អត្ថបទសិក្សា ១៦

ចូរកាន់ជំហរមាំមួនចំពោះសេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់

លេង

«យើងអាចសម្គាល់បណ្ដាំដែលពិតនិងបណ្ដាំបោកបញ្ឆោតបាន»។—១យ៉ូន. ៤:៦

ចម្រៀងលេខ៧៣ សូមជួយយើងឲ្យមានចិត្តក្លាហាន

សេចក្ដីសង្ខេប *

ជាជាងធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ដែលព្រះមិនពេញចិត្ត ចូរសម្រាលទុក្ខសាច់ញាតិរបស់អ្នកដែលបានបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ (សូមមើលវគ្គ១-២) *

១-២. (ក) តើសាថានបានបោកបញ្ឆោតមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីក្នុងអត្ថបទនេះ?

សាថានដែលជា«ឪពុកនៃការភូតភរ»បានបោកបញ្ឆោតមនុស្សតាំងពីសម័យអាដាមនិងអេវ៉ា។ (យ៉ូន. ៨:៤៤) ការកុហករបស់វារួមបញ្ចូលសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់និងអំពីការបន្តរស់នៅក្រោយពីស្លាប់។ ទំនៀមទម្លាប់និងអបិយជំនឿជាច្រើនដែលពេញនិយមមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីបង្រៀនទាំងនោះ។ ជាលទ្ធផល បងប្អូនមួយចំនួនរបស់យើងបាន«តស៊ូដើម្បីការពារជំនឿ» ពេលសមាជិកក្រុមគ្រួសារឬមនុស្សក្នុងសហគមន៍បានស្លាប់។—យូ. ៣

^២បើអ្នកប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពបែបនោះ តើអ្វីអាចជួយអ្នកឲ្យកាន់ជំហរមាំមួនចំពោះអ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀនអំពីសេចក្ដីស្លាប់? (អេភ. ៦:១១) តើតាមរបៀបណាអ្នកអាចសម្រាលទុក្ខនិងពង្រឹងកម្លាំងរបស់បងប្អូនរួមជំនឿដែលទទួលការបង្ខិតបង្ខំឲ្យធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ដែលព្រះមិនពេញចិត្ត? ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំពីការណែនាំដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យយើង។ មុនដំបូង សូមយើងពិចារណាអ្វីដែលគម្ពីរចែងអំពីសេចក្ដីស្លាប់។

សេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់

៣. តើការកុហកដំបូងបង្អស់នាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី?

^៣ព្រះមិនមានគោលបំណងឲ្យមនុស្សស្លាប់ទេ។ ប៉ុន្តែដើម្បីរស់ជារៀងរហូត អាដាមនិងអេវ៉ាត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ លោកបានឲ្យបង្គាប់ដ៏សាមញ្ញមួយដល់ពួកគេ គឺថា៖ «ឯត្រង់ដើមដឹងខុសត្រូវ នោះមិនត្រូវឲ្យឯងស៊ីផលឡើយ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលឯងស៊ី នោះនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»។ (លោ. ២:១៦, ១៧) ប៉ុន្តែ សាថានបាននាំឲ្យមានបញ្ហា។ តាមរយៈសត្វពស់ វានិយាយទៅកាន់អេវ៉ាថា៖ «អ្នកមិនស្លាប់ជាពិតមែនទេ»។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ គាត់បានជឿការកុហកនោះ ហើយបានបរិភោគផ្លែនោះ។ ក្រោយមក ប្ដីរបស់គាត់ក៏បានបរិភោគផ្លែពីដើមនោះដែរ។ (លោ. ៣:៤, ៦) តាមរបៀបនេះ ភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់បានចូលក្នុងពិភពលោក។—រ៉ូម ៥:១២

៤-៥. តើសាថានបានបន្តបោកបញ្ឆោតមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេច?

^៤អាដាមនិងអេវ៉ាបានស្លាប់ ដូចដែលព្រះបានមានប្រសាសន៍។ ប៉ុន្តែ សាថានមិនឈប់កុហកអំពីសេចក្ដីស្លាប់ទេ។ ក្រោយមក វាចាប់ផ្ដើមប្រើពាក្យកុហកផ្សេងទៀត។ ការភូតភរមួយគឺសេចក្ដីបង្រៀនថារូបកាយស្លាប់ ប៉ុន្តែព្រលឹងរបស់បុគ្គលនោះបន្តរស់នៅ ប្រហែលជានៅក្នុងពិភពនៃពួកវិញ្ញាណ។ ការកុហកស្រដៀងនឹងនេះបានបោកបញ្ឆោតមនុស្សជាច្រើនរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។—១ធី. ៤:១

^៥ហេតុអ្វីមនុស្សជាច្រើនចាញ់ការបោកបញ្ឆោតនេះ? សាថានដឹងអំពីអារម្មណ៍ធម្មជាតិរបស់មនុស្សចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ ដូច្នេះវាប្រើអារម្មណ៍បែបនេះដើម្បីបំភាន់មនុស្ស។ ដោយសារព្រះបានបង្កើតយើងឲ្យរស់ជារៀងរហូត យើងមិនចង់ស្លាប់ទេ។ (សាស្ដ. ៣:១១) យើងចាត់ទុកសេចក្ដីស្លាប់ជាសត្រូវ។—១កូ. ១៥:២៦

៦-៧. (ក) តើសាថានអាចលាក់បាំងការពិតអំពីមនុស្សស្លាប់ឬទេ? សូមពន្យល់។ (ខ) តើសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរជួយយើងឲ្យមិនភ័យខ្លាចយ៉ាងដូចម្ដេច?

^៦ទោះជាសាថានខំព្យាយាមយ៉ាងណាក្ដី សេចក្ដីពិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់មិនបានត្រូវលាក់បាំងទេ។ តាមការពិត មនុស្សច្រើនជាងសម័យមុនៗទៅទៀតដឹងនិងប្រកាសប្រាប់អំពីសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងគម្ពីរស្តីអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់និងសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះពួកគេ។ (សាស្ដ. ៩:៥, ១០; សកម្ម. ២៤:១៥) សេចក្ដីបង្រៀនទាំងនេះសម្រាលទុក្ខយើង ហើយជួយយើងមិនឲ្យភ័យខ្លាចឬឆ្ងល់អំពីអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះមនុស្សស្លាប់។ ជាឧទាហរណ៍ យើងមិនខ្លាចមនុស្សដែលបានស្លាប់ ហើយយើងក៏មិនខ្លាចថាអ្វីអាក្រក់នឹងកើតឡើងចំពោះពួកគេដែរ។ យើងដឹងថាពួកគេលែងមានជីវិតរស់នៅ ហើយមិនអាចធ្វើបាបអ្នកណាបានឡើយ។ គឺប្រៀបដូចជាពួកគេកំពុងដេកលក់ស៊ប់។ (យ៉ូន. ១១:១១-១៤) យើងក៏ដឹងដែរថាមនុស្សស្លាប់មិនដឹងអំពីពេលវេលាដែលកន្លងទៅតាំងពីពួកគេបានស្លាប់។ ដូច្នេះក្នុងអំឡុងពេលដែលមនុស្សស្លាប់ត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ សូម្បីតែពួកអ្នកដែលបានស្លាប់រាប់រយឆ្នាំហើយ ក៏នឹងគិតថាពេលវេលាដែលបានកន្លងទៅនោះគឺតែមួយភ្លែត ដូចជាមួយប៉ប្រិចភ្នែក។

^៧អ្នកប្រាកដជាយល់ស្របថាសេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់គឺច្បាស់ ស្រួលយល់ និងសមហេតុផល។ នេះគឺផ្ទុយស្រឡះពីការភូតភរដ៏ស្មុគស្មាញរបស់សាថាន! ក្រៅពីការបំភាន់មនុស្ស សាថានក៏បង្កាច់បង្ខូចព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតដែរ។ ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីការពិបាកដែលសាថានបានបង្កឡើង យើងនឹងពិចារណាសំណួរដូចតទៅនេះ៖ តើការកុហករបស់សាថានបានបង្កាច់បង្ខូចព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? តើការកុហកទាំងនោះបានធ្វើឲ្យមនុស្សគិតថាគ្រឿងបូជាលោះរបស់គ្រិស្តគឺមិនសំខាន់ចាំបាច់យ៉ាងដូចម្ដេច? តើតាមរបៀបណាការកុហកទាំងនោះធ្វើឲ្យមនុស្សកាន់តែកើតទុក្ខនិងឈឺចាប់?

ការកុហករបស់សាថានបានបង្កឲ្យមានបញ្ហាជាច្រើន

៨. ដូចដែលបានចែងនៅយេរេមា ១៩:៥ តើការកុហករបស់សាថានអំពីសេចក្ដីស្លាប់បង្កាច់បង្ខូចព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?

^៨ការភូតភររបស់សាថានអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់ បង្កាច់បង្ខូចព្រះយេហូវ៉ា។ ការកុហកទាំងនោះរួមបញ្ចូលសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិតដែលថាមនុស្សស្លាប់រងទារុណកម្មក្នុងភ្លើង។ សេចក្ដីបង្រៀនបែបនេះបង្កាច់បង្ខូចព្រះ! តើតាមរបៀបណា? សេចក្ដីបង្រៀនបែបនេះនាំឲ្យមនុស្សជឿថាព្រះមានបុគ្គលិកលក្ខណៈដូចមេកំណាច ទោះជាតាមពិតលោកជាព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្ដី។ (១យ៉ូន. ៤:៨) តើនេះធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត តើនេះធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? តាមពិត លោកស្អប់អំពើឃោរឃៅគ្រប់បែបយ៉ាង។—សូមអាន យេរេមា ១៩:៥

៩. តើការភូតភររបស់សាថានមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងណាទៅលើជំនឿលើគ្រឿងបូជាលោះរបស់គ្រិស្តដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅយ៉ូហាន ៣:១៦ និង១៥:១៣?

^៩ការភូតភររបស់សាថានអំពីសេចក្ដីស្លាប់ធ្វើឲ្យមនុស្សគិតថាគ្រឿងបូជាលោះរបស់គ្រិស្តគឺមិនសំខាន់ចាំបាច់ទេ។ (ម៉ាថ. ២០:២៨) ការកុហកមួយទៀតរបស់សាថានគឺថាមនុស្សមានព្រលឹងអមតៈ។ បើនេះជាការពិត មនុស្សនឹងរស់នៅជារៀងរហូត ហើយគ្រិស្តមិនចាំបាច់ឲ្យជីវិតរបស់លោកជាថ្លៃលោះដើម្បីឲ្យយើងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ទេ។ សូមចាំថាគ្រឿងបូជារបស់គ្រិស្តគឺជាទង្វើដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងបំផុតចំពោះមនុស្សជាតិ។ (សូមអាន យ៉ូហាន ៣:១៦; ១៥:១៣) សូមស្រមៃគិតអំពីអារម្មណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ានិងបុត្ររបស់លោកចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនដែលធ្វើឲ្យអំណោយដ៏វិសេសវិសាលនេះទៅជាអ្វីដែលមិនចាំបាច់ទៅវិញ!

១០. តើការភូតភររបស់សាថានអំពីសេចក្ដីស្លាប់នាំឲ្យមនុស្សកាន់តែកើតទុក្ខនិងឈឺចាប់យ៉ាងដូចម្ដេច?

^១០ការកុហករបស់សាថានធ្វើឲ្យមនុស្សកាន់តែកើតទុក្ខនិងឈឺចាប់។ ជួនកាលមានគេប្រាប់ឪពុកម្ដាយដែលកំពុងកើតទុក្ខពេលកូនរបស់ពួកគេបានស្លាប់ថា ព្រះយកកូននោះទៅស្ថានសួគ៌ដើម្បីធ្វើជាទេវតា។ តើការភូតភរនេះរបស់សាថានកាត់បន្ថយ ឬក៏បន្ថែមការឈឺចាប់របស់ពួកគេ? ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សធ្លាប់ប្រើសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិតអំពីភ្លើងនរកដើម្បីជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការដាក់ទារុណកម្មអ្នកឯទៀត ដូចជាពួកអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនាកាតូលិកបានត្រូវគេដុតទាំងរស់។ យោងទៅតាមសៀវភៅមួយអំពីសាលាក្ដីរបស់សាសនាកាតូលិកនៅប្រទេសអេស្ប៉ាញសម័យបុរាណ អ្នកខ្លះដែលជាអ្នកចាត់ចែងអំពើឃោរឃៅនោះ ប្រហែលជាបានជឿថាពួកគេគ្រាន់តែឲ្យអ្នកក្បត់ជំនឿនោះ«ភ្លក់ឲ្យដឹងថាការរងទុក្ខក្នុងភ្លើងនរកជារៀងរហូតគឺយ៉ាងណា»ដើម្បីឲ្យអ្នកនោះអាចប្រែចិត្តមុននឹងស្លាប់ ហើយមិនចាំបាច់ចូលក្នុងភ្លើងនរកទេ។ មួយវិញទៀត នៅប្រទេសជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សគិតថាពួកគេត្រូវគោរពនិងសែនជីដូនជីតា ព្រមទាំងសុំសេចក្ដីសុខនិងភាពចម្រុងចម្រើនពីពួកគេ។ មនុស្សខ្លះទៀតធ្វើអ្វីផ្សេងៗដើម្បីកុំឲ្យដូនតាកាច់ពួកគេ។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ជំនឿដែលមានមូលដ្ឋានលើការភូតភររបស់សាថានមិនផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខពិតប្រាកដដល់មនុស្សទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នោះនាំឲ្យមនុស្សខ្វល់ខ្វាយឬថែមទាំងនាំឲ្យភ័យខ្លាចទៀតផង។

របៀបយើងអាចកាន់ជំហរមាំមួន ចំពោះសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ

១១. តើសាច់ញាតិឬមិត្តភក្ដិដែលមានបំណងល្អប្រហែលជាព្យាយាមបង្ខិតបង្ខំយើងឲ្យធ្វើខុសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះតាមរបៀបណា?

^១១សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះនិងបណ្ដាំរបស់លោកពង្រឹងកម្លាំងយើងឲ្យស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា ទោះជាសាច់ញាតិឬមិត្តភក្ដិដែលមានបំណងល្អ ព្យាយាមបង្ខិតបង្ខំយើងឲ្យរួមចំណែកក្នុងទំនៀមទម្លាប់ខុសពីគោលការណ៍គម្ពីរចំពោះមនុស្សស្លាប់ក្ដី។ ពួកគេប្រហែលជាធ្វើឲ្យយើងអាម៉ាស់មុខដោយនិយាយថា យើងមិនស្រឡាញ់និងគោរពបុគ្គលដែលបានស្លាប់នោះទេ។ ឬពួកគេប្រហែលជានិយាយថាការប្រព្រឹត្តរបស់យើងនឹងនាំឲ្យអ្នកដែលបានស្លាប់នោះធ្វើបាបអ្នកដែលនៅរស់។ តើយើងអាចកាន់ជំហរមាំមួនចំពោះសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលអ្នកអាចធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរដូចខាងក្រោមនេះ។

១២. តើទំនៀមទម្លាប់អ្វីខ្លះដែលជាប់ទាក់ទងនឹងមនុស្សស្លាប់ច្បាស់ជាមិនសមស្របនឹងគម្ពីរ?

^១២ចូរតាំងចិត្ត«ញែកខ្លួនចេញ»ពីទំនៀមទម្លាប់ឬសេចក្ដីបង្រៀនដែលមិនសមស្របតាមគម្ពីរ។ (២កូ. ៦:១៧) នៅប្រទេសមួយនាសមុទ្រការីប មនុស្សជាច្រើនជឿថាក្រោយពីមនុស្សស្លាប់ «ព្រលឹង»របស់គាត់នៅវិលវល់នៅម្ដុំនោះ ហើយតាមចងពៀរពួកអ្នកដែលធ្លាប់ធ្វើបាបគាត់។ ឯកសារយោងមួយបានចែងថា៖ «ព្រលឹង»នោះ ប្រហែលជាថែមទាំង«ធ្វើឲ្យសហគមន៍មានភាពច្របូកច្របល់»។ នៅទ្វីបអាហ្វ្រិកមនុស្សមានទម្លាប់យកអ្វីមកគ្របកញ្ចក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកស្លាប់ ហើយបែររូបថតផ្ទប់នឹងជញ្ជាំង។ ហេតុអ្វី? អ្នកខ្លះនិយាយថាអ្នកស្លាប់មិនត្រូវឃើញរូបខ្លួនឯងទេ! ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា យើងច្បាស់ជាមិនជឿសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិត ឬរួមចំណែកក្នុងទំនៀមទម្លាប់ដែលលើកស្ទួយការភូតភររបស់សាថានឡើយ!—១កូ. ១០:២១, ២២

ការស្រាវជ្រាវដោយយកចិត្តទុកដាក់នូវព័ត៌មានដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ និងការប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អជាមួយនឹងសាច់ញាតិដែលមិនមែនជាសាក្សី អាចជួយអ្នកឲ្យជៀសវាងពីបញ្ហាផ្សេងៗ (សូមមើលវគ្គ១៣-១៤) *

១៣. យោងទៅតាមយ៉ាកុប ១:៥ បើអ្នកមិនដឹងច្បាស់អំពីទំនៀមទម្លាប់និងការប្រព្រឹត្តណាមួយ តើអ្នកគួរធ្វើអ្វី?

^១៣បើអ្នកមិនដឹងច្បាស់អំពីទំនៀមទម្លាប់និងការប្រព្រឹត្តណាមួយ ចូរអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយដោយជំនឿចូរសុំប្រាជ្ញាពីលោក។ (សូមអាន យ៉ាកុប ១:៥) ក្រោយមកសូមធ្វើការស្រាវជ្រាវក្នុងសៀវភៅរបស់យើង។ បើចាំបាច់ សូមសុំយោបល់ពីពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ។ ពួកគេនឹងមិនប្រាប់អ្នកអំពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើទេ តែពួកគេអាចជួយអ្នកឲ្យរកឃើញគោលការណ៍គម្ពីរផ្សេងៗដូចដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងអត្ថបទនេះជាដើម។ កាលដែលអ្នកធ្វើអ្វីទាំងនេះ អ្នកបង្វឹកបង្ហាត់«សមត្ថភាពយល់ដឹង»របស់អ្នក ហើយសមត្ថភាពនេះនឹងជួយអ្នកឲ្យ«សម្គាល់អ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ»។—ហេ. ៥:១៤

១៤. តើយើងអាចជៀសវាងពីការធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតជំពប់ដួលយ៉ាងដូចម្ដេច?

^១៤‹ចូរធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីឲ្យព្រះទទួលការសរសើរតម្កើង។ កុំបង្កហេតុឲ្យអ្នកឯទៀតជំពប់ដួល›។ (១កូ. ១០:៣១, ៣២) ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តថាយើងគួររួមចំណែកក្នុងទំនៀមទម្លាប់ណាមួយឬយ៉ាងណា យើងក៏គួរគិតអំពីឥទ្ធិពលដែលការសម្រេចចិត្តរបស់យើងអាចមានលើអ្នកឯទៀត ជាពិសេសបងប្អូនរួមជំនឿ។ យើងមិនចង់បណ្ដាលឲ្យអ្នកណាម្នាក់ជំពប់ដួលឡើយ! (ម៉ាក. ៩:៤២) យើងក៏ចង់ជៀសវាងពីការធ្វើឲ្យអ្នកដែលមិនមែនជាសាក្សីទើសចិត្តបើមិនចាំបាច់នោះទេ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យនិយាយទៅកាន់ពួកគេដោយការគោរព ហើយនេះធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទទួលការសរសើរតម្កើង។ យើងច្បាស់ជាមិនឈ្លោះប្រកែកជាមួយអ្នកឯទៀតឬរិះគន់ទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគេទេ។ សូមចាំថា សេចក្ដីស្រឡាញ់មានឥទ្ធិពលខ្លាំង! ពេលយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយចេះគិតអំពីអ្នកឯទៀតនិងបង្ហាញការគោរពចំពោះពួកគេ យើងប្រហែលជាអាចធ្វើឲ្យអ្នកប្រឆាំងទន់ចិត្ត។

១៥-១៦. (ក) ហេតុអ្វីការប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីជំនឿរបស់អ្នកគឺជាការឈ្លាសវៃ? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។ (ខ) តើពាក្យរបស់ប៉ូលដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅរ៉ូម ១:១៦ជាប់ទាក់ទងនឹងយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?

^១៥ចូរប្រាប់មនុស្សដែលនៅជុំវិញអ្នកឲ្យដឹងថាអ្នកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ (អេ. ៤៣:១០) កាលដែលសាច់ញាតិនិងអ្នកជិតខាងរបស់អ្នកដឹងថាអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា អ្នកទំនងជាស្រួលជាងពេលប្រឈមមុខនឹងរឿងខ្លោចផ្សារ។ បងប្រុសហ្វ្រានស៊ីស្កូដែលរស់នៅប្រទេសម៉ូសំប៊ិក សរសេរថា៖ «ពេលខ្ញុំនិងការ៉ូលលីណាដែលជាប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានរៀនសេចក្ដីពិត យើងបានប្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងថា យើងនឹងលែងធ្វើអ្វីដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការគោរពបូជាមនុស្សស្លាប់។ ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងបានត្រូវសាកល្បងពេលដែលបងស្រីរបស់ការ៉ូលលីណាបានស្លាប់។ នៅតំបន់ដែលយើងរស់នៅ គេសម្អាតសាកសពឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធតាមបែបសាសនា រួចមកសាច់ញាតិម្នាក់ដែលជិតដិតបំផុតត្រូវដេកអស់បីថ្ងៃនៅកន្លែងដែលគេចាក់ទឹកលាងសម្អាតសាកសពនោះ។ ទំនៀមទម្លាប់នេះគឺដើម្បីធ្វើឲ្យព្រលឹងរបស់មនុស្សស្លាប់នោះមិនខឹងសម្បា។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ការ៉ូលលីណាបានរំពឹងថាគាត់នឹងបំពេញភារកិច្ចនេះ»។

^១៦តើបងហ្វ្រានស៊ីស្កូនិងប្រពន្ធរបស់គាត់បានធ្វើអ្វី? បងហ្វ្រានស៊ីស្កូពន្យល់ថា៖ «ដោយសារយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងចង់ធ្វើឲ្យលោកពេញចិត្ត យើងមិនព្រមចូលរួមធ្វើអ្វីបែបនោះទេ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ការ៉ូលលីណាខឹងជាខ្លាំង។ ពួកគេចោទប្រកាន់ថាយើងមិនបង្ហាញការគោរពចំពោះមនុស្សស្លាប់ ហើយថាពួកគាត់នឹងឈប់មកលេងនិងជួយយើងទៀត។ ដោយសារយើងបានពន្យល់អំពីជំនឿរបស់យើងមុនពេលនោះរួចហើយ យើងមិនបាននិយាយអំពីរឿងនេះជាមួយនឹងពួកគេម្ដងទៀតនៅពេលដែលពួកគេខឹងទេ។ សាច់ញាតិខ្លះថែមទាំងបានគាំទ្រយើង ដោយនិយាយថាយើងបានពន្យល់អំពីជំនឿរបស់យើងរួចហើយ។ យូរៗទៅ សាច់ញាតិរបស់ការ៉ូលលីណាបានត្រជាក់ចិត្ត ហើយយើងអាចមានសន្ដិភាព។ សាច់ញាតិខ្លះថែមទាំងបានមកផ្ទះយើងដើម្បីសុំសៀវភៅរបស់យើងអំពីគម្ពីរ»។ សូមកុំឲ្យយើងអៀនខ្មាសពេលយើងការពារសេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់ឡើយ។—សូមអាន រ៉ូម ១:១៦

ចូរសម្រាលទុក្ខនិងគាំទ្រពួកអ្នកដែលកើតទុក្ខ

មិត្តពិតសម្រាលទុក្ខនិងគាំទ្រ ពួកអ្នកដែលបានបាត់បង់ បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ (សូមមើលវគ្គ១៧-១៩) *

១៧. តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យធ្វើជាមិត្តសម្លាញ់ពិតរបស់បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកពិតដែលកំពុងកើតទុក្ខ?

^១៧ពេលបងប្អូនរួមជំនឿបានបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ យើងគួរព្យាយាមធ្វើជា«មិត្រសំឡាញ់»ពិត ‹ជាបងប្អូនដែលកើតមកសំរាប់គ្រាលំបាក›។ (សុភ. ១៧:១៧) តើយើងអាចធ្វើជា«មិត្រសំឡាញ់»ពិតរបស់បងប្អូនដែលកើតទុក្ខយ៉ាងដូចម្ដេច ជាពិសេសបើគេកំពុងព្យាយាមបង្ខិតបង្ខំគាត់ឲ្យចូលរួមធ្វើអ្វីដែលមិនសមស្របនឹងគម្ពីរ? សូមគិតអំពីគោលការណ៍គម្ពីរពីរដែលអាចជួយយើងឲ្យសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលកើតទុក្ខ។

១៨. តើអ្វីជំរុញចិត្តលោកយេស៊ូឲ្យស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយតើយើងអាចរៀនអ្វីពីគំរូរបស់លោក?

^១៨«ចូរយំជាមួយនឹងអ្នកដែលកំពុងយំ»។ (រ៉ូម ១២:១៥) យើងប្រហែលជាមិនដឹងថាយើងគួរនិយាយអ្វីទៅកាន់បងប្អូនដែលកំពុងកើតទុក្ខទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពេលយើងយំជាមួយនឹងបងប្អូននោះ គាត់ដឹងថាយើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់។ ពេលឡាសាដែលជាមិត្តសម្លាញ់របស់លោកយេស៊ូបានស្លាប់ ម៉ារៀ ម៉ាថា និងអ្នកឯទៀតបានយំដោយសារពួកគេបានបាត់បង់ប្អូនប្រុសនិងមិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ បួនថ្ងៃក្រោយមកពេលលោកយេស៊ូបានទៅដល់ លោកក៏បាន«ស្រក់ទឹកភ្នែក»ដែរ ទោះជាលោកដឹងថាបន្ដិចទៀតលោកនឹងប្រោសឡាសាឲ្យរស់ឡើងវិញក្ដី។ (យ៉ូន. ១១:១៧, ៣៣-៣៥) ការដែលលោកយេស៊ូស្រក់ទឹកភ្នែក នោះបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍របស់បិតាលោក។ នេះក៏បញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលោកយេស៊ូមានចំពោះក្រុមគ្រួសារនោះ ហើយនេះច្បាស់ជាបានសម្រាលទុក្ខម៉ារៀនិងម៉ាថា។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលដែលបងប្អូនដឹងថាយើងស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ នោះពួកគេដឹងថាពួកគេមិននៅម្នាក់ឯងទេ ប៉ុន្តែមានមិត្តភក្ដិជាច្រើនដែលគាំទ្រនិងគិតអំពីពួកគេ។

១៩. តើយើងអាចធ្វើតាមសាស្ដា ៣:៧យ៉ាងដូចម្ដេច ពេលយើងសម្រាលទុក្ខបងប្អូនដែលកើតទុក្ខ?

^១៩«មានពេលដែលគួរនៅស្ងៀម ហើយពេលសំរាប់និយាយ»។ (សាស្ដ. ៣:៧) របៀបមួយទៀតដើម្បីសម្រាលទុក្ខបងប្អូនណាម្នាក់ដែលកំពុងកើតទុក្ខ គឺដោយយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់គាត់។ សូមឲ្យគាត់និយាយអស់ពីចិត្ត ហើយកុំទើសចិត្តពេលគាត់និយាយអ្វីដែល«ជ្រួសហួស»។ (យ៉ូប ៦:២, ៣) គាត់ប្រហែលជាមានការតានតឹងចិត្តថែមទៀតដោយសារការបង្ខិតបង្ខំពីសាច់ញាតិដែលមិនមែនជាសាក្សី។ ដូច្នេះ សូមអធិដ្ឋានជាមួយនឹងគាត់។ ចូរអង្វរសុំ«ព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន»ឲ្យផ្ដល់កម្លាំងនិងជួយគាត់ឲ្យដឹងច្បាស់អំពីអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើ។ (ទំនុក. ៦៥:២) បើអាចធ្វើបាន សូមអានគម្ពីរជាមួយគាត់។ ឬសូមអានអត្ថបទមួយពីសៀវភៅរបស់យើង ដូចជាជីវប្រវត្ដិដែលគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តជាដើម។

២០. តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីនៅអត្ថបទបន្ទាប់?

^២០យើងមានឯកសិទ្ធិមែនដែលយើងស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់និងអនាគតដ៏អស្ចារ្យចំពោះពួកអ្នកដែលនៅក្នុងផ្នូរសម្រាប់ជាទីរំលឹក។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩) ដូច្នេះ តាមរយៈពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង សូមឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហានក្នុងការកាន់ជំហរមាំមួនចំពោះសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ ហើយប្រាប់សេចក្ដីពិតនេះដល់អ្នកឯទៀតនៅគ្រប់ឱកាស។ ក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់ យើងនឹងពិចារណាអំពីអ្វីមួយទៀតដែលសាថានប្រើដើម្បីរារាំងមនុស្សមិនឲ្យស្គាល់សេចក្ដីពិត ពោលគឺការទាក់ទងនឹងពួកវិញ្ញាណអាក្រក់។ យើងនឹងឃើញអំពីមូលហេតុដែលយើងត្រូវជៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តនិងការកម្សាន្តដែលជាប់ទាក់ទងនឹងអន្ទាក់នេះរបស់ពួកវិញ្ញាណអាក្រក់។

តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?

តើការស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់សម្រាលទុក្ខយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើការភូតភររបស់សាថានអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់នាំឲ្យមានបញ្ហាអ្វីខ្លះ?
តើយើងអាចកាន់ជំហរមាំមួនចំពោះសេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់យ៉ាងដូចម្ដេច?

ចម្រៀងលេខ២៤ ចូរឡើងទៅភ្នំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា

^ វគ្គ 5 សាថាននិងពួកវិញ្ញាណកំណាចប្រើការកុហកដើម្បីបោកបញ្ឆោតមនុស្សអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់។ ការកុហកទាំងនោះបាននាំឲ្យមនុស្សធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ដែលមិនសមស្របនឹងសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរ។ អត្ថបទនេះនឹងជួយអ្នកឲ្យរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា ពេលអ្នកឯទៀតព្យាយាមបង្ខិតបង្ខំអ្នកឲ្យធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់បែបនោះ។

^ វគ្គ 55 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាសម្រាលទុក្ខសាច់ញាតិម្នាក់ដែលកំពុងកើតទុក្ខដោយសារគាត់បានបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់។

^ វគ្គ 57 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: ក្រោយពីបងប្រុសម្នាក់ដែលជាសាក្សីបានស្រាវជ្រាវអំពីទំនៀមទម្លាប់ស្តីអំពីពិធីបុណ្យសព គាត់ពន្យល់អំពីជំនឿរបស់គាត់យ៉ាងសប្បុរសដល់សាច់ញាតិរបស់គាត់។

^ វគ្គ 59 ការពណ៌នាអំពីរូបភាព: ពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកពិតផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខនិង ការគាំទ្រដល់សាក្សីម្នាក់ដែលបានបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់។

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម សម្រាប់សិក្សា