១៩១៩ មួយរយឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ
នៅឆ្នាំ១៩១៩ សង្គ្រាមដ៏ធំ (ដែលក្រោយមកគេស្គាល់ថាសង្គ្រាមលោកលើកទី១) បានត្រូវបញ្ចប់។ សង្គ្រាមនេះបានអូសបន្លាយអស់រយៈពេលប្រហែលជាបួនឆ្នាំ។ នៅចុងឆ្នាំ១៩១៨ ប្រជាជាតិនានាបានឈប់ប្រយុទ្ធគ្នា ហើយកិច្ចព្រមព្រៀងសន្ដិភាពទីក្រុងប៉ារីសបានត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើឡើងនៅថ្ងៃទី១៨ ខែមករា ឆ្នាំ១៩១៩។ សេចក្ដីសម្រេចមួយនៃកិច្ចព្រមព្រៀងនោះគឺកិច្ចព្រមព្រៀងវែសៃ ដែលជាកិច្ចព្រមព្រៀងមួយដែលបញ្ចប់ជាផ្លូវការនូវសង្គ្រាមរវាងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់និងប្រទេសផ្សេងទៀត។ កិច្ចព្រមព្រៀងវែសៃបានចុះហត្ថលេខានៅថ្ងៃទី២៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩១៩។
កិច្ចព្រមព្រៀងសន្ដិភាពទីក្រុងប៉ារីសក៏បានបង្កើតអង្គការថ្មីមួយដែលហៅថាអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ។ គោលបំណងនៃអង្គការនេះគឺ«ជួយប្រជាជាតិទាំងឡាយឲ្យសហការគ្នា ដើម្បីធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខអន្តរជាតិ»។ និកាយជាច្រើននៃពិភពគ្រិស្តសាសនាបានគាំទ្រអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ។ ក្រុមប្រឹក្សាសម្ព័ន្ធនៃវិហារនានារបស់គ្រិស្តសាសនានៅប្រទេសអាម៉េរិក បានសរសើរអង្គការនេះដោយនិយាយថា នោះ«ជាតំណាងរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅផែនដី»។ ក្រុមប្រឹក្សានេះបង្ហាញការគាំទ្រចំពោះអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ ដោយបញ្ជូនគណៈប្រតិភូឲ្យចូលរួមកិច្ចព្រមព្រៀងសន្ដិភាពទីក្រុងប៉ារីស។ ប្រតិភូម្នាក់ក្នុងចំណោមគណៈប្រតិភូទាំងនោះ បានរៀបរាប់ថាកិច្ចព្រមព្រៀងនោះ«បានចាប់ផ្ដើមសម័យថ្មីក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់ពិភពលោក»។
សម័យថ្មីបានចាប់ផ្ដើមមែន ប៉ុន្តែនោះមិនមែនចាប់ផ្ដើមដោយបុរសដែលរួមចំណែកក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងសន្ដិភាពនោះទេ។ នៅឆ្នាំ១៩១៩ សម័យថ្មីក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយបានចាប់ផ្ដើម ពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់កម្លាំងឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាងមុន។ ប៉ុន្តែ មុននោះត្រូវមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំមួយចំពោះនិស្សិតគម្ពីរ។
ការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកមួយ
បងចូសេហ្វ រ៉ូធើហ្វឺត
ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសគណៈកម្មាធិការនាយកនៃសមាគមប៉មយាមខាងគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណបានត្រូវធ្វើឡើងនៅថ្ងៃសៅរ៍ ទី៤ ខែមករា ឆ្នាំ១៩១៩។ នៅពេលនោះ បងប្រុសចូសេហ្វ រ៉ូធើហ្វឺត ដែលជាអ្នកនាំមុខរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា បានជាប់គុកដោយអយុត្ដិធម៌ជាមួយនឹងបងប្រុស៧នាក់ទៀតនៅក្រុងអាត្លង់តា រដ្ឋចចចៀ សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ បងប្រុសៗដែលធ្វើការបោះឆ្នោតនៅពេលនោះ ត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថា តើពួកគេគួរជ្រើសរើសបងប្រុសៗដែលបានត្រូវជាប់គុក ឲ្យធ្វើជាគណៈកម្មាធិការនាយក ឬជ្រើសរើសអ្នកជំនួស?
បងអ៊ីវ៉ាន់ឌើ ខោអឺត
នៅក្នុងគុក បងរ៉ូធើហ្វឺតព្រួយបារម្ភអំពីអនាគតរបស់អង្គការយើង។ គាត់ដឹងថាបងប្រុសខ្លះគិតថាគឺជាការល្អបំផុតឲ្យជ្រើសរើសបងប្រុសផ្សេងទៀតធ្វើជានាយក។ ហេតុនេះហើយ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់បងប្អូនដែលបានចូលរួម ហើយបានលើកឈ្មោះរបស់បងប្រុសអ៊ីវ៉ាន់ឌើ ខោអឺតឲ្យធ្វើជានាយក។ បងរ៉ូធើហ្វឺតបានរៀបរាប់ថាបងខោអឺតជាបងប្រុសដែលមាន«ចិត្តស្ងប់» «ចេះពិចារណា» និង«ស្មោះត្រង់ចំពោះលោកម្ចាស់»។ ប៉ុន្តែ បងប្រុសៗជាច្រើនមានគំនិតមួយទៀតគឺពន្យារការបោះឆ្នោតអស់រយៈពេល៦ខែ។ ក្រុមមេធាវីដែលការពារបងប្រុសៗដែលជាប់គុកបានយល់ស្របនឹងគំនិតនេះ។ បងប្រុសខ្លះបានឈឺចិត្ត កាលដែលបងប្រុសៗពិភាក្សាអំពីរឿងនោះ។
បងរីឆឺដ បាបឺ
ប៉ុន្តែអ្វីមួយបានកើតឡើងដែលនាំឲ្យបងប្រុសរីឆឺដ បាបឺបានរៀបរាប់ក្រោយមកថា គឺហាក់ដូចជា‹ចាក់ប្រេងលើទឹក› ឬការព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាដ៏ពិបាកមួយ។ បងប្រុសម្នាក់ដែលបានចូលរួមបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនដឹងអំពីអ្វីដែលច្បាប់តម្រូវទេ តែខ្ញុំដឹងថាការមានភក្ដីភាពតម្រូវឲ្យយើងធ្វើអ្វី។ ព្រះតម្រូវឲ្យយើងមានភក្ដីភាព ហើយរបៀបដ៏ល្អបំផុតដែលយើងអាចបង្ហាញភក្ដីភាពគឺដោយបោះឆ្នោតនិងជ្រើសរើសបងរ៉ូធើហ្វឺតឲ្យធ្វើជានាយក»។—ទំនុក. ១៨:២៥
បងអាឡិចសេនដឺ ម៉ាក់មីល្លិន
ក្រោយមក បងប្រុសអាឡិចសេនដឺ ម៉ាក់មីល្លិនដែលជាអ្នកជាប់គុកម្នាក់ដែរ បាននឹកចាំថា នៅថ្ងៃបន្ទាប់ បងរ៉ូធើហ្វឺតបានគោះជញ្ជាំងគុករបស់គាត់ ហើយនិយាយថា៖ «សូមបងលូកដៃមក»។ រួចមក បងរ៉ូធើហ្វឺតបានហុចទូរលេខមួយឲ្យគាត់។ បងម៉ាក់មីល្លិនបានឃើញសារខ្លីមួយ ហើយភ្លាមៗគាត់យល់អំពីសារនោះ។ សារនោះសរសេរថា៖ «រ៉ូធើហ្វឺត វ៉ាយ វ៉េន បាបឺ អានដឺសុន ប៊ូលី និងស្ពីល ទី១នាយក អ្នកចាត់ចែងបីនាក់ ស្រឡាញ់ទាំងអស់គ្នា»។ នេះមានន័យថានាយកទាំងអស់បានត្រូវបោះឆ្នោតឲ្យបន្តធ្វើកិច្ចការរបស់ពួកគេ ហើយថាបងចូសេហ្វ រ៉ូធើហ្វឺតនិងបងវីល្លាម វ៉េនអេមបឺក នៅតែបន្តធ្វើជាពួកអ្នកចាត់ចែង។ ដូច្នេះ បងរ៉ូធើហ្វឺតបន្តធ្វើជានាយក។
បានត្រូវគេដោះលែង!
កាលដែលបងប្រុស៨នាក់នេះជាប់គុក និស្សិតគម្ពីរដ៏ស្មោះត្រង់បានសុំមនុស្សឯទៀតឲ្យចុះហត្ថលេខាក្នុងសំបុត្រសំណូមពរមួយ ដើម្បីស្នើសុំទៅរដ្ឋាភិបាលឲ្យដោះលែងបងប្រុសៗទាំងនោះ។ បងប្អូនដែលមានចិត្តក្លាហានទាំងនោះបានប្រមូលហត្ថលេខាជាង៧០០.០០០ហត្ថលេខា។ នៅថ្ងៃពុធ ទី២៦ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១៩ មុនដាក់សំណូមពរនោះ បងរ៉ូធើហ្វឺតនិងបងប្រុសៗទាំងនោះដែលមានភារកិច្ចក្នុងអង្គការព្រះបានត្រូវដោះលែង។
បងរ៉ូធើហ្វឺតបានថ្លែងសុន្ទរកថាមួយសម្រាប់បងប្អូនដែលបានស្វាគមន៍គាត់ពេលគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំជឿជាក់ថាបទពិសោធន៍នេះដែលយើងបានឆ្លងកាត់គឺគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យយើងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់គ្រាដ៏លំបាកជាង។ . . . បងប្អូនមិនបានខំប្រឹងព្យាយាមដើម្បីធ្វើឲ្យបងប្អូនឯទៀតរួចពីគុកទេ។ នេះមិនមែនជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតឡើយ។ . . . ការខំប្រឹងព្យាយាមរបស់បងប្អូនគឺដើម្បីធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីពិត ហើយអស់អ្នកដែលបានធ្វើដូច្នេះ បានទទួលពរដ៏អស្ចារ្យ»។
ស្ថានភាពជុំវិញរឿងក្ដីរបស់បងប្រុសៗយើង បញ្ជាក់អំពីការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ នៅថ្ងៃទី១៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩១៩ សាលាឧទ្ធរណ៍បានចេញសេចក្ដីសម្រេចថា៖ ‹ក្នុងករណីនេះ ពួកចុងចោទមិនបានត្រូវគេកាត់ក្ដីដោយមិនលម្អៀងទេ ហេតុនេះហើយសេចក្ដីវិនិច្ឆ័យនោះបានត្រូវចាត់ទុកជាមោឃ›។ បងប្រុសៗទាំងនោះបានត្រូវគេចោទប្រកាន់ពីបទឧក្រិដ្ឋដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ហើយការវិនិច្ឆ័យទាំងនេះនឹងត្រូវរក្សាទុកក្នុងកំណត់ត្រារបស់ពួកគេ បើពួកគេបានទទួលសេចក្ដីសម្រេចថាគ្រាន់តែលើកលែងទោស ឬគ្រាន់តែបន្ធូរបន្ថយទោសឲ្យបងប្រុសៗទាំងនោះ។ គេមិនបានប្ដឹងបងប្រុសៗទាំងនោះអំពីរឿងផ្សេងទៀតទេ។ ដូច្នេះ បងរ៉ូធើហ្វឺត *នៅតែមានគុណសម្បត្ដិគ្រប់គ្រាន់ស្របតាមច្បាប់ ដើម្បីនិយាយការពាររាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅមុខតុលាការកំពូលសហរដ្ឋអាម៉េរិក ហើយគាត់បានធ្វើដូច្នេះអស់ជាច្រើនលើកច្រើនសាក្រោយពីគាត់បានត្រូវដោះលែង។
ការតាំងចិត្តផ្សព្វផ្សាយ
បងម៉ាក់មីល្លិននឹកចាំថា៖ «យើងមិនចង់អង្គុយរង់ចាំឲ្យលោកម្ចាស់យកយើងទៅស្ថានសួគ៌ឡើយ។ យើងទទួលស្គាល់ថាយើងត្រូវធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីដឹងច្បាស់អំពីបំណងប្រាថ្នារបស់លោកម្ចាស់»។
ប៉ុន្តែ បងប្រុសៗដែលបម្រើនៅមន្ទីរចាត់ការពិភពលោកមិនអាចបន្តធ្វើកិច្ចការដែលពួកគេធ្លាប់ធ្វើអស់ជាច្រើនឆ្នាំបានឡើយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះពេលពួកគេបានជាប់គុក គ្រឿងម៉ាស៊ីនទាំងអស់សម្រាប់បោះពុម្ពសៀវភៅរបស់យើង បានត្រូវគេបំផ្លាញ។ នេះបានធ្វើឲ្យបងប្អូនយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយបងប្អូនខ្លះឆ្ងល់ថាតើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយបានត្រូវបញ្ចប់ឬយ៉ាងណា។
តើមនុស្សនៅតែចាប់អារម្មណ៍អំពីដំណឹងនៃរាជាណាចក្រដែលនិស្សិតគម្ពីរបានផ្សព្វផ្សាយឬទេ? ដើម្បីឆ្លើយសំណួរនេះ បងរ៉ូធើហ្វឺតបានសម្រេចចិត្តថ្លែងសុន្ទរកថាមួយ ហើយអញ្ជើញសាធារណជនឲ្យចូលរួមស្ដាប់។ បងម៉ាក់មីល្លិននិយាយថា៖ «បើគ្មានអ្នកណាមកចូលរួមកិច្ចប្រជុំនោះទេ យើងដឹងថាកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនឹងត្រូវចប់»។
កាសែតដែលចេញផ្សាយសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ូធើហ្វឺត ដែលមានប្រធានថា «សេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់មនុស្សដែលកើតទុក្ខ» នៅក្រុងឡូស អេនជីឡេស រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា នាឆ្នាំ១៩១៩
ដូច្នេះ ទោះជាបងរ៉ូធើហ្វឺតមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរក្ដី នៅថ្ងៃអាទិត្យ ទី៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩១៩ គាត់បានថ្លែងសុន្ទរកថាដែលមានប្រធានថា «សេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់មនុស្សដែលកើតទុក្ខ» នៅក្រុងឡូស អេនជីឡេស រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា។ មានអ្នកចូលរួមប្រហែលជា៣.៥០០នាក់ និងមានមនុស្សរាប់រយនាក់បានមក ប៉ុន្តែមិនអាចចូលបានដោយសារគ្មានកន្លែងគ្រប់គ្រាន់។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ មានអ្នកចូលរួមចំនួន១.៥០០នាក់។ បងប្អូនបានទទួលចម្លើយថា មនុស្សពិតជាចាប់អារម្មណ៍មែន!
អ្វីដែលបងប្អូនបានធ្វើនៅពេលនោះ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
ការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការរីកចម្រើន នៅថ្ងៃអនាគត
ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩១៩ បានបង្ហាញឲ្យដឹងថានៅដើមខែកញ្ញា មហាសន្និបាតនឹងត្រូវធ្វើឡើងនៅស៊ីដឺផូញ រដ្ឋអូហៃយ៉ូ។ បងប្រុសក្លេរិន ប៊ីធីដែលជានិស្សិតគម្ពីរវ័យក្មេងម្នាក់ពីរដ្ឋមីហ្សូរី បាននឹកចាំថា៖ «បងប្អូនទាំងអស់មានអារម្មណ៍ថាពួកគេត្រូវទៅទីនោះ»។ បងប្អូនជាង៦.០០០នាក់បានចូលរួម ហើយនេះគឺច្រើនជាងអ្វីដែលពួកគេគិតស្មាន។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យមហាសន្និបាតនោះកាន់តែរំភើប គឺមានអ្នកទទួលការជ្រមុជទឹកជាង២០០នាក់ នៅបឹងអេរីដែលនៅជិតកន្លែងមហាសន្និបាតនោះ។
ក្របទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿងចេញលើកដំបូងនៅថ្ងៃទី១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩១៩
នៅថ្ងៃទី៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩១៩ ដែលជាថ្ងៃទី៥នៃមហាសន្និបាតនោះ ក្នុង«សុន្ទរកថាសម្រាប់អ្នករួមការងារ» បងរ៉ូធើហ្វឺតបានប្រកាសថាទស្សនាវដ្ដីថ្មីមួយនឹងត្រូវចេញផ្សាយ ដែលមានចំណងជើងថាសម័យរុងរឿង(The Golden Age)។ * ទស្សនាវដ្ដីនេះនឹង«មានព័ត៌មានសំខាន់ថ្មីៗដែលពន្យល់ពីបទគម្ពីរអំពីមូលហេតុដែលព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះកំពុងកើតឡើង»។
និស្សិតគម្ពីរទាំងអស់បានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងអង់អាចក្លាហានដោយប្រើទស្សនាវដ្ដីថ្មីនេះ។ សំបុត្រមួយដែលរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលកិច្ចការនេះបានត្រូវរៀបចំ ចែងថា៖ «សូមបងប្អូនម្នាក់ៗដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកចាំថា គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យដែលបងប្អូនអាចបម្រើនិងចាប់យកឱកាសនៅឥឡូវនេះ ហើយខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនៅទូទាំងពិភពលោក»។ បងប្អូនជាច្រើននាក់បានព្រមទទួលការអញ្ជើញនេះឲ្យផ្សព្វផ្សាយ! នៅខែធ្នូ អ្នកផ្សាយដ៏ខ្នះខ្នែងអំពីរាជាណាចក្រ បានជាវទស្សនាវដ្ដីថ្មីនោះជាង៥០.០០០ដង។
បងប្រុសៗឈរជិតឡានដឹកទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង នៅតំបន់ប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក
នៅចុងឆ្នាំ១៩១៩ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាទទួលកម្លាំងចិត្ត ហើយបានត្រូវរៀបចំឡើងវិញ។ បន្ថែមទៅទៀត ទំនាយសំខាន់ៗមួយចំនួនដែលជាប់ទាក់ទងនឹងគ្រាចុងក្រោយបង្អស់បានត្រូវសម្រេច។ ការសាកល្បងនិងការសម្រិតសម្រាំងនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះ ដែលបានត្រូវប្រកាសទុកជាមុននៅម៉ាឡាគី ៣:១-៤បានត្រូវសម្រេច។ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវរំដោះចេញពីការធ្វើជាឈ្លើយនៃ«បាប៊ីឡូនដ៏ខ្លាំងក្លា»ក្នុងន័យធៀប ហើយលោកយេស៊ូបានតែងតាំង«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា»។ * (បប. ១៨:២, ៤; ម៉ាថ. ២៤:៤៥) យ៉ាងនេះ និស្សិតគម្ពីរបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់កិច្ចការដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យពួកគេធ្វើ។
^ វគ្គ 13 បងរ៉ូធើហ្វឺតគឺជាមេធាវីនិងចៅក្រម ហើយបានត្រូវគេស្គាល់ថាចាច រ៉ូធើហ្វឺត។
^ វគ្គ 22 នៅឆ្នាំ១៩៣៧ ឈ្មោះទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿងបានត្រូវប្ដូរទៅជា ទស្សនាវដ្ដីការសម្រាលទុក្ខ (Consolation) រួចមកនៅឆ្នាំ១៩៤៦ ទស្សនាវដ្ដីនោះបានត្រូវដូរឈ្មោះទៅជាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក!
