សំណួរពីអ្នកអាន
គម្ពីរចែងថាយ៉ាងហោចណាស់ត្រូវមានសាក្សីពីរនាក់ ទើបរឿងមួយអាចត្រូវទុកជាការពិត។ (ជន. ៣៥:៣០; ចោ. ១៧:៦; ១៩:១៥; ម៉ាថ. ១៨:១៦; ១ធី. ៥:១៩) ប៉ុន្តែក្រោមច្បាប់ម៉ូសេ បើបុរសណាចាប់រំលោភស្ត្រីដែលបានភ្ជាប់ពាក្យរួចហើយ«នៅឯទីវាល» ហើយនាងបានស្រែក នោះនាងគ្មានកំហុសចំពោះការផិតក្បត់ទេ តែបុរសនោះនឹងមានទោស។ ដោយសារគ្មានអ្នកឯទៀតធ្វើជាសាក្សីអំពីរឿងនោះ ហេតុអ្វីនាងគ្មានទោស តែបុរសនោះមានទោស?
កំណត់ហេតុនៅចោទិយកថា ២២:២៥-២៧ គឺមិនគ្រាន់តែលាតត្រដាងអំពីកំហុសរបស់បុរសនោះទេ ពីព្រោះគាត់បានត្រូវចាត់ទុកថាជាបុគ្គលដែលមានទោសរួចហើយ។ ច្បាប់នៅខទាំងនោះផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការបញ្ជាក់ថាស្ត្រីនោះគ្មានកំហុស។ សូមកត់សម្គាល់ខមុនបទគម្ពីរនេះ។
ខមុនរៀបរាប់អំពីបុរសម្នាក់ដែលបានរួមដំណេកជាមួយនឹងស្ត្រី«ក្នុងទីក្រុង»ដែលបានភ្ជាប់ពាក្យរួចហើយ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ បុរសនោះបានប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ ដោយសារស្ត្រីនោះបានត្រូវចាត់ទុកថាជាបុគ្គលដែលបានរៀបការហើយ។ ចុះយ៉ាងណាស្ត្រីនោះវិញ? ខនេះថា៖ ‹ក្នុងទីក្រុង នាងមិនបានស្រែកសោះ›។ បើនាងស្រែក អ្នកឯទៀតច្បាស់ជាបានឮសម្រែករបស់នាង និងជួយការពារនាង។ ប៉ុន្តែ នាងមិនបានស្រែកឡើយ។ ម្ល៉ោះហើយ នាងក៏បានរួមដៃក្នុងអំពើផិតក្បត់ដែរ ដូច្នេះពួកគេទាំងពីរនាក់ត្រូវទទួលការវិនិច្ឆ័យទោស។—ចោ. ២២:២៣, ២៤
ច្បាប់នោះបានរៀបរាប់អំពីស្ថានភាពផ្សេងទៀត ដែលថា៖ «ប៉ុន្តែ បើមនុស្សប្រុសនោះ បានប្រទះឃើញនាងដែលមានគេដណ្ដឹងហើយនៅឯទីវាលវិញ រួចចាប់បង្ខំដេកនឹងនាងទៅ នោះត្រូវស្លាប់តែខាងប្រុសដែលបានដេកនឹងនាងប៉ុណ្ណោះ។ តែឯនាងនោះ មិនត្រូវឲ្យធ្វើទោសអ្វីឡើយ នាងគ្មានបាបណាដែលគួរឲ្យស្លាប់ទេ។ ដ្បិតដំណើរនេះបែបដូចជាកាលមនុស្សណាមួយ ស្ទុះទៅសំឡាប់អ្នកជិតខាងខ្លួនដូច្នោះដែរ។ ដ្បិតប្រុសនោះឃើញនាងនៅឯទីវាល ហើយនាងដែលមានគេដណ្ដឹងបានស្រែកឡើងដែរ តែគ្មានអ្នកណានឹងជួយសោះ»។—ចោ. ២២:២៥-២៧
ក្នុងករណីនេះ ចៅក្រមបានជឿស្ត្រីនោះ។ តើក្នុងន័យអ្វី? គឺក្នុងន័យថាចៅក្រមយល់ថា នាង«បានស្រែកឡើងដែរ តែគ្មានអ្នកណានឹងជួយសោះ»។ ដូច្នេះ នាងមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ បុរសនោះមានទោសជាអ្នកចាប់រំលោភនិងប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ ពីព្រោះគាត់បាន«ចាប់បង្ខំដេកនឹងនាង»ដែលជាស្ត្រីបានភ្ជាប់ពាក្យរួចហើយ។
ដូច្នេះ ទោះជាច្បាប់នេះផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការបញ្ជាក់ថាស្ត្រីនោះគ្មានទោសក៏ដោយ កំណត់ហេតុនេះបានរៀបរាប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវថាបុរសនោះមានទោស ពីព្រោះគាត់បានចាប់រំលោភស្ត្រីនោះនិងប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់។ យើងអាចជឿជាក់ថាចៅក្រមនឹង«ស៊ើបសួររកឲ្យអស់ពីចិត្ត» ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលផ្អែកលើការណែនាំពីព្រះដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យយ៉ាងច្បាស់អស់ប៉ុន្មានដង។—ចោ. ១៣:១៤; ១៧:៤; និក្ខ. ២០:១៤