អត្ថបទសិក្សា ១៩
សេចក្ដីស្រឡាញ់និងយុត្ដិធម៌ពេលប្រឈមមុខនឹងអំពើអាក្រក់
«ទ្រង់មិនមែនជាព្រះដែលសព្វព្រះហឫទ័យនឹងសេចក្ដីល្មើសទេ ឯសេចក្ដីអាក្រក់នឹងនៅជាមួយនឹងទ្រង់មិនបាន»។—ទំនុក. ៥:៤
ចម្រៀងលេខ១៤២ ចូររក្សាសេចក្ដីសង្ឃឹមជានិច្ច
សេចក្ដីសង្ខេប *
១-៣. (ក) យោងទៅតាមទំនុកតម្កើង ៥:៤-៦ តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះអំពើទុច្ចរិត? (ខ) ហេតុអ្វីយើងអាចនិយាយថាការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺផ្ទុយពី«ច្បាប់គ្រិស្ត»?
ព្រះយេហូវ៉ាស្អប់អំពើអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៥:៤-៦) លោកពិតជាស្អប់ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ ដែលជាអំពើដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមក្រៃលែង! ដូចព្រះយេហូវ៉ា យើងដែលជាសាក្សីរបស់លោកស្អប់ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ ហើយមិនអនុញ្ញាតឲ្យការប្រព្រឹត្តបែបនោះមានក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកឡើយ។—រ៉ូម ១២:៩; ហេ. ១២:១៥, ១៦
២ ការធ្វើបាបកូនក្មេងគឺប្រឆាំងនឹង«ច្បាប់គ្រិស្ត»! (កាឡ. ៦:២) ហេតុអ្វីយើងអាចនិយាយដូច្នេះ? ដូចដែលយើងបានរៀនក្នុងអត្ថបទមុន ច្បាប់គ្រិស្តគឺអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកបានបង្រៀនតាមរយៈពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់លោក ហើយច្បាប់នោះមានមូលដ្ឋានគ្រឹះលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងលើកទឹកចិត្តមនុស្សឲ្យប្រព្រឹត្តដោយយុត្ដិធម៌។ ក្រោមច្បាប់នេះ គ្រិស្តសាសនិកពិតប្រព្រឹត្តចំពោះកូនក្មេងតាមរបៀបមួយដែលធ្វើឲ្យក្មេងនោះមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាព និងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងស្មោះ។ ប៉ុន្តែការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺជាទង្វើដែលគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងដែលអយុត្ដិធម៌ ហើយនោះធ្វើឲ្យកុមារភ័យខ្លាចនិងមានអារម្មណ៍ថាគ្មានអ្នកណាស្រឡាញ់គាត់។
៣ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺមាននៅទូទាំងពិភពលោក ហើយបញ្ហានេះក៏បានប៉ះពាល់ដល់គ្រិស្តសាសនិកពិតដែរ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះ«មនុស្សទុច្ចរិតព្រមទាំងជនបោកប្រាស់»មានកាន់តែច្រើន ហើយពួកគេខ្លះប្រហែលជាព្យាយាមចូលក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកពិត។ (២ធី. ៣:១៣) មួយវិញទៀត មនុស្សខ្លះដែលអះអាងថាខ្លួនជាសមាជិកក្រុមជំនុំបានឈប់តយុទ្ធនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងរូបកាយដែលខុសពីធម្មជាតិជាមនុស្ស ហើយបានបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ សូមយើងពិចារណាអំពីមូលហេតុដែលការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារជាអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ។ បន្ទាប់មក យើងនឹងពិចារណាអំពីអ្វីដែលពួកអ្នកចាស់ទុំធ្វើពេលមានអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរកើតឡើង ហើយនេះក៏រួមបញ្ចូលការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ យើងក៏នឹងពិចារណាអំពីរបៀបដែលឪពុកម្ដាយអាចការពារកូនរបស់ពួកគេ។ *
អំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ
៤-៥. ហេតុអ្វីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារជាអំពើខុសឆ្គងចំពោះកុមារដែលជាជនរងគ្រោះ?
៤ ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារនាំឲ្យមានផលវិបាកយូរអង្វែង។ នេះប៉ះពាល់ដល់ជនរងគ្រោះ ព្រមទាំងដល់ពួកអ្នកដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់ ពោលគឺសមាជិកក្រុមគ្រួសារនិងបងប្អូនរួមជំនឿ។ ការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារជាអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ។
៥ នេះជាអំពើខុសឆ្គងចំពោះជនរងគ្រោះ។ * ការធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតឈឺចាប់និងរងទុក្ខវេទនាគឺជាអំពើខុសឆ្គង។ ក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់ យើងនឹងឃើញថាអ្នកបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារធ្វើឲ្យកុមារនោះឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ធ្វើឲ្យកុមារនោះលែងមានទំនុកចិត្ត ហើយមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនិងគ្មានសុវត្ថិភាព។ យើងត្រូវការពារកុមារពីអំពើដ៏អាក្រក់បែបនេះ ហើយសម្រាលទុក្ខនិងជួយពួកអ្នកដែលជាជនរងគ្រោះ។—១ថែ. ៥:១៤
៦-៧. ហេតុអ្វីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺជាអំពើខុសឆ្គងចំពោះក្រុមជំនុំនិងពួកអាជ្ញាធរ?
៦ នេះជាអំពើខុសឆ្គងចំពោះក្រុមជំនុំ។ បើសមាជិកក្រុមជំនុំបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ គាត់នាំឲ្យកេរ្ដិ៍ឈ្មោះក្រុមជំនុំអាប់ឱន។ (ម៉ាថ. ៥:១៦; ១ពេ. ២:១២) នេះពិតជាអយុត្ដិធម៌សម្រាប់គ្រិស្តសាសនិកដ៏ស្មោះត្រង់រាប់លាននាក់ដែលកំពុង«តស៊ូដើម្បីការពារជំនឿ»។ (យូ. ៣) យើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ដោយមិនប្រែចិត្ត និងដែលធ្វើឲ្យកេរ្ដិ៍ឈ្មោះក្រុមជំនុំត្រូវអាប់ឱន បន្តធ្វើជាសមាជិកក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកទេ។
៧ នេះជាអំពើខុសឆ្គងដែលប្រឆាំងនឹងច្បាប់របស់ពួកអាជ្ញាធរ។ គ្រិស្តសាសនិកត្រូវ«ចុះចូលនឹងពួកអាជ្ញាធរ»។ (រ៉ូម ១៣:១) យើងបង្ហាញការចុះចូលដោយគោរពច្បាប់របស់ប្រទេសដែលយើងរស់នៅ។ បើបុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋ ដូចជាការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារជាដើម បុគ្គលនោះធ្វើខុសនឹងច្បាប់របស់ពួកអាជ្ញាធរ។ (សូមពិនិត្យបន្ថែម សកម្ម. ២៥:៨) ពិតមែនថាពួកអ្នកចាស់ទុំមិនមានសិទ្ធិដាក់ទោសពួកអ្នកដែលបំពានច្បាប់របស់ពួកអាជ្ញាធរឡើយ តែពួកគាត់មិនការពារពួកអ្នកដែលបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារពីការដាក់ទោសរបស់ពួកអាជ្ញាធរទេ។ (រ៉ូម ១៣:៤) បុគ្គលដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងទទួលផលតាមតែអ្វីដែលគាត់សាបព្រោះ។—កាឡ. ៦:៧
៨. តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអំពើខុសឆ្គងដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តទៅលើមនុស្សម្នាក់ទៀត?
៨ សំខាន់បំផុត នេះជាអំពើខុសឆ្គងចំពោះព្រះ។ (ទំនុក. ៥១:៤) ពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងចំពោះមនុស្សម្នាក់ទៀត គាត់ប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយពីច្បាប់ដែលព្រះបានឲ្យដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ច្បាប់នោះចែងថាបើបុគ្គលណាម្នាក់រំលោភលើទំនុកចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួនដោយលួចឬកេងប្រវ័ញ្ចយកទ្រព្យ អ្នកនោះ«ប្រព្រឹត្តរំលងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា»។ (លេវី. ៦:២-៤) ដូច្នេះ ទម្រាំតែបុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំរំលោភលើទំនុកចិត្តរបស់កុមារដោយបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស អ្នកនោះប្រាកដជាបានប្រព្រឹត្តរំលងចំពោះព្រះហើយ។ អ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបែបនេះធ្វើឲ្យនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាប់ឱនជាខ្លាំង។ យ៉ាងនេះ យើងត្រូវចាត់ទុកការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារជាអំពើខុសឆ្គងដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមចំពោះព្រះ។
៩. អស់ជាច្រើនឆ្នាំ តើអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ព័ត៌មានអ្វីដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ ហើយហេតុអ្វី?
៩ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ អង្គការរបស់ព្រះយហូវ៉ាបានផ្ដល់ព័ត៌មានជាបរិបូរដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរអំពីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ ជាឧទាហរណ៍ អត្ថបទក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! បានរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលជនរងគ្រោះអាចធ្វើស្តីអំពីការឈឺចាប់ខាងផ្លូវចិត្ត របៀបដែលអ្នកឯទៀតអាចជួយនិងលើកទឹកចិត្តពួកគេ និងរបៀបដែលឪពុកម្ដាយអាចការពារកូន។ ពួកអ្នកចាស់ទុំទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនល្អិតល្អន់ដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ ស្តីអំពីអ្វីដែលពួកគាត់ត្រូវធ្វើពេលមានការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ អង្គការរបស់ព្រះបន្តពិនិត្យពិចារណាឡើងវិញអំពីអ្វីដែលក្រុមជំនុំគួរធ្វើពេលមានការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ ហេតុអ្វី? ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងប្រព្រឹត្តយ៉ាងត្រឹមត្រូវសមស្របនឹងច្បាប់គ្រិស្ត។
ការរៀបចំពេលមានអំពើខុសឆ្គង ធ្ងន់ធ្ងរកើតឡើង
១០-១២. (ក) ពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំដោះស្រាយបញ្ហាដែលជាប់ទាក់ទងនឹងអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរណាមួយ តើពួកគាត់ចាំអំពីអ្វី ហើយតើពួកគាត់ពិចារណាអំពីអ្វីខ្លះ? (ខ) យោងទៅតាមយ៉ាកុប ៥:១៤, ១៥ តើពួកអ្នកចាស់ទុំព្យាយាមធ្វើអ្វី?
១០ ពេលពួកអ្នកចាស់ទុំដោះស្រាយបញ្ហាណាក៏ដោយដែលទាក់ទងនឹងអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ ពួកគាត់ចាំជានិច្ចថាច្បាប់គ្រិស្តតម្រូវឲ្យពួកគាត់ប្រព្រឹត្តទៅលើហ្វូងចៀមដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនិងយុត្ដិធម៌តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ។ ជាលទ្ធផល មានអ្វីមួយចំនួនដែលពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវគិតពិចារណាពេលពួកគាត់ទទួលដំណឹងថាមានអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរកើតឡើងក្នុងក្រុមជំនុំ។ អ្វីដ៏សំខាន់បំផុតចំពោះពួកអ្នកចាស់ទុំគឺការរក្សានាមរបស់ព្រះឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ (លេវី. ២២:៣១, ៣២; ម៉ាថ. ៦:៩) ពួកគាត់ក៏ចាប់អារម្មណ៍នឹងចំណងមិត្តភាពរបស់បងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំជាមួយនឹងព្រះ ហើយចង់ជួយអ្នកដែលជាជនរងគ្រោះ។
១១ ម្យ៉ាងទៀត បើបុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនោះជាសមាជិកក្រុមជំនុំ ពួកអ្នកចាស់ទុំព្យាយាមជួយគាត់ឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះឡើងវិញ បើគាត់ប្រែចិត្ត។ (សូមអាន យ៉ាកុប ៥:១៤, ១៥) គ្រិស្តសាសនិកដែលចុះចាញ់សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខុសឆ្គង រួចប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ គឺប្រៀបដូចជាអ្នកដែលឈឺ។ បុគ្គលនោះលែងមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាទៀតហើយ។ * ក្នុងន័យម្យ៉ាង ពួកអ្នកចាស់ទុំប្រៀបដូចជាគ្រូពេទ្យ។ ពួកគាត់ព្យាយាមធ្វើឲ្យ«អ្នកដែលមិនស្រួលខ្លួន[ក្នុងករណីនេះសំដៅលើអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តខុសឆ្គង]បានជាសះស្បើយ»។ ឱវាទរបស់ពួកគាត់ដែលមានមូលដ្ឋានលើបទគម្ពីរអាចជួយបុគ្គលនោះឲ្យមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះឡើងវិញ តែនេះអាចកើតឡើងលុះត្រាតែគាត់បានប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះ។—សកម្ម. ៣:១៩; ២កូ. ២:៥-១០
១២ យើងអាចឃើញច្បាស់ថា ពួកអ្នកចាស់ទុំមានភារកិច្ចធ្ងន់។ ពួកគាត់យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះហ្វូងចៀមដែលព្រះផ្ញើទុកនឹងពួកគាត់។ (១ពេ. ៥:១-៣) ពួកគាត់ចង់ឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាពនៅក្នុងចំណោមបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំ។ ហេតុនេះហើយ ពួកគាត់ចាត់វិធានការភ្លាមៗពេលពួកគាត់ទទួលដំណឹងថាមានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយនេះរួមបញ្ចូលការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ សូមពិចារណាសំណួរដែលមាននៅដើម វគ្គ១៣ ១៥ និង ១៧។
១៣-១៤. តើពួកអ្នកចាស់ទុំធ្វើតាមច្បាប់របស់រដ្ឋាភិបាលស្តីអំពីការរាយការណ៍ទៅពួកអាជ្ញាធរអំពីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារឬទេ? សូមពន្យល់។
១៣ តើពួកអ្នកចាស់ទុំធ្វើតាមច្បាប់របស់រដ្ឋាភិបាលស្តីអំពីការរាយការណ៍ទៅពួកអាជ្ញាធរពេលមានអ្នកណាម្នាក់ចោទប្រកាន់ពីបទបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារឬទេ? មែនហើយ! នៅប្រទេសដែលច្បាប់តម្រូវឲ្យធ្វើដូច្នេះ ពួកអ្នកចាស់ទុំព្យាយាមធ្វើតាមច្បាប់នោះដោយរាយការណ៍ទៅពួកអាជ្ញាធរពេលមានការចោទប្រកាន់ពីបទបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ (រ៉ូម ១៣:១) ច្បាប់បែបនោះមិនប្រឆាំងនឹងច្បាប់របស់ព្រះទេ។ (សកម្ម. ៥:២៨, ២៩) ដូច្នេះពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំទទួលដំណឹងអំពីរឿងបែបនេះ ពួកគាត់ស្វែងរកការណែនាំភ្លាមៗអំពីរបៀបដែលពួកគាត់អាចធ្វើតាមច្បាប់ដែលតម្រូវឲ្យរាយការណ៍អំពីរឿងនេះ។
១៤ ពួកអ្នកចាស់ទុំប្រាប់ជនរងគ្រោះ ឪពុកម្ដាយរបស់ជនរងគ្រោះ និងបុគ្គលឯទៀតដែលបានដឹងរឿងនេះថាពួកគេមានសិទ្ធិរាយការណ៍ទៅពួកអាជ្ញាធរ។ ប៉ុន្តែ ចុះបើពួកគេត្រូវរាយការណ៍អំពីបុគ្គលណាម្នាក់ដែលជាសមាជិកក្រុមជំនុំ ហើយក្រោយមកមនុស្សជាច្រើនដឹងអំពីរឿងនេះ? តើគ្រិស្តសាសនិកដែលជាអ្នករាយការណ៍គួរគិតថាខ្លួនគាត់បាននាំឲ្យនាមរបស់ព្រះអាប់ឱនឬទេ? មិនមែនទេ គឺបុគ្គលដែលបានបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសនោះទៅវិញទេដែលធ្វើឲ្យនាមរបស់ព្រះអាប់ឱន។
១៥-១៦. (ក) យោងទៅតាមធីម៉ូថេទី១ ៥:១៩ ហេតុអ្វីត្រូវមានសាក្សីយ៉ាងហោចណាស់ពីរនាក់មុនដែលពួកអ្នកចាស់ទុំបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យ? (ខ) តើពួកអ្នកចាស់ទុំធ្វើអ្វីពេលដែលពួកគាត់ទទួលដំណឹងថាបុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំបានត្រូវគេចោទប្រកាន់ពីបទបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ?
១៥ នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ហេតុអ្វីត្រូវមានសាក្សីយ៉ាងហោចណាស់ពីរនាក់មុនដែលពួកអ្នកចាស់ទុំបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យ? តម្រូវការនេះគឺសមស្របនឹងខ្នាតតម្រាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ពីគម្ពីរស្តីអំពីយុត្ដិធម៌។ បើបុគ្គលដែលបានត្រូវគេចោទប្រកាន់មិនបានសារភាពអំពីអំពើខុសឆ្គងទេ ត្រូវតែមានសាក្សីពីរនាក់ ទើបពួកអ្នកចាស់ទុំអាចបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យ។ (ចោ. ១៩:១៥; ម៉ាថ. ១៨:១៦; សូមអាន ធីម៉ូថេទី១ ៥:១៩) តើនេះមានន័យថាមុនបុគ្គលណាម្នាក់អាចរាយការណ៍ទៅពួកអាជ្ញាធរអំពីការចោទប្រកាន់ពីបទបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ ត្រូវតែមានសាក្សីពីរនាក់ឬទេ? មិនមែនទេ។ តម្រូវការនេះមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការដែលពួកអ្នកចាស់ទុំឬអ្នកណាផ្សេងទៀតរាយការណ៍អំពីការចោទប្រកាន់ស្តីអំពីបទឧក្រិដ្ឋណាមួយឡើយ។
១៦ ពេលទទួលដំណឹងថាបុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំបានត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាគាត់បានបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ ពួកអ្នកចាស់ទុំខំព្យាយាមធ្វើតាមច្បាប់ស្តីអំពីការរាយការណ៍ទៅពួកអាជ្ញាធរអំពីរឿងនេះ។ ក្រោយមកពួកអ្នកចាស់ទុំស្វែងរកការពិត រួចមកដោយធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរពួកគាត់ពិចារណាថាគួរតែបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យឬយ៉ាងណា។ បើបុគ្គលនោះប្រកែកថាគាត់មិនបានធ្វើអំពើនោះទេ ពួកអ្នកចាស់ទុំសួរសាក្សីឯទៀតដែលដឹងអំពីរឿងនេះ។ បើមានសាក្សីយ៉ាងតិចពីរនាក់ គឺម្នាក់ជាអ្នកចោទប្រកាន់ និងបុគ្គលម្នាក់ទៀតជាសាក្សីដែលអាចបញ្ជាក់អំពីទង្វើនោះឬទង្វើស្រដៀងនឹងនោះ ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យ។ * បើមិនមានសាក្សីម្នាក់ទៀតក្រៅពីដើមចោទ នេះមិនមានន័យថាអ្វីដែលដើមចោទនិយាយមិនមែនជាការពិតទេ។ ទោះជាក្នុងករណីដែលមិនមានសាក្សីពីរនាក់ក្ដី ពួកអ្នកចាស់ទុំយល់ថាបុគ្គលដែលជាចុងចោទប្រហែលជាបានធ្វើអ្វីមួយដ៏អាក្រក់ដែលនាំឲ្យអ្នកឯទៀតឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ ពួកអ្នកចាស់ទុំបន្តផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខនិងការគាំទ្រដល់អស់អ្នកដែលរងការឈឺចាប់ដោយសាររឿងនោះ។ បន្ថែមទៅទៀត ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងឃ្លាំមើលបុគ្គលដែលជាចុងចោទនោះដើម្បីការពារក្រុមជំនុំពីគ្រោះថ្នាក់។—សកម្ម. ២០:២៨
១៧-១៨. សូមពន្យល់អំពីតួនាទីរបស់គណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យ។
១៧ តើគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យមានតួនាទីអ្វី? ពាក្យ«វិនិច្ឆ័យ»មិនមានន័យថាពួកអ្នកចាស់ទុំវិនិច្ឆ័យឬសម្រេចចិត្តថាអ្នកដែលបានបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារនោះ គួរឬមិនគួរទទួលការដាក់ទោសពីពួកអាជ្ញាធរសម្រាប់ការបំពានច្បាប់ទេ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំទុកការវិនិច្ឆ័យទោសព្រហ្មទណ្ឌឲ្យពួកអាជ្ញាធរដែលមានសមត្ថកិច្ច។ (រ៉ូម ១៣:២-៤; ទីត. ៣:១) តែពួកអ្នកចាស់ទុំវិនិច្ឆ័យឬសម្រេចចិត្តថាបុគ្គលនោះអាចបន្តធ្វើជាសមាជិកក្រុមជំនុំឬយ៉ាងណា។
១៨ ពេលពួកអ្នកចាស់ទុំបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យ ពួកគាត់មានតួនាទីវិនិច្ឆ័យអំពីរឿងដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ ដោយមានការណែនាំពីគម្ពីរ ពួកគាត់វិនិច្ឆ័យថាបុគ្គលដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនោះបានប្រែចិត្តឬយ៉ាងណា។ បើគាត់មិនប្រែចិត្ត គាត់នឹងត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព ហើយនឹងមានសេចក្ដីជូនដំណឹងថាគាត់លែងជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទៀត។ (១កូ. ៥:១១-១៣) បើគាត់បានប្រែចិត្ត គាត់ប្រហែលជាអាចបន្តធ្វើជាសមាជិកក្រុមជំនុំ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងប្រាប់គាត់ថា ប្រហែលជាអស់មួយជីវិត គាត់លែងមានគុណសម្បត្ដិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលឯកសិទ្ធិណាមួយឬមានមុខងារណាមួយក្នុងក្រុមជំនុំឡើយ។ ដោយសារពួកអ្នកចាស់ទុំពិតជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខទុក្ខរបស់កូនក្មេងក្នុងក្រុមជំនុំ ដោយស្ងាត់ៗពួកគាត់ប្រហែលជានឹងព្រមានឪពុកម្ដាយដែលមានកូនតូចៗឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់បុគ្គលនោះមកលើកូនរបស់ពួកគេ។ ពេលធ្វើដូច្នេះ ពួកអ្នកចាស់ទុំប្រុងប្រយ័ត្នមិនប្រាប់ឈ្មោះរបស់បុគ្គលដែលបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសឡើយ។
របៀបការពារកូនរបស់អ្នក
ឪពុកម្ដាយការពារកូនពីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសដោយប្រាប់ពួកគេនូវព័ត៌មានដែលពួកគេត្រូវដឹងអំពីការរួមភេទ តែពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះដោយគិតអំពីអាយុនិងការយល់ដឹងរបស់កូន។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ ឪពុកម្ដាយប្រើព័ត៌មានដែលអង្គការរបស់ព្រះបានរៀបចំ (សូមមើលវគ្គ១៩-២២)
១៩-២២. តើឪពុកម្ដាយអាចធ្វើអ្វីដើម្បីការពារកូន? (សូមមើលរូបភាពនៅក្រប)
១៩ តើអ្នកណាមានភារកិច្ចការពារកូនក្មេង? គឺឪពុកម្ដាយ។ * កូនជាអំណោយដ៏ពិសិដ្ឋ និងជា«មរដកមកពីព្រះយេហូវ៉ា»។ (ទំនុក. ១២៧:៣) អ្នកមានភារកិច្ចការពារអំណោយដ៏ពិសិដ្ឋនោះ។ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីការពារកូនពីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស?
២០ ទី១ ចូរស្វែងយល់អំពីកត្ដាដែលអាចនាំឲ្យក្លាយទៅជាជនរងគ្រោះ។ ចូរស្វែងយល់ថាតាមធម្មតាមនុស្សបែបណាបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារនិងវិធីសាស្ត្រដែលបុគ្គលនោះប្រើដើម្បីបោកបញ្ឆោតក្មេងៗ។ ចូរប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះមនុស្សនិងស្ថានភាពដែលអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ (សុភ. ២២:៣; ២៤:៣) សូមចាំថាក្នុងករណីភាគច្រើន អ្នកដែលបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារគឺជាបុគ្គលដែលកូនក្មេងនោះស្គាល់និងទុកចិត្ត។
២១ ទី២ ចូររក្សាការប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អជាមួយនឹងកូនរបស់អ្នក។ (ចោ. ៦:៦, ៧) នេះរួមបញ្ចូលការស្ដាប់កូនដោយយកចិត្តទុកដាក់។ (យ៉ា. ១:១៩) សូមចាំថាកូនក្មេងមិនសូវហ៊ានប្រាប់អំពីរឿងបែបនេះទេ។ ពួកគេប្រហែលជាខ្លាចថាគ្មានអ្នកណានឹងជឿពួកគេ ឬពួកគេប្រហែលជាបានត្រូវគំរាមកំហែងឲ្យលាក់រឿងនេះ។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីដែលខុសពីធម្មតា សូមសួរកូនដោយសប្បុរស ហើយស្ដាប់ដោយអត់ធ្មត់អំពីអ្វីដែលកូនប្រាប់។
២២ ទី៣ ចូរបង្ហាត់បង្រៀនកូនរបស់អ្នក។ ដោយគិតអំពីអាយុនិងការយល់ដឹងរបស់កូន សូមប្រាប់ពួកគេនូវព័ត៌មានដែលពួកគេត្រូវដឹងអំពីការរួមភេទ។ ចូរបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វីដែលពួកគេគួរនិយាយនិងធ្វើ បើបុគ្គលណាម្នាក់ព្យាយាមស្ទាបអង្អែលពួកគេតាមរបៀបមិនសមរម្យ។ សូមប្រើព័ត៌មានដែលអង្គការរបស់ព្រះបានរៀបចំឡើងអំពីរបៀបការពារកូនរបស់អ្នក (សូមមើលប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា « ចូរស្វែងយល់និងបង្ហាត់បង្រៀនកូនរបស់អ្នក»)។
២៣. តើយើងមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ ហើយតើយើងនឹងឆ្លើយសំណួរអ្វីក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់?
២៣ ក្នុងនាមជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា យើងចាត់ទុកការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារជាអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរនិងជាអំពើដ៏អាក្រក់ក្រៃលែង។ ដោយឲ្យច្បាប់គ្រិស្តដឹកនាំយើង ក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកពិតមិនការពារបុគ្គលដែលបានបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារពីលទ្ធផលដែលមកពីអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេទេ។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីជួយពួកអ្នកដែលបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស? ក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់យើងនឹងឆ្លើយសំណួរនេះ។
ចម្រៀងលេខ១០៣ ពួកគង្វាលគឺអំណោយជាមនុស្ស
^ វគ្គ 5 ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងអាចការពារកូនក្មេងពីការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាស។ យើងនឹងរៀនអំពីរបៀបដែលពួកអ្នកចាស់ទុំចាត់វិធានការដើម្បីការពារក្រុមជំនុំ និងរបៀបដែលឪពុកម្ដាយអាចការពារកូនរបស់ពួកគេ។
^ វគ្គ 3 ការពន្យល់ពាក្យ: បើមនុស្សពេញវ័យយកកូនក្មេងមកបំពេញចំណង់ផ្លូវភេទរបស់ខ្លួន នេះគឺជាការបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារ។ ទង្វើនេះរួមបញ្ចូលការរួមភេទ ការរួមភេទតាមមាត់ឬតាមផ្លូវបាត ការស្ទាបអង្អែលអវយវៈភេទ ដោះ គូទ ឬការប្រព្រឹត្តផ្សេងទៀតដែលប្រាសចាកសីលធម៌។ ទោះជាជនរងគ្រោះភាគច្រើនជាក្មេងស្រីក្ដី ក្មេងប្រុសៗក៏បានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសដែរ។ ថ្វីដ្បិតតែអ្នកបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសភាគច្រើនជាមនុស្សប្រុសក៏ដោយ មនុស្សស្រីខ្លះក៏បៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសកុមារដែរ។
^ វគ្គ 5 ការពន្យល់ពាក្យ: ក្នុងអត្ថបទនេះនិងអត្ថបទបន្ទាប់ ពាក្យ«ជនរងគ្រោះ»សំដៅទៅលើបុគ្គលម្នាក់ដែលបានត្រូវគេបៀតបៀនកេរ្ដិ៍ខ្មាសពេលនៅក្មេង។ យើងប្រើពាក្យនេះដើម្បីបញ្ជាក់ថាកូនក្មេងនោះបានរងការឈឺចាប់និងបានត្រូវគេកេងប្រវ័ញ្ចលើគាត់ ហើយថាគាត់គ្មានទោសក្នុងរឿងនេះ។
^ វគ្គ 11 បើចំណងមិត្តភាពរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ជាមួយនឹងព្រះបានចុះខ្សោយ នេះមិនអាចជាលេសចំពោះអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរដែលបុគ្គលនោះបានប្រព្រឹត្តទេ។ អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនោះត្រូវទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុងចំពោះការសម្រេចចិត្តនិងការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់ ហើយក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែរ។—រ៉ូម ១៤:១២
^ វគ្គ 16 ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងមិនតម្រូវឲ្យកូនក្មេងដែលជាជនរងគ្រោះប្រឈមមុខនឹងចុងចោទនោះទេ។ ឪពុកម្ដាយឬបុគ្គលផ្សេងទៀតដែលក្មេងនោះទុកចិត្តអាចប្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំអំពីរឿងនោះជំនួសគាត់ដោយមិនចាំបាច់ធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចាប់ថែមទៀត។
^ វគ្គ 19 នេះក៏សំដៅទៅលើអាណាព្យាបាលរបស់កូនក្មេងដែរ។
