អនុស្សាវរីយ៍ពីសម័យមុន
«តើពេលណាយើងនឹងមានសន្និបាតម្ដងទៀត»
នៅចុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៣២ នាក្រុងម៉ិកស៊ីកូដែលជាក្រុងដែលមានមនុស្សច្រើនកុះករ មានមនុស្សរស់នៅជាង១លាននាក់។ មួយសប្ដាហ៍មុនពេលនោះ ភ្លើងសញ្ញាចរាចរណ៍បានត្រូវដាក់នៅក្នុងក្រុងនោះជាលើកដំបូង។ ប៉ុន្ដែ មនុស្សនៅទីនោះគឺរំភើបចិត្ដអំពីអ្វីផ្សេងទៅវិញ។ នៅឯស្ថានីយរថភ្លើង អ្នកកាសែតដែលបានត្រៀមម៉ាស៊ីនថតជាស្រេចកំពុងរង់ចាំទទួលភ្ញៀវពិសេសម្នាក់។ តើភ្ញៀវនេះជាអ្នកណា? គឺបងចូសេហ្វ រ៉ូធើហ្វឺតដែលជាប្រធានសមាគមប៉មយាម។ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលរស់នៅក្រុងនោះក៏រង់ចាំស្វាគមន៍បងរ៉ូធើហ្វឺតដែលបានមកដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាតបីថ្ងៃ។
ទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង (The Golden Age) បានរៀបរាប់ថា៖ «មហាសន្និបាតនេះច្បាស់ជានឹងត្រូវចុះជាព្រឹត្ដិការណ៍មួយដ៏សំខាន់ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ដ្រ»ស្ដីអំពីការព្យាយាមផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតនៅប្រទេសម៉ិកស៊ិក។ ប៉ុន្ដែ មហាសន្និបាតនេះគឺតូច មានតែមនុស្សប្រហែលជា១៥០នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានចូលរួម។ ដូច្នេះហេតុអ្វីមហាសន្និបាតនេះគឺសំខាន់ម៉្លេះ?
មុនមានមហាសន្និបាតនោះ សេចក្ដីពិតមិនបានត្រូវផ្សព្វផ្សាយច្រើននៅប្រទេសម៉ិកស៊ិកទេ។ តាំងពីឆ្នាំ១៩១៩ មានសន្និបាតតូចៗ ប៉ុន្ដែក្រោយពីឆ្នាំនោះ ចំនួនក្រុមជំនុំបានថយចុះ។ ពេលដែលចាប់ផ្ដើមមានការិយាល័យសាខានៅក្រុងម៉ិកស៊ីកូនាឆ្នាំ១៩២៩ មើលទៅស្ថានភាពនេះនឹងប្រសើរឡើង ប៉ុន្ដែនៅតែមានបញ្ហាខ្លះដែលត្រូវដោះស្រាយ។ អង្គការយើងបានណែនាំអ្នកត្រួសត្រាយមិនឲ្យរកស៊ីពេលកំពុងធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ អ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់បានខឹងយ៉ាងខ្លាំងអំពីរឿងនេះរហូតដល់គាត់បានចេញពីសេចក្ដីពិត ហើយបានបង្កើតក្រុមសិក្សាគម្ពីរមួយដោយខ្លួនឯង។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ អ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខាក៏បានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរដោយសារគាត់បានប្រព្រឹត្ដអំពើខុសឆ្គង។ ដូច្នេះសាក្សីស្មោះត្រង់នៅប្រទេសម៉ិកស៊ិកត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដ។
ក្នុងអំឡុងពេលដែលបងរ៉ូធើហ្វឺតធ្វើទស្សនៈកិច្ច គាត់បានលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនស្មោះត្រង់ទាំងនោះយ៉ាងខ្លាំងតាមរយៈសុន្ទរកថាពីរនៅមហាសន្និបាតនិងសុន្ទរកថាប្រាំទៀតដែលបានត្រូវផ្សាយតាមវិទ្យុ។ នេះជាលើកដំបូងដែលបងប្អូនយើងបានប្រើស្ថានីយវិទ្យុដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អទូទាំងប្រទេសម៉ិកស៊ិក។ ក្រោយពីមហាសន្និបាតនោះ អ្នកត្រួតពិនិត្យថ្មីនៃការិយាល័យសាខាបានត្រូវតែងតាំង។ ពេលនោះ សាក្សីពោរពេញទៅដោយចិត្ដខ្នះខ្នែង ហើយបានបន្ដផ្សព្វផ្សាយដោយមានការពេញចិត្ដពីព្រះយេហូវ៉ា។
មហាសន្និបាតនៅឆ្នាំ១៩៤១ នាក្រុងម៉ិកស៊ីកូ
នៅឆ្នាំ១៩៣៣ដែលជាឆ្នាំបន្ទាប់ មានមហាសន្និបាតពីរនៅប្រទេសនោះ មួយបានធ្វើឡើងនៅក្រុងវីរ៉ាគ្រូសនិងមួយទៀតនៅក្រុងម៉ិកស៊ីកូ។ បងប្អូនបានផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងខ្នះខ្នែង ហើយពួកគេបានទទួលលទ្ធផលល្អ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៩៣១មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយ៨២នាក់ ប៉ុន្ដែនៅឆ្នាំ១៩៤១ ចំនួនអ្នកផ្សព្វផ្សាយបានកើនឡើង១០ដង! មនុស្សប្រហែលជា១.០០០នាក់បានមកក្រុងម៉ិកស៊ីកូដើម្បីចូលរួមសន្និបាតនៅឆ្នាំ១៩៤១។
«មនុស្សនៅពេញពាសលើផ្លូវ»
នៅឆ្នាំ១៩៤៣ សាក្សីបានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយអំពីសន្និបាតដែលមានចំណងជើងថា «ប្រជាជាតិដែលមានសេរីភាព» ដែលធ្វើឡើងនៅ១២ក្រុងនៃប្រទេសម៉ិកស៊ិក។ * (សូមមើលកំណត់សម្គាល់) ពួកគេធ្វើដូច្នេះដោយពាក់ស្លាកធំៗពីរដែលបានត្រូវចងភ្ជាប់គ្នា ហើយពួកគេពាក់វាដោយមានស្លាកមួយនៅខាងមុខនិងមួយទៀតនៅខាងក្រោយ។ សាក្សីបានប្រើស្លាកនេះតាំងពីឆ្នាំ១៩៣៦ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីមហាសន្និបាត។
រូបថតដែលបានត្រូវកាត់ចេញពីទស្សនាវដ្ដីមួយនៅឆ្នាំ១៩៤៤ដែលបង្ហាញអំពីបងប្អូនពេលពាក់ស្លាកដើរជាក្បួនដង្ហែរនៅក្នុងក្រុងម៉ិកស៊ីកូ
ការផ្សព្វផ្សាយដោយពាក់ស្លាកធំៗបានទទួលជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងនៅក្រុងម៉ិកស៊ីកូ រហូតដល់ទស្សនាវដ្ដីមួយបានរៀបរាប់អំពីសាក្សីដែលបានចូលរួមសន្និបាតនោះថា៖ «ថ្ងៃដំបូង ពួកគេបានត្រូវសុំឲ្យអញ្ជើញមនុស្សជាច្រើនថែមទៀត។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកគេមានមនុស្សច្រើនរហូតដល់គ្មានកន្លែងអង្គុយ»។ (La Nación) ពួកអ្នកកាន់សាសនាកាតូលិកមិនសប្បាយចិត្ដអំពីរឿងនេះទេ ដូច្នេះពួកគេបានប្រឆាំងនឹងសាក្សី។ ប៉ុន្ដែបងប្អូនរបស់យើងមិនបានភ័យខ្លាចឡើយ។ ពួកគេបានបន្ដផ្សព្វផ្សាយអំពីមហាសន្និបាតនោះ។ អត្ថបទផ្សេងទៀតក្នុងទស្សនាវដ្ដីនោះបានសរសេរថា៖ «មនុស្សទូទាំងក្រុងបានឃើញពួកគេ» ហើយទស្សនាវដ្ដីនោះក៏បានរៀបរាប់ថែមទៀតថាបងប្អូនរបស់យើងបាន«ក្លាយទៅជាស្លាកផ្សព្វផ្សាយ»អំពីមហាសន្និបាត។ អត្ថបទនោះក៏បង្ហាញរូបថតរបស់បងប្អូនយើងនៅតាមផ្លូវនៃក្រុងម៉ិកស៊ីកូ។ ខាងក្រោមរូបថតនោះបានត្រូវអមដោយពាក្យថា៖ «មនុស្សនៅពេញពាសលើផ្លូវ»។
គ្រែដែល«ទន់ជាងនិងកក់ក្ដៅជាងបេតុង»
នៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំទាំងនោះ សាក្សីភាគច្រើនបានធ្វើការលះបង់ធំដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាតទាំងប៉ុន្មានដែលបានត្រូវធ្វើឡើងនៅប្រទេសម៉ិកស៊ិក។ បងប្អូនជាច្រើនមកពីភូមិឆ្ងាយដាច់ស្រយាលដែលគ្មានផ្លូវលំ ហើយសូម្បីតែខ្សែរថភ្លើងក៏គ្មានដែរ។ ក្រុមជំនុំមួយបានសរសេរថា៖ «មានមួយខ្សែនៅជិតនេះមែន តែមិនមែនជាខ្សែរថភ្លើងទេ គឺជាខ្សែទូរលេខប៉ុណ្ណោះ»។ ដូច្នេះ អ្នកចូលរួមត្រូវជិះសត្វលា ឬដើរអស់ជាច្រើនថ្ងៃដើម្បីទៅដល់កន្លែងជិះរថភ្លើងដែលទៅក្រុងដែលមានមហាសន្និបាត។
នៅគ្រានោះសាក្សីភាគច្រើនគឺក្រីក្រ ហើយសូម្បីតែសោហ៊ុយធ្វើដំណើរទៅកន្លែងដែលមានមហាសន្និបាត ក៏ពួកគេមិនសូវមានលុយគ្រប់គ្រាន់ដែរ។ ពេលដែលពួកគេមកដល់ទីនោះ បងប្អូនជាច្រើនបានស្នាក់នៅជាមួយនឹងសាក្សីដែលរស់នៅតំបន់នោះ។ ពួកគេបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយបានទទួលបងប្អូនទាំងនោះដោយរាក់ទាក់។ បងប្អូនខ្លះស្នាក់នៅសាលប្រជុំ។ នៅពេលមួយ បងប្អូនប្រហែលជា៩០នាក់បានស្នាក់នៅឯការិយាល័យសាខា ហើយពួកគេបានគេងនៅលើប្រអប់សៀវភៅ។ សៀវភៅប្រចាំឆ្នាំ (Yearbook) បានចែងថាបងប្អូនមានអំណរគុណដោយសារប្រអប់ទាំងនោះគឺ«ទន់ជាងនិងកក់ក្ដៅជាងបេតុង»។
ចំពោះសាក្សីទាំងនោះ ពួកគេមិនស្តាយក្រោយអំពីការលះបង់របស់ពួកគេដើម្បីជួបជុំជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿទេ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ មានសាក្សីជាង៨៥០.០០០នាក់នៅប្រទេសម៉ិកស៊ិក ហើយពួកគេមានចិត្ដកតញ្ញូដូចបងប្អូននៅសម័យមុនដែរ។ * (សូមមើលកំណត់សម្គាល់) សេចក្ដីរាយការណ៍មួយនៅក្នុងសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំ១៩៤៩ (1949 Yearbook) បានរៀបរាប់ថាចិត្ដខ្នះខ្នែងរបស់បងប្អូនក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានចុះខ្សោយដោយសារការលះបង់ដែលពួកគេបានធ្វើឡើយ។ សន្និបាតនីមួយៗដែលពួកគេមាន បានទៅជា«ប្រធានបទដ៏សំខាន់សម្រាប់ការសន្ទនាអស់ជាយូរ»។ សំណួរដែលបងប្អូនបានសួរម្ដងហើយម្ដងទៀតគឺ«តើពេលណាយើងនឹងមានសន្និបាតម្ដងទៀត?» (ដកស្រង់ចេញពីអនុស្សាវរីយ៍ពីសម័យមុននៅអាម៉េរិកកណ្ដាល)។
