ជីវប្រវត្ដិ
របៀបដែលខ្ញុំបានរកឃើញសុភមង្គលដែលមកពីការឲ្យគេ
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១២ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំមានអ្វីដ៏មានតម្លៃដែលខ្ញុំអាចឲ្យអ្នកឯទៀត។ ក្នុងអំឡុងសន្និបាតមួយ បងប្រុសម្នាក់បានសួរខ្ញុំថាខ្ញុំចង់ផ្សព្វផ្សាយឬយ៉ាងណា។ ទោះជាខ្ញុំមិនដែលផ្សព្វផ្សាយពីមុនក្ដី ខ្ញុំបានយល់ព្រម។ យើងបានទៅតំបន់ផ្សាយ ហើយគាត់បានឲ្យកូនសៀវភៅខ្លះអំពីរាជាណាចក្រព្រះដល់ខ្ញុំ។ ក្រោយមកគាត់បាននិយាយថា៖ «ប្អូនទៅជួបមនុស្សនៅខាងនោះ ហើយបងនឹងទៅខាងនេះ»។ ខ្ញុំភ័យខ្លាច ប៉ុន្ដែខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើលពេលមិនយូរក្រោយមកខ្ញុំបានចែកជូនកូនសៀវភៅនោះទាំងអស់។ មនុស្សជាច្រើនច្បាស់ជាចង់ទទួលអ្វីដែលខ្ញុំមាន។
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩២៣នាក្រុងឆាតថាំ ស្រុកខេន ប្រទេសអង់គ្លេស។ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំទាំងប៉ុន្មានក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី១ មនុស្សបានសង្ឃឹមថាពិភពលោកនឹងប្រសើរជាង។ ប៉ុន្ដែ ពេលដែលនោះមិនបានកើតឡើង មនុស្សជាច្រើនបានខកចិត្ដ រួមទាំងឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ ពួកគាត់ក៏បានខកចិត្ដនឹងពួកបព្វជិតនៃនិកាយបាទីស្ទដែលគិតខ្លាំងពេកអំពីការចង់ទទួលឋានៈខ្ពស់ជាងក្នុងវិហារ។ ពេលខ្ញុំមានអាយុប្រហែលជា៩ឆ្នាំ ម្ដាយខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមទៅសាលនៃសមាគមនិស្សិតគម្ពីរអន្ដរជាតិ ជាកន្លែងដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមានកិច្ចប្រជុំ។ បងស្រីក្នុងចំណោមបងស្រីដែលនៅទីនោះបានបង្រៀនយើងដែលជាក្មេង ដោយប្រើគម្ពីរនិងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថាពិណរបស់ព្រះ (The Harp of God)។ ខ្ញុំចូលចិត្ដអ្វីដែលខ្ញុំរៀន។
ការរៀនពីបងប្រុសៗឯទៀត
កាលដែលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់ ខ្ញុំចូលចិត្ដផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមពីបណ្ដាំរបស់ព្រះដល់មនុស្សឯទៀត។ ខ្ញុំច្រើនតែផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយម្នាក់ឯង ប៉ុន្ដែពេលខ្ញុំផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត ខ្ញុំបានរៀនច្រើន។ ជាឧទាហរណ៍ ថ្ងៃមួយកាលដែលខ្ញុំនិងបងប្រុសម្នាក់ទៅតំបន់ផ្សាយ យើងបានជិះកាត់បព្វជិតម្នាក់ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «គាត់នោះគឺជាពពែ»។ បងប្រុសនោះបានឈប់កង់ ហើយបានសុំឲ្យខ្ញុំអង្គុយចុះជាមួយគាត់នៅលើឈើមួយ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «តើអ្នកណាឲ្យអំណាចប្អូនដើម្បីវិនិច្ឆ័យថាអ្នកណាជាពពែ? សូមយើងគ្រាន់តែសប្បាយប្រាប់មនុស្សនូវដំណឹងល្អ ហើយទុកឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកវិនិច្ឆ័យ»។ នៅគ្រានោះ ខ្ញុំបានរៀនច្រើនអំពីសុភមង្គលដែលមកពីការឲ្យគេ។—ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៣៣; សកម្មភាព ២០:៣៥
បងប្រុសម្នាក់ទៀតបានបង្រៀនខ្ញុំថាដើម្បីរកសុភមង្គលដែលមកពីការឲ្យគេ ជួនកាលយើងត្រូវស៊ូទ្រាំដោយចិត្ដអត់ធ្មត់។ ប្រពន្ធរបស់គាត់មិនចូលចិត្ដសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ មានពេលមួយ គាត់បានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យមកផ្ទះរបស់គាត់ដើម្បីញ៉ាំអាហារសម្រន់។ ប្រពន្ធរបស់គាត់បានខឹងយ៉ាងខ្លាំងដោយសារគាត់បានចេញទៅផ្សព្វផ្សាយ ដូច្នេះនាងបានចាប់ផ្ដើមគប់កញ្ចប់តែមកយើង។ ជាជាងខឹងនឹងនាង គាត់សប្បាយដាក់កញ្ចប់តែនោះទៅកន្លែងដើមវិញ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ចិត្ដអត់ធ្មត់របស់គាត់បានទទួលលទ្ធផលដ៏ល្អ ពេលដែលប្រពន្ធរបស់គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៣៩ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ ប្រទេសអង់គ្លេសបានប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយនឹងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៤០ ខ្ញុំនិងម្ដាយខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅក្រុងដវឺ។ នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤០ ខ្ញុំបានមើលពីខាងមុខមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់ខ្ញុំ កាលដែលទាហានរាប់ពាន់នាក់បានជិះឡានធំៗឆ្លងកាត់។ ពួកគេបានរួចជីវិតពីសង្គ្រាមនៅក្រុងដាន់ខឺក។ ខ្ញុំបានឃើញថាពួកគេកើតទុក្ខ ហើយគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើយ។ ខ្ញុំពិតជាចង់ប្រាប់ពួកគេអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ហើយផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់អនាគត។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំដដែលនោះ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់បានចាប់ផ្ដើមទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅប្រទេសអង់គ្លេស។ រាល់យប់ អ្នកទម្លាក់គ្រាប់បែកជនជាតិអាល្លឺម៉ង់បានហោះលើតំបន់របស់យើង។ យើងភ័យខ្លាចពេលដែលឮសំឡេងទម្លាក់គ្រាប់បែកដែលប្រៀបដូចជាសំឡេងខ្យល់ហួច។ នៅព្រឹកបន្ទាប់ យើងឃើញថានៅតំបន់ខ្លះផ្ទះបានខ្ទេចខ្ទីអស់។ បទពិសោធន៍ទាំងនេះបានជួយខ្ញុំឲ្យទទួលស្គាល់កាន់តែខ្លាំងថារាជាណាចក្រព្រះគឺជាសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់របស់ខ្ញុំសម្រាប់អនាគត។
ការចាប់ផ្ដើមជីវិតជាអ្នកឲ្យគេ
នៅឆ្នាំ១៩៤១ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល ដែលជាទីចាប់ផ្ដើមនៃរបៀបរស់នៅដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយរីករាយណាស់។ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅកន្លែងសង់នាវារបស់រដ្ឋាភិបាលនាក្រុងឆាតថាំ ហើយរៀនអំពីរបៀបសង់កប៉ាល់។ មនុស្សជាច្រើននាក់ចង់បានការងារនេះ ហើយការងារនេះផ្ដល់ប្រយោជន៍ផ្សេងៗ។ ប៉ុន្ដែ អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដឹងរួចហើយថាគ្រិស្ដសាសនិកមិនគួរប្រយុទ្ធដើម្បីប្រជាជាតិណាមួយឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត មកដល់ឆ្នាំ១៩៤១ យើងក៏បានយល់ដែរថាយើងមិនគួរគាំទ្រការផលិតអាវុធឡើយ។ (យ៉ូហាន ១៨:៣៦) កន្លែងសង់នាវានោះធ្វើនាវាមុជទឹក ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដថានោះគឺជាពេលដែលខ្ញុំគួរលាឈប់ពីការងារនោះ ហើយចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល។ ភារកិច្ចទី១របស់ខ្ញុំគឺនៅក្រុងសាយរិនស៊ីស្ទើរ ដែលជាក្រុងដ៏ស្អាតមួយក្នុងតំបន់ខូតស្វូដ។
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ ខ្ញុំបានចូលគុកអស់៩ខែដោយសារខ្ញុំមិនព្រមបំពេញកាតព្វកិច្ចយោធា។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលសោះពេលដែលគេខ្ទប់ទ្វារបន្ទប់គុករបស់ខ្ញុំ ហើយទុកខ្ញុំចោលតែម្នាក់ឯង។ ប៉ុន្ដែ មិនយូរក្រោយមក អ្នកយាមនិងអ្នកឯទៀតដែលជាប់គុកបានចាប់ផ្ដើមសួរអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំនៅទីនោះ ហើយខ្ញុំសប្បាយពន្យល់អំពីជំនឿរបស់ខ្ញុំដល់ពួកគេ។
ក្រោយពីខ្ញុំបានចេញពីគុក ខ្ញុំនិងបងប្រុសឡេនណឺត ស្មីត * បានផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងផ្សេងៗក្នុងស្រុកខេន ដែលជាស្រុកកំណើតរបស់យើង។ ដើម្បីទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅក្រុងឡុងដ៍ យន្ដហោះរបស់ពួកណាត្ស៊ីត្រូវហោះនៅលើស្រុកខេន។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៤៤ គ្រាប់បែកជាង១.០០០គ្រាប់ដែលបានត្រូវហៅថាឌូដលបាក់ បានធ្លាក់មកលើស្រុកខេន។ តាមពិត គ្រាប់បែកទាំងនោះគឺជាយន្ដហោះម្យ៉ាងដែលគ្មានអ្នកបើក ហើយដែលពេញដោយគ្រឿងផ្ទុះ។ ពេលយើងឮសំឡេងម៉ាស៊ីនឈប់ យើងដឹងថាប៉ុន្មានវិនាទីក្រោយមកយន្ដហោះនឹងធ្លាក់មក ហើយផ្ទុះ។ គ្រប់គ្នាភ័យខ្លាចណាស់។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ យើងមានការសិក្សាជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារមួយដែលមានសមាជិកប្រាំនាក់។ ពេលខ្លះ យើងអង្គុយនៅក្រោមតុដែកដែលបានត្រូវធ្វើឡើងដើម្បីការពារយើង បើសិនជាផ្ទះរលំ។ នៅទីបំផុត ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលនោះបានទទួលការជ្រមុជទឹក។
ការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅប្រទេសផ្សេង
ការផ្សាយអំពីមហាសន្និបាត កាលដែលខ្ញុំកំពុងត្រួសត្រាយនៅប្រទេសអៀរឡង់
ក្រោយសង្គ្រាមនោះ ខ្ញុំបានត្រួសត្រាយពីរឆ្នាំនៅភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសអៀរឡង់។ យើងបានទៅពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយដោយនិយាយថាយើងគឺជាសាសនទូត ហើយយើងបានសុំកន្លែងស្នាក់នៅ។ យើងបានស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីរបស់យើងនៅតាមផ្លូវ។ ប៉ុន្ដែ ប្រទេសអៀរឡង់គឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីប្រទេសអង់គ្លេស។ មនុស្សភាគច្រើនមានអារម្មណ៍ថា យើងល្ងង់ណាស់ដែលគិតថាមនុស្សនឹងមានប្រតិកម្មល្អចំពោះយើងនៅក្នុងប្រទេសដែលគេកាន់សាសនាកាតូលិក! ពេលបុរសម្នាក់បានគំរាមធ្វើបាបយើង ខ្ញុំបានប្រាប់ប៉ូលិស ប៉ុន្ដែប៉ូលិសនោះបាននិយាយថា៖ «វាត្រូវតែអ៊ីចឹង មានអីប្លែកទៅ»។ ពេលនោះយើងមិនបានដឹងថាពួកបូជាចារ្យមានអំណាចខ្លាំងយ៉ាងណាទេ។ មនុស្សនឹងបាត់បង់ការងារបើពួកគេទទួលសៀវភៅរបស់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត យើងបានត្រូវបង្ខំឲ្យចាកចេញពីកន្លែងដែលយើងកំពុងរស់នៅ។
មិនយូរក្រោយមក យើងបានយល់ថាពេលយើងមកដល់តំបន់ថ្មី គឺល្អបំផុតដែលយើងផ្សព្វផ្សាយនៅកន្លែងដែលបូជាចារ្យមិនស្គាល់យើង។ ដូច្នេះ យើងត្រូវទៅឆ្ងាយពីកន្លែងដែលយើងស្នាក់នៅ ហើយទៅជួបមនុស្សដែលរស់នៅកន្លែងទាំងនោះសិន។ ក្រោយមក យើងផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សដែលនៅជិតកន្លែងយើងស្នាក់នៅ។ នៅក្រុងឃីលខេននី យើងបានសិក្សាជាមួយនឹងបុរសវ័យក្មេងម្នាក់បីដងក្នុងមួយសប្ដាហ៍ ទោះជាមនុស្សមួយក្រុមដ៏ឃោរឃៅបានគំរាមកំហែងយើងក៏ដោយ។ ដោយសារខ្ញុំពិតជាចូលចិត្ដបង្រៀនគម្ពីរ ខ្ញុំចង់ទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនជាសាសនទូត។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដដាក់ពាក្យសុំចូលសាលាគម្ពីរគីលាតនៃសមាគមប៉មយាម។
ទូកក្ដោងស៊ីបៀគឺជាផ្ទះសាសនទូតរបស់យើងចាប់ពីឆ្នាំ១៩៤៨ដល់១៩៥៣
ក្រោយពីសិក្សានៅរដ្ឋញូវយ៉កបានប្រាំខែ យើងបួននាក់ដែលបានបញ្ចប់វគ្គសិក្សានៅសាលាគីលាតបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅកោះតូចៗនៃសមុទ្រការីប។ នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៨ យើងបានចេញពីក្រុងញូវយ៉កដោយជិះទូកក្ដោងដែលមានប្រវែង១៨ម៉ែត្រ (៥៩ហ្វីត) ដែលមានឈ្មោះស៊ីបៀ។ ខ្ញុំមិនដែលបើកទូកក្ដោងពីមុនមកទេ ដូច្នេះខ្ញុំរំភើបចិត្ដណាស់។ បងប្រុសហ្គាស ម៉ាឃីដែលជាម្នាក់ក្នុងចំណោមយើងបួននាក់ដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាលាគីលាត ធ្លាប់ធ្វើជាមេបញ្ជាការនាវា។ គាត់បានបង្រៀនយើងនូវមូលដ្ឋានខ្លះនៃការបើកទូកក្ដោង ដូចជារបៀបដំឡើងនិងទម្លាក់ក្ដោង របៀបធ្វើដំណើរដោយប្រើត្រីវិស័យ និងរបៀបទាញក្ដោងដើម្បីទៅបញ្ច្រាសខ្យល់។ អស់រយៈពេល៣០ថ្ងៃ បងហ្គាសពូកែបញ្ជាទូករបស់យើងឆ្លងកាត់ព្យុះសង្ឃរាជាច្រើនរហូតដល់យើងទៅដល់ប្រជុំកោះបាហាម៉ា។
‹ចូរថ្លែងប្រាប់ដល់ពួកកោះ›
ក្រោយពីផ្សព្វផ្សាយអស់រយៈពេលប៉ុន្មានខែនៅលើកោះតូចៗនាប្រជុំកោះបាហាម៉ា យើងបានជិះទូកក្ដោងទៅប្រជុំកោះលីវិដនិងវីនវិដ។ ប្រជុំកោះទាំងពីរនោះនៅចន្លោះប្រជុំកោះវីជីននិងកោះទ្រីនីដាដ ហើយពីកោះចុងម្ខាងនៃប្រជុំកោះលីវិដទៅកោះចុងម្ខាងទៀតនៃប្រជុំកោះវីនវិដមានចម្ងាយជិត៨០០គីឡូម៉ែត្រ (៥០០ម៉ៃល៍)។ អស់ប្រាំឆ្នាំ យើងបានផ្សព្វផ្សាយភាគច្រើននៅលើកោះដាច់ស្រយាលដែលគ្មានសាក្សី។ ជួនកាល យើងមិនអាចផ្ញើឬទទួលសំបុត្រអស់ជាច្រើនសប្ដាហ៍។ ប៉ុន្ដែ យើងសប្បាយរីករាយផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះយេហូវ៉ា«ដល់ពួកកោះ»!—យេរេមា ៣១:១០
សាសនទូតពេលដែលនៅលើទូកស៊ីបៀ (ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ): បងរ៉ន ផាខិន, បងឌីក រ៉ែដ, បងហ្គាស ម៉ាឃី, និងបងស្ទេនលី ខរថឺរ
ពេលយើងទម្លាក់យុថ្កានៅឆកសមុទ្រ អ្នកភូមិនៅទីនោះរំភើបចិត្ដ ហើយនាំគ្នាមកចំណតទូកដើម្បីមើលថាយើងជាអ្នកណា។ អ្នកខ្លះមិនដែលឃើញទូកដូចទូករបស់យើង ឬមនុស្សស្បែកសពីមុនមកទេ។ អ្នកនៅកោះនោះជាមនុស្សរួសរាយរាក់ទាក់ដែលស្គាល់គម្ពីរយ៉ាងច្បាស់។ ជាច្រើនដង ពួកគេបានឲ្យយើងត្រីស្រស់ៗ ផ្លែប័រ និងសណ្ដែកដី។ ទោះជាទូកយើងមិនសូវមានកន្លែងច្រើនក៏ដោយ យើងអាចចម្អិនអាហារ សម្រាន្ដ និងបោកសម្លៀកបំពាក់របស់យើង។
យើងបានចេញពីទូក ហើយទៅជួបមនុស្សពេញមួយថ្ងៃ។ យើងបានប្រាប់ពួកគេថានឹងមានសុន្ទរកថាពីគម្ពីរ។ ក្រោយថ្ងៃលិចយើងបានអង្រន់កណ្ដឹងទូក។ ពេលឃើញមនុស្សមកដល់ នោះគឺអស្ចារ្យណាស់។ ពន្លឺចង្កៀងរបស់ពួកគេមើលទៅដូចជាពន្លឺផ្កាយដែលកំពុងចុះមកពីភ្នំ។ ពេលខ្លះមនុស្សមួយរយនាក់បានមក ហើយពួកគេបានសួរសំណួរផ្សេងៗរហូតដល់យប់ជ្រៅ។ ពួកគេចូលចិត្ដច្រៀង ដូច្នេះយើងបានប្រើម៉ាស៊ីនអង្គុលីលេខដើម្បីសរសេរចម្រៀងរាជាណាចក្រខ្លះសម្រាប់ពួកគេ។ យើងបួននាក់បានខំច្រៀងយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព។ ក្រោយមក មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមច្រៀងជាមួយយើង ហើយសំឡេងរបស់ពួកគេពីរោះណាស់។ នោះគឺជាពេលដ៏សប្បាយ!
ក្រោយការសិក្សាគម្ពីរមួយ សិស្សគម្ពីរខ្លះបានដើរជាមួយយើងទៅក្រុមគ្រួសារដែលយើងទៅជួបបន្ទាប់ពីពួកគេដើម្បីចូលរួមការសិក្សានោះដែរ។ ក្រោយពីចំណាយពេលអស់ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍នៅកន្លែងណាមួយ យើងត្រូវចាកចេញ។ ប៉ុន្ដែ យើងច្រើនតែបានសុំមនុស្សដែលចាប់អារម្មណ៍ជាងគេឲ្យបន្ដបង្រៀនសិស្សគម្ពីរឯទៀតរហូតដល់ពេលយើងត្រឡប់មកវិញ។ គឺល្អណាស់ពេលឃើញថាពួកគេខ្លះយកចិត្ដទុកដាក់នឹងភារកិច្ចរបស់ខ្លួន។
សព្វថ្ងៃនេះ កោះជាច្រើនទាំងនោះគឺសម្បូរទៅដោយទេសចរ ប៉ុន្ដែនៅសម័យនោះកោះទាំងនោះជាកន្លែងដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ដែលមានតែបឹងទឹកប្រៃពណ៌បៃតងលាយខៀវ ឆ្នេរខ្សាច់ និងដើមដូង។ តាមធម្មតា យើងបានជិះទូកក្ដោងពីកោះមួយទៅកោះមួយនៅពេលយប់។ ត្រីផ្សោតសមុទ្របានហែលទឹកយ៉ាងសប្បាយរីករាយនៅក្បែរទូករបស់យើង ហើយយើងអាចឮសំឡេងទូកយើងបុកជាមួយទឹក។ ពន្លឺព្រះចន្ទនៅសមុទ្រមើលទៅដូចជាផ្លូវដែលភ្លឺដូចប្រាក់ដែលទៅដល់ជើងមេឃ។
ក្រោយផ្សព្វផ្សាយនៅលើកោះបានប្រាំឆ្នាំ យើងបានជិះទូកក្ដោងទៅប្រទេសព័រតូរីកូដើម្បីទទួលទូកថ្មីមួយដែលមានម៉ាស៊ីន។ ពេលយើងទៅដល់ ខ្ញុំបានជួបបងស្រីសាសនទូតដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះម៉ាកស៊ីន បូអ៊ីដ ហើយបានចាប់ចិត្ដស្រឡាញ់គាត់។ គាត់ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ខ្នះខ្នែង តាំងពីគាត់នៅក្មេង។ ក្រោយមក គាត់បានបម្រើជាសាសនទូតនៅសាធារណរដ្ឋដូមីនីករហូតដល់ឆ្នាំ១៩៥០ ពេលដែលរដ្ឋាភិបាលសាសនាកាតូលិកបានបង្ខំគាត់ឲ្យចាកចេញ។ ដោយសារខ្ញុំជាសមាជិកនៃអ្នកស្នាក់នៅលើទូក ខ្ញុំបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យស្នាក់នៅប្រទេសព័រតូរីកូសម្រាប់រយៈពេលមួយខែប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំនឹងជិះទូកក្ដោងទៅកោះផ្សេងៗ ហើយនៅទីនោះសម្រាប់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបាននិយាយដាក់ខ្លួនឯងថា ‹រ៉ូណាល់ បើឯងចង់បាននារីនេះ ត្រូវតែធ្វើអីមួយឲ្យលឿន›។ បីសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានសុំគាត់រៀបការ ហើយ៦សប្ដាហ៍ក្រោយយើងបានរៀបការ។ ខ្ញុំនិងម៉ាកស៊ីនបានត្រូវតែងតាំងជាសាសនទូតនៅប្រទេសព័រតូរីកូ ដូច្នេះខ្ញុំមិនដែលជិះទូកថ្មីឡើយ។
នៅឆ្នាំ១៩៥៦ យើងបានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល ហើយយើងចូលចិត្ដទៅជួបបងប្អូនខ្លាំងណាស់។ ពួកគាត់ជាច្រើននាក់ក្រីក្រ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅភូមិផូថាឡា ផាស្ទីលយ៉ូ មានក្រុមគ្រួសារពីរដែលជាសាក្សីដែលមានកូនជាច្រើន ហើយខ្ញុំធ្លាប់ផ្លុំខ្លុយឲ្យពួកគេ។ ខ្ញុំបានសួរក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះអ៊ីលដាថានាងចង់មកផ្សព្វផ្សាយជាមួយយើងទេ។ នាងបាននិយាយ៖ «ខ្ញុំចង់ទៅ ប៉ុន្ដែខ្ញុំទៅអត់បាន។ ខ្ញុំអត់មានស្បែកជើងផង»។ យើងបានទិញស្បែកជើងឲ្យនាង ហើយនាងបានមកផ្សព្វផ្សាយជាមួយយើង។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៧២ពេលខ្ញុំនិងម៉ាកស៊ីនបានមកលេងបេតអែលតំបន់ប៊្រុគ្លីន ប្អូនស្រីម្នាក់ដែលទើបតែបញ្ចប់វគ្គសិក្សាសាលាគីលាតបានមកនិយាយជាមួយយើង។ នាងហៀបនឹងចាកចេញទៅបំពេញភារកិច្ចនៅប្រទេសអេក្វាទ័រ ហើយនាងបាននិយាយថា៖ «ពូមីងមិនចាំខ្ញុំ មែនទេ? ខ្ញុំគឺជាក្មេងស្រីពីភូមិផាស្ទីលយ៉ូដែលគ្មានស្បែកជើង»។ នោះគឺក្មួយអ៊ីលដា! យើងសប្បាយចិត្ដខ្លាំងមែនទែន រហូតដល់យំ!
នៅឆ្នាំ១៩៦០ យើងបានចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅការិយាល័យសាខាព័រតូរីកូដែលនៅក្នុងផ្ទះតូចមួយនាតំបន់សានថឹសស៊ីស ក្រុងសាំងហ្សង់។ ដំបូង ខ្ញុំនិងបងប្រុសឡេនណាត ចនសុនបានធ្វើកិច្ចការភាគច្រើននៅការិយាល័យសាខានោះ។ គាត់និងប្រពន្ធគាត់គឺជាសាក្សីដំបូងនៅសាធារណរដ្ឋដូមីនីក ហើយនៅឆ្នាំ១៩៥៧ ពួកគាត់បានរើទៅប្រទេសព័រតូរីកូ។ ក្រោយមក ម៉ាកស៊ីនបានផ្ញើទស្សនាវដ្ដីទៅអ្នកដែលបានជាវជាប្រចាំ។ គាត់បានផ្ញើទស្សនាវដ្ដីទាំងនោះជាងមួយពាន់ក្បាលជារៀងរាល់សប្ដាហ៍។ គាត់ចូលចិត្ដធ្វើកិច្ចការនេះ ដោយសារគាត់គិតអំពីមនុស្សទាំងអស់នោះដែលអាចរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ាពីទស្សនាវដ្ដីនោះ។
ខ្ញុំចូលចិត្ដធ្វើការនៅបេតអែល ដោយសារកិច្ចការនោះឲ្យខ្ញុំប្រើកម្លាំងរបស់ខ្ញុំក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្ដែ កិច្ចបម្រើបេតអែលមិនតែងតែងាយស្រួលទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងអំឡុងសន្និបាតអន្ដរជាតិដំបូងនាប្រទេសព័រតូរីកូនៅឆ្នាំ១៩៦៧ ខ្ញុំព្រួយចិត្ដអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំត្រូវរៀបចំ។ បងប្រុសណេថិន ន័រដែលជាអ្នកនាំមុខសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានមកប្រទេសព័រតូរីកូ។ គាត់បានគិតថាខ្ញុំមិនបានរៀបចំយានជំនិះសម្រាប់សាសនទូតដែលមកលេងប្រទេសនោះទេ ទោះជាតាមពិតខ្ញុំបានរៀបចំក៏ដោយ។ ក្រោយមក គាត់ឲ្យឱវាទខ្ញុំយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់អំពីការមានរបៀបរៀបរយ ហើយបាននិយាយថាគាត់ខកចិត្ដនឹងខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនចង់ប្រកែកជាមួយគាត់ទេ ប៉ុន្ដែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់បានប្រព្រឹត្ដមកលើខ្ញុំដោយអយុត្ដិធម៌ ហើយអស់មួយរយៈពេលខ្ញុំពិបាកចិត្ដ។ ប៉ុន្ដែ ក្រោយមកពេលខ្ញុំនិងម៉ាកស៊ីនបានជួបបងន័រ គាត់បានអញ្ជើញយើងឲ្យទៅបន្ទប់របស់គាត់ ហើយបានធ្វើម្ហូបដើម្បីពិសារជាមួយគ្នា។
យើងបានទៅលេងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសអង់គ្លេសអស់ប៉ុន្មានដង។ ឪពុករបស់ខ្ញុំមិនបានទទួលយកសេចក្ដីពិតទេ ពេលដែលខ្ញុំនិងម្ដាយខ្ញុំបានទទួលយក។ ប៉ុន្ដែ ពេលបងប្អូនប្រុសពីបេតអែលបានទៅតំបន់របស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ម្ដាយខ្ញុំច្រើនតែឲ្យពួកគាត់ស្នាក់នៅផ្ទះរបស់យើង។ ឪពុកខ្ញុំបានឃើញថាអ្នកត្រួតពិនិត្យទាំងនោះដែលនៅបេតអែលមានចិត្ដរាបទាប។ ពួកគាត់គឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីពួកបព្វជិតដែលធ្វើឲ្យគាត់ជិនឆ្អន់អស់ជាច្រើនឆ្នាំមុន។ នៅទីបំផុត នៅឆ្នាំ១៩៦២ គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំជាមួយនឹងម៉ាកស៊ីននៅប្រទេសព័រតូរីកូមិនយូរក្រោយពីយើងបានរៀបការ ហើយនៅខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍៥០ឆ្នាំរបស់យើងនៅឆ្នាំ២០០៣
ម៉ាកស៊ីនដែលជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅឆ្នាំ២០១១។ ខ្ញុំពិតជាទន្ទឹងរង់ចាំជួបគាត់ម្ដងទៀតពេលដែលមនុស្សត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ការគិតអំពីរឿងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្ដណាស់! ក្នុងអំឡុងរយៈពេល៥៨ឆ្នាំដែលយើងបានរៀបការ យើងបានឃើញចំនួននៃសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសព័រតូរីកូបានកើនឡើងពី៦៥០នាក់ដល់២៦.០០០នាក់! នៅឆ្នាំ២០១៣ ការិយាល័យសាខាព័រតូរីកូបានបញ្ចូលគ្នាជាមួយនឹងការិយាល័យសាខាសហរដ្ឋអាម៉េរិក ហើយខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យបម្រើនៅបេតអែលក្រុងវ៉លឃីល រដ្ឋញូវយ៉ក។ ក្រោយពីខ្ញុំបាននៅប្រទេសព័រតូរីកូដែលជាកោះមួយអស់៦០ឆ្នាំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគឺជាអ្នកស្រុកព័រតូរីកូ ដូចជាសត្វខូឃីដែលជាកង្កែបតូចម្យ៉ាងដ៏ល្បីដែលរស់នៅប្រទេសនោះ។ ខ្ញុំសប្បាយនៅប្រទេសព័រតូរីកូ ប៉ុន្ដែខ្ញុំយល់ថាឥឡូវជាពេលដែលខ្ញុំត្រូវចាកចេញ។
«ព្រះស្រឡាញ់អ្នកដែលឲ្យដោយចិត្ដសប្បាយ»
ខ្ញុំនៅតែចូលចិត្ដបម្រើព្រះនៅបេតអែល។ ឥឡូវខ្ញុំមានអាយុជាង៩០ឆ្នាំ ហើយការងាររបស់ខ្ញុំគឺលើកទឹកចិត្ដសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែល។ តាំងពីខ្ញុំមកបេតអែលក្រុងវ៉លឃីល ខ្ញុំបានទៅជួបបងប្អូនជាង៦០០នាក់។ បងប្អូនខ្លះដែលមកជួបខ្ញុំចង់ពិភាក្សាអំពីបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនឬក្រុមគ្រួសារ។ បងប្អូនខ្លះទៀតចង់ទទួលឱវាទអំពីរបៀបបម្រើនៅបេតអែលដោយមានជោគជ័យ។ បងប្អូនឯទៀតចង់ទទួលឱវាទ ដោយសារពួកគេទើបតែរៀបការ ឬក៏ពួកគេបានត្រូវប្ដូរឲ្យទៅបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយវិញ។ ខ្ញុំស្តាប់អស់អ្នកដែលនិយាយមកខ្ញុំ ហើយពេលដែលសមត្រឹមត្រូវ ខ្ញុំច្រើនតែប្រាប់ពួកគេថា៖ «‹ព្រះស្រឡាញ់អ្នកដែលឲ្យដោយចិត្ដសប្បាយ›។ ដូច្នេះ សូមសប្បាយក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្លួន។ កិច្ចការនោះគឺសម្រាប់ព្រះយេហូវ៉ា»។—កូរិនថូសទី២ ៩:៧
បើអ្នកចង់សប្បាយនៅបេតអែល ឬនៅកន្លែងផ្សេងទៀត អ្នកត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើមូលហេតុដែលអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើគឺសំខាន់។ អ្វីទាំងអស់ដែលយើងធ្វើនៅបេតអែលគឺជាកិច្ចបម្រើដ៏ពិសិដ្ឋ។ កិច្ចការនៅបេតអែលជួយ«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា»ផ្ដល់សេចក្ដីបង្រៀនដែលប្រៀបដូចជាអាហារដល់បងប្អូននៅទូទាំងពិភពលោក។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ទោះជាយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅកន្លែងណាក៏ដោយ យើងមានឱកាសដើម្បីសរសើរលោក។ សូមយើងសប្បាយចិត្ដនឹងអ្វីណាក៏ដោយដែលលោកសុំយើងឲ្យធ្វើ ដោយសារ«ព្រះស្រឡាញ់អ្នកដែលឲ្យដោយចិត្ដសប្បាយ»។
^ វគ្គ 13 ជីវប្រវត្ដិរបស់បងឡេនណឺត ស្មីតមាននៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១២។
