប្រាំព្រឹកនៅថ្ងៃច័ន្ទ។ ពេលទៅដល់ ខ្ញុំបានជិះរថភ្លើងពីស្ថានីយរថភ្លើងទៅតំបន់ប៊្រុគ្លីន ហើយភ្លាមៗបានទៅធ្វើកិច្ចការនៅផ្នែកផ្ទះបាយ។ ខ្ញុំទៅដល់ទីនោះយឺតបន្ដិច ហើយអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់ ដោយសារខ្ញុំមិនបានគេងពេញមួយយប់។ ប៉ុន្ដែ អំណរដែលខ្ញុំបានទទួលពីការបម្រើបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំ និងក្នុងការជួបបងប្អូនថ្មីជាច្រើន គឺមានតម្លៃច្រើនជាងអ្វីដែលខ្ញុំបានលះបង់ទៅទៀត។
យើងរៀបចំដើម្បីផ្សាយពីស្ថានីយវិទ្យុWBBR
ក្នុងអំឡុងឆ្នាំទាំងប៉ុន្មានដំបូងដែលខ្ញុំបម្រើនៅបេតអែល ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីសិក្សាគម្ពីរដែលបានត្រូវផ្សាយរាល់សប្ដាហ៍តាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុរបស់យើងពោលគឺWBBR។ ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនោះគឺនៅជាន់ទី១ នៃអគារលេខ១២៤ ផ្លូវកូឡុំប៊ីហាយ។ បងប្រុសអាឡិចសេនដឺ ម៉ាក់មីល្លិន ដែលបានបម្រើនៅបេតអែលអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ចូលរួមជាទៀងទាត់ក្នុងកម្មវិធីប៉ុស្តិ៍វិទ្យុទាំងនេះ។ យើងបានហៅគាត់ថាបងម៉ាក់។ គាត់គឺជាគំរូដ៏ល្អសម្រាប់យើងដែលជាប្អូនៗវ័យក្មេងដែលបម្រើនៅបេតអែល ដោយសារគាត់បានរក្សាភាពស្មោះត្រង់ ទោះជាមានទុក្ខលំបាកជាច្រើនក្ដី។
យើងបានប្រើក្រដាសនេះដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីប៉ុស្តិ៍វិទ្យុWBBR
នៅឆ្នាំ១៩៥៨ ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ ហើយខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងបងប្អូនដែលបានរៀនចប់សាលាគីលាត។ ខ្ញុំបានជួយបងប្អូនដ៏ខ្នះខ្នែងទាំងនោះឲ្យទទួលទិដ្ឋាការ ហើយខ្ញុំក៏បានរៀបចំការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេដែរ។ នៅពេលនោះ ការធ្វើដំណើរតាមយន្ដហោះគឺថ្លៃណាស់ ដូច្នេះបងប្អូនភាគច្រើនដែលបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកនិងទ្វីបអាស៊ីបានធ្វើដំណើរតាមកប៉ាល់ដឹកទំនិញ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពេលតម្លៃសំបុត្រយន្ដហោះបានចុះថោកជាង សាសនទូតភាគច្រើនបានធ្វើដំណើរតាមយន្ដហោះដើម្បីទៅបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។
ការរៀបចំសញ្ញាប័ត្រសាលាគីលាតមុនកម្មវិធីបញ្ចប់វគ្គសិក្សា
ការធ្វើដំណើរទៅមហាសន្និបាត
នៅឆ្នាំ១៩៦០ ខ្ញុំបានរៀបចំជួលយន្ដហោះខ្លះៗសម្រាប់ធ្វើដំណើរពីសហរដ្ឋអាម៉េរិកទៅទ្វីបអឺរ៉ុប ដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាតអន្ដរជាតិមួយចំនួននៅឆ្នាំ១៩៦១។ ខ្ញុំបានជិះយន្ដហោះទៅមហាសន្និបាតមួយក្នុងចំណោមមហាសន្និបាតទាំងនោះនៅក្រុងហាមបឺក ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ក្រោយពីមហាសន្និបាតនោះ ខ្ញុំនិងបងប្អូនប្រុសបីនាក់ទៀតដែលបម្រើនៅបេតអែលបានជួលឡានមួយ រួចបានបើកឆ្លងកាត់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ទៅប្រទេសអ៊ីតាលី ហើយបានទៅការិយាល័យសាខានៅក្រុងរ៉ូម។ បន្ទាប់មក យើងបានទៅប្រទេសបារាំង ឆ្លងកាត់ជួរភ្នំភីរិននីស ហើយបានចូលប្រទេសអេស្ប៉ាញដែលនៅពេលនោះជាប្រទេសមួយដែលគេដាក់បម្រាមលើកិច្ចការរបស់យើង។ យើងបានឲ្យបងប្អូនដែលនៅក្រុងបាសាឡូណានូវសៀវភៅខ្លះៗដែលយើងបានវេចខ្ចប់ដើម្បីឲ្យមើលទៅដូចជាកាដូ។ យើងពិតជារំភើបចិត្ដដែលយើងបានជួបពួកគេ! យើងបានបើកឡានពីទីនោះទៅក្រុងអាំស្ទែដាំ ហើយជិះយន្ដហោះត្រឡប់ទៅក្រុងញូវយ៉កវិញ។
នៅឆ្នាំ១៩៦២ ខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យរៀបចំការធ្វើដំណើរសម្រាប់បងប្អូន៥៨៣នាក់ ដែលនឹងចូលរួមមហាសន្និបាតអន្ដរជាតិពិសេសដែលបានត្រូវរៀបចំនៅទូទាំងពិភពលោក។ មហាសន្និបាតនោះបានធ្វើឡើងនៅឆ្នាំ១៩៦៣ ហើយមានប្រធានថា «ដំណឹងល្អដែលស្ថិតស្ថេរជានិរន្ដរ៍»។ ពួកអ្នកទាំងនោះបានចូលរួមមហាសន្និបាតនៅទ្វីបអឺរ៉ុប ទ្វីបអាស៊ី និងនៅភាគខាងត្បូងនៃមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក។ បន្ទាប់មកពួកគេទៅក្រុងហូណូលូលូ កោះហាវ៉ៃ និងចុងក្រោយទៅក្រុងផាសាតឌិណា រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា។ ពួកគេក៏ទៅលេងប្រទេសលីបង់និងប្រទេសហ៊្សកដានីដើម្បីមើលកន្លែងផ្សេងៗក្នុងគម្ពីរ។ ផ្នែករបស់យើងបានរៀបចំកក់សំបុត្រយន្ដហោះ សណ្ឋាគារ និងទិដ្ឋាការទាំងអស់សម្រាប់បងប្អូនទាំងនោះ។
ការធ្វើដំណើរជាមួយនឹងដៃគូថ្មី
មានមូលហេតុមួយទៀតដែលឆ្នាំ១៩៦៣គឺជាឆ្នាំដ៏សំខាន់ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃទី២៩ ខែមិថុនា ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយនឹងឡែឡា រ៉ូជឺ ដែលមកពីរដ្ឋមីហ្សូរី។ គាត់បានចូលបម្រើនៅបេតអែលនាឆ្នាំ១៩៦០។ មួយសប្ដាហ៍ក្រោយពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង ខ្ញុំនិងឡែឡាបានចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរជាមួយនឹងបងប្អូនដែលចូលរួមមហាសន្និបាតពិសេសទូទាំងពិភពលោក ហើយបានទៅប្រទេសក្រិច អេហ្ស៊ីប និងលីបង់។ ពីប្រទេសលីបង់ យើងបានជិះយន្ដហោះអស់រយៈពេលខ្លីទៅប្រទេសហ៊្សកដានី។ ក៏ប៉ុន្ដែ នៅទីនោះគេបានដាក់កម្រិតលើកិច្ចការរបស់យើង ហើយរដ្ឋាភិបាលមិនព្រមឲ្យទិដ្ឋាការដល់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ដូច្នេះ យើងមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងពេលយើងទៅដល់ទីនោះឡើយ។ យើងពិតជាសប្បាយនិងភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ពេលយើងបានឃើញបងប្អូនមួយក្រុមឈរនៅលើដំបូលអគារក្នុងព្រលានយន្ដហោះដ៏តូចមួយ។ ពួកគេកាន់ស្លាកដ៏ធំដែលសរសេរថា «សូមស្វាគមន៍សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា»! គឺអស្ចារ្យណាស់ដែលយើងបានទៅដល់ទឹកដីគម្ពីរ ហើយឃើញកន្លែងរស់នៅរបស់អាប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ព្រមទាំងឃើញកន្លែងដែលលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័កបានផ្សព្វផ្សាយ ហើយឃើញកន្លែងដែលគ្រិស្ដសាសនាបានចាប់ផ្ដើមរីកដុះដាល«រហូតដល់កន្លែងឆ្ងាយបំផុតនៅផែនដី»។—សកម្មភាព ១៣:៤៧
អស់រយៈពេល៥៥ឆ្នាំ ឡែឡាបានជួយខ្ញុំយ៉ាងស្មោះក្នុងការបំពេញភារកិច្ចទាំងអស់ដែលយើងបានទទួល។ យើងទៅប្រទេសអេស្ប៉ាញនិងប្រទេសព័រទុយហ្គាល់អស់ជាច្រើនដង ពេលដែលកិច្ចការរបស់យើងនៅទីនោះបានត្រូវដាក់បម្រាម។ យើងបានលើកទឹកចិត្ដបងប្អូន ហើយឲ្យសៀវភៅផ្សេងៗរបស់អង្គការយើងដល់ពួកគេ និងអ្វីផ្សេងទៀតដែលពួកគេត្រូវការ។ យើងថែមទាំងមានឱកាសទៅសួរសុខទុក្ខបងប្អូនមួយចំនួនដែលជាប់គុកនៅក្រុងខាឌីស ប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្ដណាស់ដែលខ្ញុំអាចថ្លែងសុន្ទរកថាមួយដើម្បីលើកទឹកចិត្ដពួកគេ។
ខ្ញុំជាមួយនឹងបងប៉ាទ្រីសានិងបងចេរី ម៉ូឡូហានពេលធ្វើដំណើរទៅមហាសន្និបាតនៅឆ្នាំ១៩៦៩ ដែលមានចំណងជើងថា «សន្ដិភាពនៅផែនដី»
តាំងពីឆ្នាំ១៩៦៣ ខ្ញុំបានរៀបចំការធ្វើដំណើរសម្រាប់បងប្អូនដែលចូលរួមមហាសន្និបាតអន្ដរជាតិនៅអាហ្វ្រិក អូស្ត្រាលី អាម៉េរិកកណ្ដាលនិងខាងត្បូង អឺរ៉ុប អាស៊ី កោះហាវ៉ៃ នូវែលសេឡង់ និងព័រតូរីកូ។ ខ្ញុំនិងឡែឡាបានចូលរួមមហាសន្និបាតដ៏ពិសេសជាច្រើន ដូចជានៅក្រុងវ៉ាសូវី ប្រទេសប៉ូឡូញ នាឆ្នាំ១៩៨៩ជាដើម។ បងប្អូនជាច្រើនដែលមកពីប្រទេសរុស្ស៊ីបានមកចូលរួមមហាសន្និបាតដ៏ធំនោះ។ នោះគឺជាមហាសន្និបាតដំបូងបង្អស់ដែលពួកគេបានចូលរួម! យើងបានជួបបងប្អូនដែលធ្លាប់ជាប់គុកអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនៅអតីតសហភាពសូវៀតដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ។
ភារកិច្ចមួយទៀតដែលនាំឲ្យខ្ញុំមានអំណរជាខ្លាំងគឺការធ្វើទស្សនកិច្ចដើម្បីលើកទឹកចិត្ដក្រុមគ្រួសារបេតអែលនិងសាសនទូតនៅទូទាំងពិភពលោក។ នៅលើកមុនពេលដែលយើងធ្វើទស្សនកិច្ចបែបនេះ យើងបានទៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង ហើយបានជួបបងប្អូនប្រុសៗ៥០នាក់ដែលបានជាប់គុកនៅក្រុងស៊ូវ៉ុន។ ពួកគេមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវ ហើយទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលពួកគេអាចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀតដោយមានសេរីភាព។ យើងទទួលការលើកទឹកចិត្ដជាខ្លាំងកាលដែលយើងជួបពួកគេ!—រ៉ូម ១:១១, ១២
ការរីកចម្រើននាំឲ្យខ្ញុំមានអំណរ
អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំបានឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរដល់រាស្ដ្ររបស់លោក។ ពេលខ្ញុំទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៤៣ មានអ្នកផ្សាយប្រហែលជា១០០.០០០នាក់។ ឥឡូវនេះ មានអ្នកផ្សាយជាង៨លាននាក់ ដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅ២៤០ប្រទេស។ ការខំព្យាយាមរបស់បងប្អូនដែលបានរៀនចប់សាលាគីលាតបានជួយឲ្យមានការរីកចម្រើននេះ។ ខ្ញុំមានអំណរជាខ្លាំងក្នុងការធ្វើការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងសាសនទូតជាច្រើនទាំងនេះ ហើយក្នុងការជួយពួកគេឲ្យទៅដល់ប្រទេសដែលពួកគេបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅ។
ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្ដដែលពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដប្រើជីវិតក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ហើយដែលខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំបម្រើនៅបេតអែល។ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរជាច្រើនដល់ខ្ញុំអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ។ ក្រៅពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងចូលចិត្ដអំពីកិច្ចបម្រើនៅបេតអែល ខ្ញុំនិងឡែឡាក៏ចូលចិត្ដផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងបងប្អូននៅក្រុមជំនុំមួយចំនួននាតំបន់ប៊្រុគ្លីនអស់រយៈពេលជាង៥០ឆ្នាំ ហើយយើងបានរាប់អានមិត្ដភក្ដិពិតជាច្រើននាក់នៅទីនោះ។
ខ្ញុំបន្ដបម្រើនៅបេតអែលដោយមានការគាំទ្រជារៀងរាល់ថ្ងៃពីឡែឡា។ ទោះជាឥឡូវនេះខ្ញុំមានអាយុជាង៨៤ឆ្នាំក្ដី ខ្ញុំសប្បាយដែលខ្ញុំនៅតែអាចធ្វើកិច្ចការដែលជួយអ្នកឯទៀត ហើយជួយខាងកិច្ចការទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងការិយាល័យសាខា។
ខ្ញុំជាមួយនឹងឡែឡានៅសព្វថ្ងៃនេះ
ខ្ញុំពិតជាមានអំណរដែលខ្ញុំជាសមាជិកអង្គការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយដែលខ្ញុំអាចឃើញថាពាក្យនៅម៉ាឡាគី ៣:១៨ពិតជាការពិត។ បទគម្ពីរនោះចែងថា៖ «គ្រានោះ ឯងរាល់គ្នានឹងត្រឡប់ជាចេះញែកសេចក្ដីសុចរិតនឹងសេចក្ដីអាក្រក់ចេញពីគ្នា ហើយនឹងមនុស្សដែលគោរពដល់ព្រះនឹងមនុស្សដែលមិនគោរពផង»។ រាល់ថ្ងៃ យើងឃើញថាពិភពលោករបស់សាថានគឺកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ហើយថាមនុស្សគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹម និងមិនមានសុភមង្គលក្នុងជីវិតទេ។ ប៉ុន្ដែ ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់និងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតប្រាកដសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត ហើយក៏មានជីវិតដ៏សប្បាយនៅឥឡូវនេះ ទោះជាយើងរស់នៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកក្ដី។ ការប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីដំណឹងល្អគឺជាឯកសិទ្ធិដ៏ធំមួយ! (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) មិនយូរទៀត រាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងជំនួសពិភពលោកដ៏អាក្រក់នេះដោយសួនឧទ្យាន។ យើងពិតជាចង់ឲ្យថ្ងៃនោះមកដល់ឆាប់ៗណាស់! យ៉ាងនេះ បុគ្គលគ្រប់រូបនៅផែនដីនឹងមានសុខភាពល្អនិងមានសុភមង្គល ហើយនឹងរស់នៅជារៀងរហូត។
