អត្ថបទសិក្សា ១២

តើពេលណាជាពេលគួរនិយាយ?

លេង

«មានពេលដែលគួរនៅស្ងៀម ហើយពេលសំរាប់និយាយ»។—សាស្ដ. ៣:៧

ចម្រៀងលេខ១២៤ ចូរមានភក្ដីភាពជានិច្ច

សេចក្ដីសង្ខេប *

១. តើយើងរៀនអ្វីពីសាស្ដា ៣:១, ៧?

បងប្អូនខ្លះចូលចិត្តនិយាយច្រើន។ រីឯបងប្អូនខ្លះទៀត ចូលចិត្តនៅស្ងៀមស្ងាត់។ ដូចឃើញក្នុងបទគម្ពីរដែលជាមូលដ្ឋានសម្រាប់អត្ថបទនេះ មានពេលដែលគួរនិយាយនិងពេលដែលគួរនៅស្ងៀម។ (សូមអាន សាស្ដា ៣:១, ៧) ប៉ុន្តែយើងប្រហែលជាចង់ឲ្យបងប្អូនខ្លះនិយាយច្រើនជាង ហើយបងប្អូនខ្លះនិយាយតិចជាង។

២. តើនរណាជាអ្នកមានសិទ្ធិកំណត់អំពីពេលណានិងរបៀបណាដែលយើងគួរនិយាយ?

^២សមត្ថភាពនិយាយគឺជាអំណោយមួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ (និក្ខ. ៤:១០, ១១; បប. ៤:១១) ក្នុងបណ្ដាំរបស់លោក លោកជួយយើងឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលយើងអាចប្រើអំណោយនោះយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាបទគម្ពីរដែលនឹងជួយយើងឲ្យដឹងអំពីពេលណាយើងគួរនិយាយនិងពេលណាយើងគួរនៅស្ងៀម។ យើងក៏នឹងរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះអ្វីដែលយើងនិយាយទៅកាន់អ្នកឯទៀត។ មុនដំបូង សូមយើងពិចារណាអំពីពេលណាដែលយើងគួរនិយាយ។

តើយើងគួរនិយាយនៅពេលណា?

៣. យោងទៅតាមរ៉ូម ១០:១៤ តើយើងគួរនិយាយនៅពេលណា?

^៣យើងគួរប្រុងប្រៀបជានិច្ចដើម្បីនិយាយអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងរាជាណាចក្ររបស់លោក។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤; សូមអាន រ៉ូម ១០:១៤) យ៉ាងនេះ យើងយកតម្រាប់លោកយេស៊ូ។ មូលហេតុចម្បងមួយដែលលោកយេស៊ូមកផែនដីគឺដើម្បីប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីបិតាលោក។ (យ៉ូន. ១៨:៣៧) ប៉ុន្តែ យើងក៏ត្រូវចាំថា របៀបដែលយើងនិយាយក៏សំខាន់ដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ ពេលយើងនិយាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវធ្វើដូច្នេះ«ដោយចិត្តស្លូតបូតនិងដោយការគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅ» ហើយយើងក៏គួរគិតអំពីអារម្មណ៍និងជំនឿរបស់អ្នកឯទៀតដែរ។ (១ពេ. ៣:១៥) យ៉ាងនេះ យើងមិនគ្រាន់តែនិយាយជាមួយនឹងបុគ្គលណាម្នាក់ទេ តែយើងក៏បង្រៀនអ្នកនោះ និងប្រហែលជាថែមទាំងឲ្យអ្វីដែលយើងនិយាយមានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់អ្នកនោះទៀតផង។

ពេលគួរនិយាយ

ពេលនិយាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា ចូរធ្វើដូច្នេះដោយ«ចិត្តស្លូតបូតនិងដោយការគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅ»ចំពោះជំនឿរបស់ពួកគេ (សូមមើលវគ្គ៣)
ពេលយើងឃើញបុគ្គលណាម្នាក់កំពុងធ្វើអ្វីដែលអាចនាំឲ្យគាត់ធ្វើខុស
នៅពេលដែលចាំបាច់ ពួកអ្នកចាស់ទុំផ្ដល់ឱវាទដោយចិត្តអត់ធ្មត់និងប៉ិនប្រសប់

(សូមមើលវគ្គ៨) *

(សូមមើលវគ្គ៤, ៩) *

៤. ដូចសុភាសិត ៩:៩ចែង តើពាក្យសម្ដីរបស់យើងអាចជួយអ្នកឯទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច?

^៤ពួកអ្នកចាស់ទុំមិនគួរស្ទាក់ស្ទើរនិយាយឡើយ បើពួកគេឃើញថាបងប្អូនណាម្នាក់ត្រូវការឱវាទ។ ពួកគេច្បាស់ជារកពេលល្អនិយាយជាមួយនឹងអ្នកនោះ ដើម្បីមិនធ្វើឲ្យគាត់ខ្មាសគេ។ ពួកគេគួររង់ចាំនិយាយជាមួយនឹងអ្នកនោះរហូតដល់មិនមានអ្នកឯទៀតនៅជុំវិញ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំតែងតែព្យាយាមនិយាយតាមរបៀបដែលមិនធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតអាប់ឱនកិត្ដិយស។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែប្រាប់អំពីគោលការណ៍គម្ពីរដែលអាចជួយអ្នកឯទៀតឲ្យប្រព្រឹត្តយ៉ាងឈ្លាសវៃ។ (សូមអាន សុភាសិត ៩:៩) ហេតុអ្វីគឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងមានចិត្តក្លាហានដើម្បីនិយាយនៅពេលដែលចាំបាច់? សូមគិតអំពីគំរូពីរ។ ទី១បុរសម្នាក់ត្រូវកែតម្រង់កូនប្រុសរបស់គាត់ និងទី២ស្ត្រីម្នាក់ត្រូវនិយាយជាមួយនឹងបុគ្គលដែលនឹងទៅជាស្តេច។

៥. តើសម្ដេចសង្ឃអេលីមិនបាននិយាយនៅពេលណា?

^៥សម្ដេចសង្ឃអេលីមានកូនប្រុសពីរនាក់ដែលគាត់ស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែ កូនប្រុសពីរនាក់នោះមិនគោរពព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ពួកគេមានភារកិច្ចដ៏សំខាន់ជាសង្ឃដែលបម្រើនៅឯត្រសាល។ តែពួកគេបានប្រើអំណាចរបស់ពួកគេតាមរបៀបមិនត្រឹមត្រូវ មិនបង្ហាញការគោរពចំពោះគ្រឿងបូជាដែលជូនទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទដោយឥតកេរ្ដិ៍ខ្មាស។ (១សាំ. ២:១២-១៧, ២២) តាមច្បាប់ម៉ូសេ កូនប្រុសអេលីសមនឹងស្លាប់ តែអេលីគ្រាន់តែបានស្តីបន្ទោសពួកគេបន្ដិចបន្តួច ហើយអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបន្តបម្រើនៅឯត្រសាល។ (ចោ. ២១:១៨-២១) តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអ្វីដែលអេលីបានធ្វើ? លោកបានមានប្រសាសន៍មកកាន់អេលីថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាឯង . . . រាប់អានកូនឯងជាជាងអញវិញ?»។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏សម្រេចចិត្តសម្លាប់បុរសដ៏អាក្រក់ទាំងពីរនាក់នោះ។—១សាំ. ២:២៩, ៣៤

៦. តើយើងរៀនអ្វីពីអេលី?

^៦យើងទាញយកមេរៀនដ៏សំខាន់ពីអេលី។ បើយើងដឹងថាមិត្តភក្ដិឬសាច់ញាតិរបស់យើងបានបំពានច្បាប់របស់ព្រះ យើងត្រូវនិយាយរំលឹកគាត់អំពីខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវធ្វើឲ្យប្រាកដថាគាត់ទទួលជំនួយដែលគាត់ត្រូវការពីតំណាងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ា. ៥:១៤) យើងមិនចង់ធ្វើដូចអេលី ដោយចាត់ទុកមិត្តភក្ដិឬសាច់ញាតិថាសំខាន់ជាងព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ការប្រាប់បុគ្គលណាម្នាក់ដែលត្រូវការការកែតម្រង់គឺតម្រូវឲ្យមានចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែការខំប្រឹងនេះអាចនាំឲ្យមានលទ្ធផលល្អ។ សូមកត់សម្គាល់ភាពខុសគ្នារវាងគំរូរបស់អេលីនិងគំរូរបស់ស្ត្រីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ឈ្មោះអ័ប៊ីកែល។

អ័ប៊ីកែលទុកគំរូល្អក្នុងការជ្រើសរើសពេលដែលគួរនិយាយ (សូមមើលវគ្គ៧-៨) *

៧. ហេតុអ្វីអ័ប៊ីកែលបាននិយាយជាមួយនឹងដាវីឌ?

^៧អ័ប៊ីកែលជាប្រពន្ធរបស់ណាបាល ដែលជាម្ចាស់ដីដែលមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន។ ពេលដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់រត់គេចខ្លួនពីស្តេចសុល ពួកគេបានជួយគង្វាលរបស់ណាបាល ហើយបានការពារហ្វូងសត្វរបស់ណាបាលពីពួកចោរ។ តើណាបាលមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះជំនួយរបស់ពួកគេឬទេ? មិនមែនទេ។ ពេលដាវីឌបានសុំណាបាលឲ្យផ្ដល់អាហារនិងទឹកបន្ដិចបន្តួចដល់គាត់និងពួកបុរសរបស់គាត់ ណាបាលបានខឹង ហើយស្រែកជេរពួកគេ។ (១សាំ. ២៥:៥-៨, ១០-១២, ១៤) ហេតុនេះ ដាវីឌបានសម្រេចចិត្តសម្លាប់បុរសទាំងអស់ដែលនៅក្នុងផ្ទះរបស់ណាបាល។ (១សាំ. ២៥:១៣, ២២) តើអ្វីអាចការពារមិនឲ្យរឿងខ្លោចផ្សានេះកើតឡើង? អ័ប៊ីកែលបានដឹងថានេះជាពេលដែលគួរនិយាយ។ ដោយចិត្តក្លាហានគាត់បានទៅជួបបុរស៤០០នាក់ដែលខឹង ស្រេកឃ្លាន និងប្រដាប់ដោយអាវុធ ហើយបាននិយាយជាមួយនឹងដាវីឌ។

៨. តើយើងរៀនអ្វីពីគំរូរបស់អ័ប៊ីកែល?

^៨ពេលអ័ប៊ីកែលជួបដាវីឌ គាត់បាននិយាយដោយក្លាហាន សមហេតុផល និងបង្ហាញការគោរព។ ទោះជាអ័ប៊ីកែលមិនមែនជាអ្នកបង្កឲ្យមានបញ្ហានេះក្ដី គាត់បានសុំទោសដាវីឌ។ គាត់បាននិយាយថាគាត់ដឹងថាដាវីឌជាមនុស្សល្អ ហើយនឹងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ អ័ប៊ីកែលក៏បានពឹងផ្អែកឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយគាត់។ (១សាំ. ២៥:២៤, ២៦, ២៨, ៣៣, ៣៤) ដូចអ័ប៊ីកែល យើងត្រូវមានចិត្តក្លាហានដើម្បីនិយាយ បើយើងឃើញអ្នកណាម្នាក់កំពុងដើរផ្លូវខុស។ (ទំនុក. ១៤១:៥) យើងត្រូវបង្ហាញការគោរព ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវមានចិត្តក្លាហានដែរ។ ពេលយើងឲ្យឱវាទដែលចាំបាច់ដល់បុគ្គលណាម្នាក់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ យើងបង្ហាញថាយើងជាមិត្តពិត។—សុភ. ២៧:១៧

៩-១០. តើពួកអ្នកចាស់ទុំគួរចាំអំពីអ្វីពេលឲ្យឱវាទអ្នកឯទៀត?

^៩ជាពិសេស គឺសំខាន់ដែលអ្នកចាស់ទុំមានចិត្តក្លាហានដើម្បីនិយាយជាមួយនឹងពួកអ្នកនៅក្នុងក្រុមជំនុំដែលចាប់ផ្ដើមដើរផ្លូវខុស។ (កាឡ. ៦:១) ពួកអ្នកចាស់ទុំទទួលស្គាល់ដោយចិត្តរាបទាបថាពួកគេក៏ជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយប្រហែលជានឹងត្រូវទទួលឱវាទនៅថ្ងៃណាមួយដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកចាស់ទុំមិនឲ្យអ្វីនោះបញ្ឈប់ពួកគេពីការប្រដៅតម្រង់ពួកអ្នកដែលត្រូវការនោះឡើយ។ (២ធី. ៤:២; ទីត. ១:៩) ពេលផ្ដល់ឱវាទឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់ ពួកគេព្យាយាមប្រើសមត្ថភាពនិយាយ ដើម្បីបង្រៀនបុគ្គលនោះយ៉ាងប៉ិនប្រសប់និងដោយអត់ធ្មត់។ ពួកគេស្រឡាញ់បងប្អូនរបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យជួយបងប្អូននោះ។ (សុភ. ១៣:២៤) ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់ពួកគេគឺការលើកកិត្ដិយសព្រះយេហូវ៉ា ដោយគាំទ្រខ្នាតតម្រារបស់លោក និងការពារក្រុមជំនុំពីអ្វីៗដែលអាចបណ្ដាលឲ្យមានបញ្ហា។—សកម្ម. ២០:២៨

^១០មកដល់ត្រឹមនេះ យើងបានពិចារណាអំពីពេលណាដែលយើងគួរនិយាយ។ ក៏ប៉ុន្តែជួនកាល គឺជាការល្អបំផុតដែលយើងមិននិយាយអ្វីសោះ។ តើយើងប្រហែលជាជួបការពិបាកអ្វីខ្លះក្នុងស្ថានភាពទាំងនោះ?

តើយើងគួរនៅស្ងៀមនៅពេលណា?

១១. តើយ៉ាកុបបានប្រើឧទាហរណ៍អ្វី ហើយហេតុអ្វីឧទាហរណ៍នោះគឺសមត្រឹមត្រូវ?

^១១យើងប្រហែលជាពិបាកគ្រប់គ្រងពាក្យសម្ដីរបស់យើង។ យ៉ាកុបដែលជាអ្នកសរសេរគម្ពីរម្នាក់បានប្រើឧទាហរណ៍មួយដែលសមត្រឹមត្រូវ ដើម្បីរៀបរាប់អំពីការពិបាកនោះ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកណាមិនដែលជំពប់ដួលខាងពាក្យសម្ដី អ្នកនោះជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ ហើយអាចកាន់កាប់រូបកាយទាំងមូលរបស់ខ្លួន។ ប្រសិនបើយើងដាក់បង្ហៀរនៅមាត់សេះដើម្បីធ្វើឲ្យវាស្ដាប់បង្គាប់យើង នោះយើងក៏កាន់កាប់រូបកាយទាំងមូលរបស់វាដែរ»។ (យ៉ា. ៣:២, ៣) តាមធម្មតា គេដាក់បង្ហៀរនៅលើក្បាលសេះ ហើយដាក់បង្ខាំនៅមាត់វា។ ដោយទាញខ្សែបង្ហៀរ អ្នកជិះអាចបញ្ជាឬបញ្ឈប់សេះបាន។ បើអ្នកជិះមិនកាន់ខ្សែបង្ហៀរឲ្យជាប់ទេ សេះអាចរត់បោល ហើយអាចបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្លួនវានិងអ្នកជិះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បើយើងមិនគ្រប់គ្រងពាក្យសម្ដីរបស់យើងទេ នេះអាចបង្កឲ្យមានបញ្ហាជាច្រើន។ សូមយើងពិចារណាអំពីពេលខ្លះដែលយើងត្រូវចេះទប់អណ្ដាត។

១២. តើពេលណាយើងគួរចេះទប់អណ្ដាត?

^១២តើអ្នកធ្វើយ៉ាងណាពេលបងប្អូនណាម្នាក់មានព័ត៌មានដែលគួរទុកជារឿងសម្ងាត់? ជាឧទាហរណ៍ បើអ្នកជួបបងប្អូនណាម្នាក់ដែលរស់នៅប្រទេសដែលដាក់បម្រាមលើកិច្ចការរបស់យើង តើអ្នកចង់សុំគាត់ឲ្យប្រាប់ព័ត៌មានអំពីរបៀបដែលកិច្ចការរបស់យើងបានត្រូវធ្វើឡើងនៅប្រទេសនោះឬទេ? អ្នកច្បាស់ជាមិនមែនសួរដោយសារអ្នកចង់ធ្វើបាបពួកគេទេ។ យើងស្រឡាញ់បងប្អូនរបស់យើង និងចាប់អារម្មណ៍អំពីអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះពួកគេ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងចង់អធិដ្ឋានចំៗអំពីពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នេះជាពេលដែលយើងគួរទប់អណ្ដាតរបស់យើង ដោយមិនសួរ។ បើយើងព្យាយាមបង្ខំបុគ្គលណាម្នាក់ឲ្យប្រាប់ព័ត៌មានសម្ងាត់ យើងមិនបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះបុគ្គលនោះ និងចំពោះបងប្អូនដែលទុកចិត្តគាត់ឲ្យរក្សាការសម្ងាត់អំពីកិច្ចការរបស់ពួកគេឡើយ។ យើងច្បាស់ជាមិនចង់បន្ថែមការពិបាកដល់បងប្អូនរបស់យើងដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសដែលដាក់បម្រាមលើកិច្ចការរបស់យើងទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត គ្មានបងប្អូនណាម្នាក់ដែលបម្រើនៅប្រទេសបែបនេះគួរប្រាប់ព័ត៌មានអំពីរបៀបដែលសាក្សីនៅទីនោះបំពេញកិច្ចបម្រើផ្សាយឬសកម្មភាពជាគ្រិស្តសាសនិកឡើយ។

១៣. ដូចបានចែងនៅសុភាសិត ១១:១៣ តើអ្នកចាស់ទុំត្រូវធ្វើអ្វី ហើយហេតុអ្វី?

^១៣ជាពិសេស ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវរក្សារឿងសម្ងាត់ដោយធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅសុភាសិត ១១:១៣។ (សូមអាន) នេះប្រហែលជាពិបាក ជាពិសេសបើអ្នកចាស់ទុំមានប្រពន្ធ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះដើម្បីរក្សាចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ឲ្យនៅរឹងមាំ ប្ដីប្រពន្ធនិយាយគ្នាជារឿយៗ ហើយប្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកអំពីគំនិតនិងអារម្មណ៍ដែលកប់ជ្រៅ ព្រមទាំងអំពីទុក្ខកង្វល់ដែលពួកគេមាន។ ប៉ុន្តែ អ្នកចាស់ទុំទទួលស្គាល់ថាគាត់មិនត្រូវប្រាប់ប្រពន្ធគាត់អំពីរឿងសម្ងាត់របស់អ្នកដែលនៅក្នុងក្រុមជំនុំឡើយ។ បើគាត់ធ្វើដូច្នេះ អ្នកឯទៀតនឹងលែងទុកចិត្តគាត់ ហើយនេះនឹងនាំឲ្យខូចកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់គាត់។ ពួកអ្នកដែលមានភារកិច្ចក្នុងក្រុមជំនុំមិនអាច«និយាយសម្ដីពីរ»ទេ។ (១ធី. ៣:៨) នេះមានន័យថាពួកគេមិនគួរបោកបញ្ឆោតអ្នកឯទៀត ឬចូលចិត្តនិយាយដើមអ្នកឯទៀតឡើយ។ បើអ្នកចាស់ទុំស្រឡាញ់ប្រពន្ធរបស់គាត់ នោះគាត់នឹងមិនប្រាប់ប្រពន្ធអំពីព័ត៌មានដែលនាងមិនចាំបាច់ដឹងទេ។

១៤. តើប្រពន្ធអាចជួយប្ដីដែលជាអ្នកចាស់ទុំឲ្យរក្សាកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អយ៉ាងដូចម្ដេច?

^១៤ប្រពន្ធអាចជួយប្ដីឲ្យរក្សាកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អរបស់គាត់ ដោយមិនព្យាយាមបង្ខំគាត់ឲ្យនិយាយអំពីរឿងដែលគួរទុកជាការសម្ងាត់។ ពេលប្រពន្ធធ្វើដូច្នេះ នាងមិនគ្រាន់តែគាំទ្រប្ដីរបស់នាងប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ឲ្យតម្លៃពួកអ្នកដែលទុកចិត្តប្ដីរបស់នាងដែរ។ សំខាន់បំផុត នាងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសប្បាយរីករាយ ដោយសារនាងកំពុងធ្វើឲ្យក្រុមជំនុំមានសន្ដិភាពនិងសាមគ្គីភាព។—រ៉ូម ១៤:១៩

តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះអ្វីដែលយើងនិយាយ?

១៥. តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះបុរសបីនាក់ដែលនិយាយជាមួយយ៉ូប ហើយហេតុអ្វី?

^១៥យើងអាចរៀនច្រើនពីសៀវភៅយ៉ូបអំពីរបៀបនិងពេលដែលគួរនិយាយ។ ក្រោយពីយ៉ូបបានរងទុក្ខវេទនាជាបន្តបន្ទាប់ បុរសបួននាក់បានមកសម្រាលទុក្ខនិងផ្ដល់ឱវាទដល់គាត់។ បុរសទាំងនោះបាននៅស្ងៀមស្ងាត់អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។ អេលីផាស ប៊ីលដាឌ និងសូផារដែលជាបុរសបីនាក់ក្នុងចំណោមបុរសទាំងនោះ បាននិយាយអ្វីក្រោយមកដែលបង្ហាញឲ្យឃើញថាពួកគេមិនបានចំណាយពេលដែលពួកគេបាននៅស្ងៀមស្ងាត់នោះ ដើម្បីគិតអំពីរបៀបជួយយ៉ូបឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានគិតអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចបង្ហាញថាយ៉ូបបានធ្វើខុស។ ពួកគេបាននិយាយការពិតខ្លះ ប៉ុន្តែអ្វីភាគច្រើនដែលពួកគេបាននិយាយអំពីយ៉ូបនិងព្រះយេហូវ៉ា គឺមិនសប្បុរសឬមិនពិត។ ពួកគេបានវិនិច្ឆ័យយ៉ូបដោយគ្មានមេត្ដា។ (យ៉ូប ៣២:១-៣) តើព្រះយេហូវ៉ាមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? លោកបានខឹងបុរសបីនាក់នោះជាខ្លាំង។ លោកបានចាត់ទុកពួកគេថាជាមនុស្សលលា ហើយបានបង្គាប់ពួកគេឲ្យសុំយ៉ូបអធិដ្ឋានសម្រាប់ពួកគេ។—យ៉ូប ៤២:៧-៩

១៦. តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីខ្លះពីគំរូមិនល្អរបស់អេលីផាស ប៊ីលដាឌ និងសូផារ?

^១៦យើងអាចទាញយកមេរៀនជាច្រើនពីគំរូមិនល្អរបស់អេលីផាស ប៊ីលដាឌ និងសូផារ។ ទី១ យើងមិនគួរវិនិច្ឆ័យបងប្អូនរបស់យើងទេ។ (ម៉ាថ. ៧:១-៥) ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរស្ដាប់ពួកគេយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់មុនយើងនិយាយ។ យ៉ាងនេះ យើងអាចយល់អំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ។ (១ពេ. ៣:៨) ទី២ ពេលយើងនិយាយ យើងត្រូវធ្វើឲ្យប្រាកដថាពាក្យសម្ដីរបស់យើងគឺសប្បុរសនិងពិតត្រង់។ (អេភ. ៤:២៥) ទី៣ ព្រះយេហូវ៉ាចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងនឹងអ្វីដែលយើងនិយាយចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។

១៧. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីគំរូរបស់អេលីហ៊ូវ?

^១៧អេលីហ៊ូវគឺជាបុរសទី៤ក្នុងចំណោមបុរសដែលមកជួបយ៉ូប ហើយគាត់គឺជាសាច់ញាតិម្នាក់របស់អាប្រាហាំ។ គាត់បានស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ កាលដែលយ៉ូបនិងបុរសបីនាក់ទៀតនិយាយ។ ហេតុអ្វីយើងដឹង? ពីព្រោះគាត់បានឲ្យឱវាទចំៗតែសប្បុរស ដែលបានជួយយ៉ូបឲ្យកែប្រែរបៀបគិតគូររបស់គាត់។ (យ៉ូប ៣៣:១, ៦, ១៧) អ្វីដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់អេលីហ៊ូវ គឺការលើកកិត្ដិយសព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនខ្លួនគាត់ឬបុគ្គលណាម្នាក់ទៀតឡើយ។ (យ៉ូប ៣២:២១, ២២; ៣៧:២៣, ២៤) តាមរយៈគំរូរបស់អេលីហ៊ូវយើងរៀនថា មានពេលនៅស្ងៀមដើម្បីស្ដាប់។ (យ៉ា. ១:១៩) យើងក៏រៀនថាពេលណាដែលយើងឲ្យឱវាទ អ្វីដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់យើងគួរតែជាការលើកកិត្ដិយសព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនខ្លួនយើងទេ។

១៨. តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះសមត្ថភាពនិយាយ?

^១៨យើងអាចបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះអំណោយដែលជាសមត្ថភាពនិយាយ ដោយធ្វើតាមយោបល់ពីគម្ពីរអំពីពេលនិងរបៀបដែលគួរនិយាយ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញាបានត្រូវដឹកនាំឲ្យសរសេរថា៖ «ពាក្យសំដីដែលនិយាយចំពេល នោះធៀបដូចជាផ្លែសារីមាសឆ្លាក់ភ្ជាប់នឹងក្បាច់ប្រាក់»។ (សុភ. ២៥:១១) ពេលយើងយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់អ្នកឯទៀត ហើយគិតមុននិយាយ ពាក្យសម្ដីរបស់យើងអាចប្រៀបដូចជាផ្លែសារីមាសនោះ ពោលគឺមានតម្លៃនិងគួរឲ្យចូលចិត្ត។ យ៉ាងនេះ ទោះជាយើងនិយាយតិចឬច្រើនក្ដី ពាក្យសម្ដីរបស់យើងនឹងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តអ្នកឯទៀត ហើយយើងនឹងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានមោទនភាពចំពោះយើង។ (សុភ. ២៣:១៥; អេភ. ៤:២៩) នេះជារបៀបដ៏ល្អបំផុតដើម្បីបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះអំណោយនេះដែលមកពីព្រះ!

ចម្រៀងលេខ៨២ «ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់ឃើញពន្លឺរបស់អ្នក»

^ វគ្គ 5 បណ្ដាំរបស់ព្រះមានគោលការណ៍ដែលអាចជួយយើងឲ្យដឹងថាពេលណាយើងគួរនិយាយនិងពេលណាយើងគួរនៅស្ងៀម។ កាលដែលយើងដឹងនិងធ្វើតាមអ្វីដែលគម្ពីរចែង នោះពាក្យសម្ដីរបស់យើងនឹងនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត។

^ វគ្គ 62 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: បងស្រីម្នាក់ឲ្យឱវាទដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាដល់បងស្រីម្នាក់ទៀត។

^ វគ្គ 64 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: បងប្រុសម្នាក់ឲ្យយោបល់អំពីអនាម័យ។

^ វគ្គ 66 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: នៅពេលត្រឹមត្រូវ អ័ប៊ីកែលបាននិយាយជាមួយនឹងដាវីឌ ហើយនោះមានលទ្ធផលល្អ។

^ វគ្គ 68 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: ប្ដីប្រពន្ធមួយគូមិនប្រាប់ព័ត៌មានអំពីកិច្ចការរបស់យើងនៅកន្លែងដែលគេដាក់បម្រាមឡើយ។

^ វគ្គ 70 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ធ្វើឲ្យប្រាកដថាគ្មានអ្នកណាឮគាត់និយាយអំពីរឿងសម្ងាត់របស់ក្រុមជំនុំ។

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម សម្រាប់សិក្សា