អត្ថបទសិក្សា ៣១
«យើងមិនឈប់តស៊ូឡើយ»!
«ហេតុនេះ យើងមិនឈប់តស៊ូឡើយ»។—២កូ. ៤:១៦
ចម្រៀងលេខ១២៨ ចូរស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់
សេចក្ដីសង្ខេប *
១. តើគ្រិស្តសាសនិកត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីរត់ដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រនៃការរត់ប្រណាំងឲ្យបានជីវិត?
គ្រិស្តសាសនិកពិតកំពុងរត់ប្រណាំងដើម្បីបានជីវិត។ ទោះជាយើងទើបតែចាប់ផ្ដើមរត់ឬយើងបានរត់ជាយូរឆ្នាំមកហើយក្ដី យើងត្រូវបន្តរត់រហូតដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រ។ យោបល់ដែលសាវ័កប៉ូលបានឲ្យគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពអាចលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យរត់ដល់ទីបញ្ចប់។ បងប្អូនខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំនោះនាសតវត្សរ៍ទី១បានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ពេលពួកគេទទួលសំបុត្ររបស់ប៉ូល។ ពួកគេបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់រួចហើយ តែប៉ូលបានរំលឹកពួកគេអំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្តស៊ូទ្រាំក្នុងការរត់ប្រណាំង។ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេបន្តធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់ក្នុងការ«រត់ដោយមានគោលដៅ»។—ភី. ៣:១៤
២. ហេតុអ្វីយោបល់ដែលប៉ូលជូនចំពោះគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពគឺចំពេល?
២ យោបល់ដែលប៉ូលបានជូនចំពោះគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពគឺចំពេល។ ក្រុមជំនុំនៅក្រុងនោះបានទទួលការបៀតបៀនតាំងពីក្រុមជំនុំនោះបានត្រូវបង្កើតឡើង។ នៅឆ្នាំ៥០ គ.ស. ប៉ូលនិងស៊ីឡាសបានធ្វើតាមការអញ្ជើញពីព្រះដែលឲ្យពួកគាត់«ឆ្លងមកស្រុកម៉ាសេដូន»។ ដូច្នេះ ពួកគាត់បានទៅក្រុងភីលីពដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ (សកម្ម. ១៦:៩) នៅទីនោះ ពួកគាត់បានជួបស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះលីឌា។ នាង«កំពុងស្ដាប់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានបើកចិត្តនាងទាំងស្រុង»ឲ្យទទួលយកដំណឹងល្អ។ (សកម្ម. ១៦:១៤) មិនយូរក្រោយមក នាងនិងពួកអ្នកផ្ទះរបស់នាងបានទទួលការជ្រមុជទឹក។ ប៉ុន្តែ មេកំណាចចាប់ផ្ដើមបង្កឲ្យមានបញ្ហាដល់ពួកគេ។ បុរសពីក្រុងនោះបានចាប់ប៉ូលនិងស៊ីឡាស ហើយអូសយកទៅពួកអាជ្ញាធរស៊ីវិល ដោយចោទប្រកាន់មិនពិតថា ពួកគាត់កំពុងរំខានក្រុងនោះខ្លាំងណាស់។ ជាលទ្ធផល ប៉ូលនិងស៊ីឡាសបានត្រូវគេវាយនឹងដំបង ដាក់គុក ហើយក្រោយមកបានត្រូវគេសុំឲ្យចេញពីក្រុងនោះ។ (សកម្ម. ១៦:១៦-៤០) តើពួកគាត់បានឈប់ព្យាយាមឬទេ? មិនមែនទេ។ ចុះយ៉ាងណាបងប្អូននៅក្រុមជំនុំថ្មីនោះ តើពួកគេបានធ្វើអ្វី? ពួកគេក៏បានស៊ូទ្រាំដែរ! ពួកគេច្បាស់ជាបានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីគំរូល្អរបស់ប៉ូលនិងស៊ីឡាស។
៣. តើប៉ូលដឹងអំពីអ្វី ហើយតើយើងនឹងពិចារណាចម្លើយចំពោះសំណួរអ្វីខ្លះ?
៣ ប៉ូលតាំងចិត្តមិនឈប់តស៊ូឡើយ។ (២កូ. ៤:១៦) ប៉ុន្តែ គាត់ដឹងថាដើម្បីរត់ដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រ គាត់ត្រូវបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅរបស់គាត់។ តើយើងអាចរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ប៉ូល? តើគំរូរបស់បងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់ណាខ្លះនៅសព្វថ្ងៃនេះបង្ហាញថាយើងអាចស៊ូទ្រាំ ទោះជាមានបញ្ហាណាក៏ដោយ? តើសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងចំពោះថ្ងៃអនាគតអាចជួយយើងយ៉ាងណាឲ្យតាំងចិត្តមិនឈប់ព្យាយាម? យើងនឹងពិចារណាចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះក្នុងអត្ថបទនេះ។
ប្រយោជន៍ដែលយើងអាចទទួល ពីគំរូរបស់ប៉ូល
៤. ទោះជាប៉ូលស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ តើគាត់បានបន្តជាប់រវល់ក្នុងការធ្វើអ្វីខ្លះ?
៤ សូមគិតអំពីការខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងរបស់ប៉ូលពេលដែលគាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីព។ គាត់បានត្រូវគេឃុំនៅផ្ទះនាក្រុងរ៉ូម ហើយមិនអាចចេញទៅក្រៅដើម្បីផ្សព្វផ្សាយបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានបន្តជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ ដោយផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកអ្នកដែលមកផ្ទះរបស់គាត់ និងដោយសរសេរសំបុត្រទៅក្រុមជំនុំផ្សេងៗដែលនៅឆ្ងាយ។ ស្រដៀងគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ គ្រិស្តសាសនិកជាច្រើនដែលមិនអាចចេញពីផ្ទះដោយសារភាពចាស់ជរាឬជំងឺ ប្រើគ្រប់ឱកាសដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកអ្នកដែលមកផ្ទះរបស់ពួកគេ។ ពួកគេក៏សរសេរសំបុត្រដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្តសម្រាប់ម្ចាស់ផ្ទះដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិនអាចជួបដោយផ្ទាល់នៅផ្ទះរបស់ពួកគេ។
៥. យោងទៅតាមពាក្យរបស់ប៉ូលនៅភីលីព ៣:១២-១៤ តើអ្វីបានជួយប៉ូលឲ្យបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅរបស់គាត់?
៥ ប៉ូលមិនបានឲ្យសមិទ្ធិផលឬអ្វីដែលគាត់ធ្លាប់ធ្វើខុស បំបែរអារម្មណ៍របស់គាត់ទេ។ តាមការពិត គាត់និយាយថា៖ «[ការ]បំភ្លេចអ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ» គឺសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បី«ប្រឹងរត់សំដៅទៅអ្វីៗនៅខាងមុខ» ពោលគឺរត់ដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រដោយជោគជ័យ។ (សូមអាន ភីលីព ៣:១២-១៤) តើមានអ្វីខ្លះដែលអាចបំបែរអារម្មណ៍របស់ប៉ូល? ទី១ គាត់ធ្លាប់សម្រេចអ្វីៗជាច្រើនក្នុងសាសនាយូដា។ ប៉ុន្តែ គាត់ចាត់ទុកអ្វីៗទាំងនោះថាជា«សំរាម»។ (ភី. ៣:៣-៨) ទី២ ទោះជាគាត់ប្រហែលជាបន្ទោសខ្លួនចំពោះការធ្លាប់ជាអ្នកបៀតបៀនគ្រិស្តសាសនិកក្ដី គាត់មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យអារម្មណ៍បែបនោះ បញ្ឈប់គាត់ពីការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ទី៣ គាត់មិនបានគិតថាអ្វីដែលគាត់បានធ្វើដើម្បីព្រះយេហូវ៉ាគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយនោះទេ។ ប៉ូលបានសម្រេចកិច្ចការជាច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ទោះជាគាត់ត្រូវគេចាប់ដាក់គុក វាយដំ គប់នឹងដុំថ្ម លិចសំពៅ ព្រមទាំងមិនមានអាហារនិងសម្លៀកបំពាក់គ្រប់គ្រាន់ក៏ដោយ។ (២កូ. ១១:២៣-២៧) ប៉ុន្តែ មិនថាគាត់បានសម្រេចអ្វីឬរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងណាក្ដី ប៉ូលបានដឹងថាគាត់ត្រូវបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏ត្រូវធ្វើដូចគាត់ដែរ។
៦. តើយើងប្រហែលជាត្រូវបំភ្លេចអ្វីខ្លះ«ដែលនៅខាងក្រោយ»?
៦ តើយើងអាចយកតម្រាប់ប៉ូលយ៉ាងដូចម្ដេចស្តីអំពីការ«បំភ្លេចអ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ»? បងប្អូនខ្លះប្រហែលជាត្រូវយកឈ្នះអារម្មណ៍បន្ទោសខ្លួនដោយសារកំហុសនៅអតីតកាល។ បើយើងមានអារម្មណ៍បែបនេះ សូមធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវអំពីគ្រឿងបូជាលោះរបស់គ្រិស្ត។ បើយើងសិក្សា រំពឹងគិត និងអធិដ្ឋានអំពីប្រធានបទនេះដែលអាចពង្រឹងកម្លាំងចិត្តរបស់យើង នេះប្រហែលជាជួយយើងឲ្យមិនបន្ទោសខ្លួនហួសហេតុពេក ឬថែមទាំងឈប់បន្ទោសខ្លួនតែម្ដងចំពោះអំពើខុសឆ្គងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យយើងរួចហើយ។ សូមពិចារណាអំពីមេរៀនមួយទៀតដែលយើងអាចរៀនពីគំរូរបស់ប៉ូល។ ដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាច្រើនជាង បងប្អូនខ្លះបានបោះបង់អាជីពដែលអាចនាំឲ្យទទួលប្រាក់ខែច្រើន។ បើយើងបានធ្វើដូច្នេះ តើយើងអាចបំភ្លេចអ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ ដោយមិនព្រមនឹកស្ដាយអំពីលុយឬទ្រព្យសម្បត្ដិដែលយើងអាចមានឬទេ? (ជន. ១១:៤-៦; សាស្ដ. ៧:១០) «អ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ»ប្រហែលជារួមបញ្ចូលអ្វីដែលយើងបានសម្រេច ឬទុក្ខលំបាកដែលយើងបានស៊ូទ្រាំនៅអតីតកាល។ ពិតមែនថា ការគិតអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ពរនិងបានជួយយើងនៅអតីតកាល អាចធ្វើឲ្យយើងចូលកាន់តែជិតបិតារបស់យើង ប៉ុន្តែយើងមិនចង់គិតថាអ្វីដែលយើងបានធ្វើដើម្បីព្រះយេហូវ៉ាគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយនោះទេ។—១កូ. ១៥:៥៨
ក្នុងការរត់ប្រណាំងដើម្បីបានជីវិត យើងត្រូវជៀសវាងពីអ្វីដែលអាចបំបែរអារម្មណ៍ ហើយបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍លើគោលដៅរបស់យើង (សូមមើលវគ្គ៧)
៧. យោងទៅតាមកូរិនថូសទី១ ៩:២៤-២៧ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីទទួលជ័យជម្នះក្នុងការរត់ប្រណាំងឲ្យបានជីវិត? សូមឲ្យឧទាហរណ៍។
៧ ប៉ូលយល់ច្បាស់អំពីពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលថា៖ «ខំប្រឹងឲ្យខ្លាំង»។ (លូក. ១៣:២៣, ២៤) ប៉ូលដឹងថា ដូចដែលគ្រិស្តបានធ្វើ គាត់ក៏ត្រូវខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ទីបញ្ចប់។ ដូច្នេះ គាត់បានប្រៀបប្រដូចជីវិតជាគ្រិស្តសាសនិកទៅនឹងការរត់ប្រណាំង។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ៩:២៤-២៧) ជាធម្មតា អ្នករត់ប្រណាំងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រ និងជៀសវាងពីអ្វីដែលអាចបំបែរអារម្មណ៍។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នករត់ប្រណាំងដែលរត់នៅក្នុងក្រុង ត្រូវរត់តាមផ្លូវដែលមានហាងទំនិញ ឬអ្វីផ្សេងទៀតដែលអាចបំបែរអារម្មណ៍គាត់។ តើអ្នកគិតថាអ្នកដែលកំពុងរត់ប្រណាំងនឹងឈប់ដើម្បីមើលអ្វីដែលមាននៅក្នុងហាងទំនិញឬទេ? គាត់ប្រាកដជាមិនធ្វើបែបនោះទេ បើគាត់ចង់ទទួលជ័យជម្នះក្នុងការប្រកួត! ក្នុងការរត់ប្រណាំងដើម្បីឲ្យបានជីវិត យើងក៏ត្រូវជៀសវាងពីអ្វីដែលអាចបំបែរអារម្មណ៍យើងដែរ។ បើយើងបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅរបស់យើង ហើយខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងដូចប៉ូល យើងនឹងទទួលរង្វាន់!
របៀបបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទោះជាមានបញ្ហាក្ដី
៨. តើយើងនឹងពិចារណាការពិបាកបីយ៉ាងអ្វី?
៨ សូមឲ្យយើងពិចារណាអំពីអ្វីបីយ៉ាងដែលអាចធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ពោលគឺអ្វីដែលយើងរំពឹងទុកមិនកើតឡើងតាមពេលដែលយើងនឹកស្មាន កម្លាំងកាយចុះខ្សោយ ឬយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកអស់រយៈពេលយូរ។ យើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការរៀនអំពីរបៀបដែលអ្នកឯទៀតបានយកឈ្នះការពិបាកទាំងនេះ។—ភី. ៣:១៧
៩. ពេលអ្វីដែលយើងបានរំពឹងទុកមិនបានកើតឡើងតាមពេលដែលយើងនឹកស្មាន តើនេះអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើយើង?
៩ អ្វីដែលយើងរំពឹងទុកមិនកើតឡើងតាមពេលដែលយើងនឹកស្មាន។ គឺជាការធម្មតាទេ ដែលយើងចង់ទទួលអ្វីល្អៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យា។ តាមការពិត ពេលហាបាគុកដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា បាននិយាយអំពីការដែលគាត់ចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាលុបបំបាត់អំពើអាក្រក់នៅស្រុកយូដា ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់គាត់ថា៖ «ចូររង់ចាំចុះ»។ (ហាប. ២:៣) ប៉ុន្តែ ពេលអ្វីដែលយើងរង់ចាំមិនបានកើតឡើងតាមពេលដែលយើងនឹកស្មាន នោះអាចធ្វើឲ្យយើងមិនសូវខ្នះខ្នែង ហើយថែមទាំងអាចធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្តទៀតផង។ (សុភ. ១៣:១២) នេះបានកើតឡើងនៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០។ នៅពេលនោះ គ្រិស្តសាសនិកជាច្រើននាក់ដែលបានត្រូវរើសតាំងបានរំពឹងថាពួកគេនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌នៅឆ្នាំ១៩១៤។ ប៉ុន្តែ ពេលនោះមិនបានកើតឡើងតាមពេលដែលពួកគេបាននឹកស្មាន តើបងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់បានធ្វើអ្វី?
បងរ៉ូយ៉ាល់និងបងភើល ស្ប៉ាតមិនបានឃើញសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគាត់បានសម្រេចនៅឆ្នាំ១៩១៤ទេ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានបន្តរក្សាភាពស្មោះត្រង់អស់រាប់សិបឆ្នាំ (សូមមើលវគ្គ១០)
១០. តើប្ដីប្រពន្ធមួយគូបានធ្វើអ្វីពេលអ្វីដែលពួកគាត់បានរំពឹងទុកមិនកើតឡើងតាមពេលដែលពួកគាត់នឹកស្មាន?
១០ សូមពិចារណាអំពីគំរូរបស់បងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់ពីរនាក់ដែលបានប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានេះ។ បងប្រុសរ៉ូយ៉ាល់ ស្ប៉ាតបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩០៨ ពេលគាត់មានអាយុ២០ឆ្នាំ។ គាត់ជឿជាក់យ៉ាងខ្លាំងថា មិនយូរទៀតគាត់នឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ តាមការពិត ពេលដែលគាត់ភ្ជាប់ពាក្យនឹងបងស្រីម្នាក់ឈ្មោះភើលនៅឆ្នាំ១៩១១ គាត់ប្រាប់បងស្រីនោះថា៖ «អូនដឹងហើយថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩១៤។ បើយើងនឹងរៀបការជាមួយគ្នា គឺល្អឲ្យយើងរៀបការឆាប់ៗនេះ!»។ តើប្ដីប្រពន្ធមួយគូនេះបានបោះបង់ចោលការរត់ប្រណាំងដើម្បីបានជីវិត ពេលពួកគាត់មិនបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌នៅឆ្នាំ១៩១៤ឬទេ? មិនមែនទេ ដោយសារអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតចំពោះពួកគាត់ គឺការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយ៉ាងស្មោះត្រង់ មិនមែនការទទួលរង្វាន់ទេ។ ពួកគាត់បានតាំងចិត្តរត់ដោយស៊ូទ្រាំក្នុងទីប្រណាំង។ បងរ៉ូយ៉ាល់និងបងភើលបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់និងបន្តមានសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបម្រើរហូតដល់ពួកគាត់បានបញ្ចប់កិច្ចបម្រើនៅផែនដីច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមក។ អ្នកច្បាស់ជាកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងជម្រះអស់ទាំងការតិះដៀលចំពោះនាមរបស់លោក និងបង្ហាញថាលោកមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រង ហើយថារបៀបគ្រប់គ្រងរបស់លោកគឺល្អបំផុត។ អ្នកក៏ច្បាស់ជាទន្ទឹងរង់ចាំគ្រាដែលលោកនឹងធ្វើឲ្យសេចក្ដីសន្យាទាំងអស់របស់លោកបានសម្រេច។ សូមជឿជាក់ថាអ្វីៗទាំងនេះនឹងកើតឡើងនៅពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ តែទម្រាំដល់ពេលនោះ សូមឲ្យយើងបន្តជាប់រវល់ក្នុងការបម្រើព្រះរបស់យើង ហើយកុំអនុញ្ញាតឲ្យអ្វីដែលមិនបានកើតឡើងតាមពេលដែលយើងនឹកស្មាន ធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្តឡើយ។
ទោះជាបងអាថឺ ស៊ីឃោដ មានវ័យចាស់ក៏ដោយ គាត់ចង់បន្តរីកចម្រើន (សូមមើលវគ្គ១១)
១១-១២. ហេតុអ្វីយើងអាចបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ ទោះជាកម្លាំងកាយរបស់យើងចុះខ្សោយក្ដី? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។
១១ ពេលកម្លាំងកាយចុះខ្សោយ។ ខុសពីបុគ្គលដែលរត់ប្រណាំង អ្នកមិនចាំបាច់មានកម្លាំងមាំមួនដើម្បីកាន់តែមានជំនឿនិងចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះទេ។ តាមពិត បងប្អូនជាច្រើនដែលមានកម្លាំងខ្សោយជាងមុន នៅតែបន្តតាំងចិត្តរីកចម្រើនខាងជំនឿ។ (២កូ. ៤:១៦) ជាឧទាហរណ៍ ពេលបងប្រុសអាថឺ ស៊ីឃោដមានអាយុ៨៨ឆ្នាំនិងបានបម្រើនៅបេតអែលអស់រយៈពេល៥៥ឆ្នាំ គាត់មានកម្លាំងខ្សោយ។ នៅថ្ងៃមួយពេលគាត់គេងនៅលើគ្រែ គិលានុបដ្ឋាយិកាម្នាក់បានមកជិតគាត់ដើម្បីថែទាំគាត់។ នាងបានសម្លឹងមើលគាត់ ហើយបាននិយាយដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ថា៖ «បងអាថឺ បងបានធ្វើអ្វីៗជាច្រើនដើម្បីព្រះយេហូវ៉ា»។ ប៉ុន្តែ បងអាថឺមិនបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលគាត់បានធ្វើនៅអតីតកាលទេ។ គាត់បានមើលមុខគិលានុបដ្ឋាយិកានោះដោយញញឹម និងឆ្លើយតបថា៖ «បាទ គឺពិតមែន។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងបានធ្វើគឺមិនសំខាន់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺយើងបន្តរក្សាភាពស្មោះត្រង់នៅឥឡូវនេះ»។
១២ អ្នកប្រហែលជាបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយឥឡូវដោយសារបញ្ហាសុខភាពអ្នកមិនអាចធ្វើច្រើនដូចដែលអ្នកធ្លាប់ធ្វើទេ។ បើដូច្នេះ សូមកុំធ្លាក់ទឹកចិត្តឡើយ។ សូមជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃនិងមិនភ្លេចកិច្ចបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់អ្នកទេ។ (ហេ. ៦:១០) ម្យ៉ាងទៀតនៅគ្រានេះ សូមចាំថាការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តគឺមិនសឲ្យឃើញតាមរយៈការដែលយើងធ្វើច្រើនយ៉ាងណាក្នុងកិច្ចបម្រើលោកទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដោយរក្សាអំណរនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើង ហើយដោយខំអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងកិច្ចបម្រើលោក។ (កូឡ. ៣:២៣) ព្រះយេហូវ៉ាយល់អំពីកម្រិតសមត្ថភាពរបស់យើង ហើយលោកមិនតម្រូវឲ្យយើងធ្វើហួសពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើនោះទេ។—ម៉ាក. ១២:៤៣, ៤៤
បងអាណាតូលីនិងបងលីឌីយ៉ា ម៉ែលនីកបានស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ ទោះជាប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកជាច្រើនក្ដី (សូមមើលវគ្គ១៣)
១៣. តើតាមរបៀបណាបទពិសោធន៍របស់បងអាណាតូលីនិងបងលីឌីយ៉ាលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបន្តបម្រើព្រះ ទោះជាមានទុក្ខលំបាកជាច្រើនក្ដី?
១៣ ពេលប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកអស់រយៈពេលយូរ។ អ្នកបម្រើខ្លះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកនិងការបៀតបៀនអស់រាប់សិបឆ្នាំ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលបងប្រុសអាណាតូលី ម៉ែលនីកមានអាយុ១២ឆ្នាំ ឪពុករបស់គាត់បានត្រូវគេចាប់ដាក់គុក ហើយបានត្រូវបញ្ជូនទៅតំបន់ស៊ីបេរីដែលមានចម្ងាយជាង៧.០០០គីឡូម៉ែត្រពីប្រទេសម៉ុលដាវីដែលជាកន្លែងដែលប្រពន្ធនិងកូនរបស់គាត់រស់នៅ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក បងអាណាតូលី ម្ដាយរបស់គាត់ និងយាយតារបស់គាត់ក៏បានត្រូវគេបញ្ជូនទៅតំបន់ស៊ីបេរីដែរ។ មួយរយៈពេលក្រោយមក ពួកគេអាចចូលរួមកិច្ចប្រជុំនៅភូមិផ្សេង តែពួកគេត្រូវដើរអស់៣០គីឡូម៉ែត្រកាត់ព្រឹល ក្នុងអាកាសធាតុក្រោមសូន្យ។ ក្រោយមក បងអាណាតូលីបានជាប់គុកអស់រយៈពេលបីឆ្នាំ។ គាត់ត្រូវព្រាត់ពីបងលីឌីយ៉ាដែលជាប្រពន្ធរបស់គាត់ ហើយពីកូនស្រីរបស់គាត់ដែលមានអាយុ១ខួប។ ទោះជាបងអាណាតូលីត្រូវប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកអស់ជាច្រើនឆ្នាំក្ដី គាត់និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់។ ឥឡូវបងអាណាតូលីមានអាយុ៨២ឆ្នាំហើយ និងបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាមួយនាទ្វីបអាស៊ីកណ្ដាល។ ដូចបងអាណាតូលីនិងបងលីឌីយ៉ា សូមយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ហើយបន្តស៊ូទ្រាំដូចដែលយើងបានធ្វើនៅអតីតកាល។—កាឡ. ៦:៩
ចូរបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើ សេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីថ្ងៃអនាគត
១៤. តើប៉ូលដឹងថាគាត់ត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់?
១៤ ប៉ូលបានជឿជាក់ថាគាត់នឹងរត់ដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រ ហើយសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់។ ជាគ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំង គាត់ទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលគាត់ទទួល«រង្វាន់ ពោលគឺ ព្រះបានហៅឲ្យឡើងទៅស្ថានសួគ៌»។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះ គាត់ដឹងថាគាត់ត្រូវបន្ត«រត់»តទៅទៀត។ (ភី. ៣:១៤) ប៉ូលបានប្រើការប្រៀបប្រដូចដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ ដើម្បីជួយគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពឲ្យបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍លើគោលដៅរបស់ពួកគេ។
១៥. តើប៉ូលបានប្រើការប្រៀបប្រដូចអំពីពលរដ្ឋយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពឲ្យបន្ត«រត់»តទៅទៀត?
១៥ ប៉ូលបានរំលឹកគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពថាពួកគេជាពលរដ្ឋស្ថានសួគ៌។ (ភី. ៣:២០) ហេតុអ្វី? ពីព្រោះនៅសម័យនោះ មនុស្សពិតជាចង់ចូលសញ្ជាតិរ៉ូម ដោយសារនោះផ្ដល់ប្រយោជន៍ជាច្រើនដល់ពួកគេ។ * ប៉ុន្តែ គ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងបានចូលសញ្ជាតិមួយដែលនឹងផ្ដល់ប្រយោជន៍ច្រើនជាងនោះទៅទៀតដល់ពួកគេ។ បើប្រៀបធៀបការធ្វើជាពលរដ្ឋនៃរដ្ឋាភិបាលស្ថានសួគ៌ទៅនឹងការធ្វើជាពលរដ្ឋរ៉ូម ការធ្វើជាពលរដ្ឋរ៉ូមគឺមានតម្លៃតិចតួចណាស់! ហេតុនេះហើយ ប៉ូលបានលើកទឹកចិត្តគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពថា៖ «ចូរប្រព្រឹត្តឲ្យសមនឹងដំណឹងល្អអំពីគ្រិស្ត»។ ពាក្យ«ប្រព្រឹត្ត»ក្នុងខនេះមានន័យថា«រួមចំណែកក្នុងសកម្មភាពរបស់ពលរដ្ឋ»ឬប្រព្រឹត្តជាពលរដ្ឋ។ (ភី. ១:២៧) គ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងនៅសព្វថ្ងៃនេះ បានទុកគំរូដ៏ល្អប្រសើរក្នុងការរត់ដោយមានគោលដៅឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅស្ថានសួគ៌។
១៦. ទោះជាយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅស្ថានសួគ៌ឬនៅផែនដីក្ដី តើយើងត្រូវបន្តធ្វើអ្វីស្របតាមភីលីព ៤:៦, ៧?
១៦ ទោះជាយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅស្ថានសួគ៌ឬនៅផែនដីជាសួនឧទ្យានក្ដី យើងត្រូវបន្តរត់ដោយមានគោលដៅ។ មិនថាយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវសម្លឹងមើលអ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ ហើយក៏មិនគួរអនុញ្ញាតឲ្យអ្វីណាក៏ដោយបញ្ឈប់យើងពីការជឿនទៅមុខឡើយ។ (ភី. ៣:១៦) អ្វីដែលយើងរំពឹងទុក ប្រហែលជាមើលទៅមិនទាន់កើតឡើងតាមពេលដែលយើងនឹកស្មាន ឬកម្លាំងកាយរបស់យើងប្រហែលជាចុះខ្សោយ ឬក៏យើងប្រហែលជាបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកនិងការបៀតបៀនអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ សូម«កុំខ្វល់ចិត្តអំពីអ្វីឡើយ»។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមជម្រាបព្រះអំពីសំណូមពរនិងការអង្វរសុំរបស់អ្នក ហើយលោកនឹងផ្ដល់ឲ្យអ្នកនូវសេចក្ដីសុខសាន្តដែលហួសពីការនឹកស្មាន។—សូមអាន ភីលីព ៤:៦, ៧
១៧. តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីនៅអត្ថបទបន្ទាប់?
១៧ ដូចអ្នករត់ប្រណាំងដែលខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងពេលគាត់រត់ជិតដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្រ សូមយើងបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍យ៉ាងពេញលេញទៅលើគោលដៅរបស់យើងក្នុងការរត់ដល់ទីបញ្ចប់នៃការរត់ប្រណាំងដើម្បីឲ្យបានជីវិត។ សូមយើងខំប្រឹងជឿនទៅមុខតាមកម្លាំងនិងកាលៈទេសៈរបស់យើង ដើម្បីឆ្ពោះទៅកាន់អនាគតដ៏អស្ចារ្យ។ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីរត់តាមទិសដៅត្រឹមត្រូវ និងតាមល្បឿនដែលយើងអាចបន្តរត់រហូតដល់ទីផ្ដាច់ព្រ័ត្របាន? អត្ថបទបន្ទាប់នឹងជួយយើងឲ្យ«ដឹងប្រាកដថាការអ្វីដែលសំខាន់ជាង»។—ភី. ១:៩, ១០
ចម្រៀងលេខ៧៩ ចូរបង្រៀនពួកគេឲ្យកាន់ជំហរមាំមួន
^ វគ្គ 5 ទោះជាយើងបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយូរយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចង់បន្តរីកចម្រើននិងធ្វើជាគ្រិស្តសាសនិកល្អប្រសើរជាង។ សាវ័កប៉ូលបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនរួមជំនឿឲ្យមិនឈប់ព្យាយាម! នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់គ្រិស្តសាសនិកនាក្រុងភីលីព មានការលើកទឹកចិត្តដែលអាចជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំក្នុងការរត់ប្រណាំងដើម្បីបានជីវិត។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងឃើញអំពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើតាមពាក្យរបស់ប៉ូលដែលបានត្រូវសរសេរក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះ។
^ វគ្គ 15 ដោយសារក្រុងភីលីពនៅក្រោមអាណានិគមរបស់រ៉ូម មនុស្សដែលរស់នៅក្រុងនោះមានសិទ្ធិខ្លះៗដែលពលរដ្ឋរ៉ូមមាន។ ដូច្នេះ បងប្អូនដែលនៅក្រុងភីលីពអាចយល់អំពីការប្រៀបប្រដូចដែលប៉ូលបានលើកឡើង។
