ប្អូនៗវ័យក្មេង តើប្អូនផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះឬទេ?
«ចូរទុកដាក់អស់ទាំងការឯង នៅនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះ នោះអស់ទាំងគំនិត[ឬ«គំរោងការ»] របស់ឯងនឹងបានសំរេច»។—សុភាសិត ១៦:៣; ខ.ស.
១-៣. (ក) តើប្អូនៗវ័យក្មេងទាំងអស់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណា ហើយតើនេះប្រៀបដូចជាអ្វី? (សូមមើលរូបភាពនៅដើមអត្ថបទ) (ខ) តើអ្វីនឹងជួយប្អូនៗគ្រិស្ដសាសនិកដែលស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ?
សូមស្រមៃគិតថាអ្នកមានគម្រោងទៅចូលរួមកម្មវិធីពិសេសនៅក្រុងមួយដ៏ឆ្ងាយ។ ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅដល់ទីនោះអ្នកត្រូវជិះឡានក្រុង។ នៅបេនឡានក្រុង មានមនុស្សនិងមានឡានក្រុងជាច្រើន ហើយនេះធ្វើឲ្យអ្នកវង្វេងវង្វាន់នៅដើមដំបូង។ ប៉ុន្ដែ គឺជាការល្អដែលអ្នកដឹងច្បាស់ថាអ្នកចង់ទៅណា ហើយឡានក្រុងមួយណាដែលអ្នកគួរជិះ។ អ្នកនឹងមិនព្រមជិះឡានក្រុងផ្សេងទៀត ដោយសារអ្នកដឹងថាវានឹងនាំអ្នកទៅទិសដៅផ្សេង។
២ ជីវិតគឺប្រៀបដូចជាការធ្វើដំណើរមួយ ហើយប្អូនៗវ័យក្មេងគឺប្រៀបដូចជាបុគ្គលដែលនៅបេនឡានក្រុង។ ជួនកាលការសម្រេចចិត្ដនិងជម្រើសជាច្រើនក្នុងជីវិតអាចធ្វើឲ្យប្អូនវង្វេងវង្វាន់។ ប៉ុន្ដែ បើប្អូនមានគោលដៅច្បាស់លាស់ក្នុងជីវិត គឺងាយស្រួលជាងឲ្យប្អូនធ្វើការសម្រេចចិត្ដត្រឹមត្រូវ។ តើប្អូនគួរមានគោលដៅបែបណា?
៣ សំណួរនេះនឹងត្រូវឆ្លើយក្នុងអត្ថបទនេះ ហើយអត្ថបទនេះនឹងលើកទឹកចិត្ដប្អូនឲ្យផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការប្រើជីវិតដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ដ។ នេះមានន័យថាប្អូនធ្វើតាមយោបល់របស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការសម្រេចចិត្ដទាំងអស់ដែលប្អូនត្រូវធ្វើក្នុងជីវិត ដូចជាការអប់រំឬការងារដែលប្អូននឹងជ្រើសរើស ហើយការសម្រេចចិត្ដអំពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ឬមិនរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការមានកូនឬមិនមានកូន។ មួយវិញទៀត នេះក៏មានន័យថាប្អូនខំប្រឹងសម្រេចគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ ពោលគឺគោលដៅដែលនឹងនាំឲ្យប្អូនចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា។ បើប្អូនបន្ដផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ប្អូនអាចប្រាកដថាលោកនឹងឲ្យពរដល់ប្អូន ហើយជួយប្អូនឲ្យទទួលជោគជ័យ។—សូមអាន សុភាសិត ១៦:៣
មូលហេតុកំណត់គោលដៅ ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ
៤. តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីក្នុងអត្ថបទនេះ?
៤ ការកំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះគឺជាអ្វីដ៏ល្អ។ ហេតុអ្វី? យើងនឹងពិចារណាអំពីមូលហេតុបី។ មូលហេតុទី១និងទី២នឹងជួយប្អូនឲ្យដឹងថាការខំសម្រេចគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះនឹងពង្រឹងចំណងមិត្ដភាពរបស់ប្អូនជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ មូលហេតុទី៣នឹងជួយប្អូនឲ្យដឹងអំពីមូលហេតុដែលល្អឲ្យប្អូនកំណត់គោលដៅទាំងនោះពេលនៅក្មេង។
៥. តើអ្វីជាមូលហេតុសំខាន់បំផុតឲ្យកំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ?
៥ មូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលយើងកំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះគឺដើម្បីអរគុណព្រះយេហូវ៉ាចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោកនិងចំពោះអ្វីដែលលោកបានធ្វើសម្រាប់យើង។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងម្នាក់បានសរសេរថា៖ «នេះជាការល្អហើយ គឺដែលនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា . . . ដ្បិតឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានឲ្យទូលបង្គំមានសេចក្ដីអំណរដោយកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ទូលបង្គំនឹងបន្លឺឡើងដោយអំណរចំពោះការនៃព្រះហស្ដទ្រង់»។ (ទំនុកតម្កើង ៩២:១, ៤) សូមគិតអំពីអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យប្អូន ដូចជាជីវិត គម្ពីរ ក្រុមជំនុំ ការស្គាល់លោក ការដឹងសេចក្ដីពិតអំពីលោក និងសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតក្នុងសួនឧទ្យាន។ ពេលប្អូនកំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ ប្អូនបង្ហាញព្រះយេហូវ៉ាថាប្អូនឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីៗទាំងអស់នេះ ហើយនេះនាំឲ្យប្អូនចូលកាន់តែជិតលោក។
៦. (ក) តើគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើចំណងមិត្ដភាពរបស់ប្អូនជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា? (ខ) ពេលប្អូននៅក្មេង តើប្អូនអាចកំណត់គោលដៅអ្វីខ្លះ?
៦ មូលហេតុទី២ដើម្បីកំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ គឺពេលប្អូនខំសម្រេចគោលដៅទាំងនោះ ប្អូនកំពុងធ្វើកិច្ចការល្អចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ នេះនឹងនាំឲ្យប្អូនចូលកាន់តែជិតលោក។ សាវ័កប៉ូលបានសន្យាថា៖ «ព្រះមិនប្រព្រឹត្ដដោយអយុត្ដិធម៌នោះទេ ដោយបំភ្លេចការដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលអ្នករាល់គ្នាបានបង្ហាញចំពោះនាមរបស់លោក»។ (ហេប្រឺ ៦:១០) គ្មានអ្នកណាម្នាក់នៅក្មេងពេកដើម្បីកំណត់គោលដៅទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្អូនស្រីគ្រីស្ទីណាមានអាយុ១០ឆ្នាំពេលគាត់សម្រេចចិត្ដអានជារឿយៗនូវជីវប្រវត្ដិរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដ៏ស្មោះត្រង់។ ប្អូនប្រុសថូប៊ីមានអាយុ១២ឆ្នាំពេលគាត់កំណត់គោលដៅអានគម្ពីរទាំងមូលមុនគាត់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ ប្អូនប្រុសម៉ាកស៊ីមបានទទួលការជ្រមុជទឹកពេលគាត់មានអាយុ១១ឆ្នាំនិងប្អូនស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះណូអេមីបានទទួលការជ្រមុជទឹកពេលគាត់មានអាយុ១០ឆ្នាំ។ ពួកគេទាំងពីរនាក់បានកំណត់គោលដៅបម្រើនៅបេតអែល។ ដើម្បីផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅនោះ ពួកគេបានបិតក្រដាសពាក្យសុំបម្រើនៅបេតអែលមួយច្បាប់នៅលើជញ្ជាំងផ្ទះរបស់ពួកគេ។ ចុះប្អូនវិញ? តើប្អូនអាចគិតអំពីគោលដៅដែលប្អូនអាចកំណត់ ហើយអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យសម្រេចឬទេ?—សូមអាន ភីលីព ១:១០, ១១
បើយើងដឹងថា យើងមានគោលដៅអ្វី គឺងាយស្រួលជាងឲ្យយើង ធ្វើការសម្រេចចិត្ដដ៏ឈ្លាសវៃ
៧, ៨. (ក) តើតាមរបៀបណាការកំណត់គោលដៅអាចធ្វើឲ្យយើងស្រួលធ្វើការសម្រេចចិត្ដជាង? (ខ) ហេតុអ្វីបងស្រីម្នាក់បានសម្រេចចិត្ដមិនទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យពេលគាត់មានវ័យជំទង់?
៧ តើមូលហេតុទី៣ដែលយើងកំណត់គោលដៅពេលនៅវ័យក្មេងគឺជាអ្វី? មនុស្សវ័យក្មេងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ដជាច្រើន។ ជាឧទាហរណ៍ ប្អូនត្រូវសម្រេចចិត្ដអំពីការអប់រំឬការងារដែលប្អូននឹងជ្រើសរើស ព្រមទាំងអ្វីៗជាច្រើនទៀត។ ការធ្វើការសម្រេចចិត្ដទាំងនេះក្នុងជីវិតគឺប្រៀបដូចជាពេលយើងធ្វើដំណើរមកដល់ផ្លូវបំបែក។ បើយើងដឹងអំពីទិសដៅ គឺស្រួលសម្រេចចិត្ដអំពីផ្លូវមួយណាដែលយើងនឹងជ្រើសរើស។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បើយើងដឹងថាយើងមានគោលដៅអ្វី គឺងាយស្រួលជាងឲ្យយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ដដ៏ឈ្លាសវៃ។ គម្ពីរចែងថា៖ «គំនិត[ឬ«គម្រោង»]របស់មនុស្សឧស្សាហ៍ នោះនាំឲ្យបានបរិបូរឡើង»។ (សុភាសិត ២១:៥; ព.ថ.) បើប្អូនកំណត់គោលដៅពេលប្អូននៅក្មេង នោះប្អូននឹងកាន់តែឆាប់មានជីវិតសប្បាយ។ នេះបានកើតឡើងដល់បងស្រីដាម៉ារីសដែលត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ដដ៏សំខាន់មួយពេលគាត់មានវ័យជំទង់។
៨ បងដាម៉ារីសបានទទួលនិទ្ទេសល្អពេលគាត់រៀនចប់វិទ្យាល័យ ហើយគាត់អាចចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យខាងច្បាប់ដោយមិនចាំបាច់បង់ថ្លៃសិក្សាឡើយ។ ប៉ុន្ដែ គាត់បានសម្រេចចិត្ដធ្វើការមិនពេញពេល។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះពេលគាត់នៅក្មេង គាត់បានសម្រេចចិត្ដថាគាត់នឹងធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ គាត់និយាយថា៖ «នេះមានន័យថាខ្ញុំត្រូវធ្វើការមិនពេញពេល។ បើខ្ញុំមានសញ្ញាប័ត្រខាងច្បាប់ពីសកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំអាចទទួលប្រាក់ខែច្រើនមែន តែខ្ញុំនឹងពិបាករកការងារមិនពេញពេល»។ ឥឡូវបងដាម៉ារីសបានធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយអស់២០ឆ្នាំហើយ។ តើគាត់មានអារម្មណ៍ថាគាត់បានកំណត់គោលដៅល្អ ហើយបានធ្វើការសម្រេចចិត្ដត្រឹមត្រូវពេលមានវ័យជំទង់ឬទេ? មែនហើយ! នៅកន្លែងធ្វើការរបស់គាត់ គាត់ជួបមេធាវីជាច្រើននាក់ដែលធ្វើកិច្ចការស្រដៀងនឹងកិច្ចការដែលគាត់នឹងមានបើគាត់បានទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ។ គាត់និយាយថាពួកគេជាច្រើននាក់មិនសប្បាយចិត្ដនឹងការងាររបស់ពួកគេទេ។ បងដាម៉ារីសមានអារម្មណ៍ថាការធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះបានធ្វើឲ្យគាត់មានអំណរជាខ្លាំង ហើយបានជួយគាត់ឲ្យជៀសវាងពីការមិនសប្បាយចិត្ដដូចពួកគេ។
៩. ហេតុអ្វីយើងមានមោទនភាពចំពោះប្អូនៗវ័យក្មេងដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា?
៩ ប្អូនៗវ័យក្មេងរាប់ពាន់នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំនៅទូទាំងពិភពលោកសមនឹងទទួលការសរសើរយ៉ាងអស់ពីចិត្ដ។ ចំណងមិត្ដភាពរបស់ពួកគេជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងគោលដៅរបស់ពួកគេក្នុងកិច្ចបម្រើលោកជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ប្អូនៗវ័យក្មេងទាំងនេះ ពិតជាសប្បាយរីករាយនឹងជីវិត ហើយនៅដំណាលគ្នានោះពួកគេកំពុងរៀនឲ្យចេះធ្វើតាមការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ នេះរួមបញ្ចូលការអប់រំ ការងារ និងជីវិតជាក្រុមគ្រួសារ។ សាឡូម៉ូនបាននិយាយថា៖ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ដ»។ គាត់បានបន្ថែមថា៖ «ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង»។ (សុភាសិត ៣:៥, ៦) ប្អូនៗវ័យក្មេង ព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ប្អូនខ្លាំងណាស់! ប្អូនមានតម្លៃចំពោះលោក ហើយលោកនឹងការពារ ណែនាំ និងឲ្យពរដល់ប្អូន។
ចូររៀបចំយ៉ាងល្អដើម្បីប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា
១០. (ក) ហេតុអ្វីកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយត្រូវជាអ្វីដ៏សំខាន់ចំពោះយើង? (ខ) តើប្អូនអាចពន្យល់អំពីជំនឿរបស់ប្អូនឲ្យបានប្រសើរជាងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ពេលប្អូនផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការប្រើជីវិតរបស់ប្អូនដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ដ ប្អូននឹងចង់ប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីលោក។ លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ជាការចាំបាច់ដែលដំណឹងល្អត្រូវផ្សព្វផ្សាយជាមុនសិន›។ (ម៉ាកុស ១៣:១០) ដូច្នេះ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយគឺជាកិច្ចការបន្ទាន់ ហើយគួរជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់ចំពោះយើង។ តើប្អូនអាចកំណត់គោលដៅផ្សព្វផ្សាយញឹកញាប់ជាងឬទេ? តើប្អូនអាចធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយឬទេ? ចុះបើប្អូនមិនសូវមានអំណរពេលផ្សព្វផ្សាយ? ម្យ៉ាងទៀត តើប្អូនអាចពន្យល់អំពីជំនឿរបស់ប្អូនឲ្យបានប្រសើរជាងយ៉ាងដូចម្ដេច? គឺមានអ្វីពីរដែលនឹងជួយប្អូន។ ចូររៀបចំយ៉ាងល្អ និងកុំឈប់ព្យាយាមប្រាប់អ្នកឯទៀតនូវអ្វីដែលប្អូនដឹងអំពីព្រះយេហូវ៉ា។ ប្អូនប្រហែលជានឹងភ្ញាក់ផ្អើលដោយឃើញថាការផ្សព្វផ្សាយពិតជាធ្វើឲ្យប្អូនមានអំណរ។
តើប្អូនរៀបចំតាមរបៀបណាដើម្បីប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា? (សូមមើលវគ្គ១១, ១២)
១១, ១២. (ក) តើប្អូនអាចធ្វើអ្វីដើម្បីរៀបចំប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា? (ខ) តើប្អូនប្រុសវ័យក្មេងម្នាក់បានប្រើឱកាសអ្វីដើម្បីនិយាយអំពីព្រះយេហូវ៉ានៅសាលា?
១១ ដំបូង សូមរៀបចំចម្លើយចំពោះសំណួរខ្លះៗដែលប្រហែលជាសិស្សរួមថ្នាក់របស់ប្អូននឹងសួរដូចជា«ហេតុអ្វីអ្នកជឿថាមានព្រះ?»។ មានអត្ថបទនៅគេហទំព័រjw.orgដែលអាចជួយប្អូនឲ្យឆ្លើយសំណួរនេះ។ សូមមើល«សេចក្ដីបង្រៀនក្នុងគម្ពីរ»▸«យុវវ័យ» រួចប្អូននឹងឃើញលំហាត់ដែលមានចំណងជើងថា «ហេតុអ្វីខ្ញុំជឿថាមានព្រះ?»។ សូមធ្វើតាមដំណាក់កាលនីមួយៗក្នុងលំហាត់នោះដើម្បីរៀបចំចម្លើយផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅទីនោះមានបទគម្ពីរដែលប្អូនអានប្រើ ដូចជាហេប្រឺ ៣:៤ រ៉ូម ១:២០ និងទំនុកតម្កើង ១៣៩:១៤។ មានលំហាត់ផ្សេងទៀតដែលប្អូនអាចប្រើដើម្បីរៀបចំចម្លើយចំពោះសំណួរផ្សេងៗទៀតដែរ។—សូមអាន ពេត្រុសទី១ ៣:១៥
១២ សូមប្រាប់សិស្សរួមថ្នាក់របស់ប្អូនថាពួកគេក៏អាចចូលមើលគេហទំព័រjw.orgដោយខ្លួនឯង។ ប្អូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះលូកាបានធ្វើដូច្នេះ។ ក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់គាត់ គ្រូបានបង្រៀនសិស្សអំពីសាសនាផ្សេងៗ។ ប្អូនលូកាបានឃើញថាសៀវភៅសិក្សាមិនបានរៀបរាប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ទោះជាប្អូនលូកាភ័យក្ដី គាត់បានសុំអ្នកគ្រូថា តើគាត់អាចប្រាប់សិស្សរួមថ្នាក់អំពីមូលហេតុដែលអ្វីដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅនោះគឺមិនត្រឹមត្រូវឬទេ? អ្នកគ្រូបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ពន្យល់អំពីជំនឿរបស់គាត់ ហើយគាត់បានបង្ហាញគេហទំព័ររបស់យើងដល់សិស្សរួមថ្នាក់ទាំងអស់។ សម្រាប់លំហាត់ធ្វើនៅផ្ទះ អ្នកគ្រូបានសុំសិស្សទាំងអស់ក្នុងថ្នាក់រៀនឲ្យមើលវីដេអូដែលមានចំណងជើងថា ចូរយកឈ្នះការសម្លុតធ្វើបាបដោយមិនប្រើកណ្ដាប់ដៃ។ តើប្អូនអាចស្រមៃគិតថាលូកាសប្បាយចិត្ដយ៉ាងណាដែលគាត់បាននិយាយអំពីព្រះយេហូវ៉ានៅសាលា?
១៣. ហេតុអ្វីយើងមិនគួរឈប់ព្យាយាមពេលយើងប្រឈមមុខនឹងការពិបាក?
១៣ ពេលប្អូនប្រឈមមុខនឹងការពិបាក សូមកុំធ្លាក់ទឹកចិត្ដ តែសូមបន្ដព្យាយាមសម្រេចគោលដៅរបស់ប្អូន។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:២) នេះជាអ្វីដែលបងស្រីខាថារីណាបានធ្វើ។ ពេលគាត់មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់បានកំណត់គោលដៅផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នករួមការងារម្នាក់ៗ។ បុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបាននិយាយមើលងាយគាត់ជាច្រើនដង។ ប៉ុន្ដែគាត់មិនបានភ្លេចអំពីគោលដៅរបស់គាត់ទេ។ បុរសម្នាក់ឈ្មោះហាន់ស៍ដែលជាអ្នករួមការងារជាមួយនឹងគាត់ បានកោតស្ងើចចំពោះការប្រព្រឹត្ដដ៏ល្អរបស់គាត់។ បុរសនោះចាប់ផ្ដើមអានសៀវភៅផ្សេងៗរបស់យើង សិក្សាគម្ពីរ ហើយទទួលការជ្រមុជទឹក។ បងខាថារីណាមិនបានដឹងអំពីរឿងនេះទេ ដោយសារនៅពេលនោះគាត់បានឈប់ធ្វើការនៅទីនោះ។ ដូច្នេះ១៣ឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ពេលគាត់នៅកិច្ចប្រជុំជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយឃើញថាអ្នកដែលថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈគឺបងហាន់ស៍! គាត់សប្បាយចិត្ដជាខ្លាំងដែលគាត់មិនបានឈប់ព្យាយាមសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នករួមការងារ។
សូមកុំភ្លេចគោលដៅរបស់អ្នក
១៤, ១៥. (ក) តើប្អូនគួរចាំអំពីអ្វីពេលអ្នកឯទៀតព្យាយាមបង្ខិតបង្ខំប្អូនឲ្យធ្វើដូចពួកគេ? (ខ) តើប្អូនអាចធ្វើអ្វីដើម្បីមិនចុះចាញ់ការបង្ខិតបង្ខំពីអ្នកឯទៀត?
១៤ រហូតដល់ត្រឹមនេះ អត្ថបទនេះបានលើកទឹកចិត្ដប្អូនឲ្យផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការប្រើជីវិតរបស់ប្អូនដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ដ និងដើម្បីកំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ប៉ុន្ដែ ប្អូនៗវ័យក្មេងជាច្រើននាក់ដែលមានអាយុស្រករនឹងប្អូនគិតតែពីការសប្បាយ ហើយពួកគេទំនងជានឹងបបួលប្អូនឲ្យធ្វើអ្វីដែលពួកគេធ្វើ។ មិនយូរមិនឆាប់ប្អូននឹងត្រូវបង្ហាញអ្នកឯទៀតថាការធ្វើឲ្យគោលដៅរបស់ប្អូនបានសម្រេចគឺសំខាន់ណាស់ចំពោះប្អូន។ សូមកុំឲ្យអ្នកឯទៀតធ្វើឲ្យប្អូនភ្លេចអំពីគោលដៅទាំងនេះ។ បើប្អូននៅបេនឡានក្រុងដូចដែលបានរៀបរាប់នៅខាងលើ តើប្អូននឹងជិះឡានក្រុងផ្សេងពីទិសដៅរបស់ប្អូនដោយសារឃើញពួកអ្នកដែលជិះក្នុងឡាននោះលេងសប្បាយជាមួយគ្នាឬទេ? ច្បាស់ជាមិនមែនទេ!
១៥ ដូច្នេះ តើប្អូនអាចធ្វើអ្វីដើម្បីមិនចុះចាញ់ការបង្ខិតបង្ខំពីអ្នកឯទៀតឲ្យធ្វើដូចពួកគេ? ចូរជៀសវាងពីស្ថានភាពដែលនឹងធ្វើឲ្យប្អូនពិបាកតយុទ្ធនឹងការបង្ខិតបង្ខំ។ (សុភាសិត ២២:៣) សូមគិតអំពីផលវិបាកដែលមកពីការធ្វើអ្វីដែលខុស។ (កាឡាទី ៦:៧) ដោយចិត្ដរាបទាប ចូរទទួលស្គាល់ថាប្អូនត្រូវការយោបល់ល្អៗ។ សូមស្តាប់អ្វីដែលឪពុកម្ដាយនិងបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំដែលមានភាពចាស់ទុំប្រាប់ប្អូន។—សូមអាន ពេត្រុសទី១ ៥:៥, ៦
១៦. តើបទពិសោធន៍របស់បងគ្រិស្ដុហ្វបង្ហាញយ៉ាងណាថាគឺសំខាន់ឲ្យយើងមានចិត្ដរាបទាប?
១៦ ចិត្ដរាបទាបបានជួយបងប្រុសគ្រិស្ដុហ្វឲ្យទទួលយកយោបល់ល្អ។ មិនយូរក្រោយពីគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក គាត់បានចាប់ផ្ដើមទៅកន្លែងហាត់ប្រាណជាទៀងទាត់។ នៅទីនោះមនុស្សវ័យក្មេងឯទៀតបានអញ្ជើញគាត់ឲ្យទៅកន្លែងលេងកីឡាដែលពួកគេឧស្សាហ៍ទៅ។ គាត់បាននិយាយជាមួយនឹងអ្នកចាស់ទុំម្នាក់អំពីរឿងនេះ ហើយអ្នកចាស់ទុំនោះបានប្រាប់គាត់ឲ្យគិតអំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចមាន ដូចជាការប្រកួតប្រជែងគ្នាជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ បងគ្រិស្ដុហ្វបានសម្រេចចិត្ដចុះឈ្មោះជាសមាជិករបស់កន្លែងលេងកីឡានោះ។ ប៉ុន្ដែមួយរយៈក្រោយមក គាត់បានឃើញថាកីឡានោះជាកីឡាដែលសាហាវ ហើយថែមទាំងមានគ្រោះថ្នាក់ទៀតផង។ គាត់បាននិយាយជាមួយនឹងពួកអ្នកចាស់ទុំម្ដងទៀត ហើយពួកគាត់បានឲ្យយោបល់ពីគម្ពីរដល់គាត់។ បងគ្រិស្ដុហ្វនិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់អ្នកដែលផ្ដល់យោបល់ដ៏ល្អឲ្យខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានធ្វើតាមលោក ទោះជាមិនមែនភ្លាមៗក៏ដោយ»។ តើប្អូនមានចិត្ដរាបទាបរហូតដល់សុខចិត្ដទទួលយោបល់ពីអ្នកឯទៀតឬទេ?
១៧, ១៨. (ក) នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យប្អូនៗវ័យក្មេងធ្វើអ្វី? (ខ) តើប្អូនអាចធ្វើអ្វីដើម្បីជៀសវាងពីការស្តាយក្រោយដោយសារការសម្រេចចិត្ដរបស់ប្អូន? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។
១៧ គម្ពីរចែងថា៖ «ឱមនុស្សកំឡោះ[ឬស្ដ្រីក្រមុំ]អើយ ចូរឲ្យមានចិត្ដរីករាយក្នុងវ័យកំឡោះ[ឬក្រមុំ]របស់ឯងចុះ ហើយឲ្យចិត្ដឯងបណ្ដាលឲ្យអរសប្បាយក្នុងជំនាន់ដែលឯងនៅក្មេង»។ (សាស្តា ១១:៩) ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យប្អូនសប្បាយរីករាយពេលប្អូនមានវ័យក្មេង។ ក្នុងអត្ថបទនេះ ប្អូនបានរៀនថារបៀបមួយដើម្បីមានជីវិតសប្បាយគឺដោយផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ និងដោយធ្វើតាមយោបល់ដែលមកពីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់ទាំងគម្រោងនិងការសម្រេចចិត្ដទាំងអស់របស់ប្អូន។ បើប្អូនធ្វើដូច្នេះតាំងពីនៅក្មេង នោះប្អូននឹងកាន់តែឆាប់ឃើញអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាណែនាំ ការពារ និងឲ្យពរប្អូន។ សូមគិតអំពីយោបល់ល្អៗដែលលោកឲ្យប្អូនក្នុងបណ្ដាំរបស់លោក ហើយធ្វើតាមយោបល់ដែលថា៖ «ចូរនឹកចាំពីព្រះដ៏បង្កើតខ្លួនក្នុងគ្រាដែលឯងនៅក្មេង»។—សាស្តា ១២:១
១៨ មនុស្សវ័យក្មេងឆាប់ធំ ហើយក៏ឆាប់ទៅជាមនុស្សពេញវ័យដែរ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ក្រោយមកពួកគេជាច្រើននាក់ស្តាយក្រោយដែលពួកគេបានកំណត់គោលដៅខុសឬមិនបានកំណត់គោលដៅសោះពេលដែលពួកគេនៅក្មេង។ ផ្ទុយទៅវិញ បើប្អូនបន្ដផ្ដោតអារម្មណ៍លើគោលដៅរបស់ប្អូនក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ នោះពេលដែលប្អូនពេញវ័យប្អូននឹងសប្បាយរីករាយចំពោះការសម្រេចចិត្ដដែលប្អូនបានធ្វើ។ បងស្រីមៀយ៉ាណាមានអារម្មណ៍ដូច្នេះ។ ពេលគាត់នៅវ័យជំទង់ គាត់ពូកែខាងកីឡា។ គាត់ថែមទាំងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលរួមប្រកួតកីឡាអូឡាំពិករដូវរងា។ ប៉ុន្ដែ គាត់បានសម្រេចចិត្ដបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេលវិញ។ ជាង៣០ឆ្នាំក្រោយមក គាត់នៅតែបម្រើពេញពេលជាមួយនឹងប្ដីរបស់គាត់។ គាត់និយាយថាមនុស្សដែលចង់មានឈ្មោះល្បី កិត្ដិយស អំណាច និងទ្រព្យសម្បត្ដិគឺមិនមានសុភមង្គលពិតទេ។ គាត់ក៏និយាយថាគោលដៅដ៏ល្អបំផុតគឺបម្រើព្រះ ហើយជួយអ្នកឯទៀតឲ្យស្គាល់លោក។
១៩. ហេតុអ្វីការផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះពេលនៅក្មេងគឺល្អ?
១៩ ប្អូនៗវ័យក្មេងពិតជាសមនឹងទទួលការសរសើរ ដោយសារទោះជាប្អូនប្រឈមមុខនឹងការពិបាកក្ដី ប្អូនផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការប្រើជីវិតរបស់ប្អូនក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ប្អូនក៏កំណត់គោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ ហើយចាត់ទុកកិច្ចបម្រើផ្សាយថាជាអ្វីដែលសំខាន់ចាំបាច់ក្នុងជីវិតរបស់ប្អូន។ ម្យ៉ាងទៀត ប្អូនមិនអនុញ្ញាតឲ្យពិភពលោកនេះធ្វើឲ្យប្អូនភ្លេចគោលដៅរបស់ប្អូនឡើយ។ ប្អូនអាចប្រាកដថាការខំប្រឹងរបស់ប្អូនគឺមិនឥតប្រយោជន៍នោះទេ។ ប្អូនមានបងប្អូនដែលស្រឡាញ់និងគាំទ្រប្អូន។ ដូច្នេះ«ចូរទុកដាក់អស់ទាំងការឯងនៅនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះ នោះអស់ទាំងគំនិត[ឬ«គំរោងការ»]របស់ឯងនឹងបានសំរេច»។
