ជីវប្រវត្ដិ
ការយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្នកឯទៀតនាំឲ្យទទួលប្រយោជន៍យូរអង្វែង
ខ្ញុំ ម្ដាយខ្ញុំ និងផាតប្អូនស្រីខ្ញុំនៅឆ្នាំ១៩៤៨
«វិហារអានគ្លីគិនមិនបង្រៀនសេចក្ដីពិតទេ។ ស្វែងរកសេចក្ដីពិតតទៅទៀតចុះ»។ ក្រោយពីយាយរបស់ខ្ញុំដែលកាន់គ្រិស្តសាសនានិកាយអានគ្លីគិនបាននិយាយដូច្នេះ ម្ដាយខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្វែងរកសាសនាពិត។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនចង់និយាយជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យពួនពេលពួកគេមកផ្ទះយើងនៅក្រុងតូរ៉ុនតូ ប្រទេសកាណាដា។ ប៉ុន្តែពេលប្អូនស្រីម្ដាយខ្ញុំដែលត្រូវជាមីងខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅឆ្នាំ១៩៥០ ម្ដាយខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយគាត់ដែរ។ ពួកគាត់បានរៀនគម្ពីរនៅផ្ទះមីងខ្ញុំ ហើយក្រោយមកទាំងពីរនាក់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។
ឪពុកខ្ញុំជាគ្រូគង្វាលនៅវិហាររួបរួមនៃប្រទេសកាណាដាក្នុងតំបន់យើង ដូច្នេះរាល់សប្ដាហ៍គាត់ឲ្យខ្ញុំនិងប្អូនស្រីខ្ញុំទៅរៀននៅវិហារសម្រាប់ថ្នាក់ក្មេងៗនាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ។ ក្រោយមក យើងបានចូលវិហារជាមួយគាត់នៅម៉ោង១១ព្រឹក។ នៅពេលរសៀល យើងទៅសាលប្រជុំជាមួយម្ដាយយើង។ ហេតុនេះ យើងងាយឃើញភាពខុសគ្នារវាងសាសនាទាំងពីរនេះ។
ខ្ញុំជាមួយក្រុមគ្រួសារហាច់ឆេសិន ក្នុងអំឡុងសន្និបាតអន្តរជាតិប្រធានថាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ ឆ្នាំ១៩៥៨
ម្ដាយខ្ញុំបានប្រាប់ជំនឿថ្មីរបស់គាត់ដល់មិត្តដែលគាត់ស្គាល់យូរហើយ គឺពូបបនិងមីងម៉ារីអិន ហាច់ឆេសិន ហើយពួកគាត់ក៏ទទួលសេចក្ដីពិតដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩៥៨ ប្ដីប្រពន្ធនោះបានយកខ្ញុំនិងកូនប្រុសបីនាក់របស់ពួកគាត់ទៅសន្និបាតអន្តរជាតិរយៈពេល៨ថ្ងៃដែលមានប្រធានថា បំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ នៅក្រុងញូវយ៉ក។ ពេលគិតអំពីពេលនោះ ទើបខ្ញុំដឹងថាពួកគាត់ពិបាកយ៉ាងណាដើម្បីយកខ្ញុំទៅជាមួយ ប៉ុន្តែសន្និបាតនោះគឺជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ល្អបំផុតមួយក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
ការយកចិត្តទុកដាក់ពីបងប្អូនបានជះឥទ្ធិពលលើអនាគតខ្ញុំ
ពេលខ្ញុំមានវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានរស់នៅកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមសត្វ។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលថែសត្វណាស់នៅទីនោះ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានគិតអំពីការរៀនទៅជាពេទ្យសត្វ។ ម្ដាយខ្ញុំបានប្រាប់រឿងនេះទៅអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំ។ អ្នកចាស់ទុំនោះបានរំលឹកខ្ញុំដោយសប្បុរសថាយើងកំពុងរស់នៅ«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់» ហើយសួរខ្ញុំថាតើការរៀននៅសកលវិទ្យាល័យប៉ុន្មានឆ្នាំនឹងប៉ះពាល់យ៉ាងណាទៅលើចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ (២ធី. ៣:១) ជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមិនទៅសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ។
ខ្ញុំនៅតែឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំគួរធ្វើអ្វីក្រោយពីរៀនចប់វិទ្យាល័យ។ ទោះជាខ្ញុំចូលរួមកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរាល់សប្ដាហ៍ក្ដី ខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយទេ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមិនអាចទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ឪពុកនិងពូរបស់ខ្ញុំដែលមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យធ្វើការពេញពេលនៅក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រ៉ងធំមួយក្នុងក្រុងតូរ៉ុនតូ។ ពូខ្ញុំមានមុខតំណែងខ្ពស់នៅទីនោះ ដូច្នេះខ្ញុំព្រមទទួលយកការងារនោះ។
នៅក្រុងតូរ៉ុនតូ ខ្ញុំធ្វើការថែមម៉ោងជាញឹកញាប់ និងឧស្សាហ៍សេពគប់ជាមួយពួកអ្នកមិនជឿ ហើយនេះរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យចូលរួមកិច្ចប្រជុំនិងផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់។ ដំបូង ខ្ញុំរស់នៅជាមួយតាខ្ញុំដែលមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែក្រោយពីគាត់បានស្លាប់ទៅ ខ្ញុំត្រូវរកកន្លែងផ្សេងដើម្បីស្នាក់នៅ។
ពូនិងមីងហាច់ឆេសិនដែលបានយកខ្ញុំទៅមហាសន្និបាតនៅឆ្នាំ១៩៥៨ គឺប្រៀបដូចជាឪពុកម្ដាយខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យរស់នៅជាមួយពួកគាត់ ហើយបានជួយខ្ញុំឲ្យកាន់តែមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ នៅឆ្នាំ១៩៦០ ខ្ញុំនិងបងចនដែលជាកូនប្រុសរបស់ពួកគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។ បងចនបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ ហើយនេះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យផ្សព្វផ្សាយកាន់តែច្រើន។ បងប្រុសៗក្នុងក្រុមជំនុំបានកត់សម្គាល់ថាខ្ញុំកាន់តែមានភាពចាស់ទុំ ហើយទីបំផុតខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចមួយដែលសព្វថ្ងៃនេះហៅថាអ្នកត្រួតពិនិត្យកិច្ចប្រជុំកិច្ចបម្រើនិងជីវិត។
ដៃគូដ៏អស្ចារ្យនិងការទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយ
នៅថ្ងៃរៀបការរបស់យើងនាឆ្នាំ១៩៦៦
នៅឆ្នាំ១៩៦៦ ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយរ៉ាន់ឌី បឺក ដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយដ៏ខ្នះខ្នែងដែលចង់បម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង។ អ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យរបស់យើងបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យជួយក្រុមជំនុំនៅក្រុងអូរីឡេអា ខេត្តអនតារីយ៉ូ។ ដូច្នេះ យើងបានរើទៅទីនោះភ្លាមៗ។
ភ្លាមៗក្រោយពីយើងទៅដល់ក្រុងអូរីឡេអា ខ្ញុំបានធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយជាមួយរ៉ាន់ឌី។ ភាពរំភើបរបស់គាត់បានជះឥទ្ធិពលលើខ្ញុំខ្លាំងណាស់! ពេលខ្ញុំដាក់ចិត្តដាក់កាយធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ ខ្ញុំមានអំណរពីការប្រើគម្ពីរនិងពីការឃើញមនុស្សយល់សេចក្ដីពិត។ ការជួយប្ដីប្រពន្ធល្អមួយគូក្នុងក្រុងអូរីឡេអាឲ្យកែប្រែជីវិតនិងទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា គឺជាពរមួយ។
ការផ្លាស់ប្ដូរភាសានិងទស្សនៈ
ពេលយើងទៅក្រុងតូរ៉ុនតូ ខ្ញុំបានជួបបងអ័រណត ម៉ាកណាម៉ារ៉ា ដែលជាបងប្រុសម្នាក់នាំមុខនៅបេតអែល។ គាត់បានសួរថាតើយើងចង់ធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសឬទេ។ ភ្លាមៗខ្ញុំឆ្លើយថា៖ «បាទ ប្រាកដណាស់! យើងទៅកន្លែងណាក៏បាន លើកលែងតែខេត្តកេបិក»។ ខ្ញុំបានទទួលឥទ្ធិពលពីទស្សនៈមិនល្អរបស់ជនជាតិកាណាដាដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេសចំពោះជនជាតិកាណាដាដែលនិយាយភាសាបារាំងនៅខេត្តកេបិក។ នៅពេលនោះ ប្រជាជនបានធ្វើបាតុកម្មទាមទារឯករាជ្យឲ្យខេត្តកេបិកពីប្រទេសកាណាដា។
បងអ័រណតបានតបឆ្លើយថា៖ «ខេត្តកេបិកគឺជាកន្លែងតែមួយគត់ដែលការិយាល័យសាខាចាត់អ្នកត្រួសត្រាយពិសេសឲ្យទៅនៅពេលនេះ»។ ភ្លាមៗ ខ្ញុំក៏យល់ព្រមទៅ។ ខ្ញុំបានដឹងរួចហើយថារ៉ាន់ឌីចាប់អារម្មណ៍បម្រើនៅទីនោះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថានេះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អបំផុតមួយក្នុងជីវិតយើង។
ក្រោយពីរៀនវគ្គសិក្សាភាសាបារាំងសម្រាប់ប្រាំសប្ដាហ៍ ខ្ញុំនិងរ៉ាន់ឌី ព្រមទាំងប្ដីប្រពន្ធមួយគូទៀតបានទៅក្រុងរីមូស្គី ដែលមានចម្ងាយប្រហែល៥៤០គីឡូម៉ែត្រនៅភាគខាងជើងឆៀងខាងកើតនៃក្រុងម៉ុងរ៉េអាល។ យើងនៅតែត្រូវរៀនច្រើន។ នេះសឲ្យឃើញនៅពេលដែលខ្ញុំអានសេចក្ដីជូនដំណឹងមួយចំនួននៅកិច្ចប្រជុំមួយ។ ខ្ញុំបាននិយាយថានៅមហាសន្និបាតខាងមុខនេះ យើងនឹងមាន«អ្នកចូលរួមសត្វអូទ្រីស»ជាច្រើន ជាជាងនិយាយថាមាន«អ្នកចូលរួមជនជាតិអូទ្រីស»។
ផ្ទះដែលយើងហៅថាសេតវិមាននៅក្រុងរីមូស្គី
នៅក្រុងរីមូស្គី មានយើងបួននាក់ បងស្រីនៅលីវដ៏ខ្នះខ្នែងបួននាក់ ព្រមទាំងបងប្រុសបងស្រីយូបឺដូ និងកូនស្រីពីរនាក់របស់ពួកគាត់។ បងប្រុសបងស្រីយូបឺដូបានជួលផ្ទះដ៏ធំមួយ ហើយអ្នកត្រួសត្រាយទាំងអស់ដែលស្នាក់នៅទីនោះជួយបង់លុយថ្លៃជួល។ យើងហៅផ្ទះនោះថាសេតវិមាន ដោយសារខាងមុខផ្ទះនោះពណ៌សនិងមានសសរពណ៌សដែរ។ តាមធម្មតា យើងមានគ្នា១២ទៅ១៤នាក់ដែលស្នាក់នៅទីនោះ។ ដោយសារយើងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស ខ្ញុំនិងរ៉ាន់ឌីចេញទៅផ្សព្វផ្សាយព្រឹក ថ្ងៃ និងល្ងាច។ ដូច្នេះយើងសប្បាយដែលតែងតែមានគ្នាទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយ សូម្បីតែនៅពេលល្ងាចនារដូវត្រជាក់ក្ដី។
យើងជិតស្និទ្ធជាមួយបងប្អូនត្រួសត្រាយដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនោះជាខ្លាំងរហូតដល់ដូចជាក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។ ជួនកាល យើងអង្គុយលេងជាមួយគ្នានៅជុំវិញភ្នក់ភ្លើង ឬមានថ្ងៃខ្លះយើងធ្វើគាវដែលមានស្នូលផ្សេងៗជាមួយគ្នា។ បងប្រុសម្នាក់ចេះលេងតន្ត្រី ដូច្នេះនៅយប់ថ្ងៃសៅរ៍ យើងច្រើនតែច្រៀងនិងរាំលេង។
មនុស្សជាច្រើននៅក្រុងរីមូស្គីចាប់អារម្មណ៍រៀនគម្ពីរ។ ក្នុងអំឡុងពេលប្រាំឆ្នាំ យើងសប្បាយឃើញសិស្សគម្ពីរមួយចំនួនរីកចម្រើនរហូតដល់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ ក្រុមជំនុំនោះបានរីកចម្រើនរហូតដល់មានអ្នកផ្សាយ៣៥នាក់។
នៅខេត្តកេបិក យើងបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនដ៏ល្អជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ យើងបានឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយើងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ហើយបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង។ លើសពីនេះទៅទៀត យើងបានរៀនឲ្យចេះស្រឡាញ់មនុស្សដែលនិយាយភាសាបារាំង គឺយើងស្រឡាញ់ភាសា និងវប្បធម៌របស់ពួកគេ ហើយនេះនាំឲ្យយើងចេះស្រឡាញ់វប្បធម៌ឯទៀតដែរ។—២កូ. ៦:១៣
ដោយមិនបានរំពឹងទុក ការិយាល័យសាខាបានសុំយើងឲ្យរើទៅក្រុងត្រាខេឌី នៅឆ្នេរទិសខាងកើតនៃខេត្តញូវប្រាំងស្វេក។ នេះជាការពិបាកមួយ ដោយសារយើងទើបតែចុះកុងត្រាជួលអាផាតមិនមួយ ហើយខ្ញុំបានជាប់កុងត្រាជាគ្រូបង្រៀនមិនពេញពេលនៅសាលាមួយ។ បន្ថែមទៅទៀត សិស្សគម្ពីរខ្លះរបស់យើងទើបតែទៅជាអ្នកផ្សាយ ហើយនៅពេលនោះ យើងកំពុងសង់សាលប្រជុំបានពាក់កណ្ដាល។
នៅថ្ងៃសៅរ៍អាទិត្យនោះ យើងបានអធិដ្ឋានម្ដងហើយម្ដងទៀតអំពីការរើទៅ ហើយយើងបានទៅលេងក្រុងត្រាខេឌី ដែលខុសគ្នាឆ្ងាយពីក្រុងរីមូស្គី។ ប៉ុន្តែ យើងតាំងចិត្តថាដោយសារព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងទៅទីនោះ យើងនឹងទៅ។ យើងបានល្បងលព្រះយេហូវ៉ា ហើយឃើញលោកបានដកឧបសគ្គនីមួយៗចេញ។ (ម៉ាឡ. ៣:១០) ដូចរាល់ដង ជំនឿរឹងមាំ ចិត្តគំនិតលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន និងការចេះលេងសើចរបស់រ៉ាន់ឌី ជួយធ្វើឲ្យយើងមិនសូវពិបាកក្នុងការរើទៅ។
ក្នុងក្រុមជំនុំថ្មីរបស់យើងមានតែអ្នកចាស់ទុំម្នាក់គត់គឺបងរ៉ូបឺត រ៉ូស។ គាត់បានត្រួសត្រាយនៅទីនោះជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់បងលីនដា ហើយពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តបន្តនៅក្រុមជំនុំនោះក្រោយពីកូនប្រុសច្បងរបស់ពួកគាត់បានកើតមក។ ទោះជាពេលដែលពួកគាត់មានកូនតូចក្ដី ពួកគាត់បានលើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងខ្លាំងដោយទទួលស្វាគមន៍យើងយ៉ាងរាក់ទាក់ ហើយផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងខ្នះខ្នែង។
ពរពីការបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ
រដូវត្រជាក់ក្នុងមណ្ឌលទី១របស់យើង
ក្រោយពីយើងបានត្រួសត្រាយនៅក្រុងត្រាខេឌីអស់ពីរឆ្នាំ មានការភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀតបានកើតឡើង គឺថាយើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យធ្វើកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ។ យើងបានបម្រើនៅមណ្ឌលដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេសអស់៧ឆ្នាំ ក្រោយមក យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅមណ្ឌលដែលនិយាយភាសាបារាំងក្នុងខេត្តកេបិក។ បងឡេអន់ ក្រេផូដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់របស់យើងនៅខេត្តកេបិក បានសរសើរសុន្ទរកថារបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក គាត់តែងតែសួរថា៖ «តើអាចធ្វើឲ្យសុន្ទរកថាទាំងនេះកាន់តែមានប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេច?»។ a ការយកចិត្តទុកដាក់របស់គាត់បានជួយខ្ញុំឲ្យផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការធ្វើឲ្យការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំកាន់តែជាក់លាក់និងស្រួលយល់។
ភារកិច្ចមួយដែលខ្ញុំចាំមិនភ្លេចគឺភារកិច្ចដែលខ្ញុំមាននៅមហាសន្និបាតអន្តរជាតិនៅឆ្នាំ១៩៧៨ដែលមានប្រធានថា «ជំនឿនាំឲ្យមានជ័យជម្នះ»ដែលបានត្រូវធ្វើឡើងនៅក្រុងម៉ុងរ៉េអាល។ ខ្ញុំមានភារកិច្ចផ្នែកអាហារ។ យើងរំពឹងថានឹងមានអ្នកចូលរួម៨០.០០០នាក់ ហើយយើងត្រូវផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់ពួកគេខុសពីរបៀបដែលយើងធ្លាប់ធ្វើពីមុន។ អ្វីៗទាំងអស់គឺថ្មីទាំងស្រុងដូចជា៖ ឧបករណ៍ មុខម្ហូប និងវិធីរៀបចំ។ យើងមានទូទឹកកកធំប្រហែលជា២០គ្រឿង ប៉ុន្តែជួនកាលវាមិនដំណើរការទេ។ មុនចាប់ផ្ដើមថ្ងៃដំបូង យើងមិនអាចចូលកីឡដ្ឋានដើម្បីរៀបចំអ្វីផ្សេងៗឲ្យរួចរាល់បានទេរហូតដល់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ដោយសារមានការប្រកួតកីឡាមុននោះ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវបើកម៉ាស៊ីនដុតមុនថ្ងៃរះដើម្បីធ្វើអាហារពេលព្រឹក។ យើងអស់កម្លាំង តែខ្ញុំបានរៀនច្រើនពីការខំប្រឹង ភាពចាស់ទុំ និងការលេងសើចរបស់បងប្អូនស្ម័គ្រចិត្តឯទៀត។ យើងនៅតែជាមិត្តនឹងគ្នារហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ យើងមានអំណរមែនក្នុងការចូលរួមមហាសន្និបាតដ៏សំខាន់នេះនៅខេត្តកេបិក ជាកន្លែងដែលធ្លាប់មានការបៀតបៀនដ៏ជូរចត់រវាងឆ្នាំ១៩៤០និងឆ្នាំ១៩៦០។
ខ្ញុំជួយរៀបចំសម្រាប់មហាសន្និបាតជាមួយរ៉ាន់ឌីនៅក្រុងម៉ុងរ៉េអាល ឆ្នាំ១៩៨៥
ខ្ញុំបានរៀនច្រើនពីពួកអ្នកត្រួតពិនិត្យឯទៀតក្នុងអំឡុងមហាសន្និបាតធំៗនៅក្រុងម៉ុងរ៉េអាល។ នៅឆ្នាំមួយ បងប្រុសដាវីឌ សិផ្លេនដែលឥឡូវជាសមាជិកគណៈអភិបាល បានបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមហាសន្និបាត។ នៅមហាសន្និបាតក្រោយ ពេលខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យកាន់ភារកិច្ចនោះវិញ បងដាវីឌបានគាំទ្រយ៉ាងពេញទំហឹង។
នៅឆ្នាំ២០១១ ក្រោយពីយើងបានបម្រើក្នុងកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យអស់រយៈពេល៣៦ឆ្នាំ ខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យបម្រើជាអ្នកដឹកនាំសាលាសម្រាប់អ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំនិងរ៉ាន់ឌីបានដេកនៅកន្លែងផ្សេងៗអស់៧៥កន្លែងក្នុងអំឡុងពីរឆ្នាំ ប៉ុន្តែការលះបង់ទាំងអស់គឺមានប្រយោជន៍ណាស់។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃសប្ដាហ៍នីមួយៗ ពួកអ្នកចាស់ទុំបានបង្ហាញចិត្តដឹងគុណ ដោយសារពួកគេបានឃើញរបៀបដែលគណៈអភិបាលបានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកអ្នកចាស់ទុំជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានបង្រៀនសាលាបង្ហាត់បង្រៀនអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ។ សិស្សច្រើនតែហត់និងខ្វល់ចិត្ត ដោយសាររវល់រៀន។ ពួកគេអង្គុយរៀនប្រហែលជា៧ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ធ្វើលំហាត់នៅផ្ទះអស់៣ម៉ោងរាល់ល្ងាច ហើយមានបួនឬក៏ប្រាំផ្នែករាល់សប្ដាហ៍។ ខ្ញុំនិងអ្នកដឹកនាំម្នាក់ទៀតក្នុងសាលានោះបានប្រាប់ពួកគេថាបើគ្មានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ ខ្ញុំនឹងចងចាំជានិច្ចអំពីការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់សិស្សពេលពួកគេឃើញថាដោយពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេអាចសម្រេចកិច្ចការច្រើនជាងពួកគេគិតស្មានទៅទៀត។
ការយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្នកឯទៀតនាំឲ្យទទួលប្រយោជន៍យូរអង្វែង
ការយកចិត្តទុកដាក់របស់ម្ដាយខ្ញុំចំពោះអ្នកឯទៀតបានជួយសិស្សគម្ពីររបស់គាត់ឲ្យរីកចម្រើន ហើយថែមទាំងបានជួយបន្ទន់ចិត្តឪពុកខ្ញុំចំពោះសេចក្ដីពិត។ យើងភ្ញាក់ផ្អើលពេលបីថ្ងៃក្រោយពីម្ដាយខ្ញុំស្លាប់ទៅ ឪពុកយើងបានមកស្ដាប់សុន្ទរកថាសាធារណៈនៅសាលប្រជុំ ហើយគាត់បានបន្ដចូលរួមកិច្ចប្រជុំអស់២៦ឆ្នាំ។ ទោះជាឪពុកខ្ញុំមិនបានទទួលការជ្រមុជទឹកក្ដី ពួកអ្នកចាស់ទុំបានប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់តែងតែមកដល់កិច្ចប្រជុំមុនគេរាល់សប្ដាហ៍។
ម្ដាយរបស់ខ្ញុំក៏បានទុកគំរូដ៏ល្អដល់ខ្ញុំនិងប្អូនស្រីៗខ្ញុំ។ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំទាំងបីនាក់និងប្ដីរបស់ពួកគាត់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់។ ប្អូនស្រីពីរនាក់បម្រើនៅការិយាល័យសាខា ម្នាក់នៅប្រទេសព័រទុយហ្គាល់ ម្នាក់ទៀតនៅប្រទេសហៃទី។
ឥឡូវ ខ្ញុំនិងរ៉ាន់ឌីបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅក្រុងហាមិលថន ខេត្តអនតារីយ៉ូ។ ពេលយើងបានធ្វើកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ យើងចូលចិត្តទៅការសិក្សាគម្ពីរនិងការត្រឡប់ទៅជួបរបស់បងប្អូនឯទៀត។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវយើងសប្បាយឃើញសិស្សគម្ពីររបស់យើងរីកចម្រើន។ ម្យ៉ាងទៀត កាលដែលយើងកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំថ្មីរបស់យើង យើងទទួលការលើកទឹកចិត្តពេលឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាគាំទ្រពួកគេទាំងពេលស្រួលទាំងពេលពិបាក។
ពេលគិតអំពីអតីតកាល យើងឲ្យតម្លៃខ្លាំងណាស់ចំពោះការយកចិត្តទុកដាក់ដែលបងប្អូនជាច្រើនបានបង្ហាញចំពោះយើង។ យើងក៏បានព្យាយាម‹ឈឺឆ្អាលដោយស្មោះ›ចំពោះអ្នកឯទៀត ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព។ (២កូ. ៧:៦, ៧) ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ ប្រពន្ធ កូនប្រុស និងកូនស្រីនៅក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេល។ ខ្ញុំបានសួរប្ដីនោះថា តើគាត់ធ្លាប់គិតអំពីការត្រួសត្រាយឬទេ? គាត់តបឆ្លើយថាគាត់ជាអ្នកគាំទ្រអ្នកត្រួសត្រាយបីនាក់ហើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា៖ «តើបងអាចគាំទ្រពួកគេគ្រាន់បើជាងព្រះយេហូវ៉ាឫ?»។ ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យភ្លក់អំណរដែលក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់កំពុងមាន។ ប្រាំមួយខែក្រោយមក គាត់បានទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយ។
ខ្ញុំនិងរ៉ាន់ឌីនឹងបន្ដ«ប្រាប់មនុស្សតំណក្រោយ»អំពី‹កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា› ហើយយើងសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងមានអំណរក្នុងការបម្រើលោកដូចយើងដែរ។—ចសព. ៧១:១៧, ១៨
a សូមមើលជីវប្រវត្តិរបស់បងឡេអន់ ក្រេផូក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២០ ទំ.២៦-៣០។
