អត្ថបទសិក្សា ៤៨
ចម្រៀងលេខ៩៧ ជីវិតពឹងពាក់លើបណ្ដាំព្រះ
អព្ភូតហេតុធ្វើឲ្យមាននំប៉័ង
«ខ្ញុំជានំប៉័ងនៃជីវិត។ អ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងមិនដែលឃ្លានឡើយ»។—យ៉ូន. ៦:៣៥
ចំណុចផ្ដោត
អ្វីដែលយើងរៀនពីយ៉ូហាន ជំពូកទី៦ដែលរៀបរាប់អំពីអព្ភូតហេតុរបស់លោកយេស៊ូ ពេលលោកផ្ដល់អាហារដល់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ដោយមានតែនំប៉័ងប្រាំដុំនិងត្រីតូចពីរកន្ទុយប៉ុណ្ណោះ។
១. តើនំប៉័ងគឺសំខាន់យ៉ាងណាសម្រាប់មនុស្សជាច្រើននៅសម័យគម្ពីរ?
នំប៉័ងគឺជាអាហារដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់មនុស្សជាច្រើននៅសម័យគម្ពីរ។ (ដក. ១៤:១៨; លូក. ៤:៤) តាមពិត នំប៉័ងគឺសំខាន់ដល់ម្ល៉េះបានជាជួនកាលគម្ពីរប្រើពាក្យ«នំប៉័ង»ដើម្បីសំដៅទៅលើអាហារជាទូទៅ។ (ម៉ាថ. ៦:១១, កំ.ស.) នំប៉័ងក៏ជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃអព្ភូតហេតុដ៏ល្បីពីររបស់លោកយេស៊ូ។ (ម៉ាថ. ១៦:៩, ១០) អព្ភូតហេតុមួយគឺនៅយ៉ូហាន ជំពូកទី៦។ កាលដែលយើងពិចារណាកំណត់ហេតុនេះ យើងនឹងរកមេរៀនដែលយើងអាចធ្វើតាមនៅសព្វថ្ងៃនេះ។
២. តើមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ត្រូវការអាហារនៅពេលណា?
២ ក្រោយពីពួកសាវ័ករបស់លោកយេស៊ូបានធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយចប់ហើយ លោកបាននាំពួកគេចុះទូកឆ្លងកាត់សមុទ្រកាលីឡេ ដើម្បីពួកគេអាចសម្រាក។ (ម៉ាក. ៦:៧, ៣០-៣២; លូក. ៩:១០) ពួកគេបានទៅដល់កន្លែងស្ងាត់មួយនៅតំបន់ជិតក្រុងបេតសេដា។ ប៉ុន្តែមិនយូរក្រោយមក បណ្ដាជនបានឮថាលោកយេស៊ូនៅទីនោះ ហើយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានទៅជួបលោក។ លោកយេស៊ូមិនបានព្រងើយកន្តើយនឹងពួកគេទេ។ លោកបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដោយលៃពេលដើម្បីបង្រៀនពួកគេអំពីរាជាណាចក្រព្រះ និងធ្វើឲ្យអ្នកឈឺជាសះស្បើយ។ លុះដល់ល្ងាចហើយ ពួកអ្នកកាន់តាមបានឆ្ងល់ថា តើបណ្ដាជនទាំងអស់នេះអាចបានអ្វីបរិភោគយ៉ាងដូចម្ដេច? បណ្ដាជនខ្លះប្រហែលជាបានយកស្បៀងអាហារបន្តិចបន្តួចមកតាមខ្លួន ប៉ុន្តែពួកគេភាគច្រើនត្រូវទៅទិញអាហារនៅតាមភូមិ។ (ម៉ាថ. ១៤:១៥; យ៉ូន. ៦:៤, ៥) ដូច្នេះ តើលោកយេស៊ូបានធ្វើអ្វី?
លោកយេស៊ូធ្វើអព្ភូតហេតុដោយផ្ដល់នំប៉័ង
៣. តើលោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកសាវ័កឲ្យធ្វើអ្វីចំពោះបណ្ដាជន? (សូមមើលរូបភាពផងដែរ)
៣ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកសាវ័កថា៖ ‹បណ្ដាជនមិនចាំបាច់ទៅទេ ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យអាហារពួកគេបរិភោគទៅ›។ (ម៉ាថ. ១៤:១៦) តែនេះមើលទៅមិនអាចទៅរួចទេ ដោយសារមានបុរសប្រហែល៥.០០០នាក់ ហើយបើរួមបញ្ចូលស្ត្រីនិងកូនក្មេង ចំនួនមនុស្សនៅទីនោះប្រហែលជា១៥.០០០នាក់។ (ម៉ាថ. ១៤:២១) អនទ្រេបាននិយាយថា៖ «ក្មេងប្រុសនេះមាននំប៉័ងប្រាំដុំនិងត្រីតូចពីរកន្ទុយ។ ប៉ុន្តែ តើរបស់ទាំងនេះមានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់មនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ?»។ (យ៉ូន. ៦:៩) នំប៉័ងទាំងនោះបានធ្វើពីស្រូវបាលី ហើយនោះជាអាហារដែលមនុស្សក្រីក្រនិងអ្នកឯទៀតបរិភោគជាញឹកញាប់។ ត្រីតូចទាំងនោះប្រហែលជាបានត្រូវគេប្រឡាក់អំបិល និងហាលឲ្យក្រៀម។ ប៉ុន្តែ នំប៉័ងនិងត្រីដែលក្មេងប្រុសនោះមានគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឲ្យមនុស្សច្រើនទាំងនោះបរិភោគទេ។
ក្រោយពីបង្រៀនបណ្ដាជនអំពីព្រះយេហូវ៉ា លោកយេស៊ូបង្ហាញចិត្តសប្បុរសដោយផ្ដល់អាហារដល់ពួកគេ (សូមមើលវគ្គ៣)
៤. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីយ៉ូហាន ៦:១១-១៣? (សូមមើលរូបភាពផងដែរ)
៤ លោកយេស៊ូចង់បង្ហាញចិត្តសប្បុរសចំពោះបណ្ដាជន ដូច្នេះលោកបានប្រាប់ពួកគេឲ្យអង្គុយជាក្រុមៗនៅលើស្មៅ។ (ម៉ាក. ៦:៣៩, ៤០; សូមអាន យ៉ូហាន ៦:១១-១៣) បន្ទាប់មកគម្ពីររៀបរាប់ថា លោកយេស៊ូបានអរគុណបិតារបស់លោកសម្រាប់នំប៉័ងនិងត្រី។ ដោយធ្វើដូច្នេះ លោកបង្ហាញថាព្រះគឺជាអ្នកដែលផ្ដល់អាហារនោះ ហើយលោកមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះអាហារនោះ។ គឺសំខាន់ណាស់ឲ្យយើងធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូដោយអធិដ្ឋានមុនបរិភោគអាហារ មិនថាយើងនៅម្នាក់ឯងឬមានអ្នកឯទៀតនៅក្បែរក្ដី។ រួចមក លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមឲ្យចែកអាហារដល់បណ្ដាជន ហើយបណ្ដាជនទាំងអស់បានបរិភោគរហូតដល់ឆ្អែត។ ពេលពួកគេបរិភោគរួច នៅតែមានអាហារនៅសល់។ លោកយេស៊ូមិនចង់ខ្ជះខ្ជាយអាហារនោះទេ។ ដូច្នេះ លោកបានប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមឲ្យប្រមូលអាហារដែលនៅសល់ទុកសម្រាប់ពេលក្រោយ។ លោកយេស៊ូបានទុកគំរូដល់យើងអំពីរបៀបប្រើប្រាស់ធនធានដោយឈ្លាសវៃ។ បើអ្នកជាឪពុកម្ដាយ អ្នកអាចពិនិត្យមើលកំណត់ហេតុនេះជាមួយកូនរបស់អ្នក ហើយពិគ្រោះអំពីមេរៀនដែលអាចរៀនអំពីសេចក្ដីអធិដ្ឋាន ការទទួលអ្នកឯទៀតដោយរាក់ទាក់ និងចិត្តទូលាយ។
សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើខ្ញុំធ្វើតាមគំរូលោកយេស៊ូដោយអធិដ្ឋានមុនបរិភោគអាហារឬទេ?› (សូមមើលវគ្គ៤)
៥. តើបណ្ដាជនមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើនៅពេលនោះ ហើយតើលោកបានធ្វើអ្វីក្រោយមក?
៥ បណ្ដាជនកោតស្ងើចនឹងរបៀបដែលលោកយេស៊ូបង្រៀន និងអព្ភូតហេតុរបស់លោក។ ពួកគេដឹងថាម៉ូសេបាននិយាយថាព្រះនឹងតែងតាំងអ្នកប្រកាសទំនាយដ៏ឧត្តមម្នាក់ ដូច្នេះពួកគេប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ‹តើលោកយេស៊ូជាអ្នកប្រកាសទំនាយនោះឬទេ?›។ (បច. ១៨:១៥-១៨) បើដូច្នេះ ពួកគេប្រហែលជាគិតថាលោកយេស៊ូអាចទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ហើយថាលោកអាចផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅអ៊ីស្រាអែលទាំងមូល។ ដូច្នេះ បណ្ដាជនចង់«ចាប់លោក[យេស៊ូ] ហើយតែងតាំងលោកជាស្ដេច»។ (យ៉ូន. ៦:១៤, ១៥) បើលោកយេស៊ូព្រមឡើងធ្វើជាស្ដេចមែន នោះលោកនឹងចូលរួមក្នុងរឿងនយោបាយរបស់ជនជាតិយូដាដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រ៉ូម។ តើលោកបានធ្វើដូច្នោះទេ? មិនមែនទេ។ តើលោកបានធ្វើអ្វី? គម្ពីរចែងថា លោកយេស៊ូបាន‹ចេញទៅភ្នំតែម្នាក់ឯង›។ ដូច្នេះ ទោះជាលោកទទួលការបង្ខិតបង្ខំពីអ្នកឯទៀតក្ដី លោកមិនព្រមរួមចំណែកក្នុងរឿងនយោបាយទេ។ នេះជាមេរៀនដ៏សំខាន់ណាស់សម្រាប់យើង!
៦. តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលរូបភាពផងដែរ)
៦ មនុស្សច្បាស់ជានឹងមិនសុំយើងឲ្យធ្វើអព្ភូតហេតុឲ្យមាននំប៉័ង ឬធ្វើឲ្យមនុស្សឈឺជាសះស្បើយទេ។ ពួកគេក៏ច្បាស់ជានឹងមិនព្យាយាមតែងតាំងយើងឲ្យធ្វើជាស្ដេច ឬអ្នកគ្រប់គ្រងប្រទេសជាតិដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេប្រហែលជាលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចូលរួមក្នុងរឿងនយោបាយដោយបោះឆ្នោត ឬពួកគេប្រហែលជាលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបង្ហាញការគាំទ្រចំពោះបុគ្គលណាម្នាក់ដែលពួកគេគិតថានឹងធ្វើអ្វីល្អៗសម្រាប់សង្គម។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានទុកគំរូដ៏ជាក់លាក់មួយ។ លោកមិនព្រមពាក់ព័ន្ធក្នុងរឿងនយោបាយ ហើយថែមទាំងនិយាយនៅពេលក្រោយមកថា៖ «រាជាណាចក្រខ្ញុំមិនមែនជារបស់ពិភពលោកនេះទេ»។ (យ៉ូន. ១៧:១៤; ១៨:៣៦) ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិក យើងត្រូវមានរបៀបគិតគូរដូចលោកយេស៊ូនិងធ្វើតាមគំរូរបស់លោក។ យើងគាំទ្រ ផ្សព្វផ្សាយ និងអធិដ្ឋានឲ្យរាជាណាចក្រនោះមកដល់។ (ម៉ាថ. ៦:១០) ឥឡូវ សូមយើងពិនិត្យមើលថែមទៀតនូវកំណត់ហេតុអំពីពេលដែលលោកយេស៊ូធ្វើអព្ភូតហេតុឲ្យមាននំប៉័ង ហើយគិតអំពីមេរៀនផ្សេងទៀតដែលយើងអាចរៀន។
លោកយេស៊ូបានទុកគំរូល្អឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមលោកអំពីការមិនចូលរួមក្នុងរឿងនយោបាយរបស់ជនជាតិយូដាឬរបស់ជនជាតិរ៉ូម (សូមមើលវគ្គ៦)
«អត្ថន័យនៃការអស្ចារ្យអំពីនំប៉័ង»
៧. តើលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័កបានធ្វើអ្វី? (យ៉ូហាន ៦:១៦-២០)
៧ ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានផ្ដល់អាហារដល់បណ្ដាជន លោកបានឲ្យពួកសាវ័ករបស់លោកចុះទូកចេញពីតំបន់នោះត្រឡប់ទៅក្រុងកាពើណិម ហើយលោកបានចេញទៅភ្នំ។ យ៉ាងនេះ លោកអាចជៀសផុតពីបណ្ដាជនដែលព្យាយាមតែងតាំងលោកឲ្យធ្វើជាស្ដេច។ (សូមអាន យ៉ូហាន ៦:១៦-២០) ពេលពួកសាវ័កជិះទូកស្រាប់តែមានខ្យល់ព្យុះ ហើយខ្យល់នោះបានធ្វើឲ្យរលកកញ្ជ្រោលឡើង។ ក្រោយមក លោកយេស៊ូបានដើរលើទឹកឆ្ពោះទៅពួកគេ ហើយលោកបានប្រាប់ពេត្រុសឲ្យដើរលើទឹកដែរ។ (ម៉ាថ. ១៤:២២-៣១) ពេលលោកយេស៊ូបានឡើងលើទូក នោះខ្យល់ក៏ស្ងប់បាត់ទៅ។ ពួកអ្នកកាន់តាមកោតស្ងើច ហើយបាននិយាយថា៖ «លោកពិតជាបុត្ររបស់ព្រះមែន»។ a (ម៉ាថ. ១៤:៣៣) គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ពួកសាវ័កនិយាយពាក្យទាំងនេះក្រោយពីលោកយេស៊ូបានដើរលើទឹក មិនមែនក្រោយពីលោកបានធ្វើអព្ភូតហេតុឲ្យមាននំប៉័ងទេ។ ម៉ាកុសក៏បានបន្ថែមព័ត៌មានថា៖ «[ពួកសាវ័ក]បាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះពួកគាត់មិនបានយល់អត្ថន័យនៃការអស្ចារ្យអំពីនំប៉័ងនោះទេ។ ពួកគាត់នៅតែគិតមិនយល់»។ (ម៉ាក. ៦:៥០-៥២) មែនហើយ ពួកសាវ័កមិនយល់ថាព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឫទ្ធានុភាពខ្លាំងយ៉ាងណាដល់លោកយេស៊ូឲ្យធ្វើអព្ភូតហេតុ។ ប៉ុន្តែមិនយូរក្រោយមក លោកយេស៊ូបាននិយាយអំពីអព្ភូតហេតុអំពីនំប៉័ង ហើយលោកបង្រៀនមេរៀនមួយទៀតដល់យើង។
៨-៩. ហេតុអ្វីបណ្ដាជនព្យាយាមរកលោកយេស៊ូ? (យ៉ូហាន ៦:២៦, ២៧)
៨ បណ្ដាជនដែលទទួលអាហារពីលោកយេស៊ូ បានផ្ដោតអារម្មណ៍លើការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងរូបកាយនិងបំណងចិត្តរបស់ពួកគេ។ តើតាមរបៀបណា? នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកគេបានឃើញថាលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័ករបស់លោកបានចាកចេញពីនោះហើយ។ ដូច្នេះបណ្ដាជនបានចុះទូកដែលមកពីក្រុងទិបេរៀស ហើយចេញដំណើរទៅក្រុងកាពើណិមដើម្បីស្វែងរកលោកយេស៊ូ។ (យ៉ូន. ៦:២២-២៤) តើពួកគេធ្វើដូច្នោះដោយសារពួកគេចង់ឮថែមទៀតអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះឬទេ? មិនមែនទេ។ បំណងចិត្តចម្បងរបស់ពួកគេគឺអំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងរូបកាយពោលគឺចង់បាននំប៉័ង។ តើយើងដឹងដូច្នោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ សូមកត់សម្គាល់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងពេលបណ្ដាជនបានរកឃើញលោកយេស៊ូនៅជិតក្រុងកាពើណិម។ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា ពួកគេមករកលោកដោយសារតែចង់បានអាហារប៉ុណ្ណោះ។ លោកទទួលស្គាល់ថាពួកគេ«បានបរិភោគនំប៉័ងឆ្អែត» គឺ«អាហារដែលខូចទៅ»។ ប៉ុន្តែ លោកបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យខំព្យាយាម«ឲ្យបានអាហារដែលនៅស្ថិតស្ថេរ ជាអាហារដែលផ្ដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។ (សូមអាន យ៉ូហាន ៦:២៦, ២៧) លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថាបិតារបស់លោកនឹងផ្ដល់អាហារបែបនេះ។ ពេលបណ្ដាជនឮថាអាហារអាចនាំឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ពួកគេទំនងជាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ តើអាហារបែបណាអាចផ្ដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយតើអ្នកស្ដាប់លោកយេស៊ូអាចទទួលអាហារនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០. តើបណ្ដាជនត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បី«មានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»?
១០ តាមមើលទៅជនជាតិយូដាទាំងនេះគិតថា ពួកគេត្រូវធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗដើម្បីមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ឲ្យទទួលអាហារបែបនោះ។ ពួកគេប្រហែលជាបានគិតអំពីអ្វីដែលច្បាប់ម៉ូសេប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «អ្វីដែលព្រះពេញចិត្តឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើ គឺអ្នករាល់គ្នាត្រូវបង្ហាញជំនឿលើអ្នកដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមក»។ (យ៉ូន. ៦:២៨, ២៩) ដូច្នេះ ដើម្បី«មានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់» ពួកគេត្រូវបង្ហាញជំនឿលើអ្នកដែលព្រះបានចាត់ឲ្យមក។ តាមការពិត លោកយេស៊ូធ្លាប់មានប្រសាសន៍អំពីរឿងនេះពីមុន។ (យ៉ូន. ៣:១៦-១៨, ៣៦) ម្យ៉ាងទៀត លោកក៏បាននិយាយថែមទៀតនៅពេលក្រោយមកអំពីរបៀបដែលយើងអាចទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។—យ៉ូន. ១៧:៣
១១. តើជនជាតិយូដាបង្ហាញយ៉ាងណាថាពួកគេនៅតែផ្ដោតអារម្មណ៍លើការចម្អែតដោយនំប៉័ង? (ចម្រៀងសរសើរព្រះ ១០៥:៤០)
១១ ជនជាតិយូដាទាំងនោះមិនបានទទួលយកសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូអំពី‹អ្វីថ្មីដែលព្រះពេញចិត្ត›ឲ្យពួកគេធ្វើនោះទេ។ ពួកគេបានសួរលោកថា៖ «តើលោកនឹងធ្វើសញ្ញាសម្គាល់អ្វីឲ្យយើងឃើញ ដើម្បីឲ្យយើងមានជំនឿលើលោក?»។ (យ៉ូន. ៦:៣០) ពួកគេបានលើកឡើងអំពីបុព្វបុរសរបស់ពួកគេនៅសម័យម៉ូសេដែលបានទទួលម៉ាណាជាអាហារបរិភោគប្រចាំថ្ងៃ។ (នេហ. ៩:១៥; សូមអាន ចម្រៀងសរសើរព្រះ ១០៥:៤០) ពិតណាស់ ពួកគេគិតតែអំពីការចម្អែតដោយនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះ។ ពេលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍អំពី«នំប៉័ងដ៏ពិតពីស្ថានសួគ៌»ជានំប៉័ងដែលផ្ដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ដែលផ្ទុយពីម៉ាណា ពួកគេមិនបានសុំលោកយេស៊ូឲ្យពន្យល់អត្ថន័យនៃពាក្យរបស់លោកទេ។ (យ៉ូន. ៦:៣២) ពួកគេបានផ្ដោតអារម្មណ៍លើសេចក្ដីត្រូវការខាងរូបកាយយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ពួកគេមិនអើពើនឹងសេចក្ដីបង្រៀនដែលលោកយេស៊ូព្យាយាមបង្រៀនពួកគេ។ តើយើងអាចរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុនេះ?
អ្វីដែលសំខាន់ចម្បងចំពោះយើង
១២. តើតាមរបៀបណាលោកយេស៊ូបានបង្ហាញអំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុត?
១២ យ៉ូហាន ជំពូកទី៦ផ្ដល់មេរៀនដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់យើងគឺ ការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនិងការមានចំណងមិត្តភាពជាមួយលោកគួរតែជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់យើង។ សូមចាំថាលោកយេស៊ូបានលើកឡើងអំពីចំណុចនេះពេលលោកតបឆ្លើយនឹងការល្បួងរបស់សាថាន។ (ម៉ាថ. ៤:៣, ៤) ម្យ៉ាងទៀត នៅសុន្ទរកថានៅលើភ្នំ លោកបានលើកបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃការស្រេកឃ្លានចំពោះការណែនាំពីព្រះ។ (ម៉ាថ. ៥:៣) ដូច្នេះ យើងអាចសួរខ្លួនថា ‹តើរបៀបរស់នៅរបស់ខ្ញុំបង្ហាញថាខ្ញុំឲ្យតម្លៃចំពោះចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះយេហូវ៉ាច្រើនជាងការបំពេញបំណងប្រាថ្នាខាងរូបកាយឬទេ?›។
១៣. (ក) ហេតុអ្វីគឺមិនខុសឲ្យយើងរីករាយនឹងអាហារ? (ខ) តើប៉ូលបានព្រមានយើងអំពីអ្វី? (កូរិនថូសទី១ ១០:៦, ៧, ១១)
១៣ គឺមិនខុសទេឲ្យយើងអធិដ្ឋានអំពីអ្វីដែលយើងត្រូវការ និងរីករាយនឹងអ្វីទាំងនោះ។ (លូក. ១១:៣) គម្ពីរចែងថា ចំពោះមនុស្ស«ការផឹក ការបរិភោគ និងការសប្បាយរីករាយដែលបានមកពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន»គឺជាការល្អ ហើយថានោះ«គឺមកពីព្រះដ៏ពិត»។ (អទ. ២:២៤; ៨:១៥; យ៉ា. ១:១៧) ប៉ុន្តែ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន មិនឲ្យវត្ថុទ្រព្យទៅជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ សាវ័កប៉ូលបានលើកបញ្ជាក់អំពីរឿងនេះ ពេលគាត់សរសេរទៅកាន់គ្រិស្តសាសនិកដែលរស់នៅជិតទីបញ្ចប់នៃរបៀបរបបជនជាតិយូដា។ គាត់បានលើកឡើងអំពីព្រឹត្តិការណ៍នៅអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ រួមបញ្ចូលអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅជិតភ្នំស៊ីណាយ។ គាត់ព្រមានគ្រិស្តសាសនិកថាកុំឲ្យយើង«ប្រាថ្នាចង់បានអ្វីៗដ៏អាក្រក់ ដូច[ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល]ប្រាថ្នាចង់បានឡើយ»។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១០:៦, ៧, ១១) ពួកអ៊ីស្រាអែលបានឲ្យការចង់បានអាហារ ធ្វើឲ្យអព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការផ្ដល់អាហារ ទៅជា«អ្វីៗដ៏អាក្រក់»។ (ជប. ១១:៤-៦, ៣១-៣៤) ម្យ៉ាងទៀត ពេលពួកគេគោរពបូជារូបកូនគោមាស ពួកអ៊ីស្រាអែលបង្ហាញថាពួកគេឲ្យតម្លៃអាហារ ការផឹក និងការសប្បាយជាជាងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ដច. ៣២:៤-៦) ប៉ូលបានលើកឡើងអំពីឧទាហរណ៍ទាំងនេះដើម្បីព្រមានគ្រិស្តសាសនិកដែលរស់នៅមុនទីបញ្ចប់នៃរបៀបរបបជនជាតិយូដានៅឆ្នាំ៧០ គ.ស.។ ឥឡូវ យើងរស់នៅជិតទីបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោកនេះ ដូច្នេះគឺសំខាន់ណាស់ឲ្យយើងធ្វើតាមការព្រមានរបស់ប៉ូលឲ្យបានដិតដល់។
១៤. តើគម្ពីរចែងយ៉ាងណាអំពីអាហារនៅពិភពលោកថ្មី?
១៤ ពេលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍អំពី«អាហារដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ថ្ងៃនេះ» លោកក៏លើកឡើងអំពីគ្រាមួយដែលបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះនឹងបានសម្រេច«នៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថ. ៦:៩-១១) តើអ្នកស្រមៃឃើញអ្វីពេលគិតអំពីគ្រានោះ? គម្ពីរបង្ហាញថាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះនៅផែនដីគឺរួមបញ្ចូលអាហារដែលមានគុណភាពល្អ។ អេសាយ ២៥:៦-៨ប្រាប់យើងថា នឹងមានអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ជាបរិបូរសម្រាប់មនុស្ស។ រីឯចម្រៀងសរសើរព្រះ ៧២:១៦បានប្រាប់ទុកជាមុនថា៖ «ផែនដីនឹងមានស្រូវជាបរិបូរ ចំណែកនៅតាមកំពូលភ្នំវិញនឹងមានស្រូវហៀរហូរ»។ តើអ្នកទន្ទឹងរង់ចាំធ្វើម្ហូបដែលអ្នកចូលចិត្ត ឬម្ហូបដែលអ្នកមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនទេ? អ្នកក៏អាចទន្ទឹងរង់ចាំការដែលអ្នកដាំដំណាំទំពាំងបាយជូរ ហើយបរិភោគផលផ្លែពីនោះដែរ។ (អេ. ៦៥:២១, ២២) មនុស្សគ្រប់រូបនៅផែនដីនឹងអរសប្បាយនឹងអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ។
១៥. តើពួកអ្នកដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនឹងរៀនអ្វី? (យ៉ូហាន ៦:៣៥)
១៥ សូមអាន យ៉ូហាន ៦:៣៥។ នៅថ្ងៃខាងមុខ តើអ្វីនឹងកើតឡើងចំពោះពួកអ្នកដែលបានបរិភោគនំប៉័ងនិងត្រីដែលលោកយេស៊ូបានផ្ដល់ឲ្យ? ពេលដែលមនុស្សរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃអនាគត យើងប្រហែលជានឹងជួបពួកគេខ្លះ។ ទោះជាពួកគេមិនបានបង្ហាញជំនឿលើលោកយេស៊ូនៅអតីតកាលក្ដី ពួកគេប្រហែលជានឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩) ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវរៀនអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលថា៖ «ខ្ញុំជានំប៉័ងនៃជីវិត។ អ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងមិនដែលឃ្លានឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគេនឹងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានជំនឿលើគ្រឿងបូជាលោះរបស់លោកយេស៊ូ គឺជឿថាលោកបានបូជាជីវិតដើម្បីពួកគេ។ នៅពេលនោះ មនុស្សដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ និងកូនក្មេងណាដែលកើតនៅក្នុងពិភពលោកថ្មី នឹងរៀនសេចក្ដីពិតអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់លោក។ យើងនឹងអរសប្បាយបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ! ការជួយអ្នកឯទៀតឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ា នឹងនាំឲ្យយើងមានអំណរច្រើនជាងអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ទាំងអស់ដែលយើងនឹងបរិភោគនៅក្នុងពិភពលោកថ្មីទៅទៀត។
១៦. តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីនៅអត្ថបទបន្ទាប់?
១៦ យើងបានពិចារណាផ្នែកខ្លះនៃកំណត់ហេតុនៅយ៉ូហាន ជំពូកទី៦ ប៉ុន្តែលោកយេស៊ូមានអ្វីច្រើនថែមទៀតដើម្បីបង្រៀនអំពី«ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។ ជនជាតិយូដាដែលនៅជាមួយលោកយេស៊ូនៅពេលនោះ ត្រូវស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ ហើយយើងក៏ត្រូវតែធ្វើដូច្នេះដែរ។ យើងនឹងបន្ដពិចារណាយ៉ូហាន ជំពូកទី៦នៅអត្ថបទបន្ទាប់។
ចម្រៀងលេខ២០ លោកបានឲ្យបុត្រជាទីស្រឡាញ់
a ដើម្បីបានព័ត៌មានថែមទៀតអំពីកំណត់ហេតុដ៏គួរឲ្យរំភើបនេះ សូមមើលសៀវភៅលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត ទំ.១៣១ និងអត្ថបទដែលមានចំណងជើងថា «ចូរស្ដាប់សំឡេងរបស់គង្វាលដ៏ល្អប្រសើរ»ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២១ វ.៦-៨។
